Þjóðviljinn - 29.12.1950, Qupperneq 6

6
ÞJÓÐVILJINN
Föstudagur. 29. desember 1950.
írmanii vann iéhmitéS
Eiris og frá hefur vcrið skýrt
efndi Giímufclagið Ármann til
handlinattleiksmóts með nokk-
uð öðru sniði en venja er um
slík mót. Var þar leikið með
6 manna liði í stað 7 eg leiknar
3 umferðir í stað 5 ef einn
hefði leikið við alla cg aliir
við einn, eins og venja er ncraa
þegar urn útsláttarkeppni er aS
ræða.
Sex flokkar tóku þátt i karla
keppninni: fimm úr Reykjavík
og Afturelding úr Mosfe.lls-
sveit. Fram var þó ekki með
að þessu sinni. I kvennafiekkn-
um i'cepptu. a.ðeins tvær sveitir,
og önnur þeirra nú í fvrsta
sinn í opinberu móti en það var
sveit Vals. Hitt var svo sveit
Ármann3, sem sigraði með 4:0.
Setti öll mörkin í fyrri há'lf-
leik. Valsstúlkurnar geta vel
við unað sína fyrstu keppni við
jafn góða sveit og Ármanns-
sveitin er.
Eftir þriár umferciniar höfðu
hvorki Ármann né Valur tapað
leik, og ekki leikið saman, en
Ármann hafði betri markastöðu
og sigraði á því.
Leikur Ármenninganna var
oft léttur sérstaklega þó í síð-
asta leiknum við Í.R., sem
virtist „falla saman" fvrir
sókn Ármanns eða ef til vill
réttara sagt fyrir snilli Kjart-
ans Magnússonar sem var í
sérflokki þetta kvöld. Var þao
stórt stökk að vinna Aftureld-
ing með 22:8 og í það að tapa
fyrir Ármann meo 14:5. Virð-
ist sem úthald hafi vantað.
Valur átti góða leiki við Víking
og Aíturelding og byrjuðu vel
við K.R. en voru kærulausir
með vörnina er á leið og settu
K.R.-ingar 4 mörk í röð en
Valur ekkert. Yfirleitt voru
leikimir sæmilegir þó sjá megi
aö menn sc.u eklu komnir í
þjáífun (ncma helzt Ármann)
auk þess sem það orkar tví-
mælis hvcrt annar jóladagur sé
heppilegur til keppnl ef menn
eiga að sýna sitt bezta. Það
virðist sem fækkun í liðinu
muni haía þau áhrif að fleiri
mcrk vcrði gerð, leikurinn verð
ur ophr.ri og því auðveldara ao
koraast i skotfæri. Að vísu er
ekki að marka fyrstu tilraun
því menn eru ekki' búnir að
átía' sig á þeim afleiðingum
sem ’rreytingin getur haft í
sér. Ekki er ólíklegt
Skiiyrði fyrir
góðri hvíld
og værum svefni eru
létt og hiý sænguríöt.
Látið oss annast
hreinsun fiðurs og
dúns úr gömlum sæng-
urfötum. Vönduð og
ódýr viima.
Fiðurhreinsun
Hverfisgötu 52.
Sími 1727.
av þc' si breyting orsaki meiri
.hör' u í leikina cg væri þar
::kaði skeður, nóg er samt af
'ólöglegu: fálrni, ígripi, stjakiog
jr.lætti, sem ekki er talið til
rtórsyndac Sjálfsa'gt er að
reýna nýjar leiðir, því hánd-
knattleikur eins og hann er
’Tkaður nú er kominn í þá sjálf
heldu að löndin keppast við að
ná honum úr henni aftur og
gera í því skyni margar tilr.
HAns vegar var mót þetta mis-
heppnað að því leyti að það
er allt of langdregið. Mót sem
stcndur yfir á fimmta klukku-
tíma þreytir alla, áhorfend-
ur jafnt sem keppendur og
hefði mótsstjórnin átt að
gera sér það Ijóst fyrirfram.
Þá virðist einkennilegt að sjá
á móti sem öllum er heimil
þátttaka í, sem sagt opinheru
móti að keppendur koma þar
fram með félögum sem þeir
hafa ekki keppt fyrir á árinu.
Þá má líka benda á að allar
breytingar á reglum varðandi
keppni á opinberum mótum
verða að hafa hlotið staðfest-
ingu eða undanþága sé veitt
svo leyfilegt sé að nota þær. Ef
slíkt væri almennt tekið upp
af félögum gæti komizt nokkur
glundroði á hvað væri gildandi
reglur og hvað ekki og engan
vegin æskilegt að slíkt yrði
tekið upp svona almennt.
Úrslit einstakra leikja:
Kvenflokkur: Ármann—Val-
ur 4:0.
Karlaflokkar: Valur—K.R. 8:6.
Í.R.—Afturelding 22:8. Ármann
—Víkingur 7:3. K.R.—Í.R. 8:6.
Valur—Víkingur 10:2. Ármann
—Afturelding 11:4. K.R.—Vík-
ingur 6:4. Valur—Afturelding
1Ö':4. Ármaun—Í.R. 14:5.
Framh. af 4. síðu
an“ 100 — Bvggingarfélagið Brú
600 ;— Bjarg h.f. 100 — Askja 100
— Litir & Lökk 500 — Frá Kötlu
og Lullu 150 — Nafnlaust 30 —
S.B. 50 — T. P. 50 O.V. 40 —
Matthías málari 300 — E.J. 100
— Ásgeir 300 — Kona 50 — Guð-
rún Guðjónsd. 100.
Kærar þaklcir Nefndin.
Gjafir til Vetrarhjálparinnar.
N.N. kr. 500, N.N. kr. 200, Bygg-
ingarfélagið Brú kr. 500, Ofna-
smiðjan kr. 500, Starfsfólk Lands
bankans kr. 305, N. N. kr. 50, N.N.
kr'. 50, H. Ólafsson & Bernhöft kr.
250, Sveinn Þorkelsson kr. 100,
Saiðar Gíslason, heildv. kr. 400,
Héildv. Hekla kr. 500, J.O.J. lcr.
5, l.H. kr. 25, Hugull kr. 35, Gísli
Magnússon kr. 50, Sverrir Arn-
kelsson kr. 20, Bjarni frá Viðey
kr. 50, K.Þ. kr. 30, B.S.A.B. kr.
50, Kveldúlfur kr. 1000, N.N. áheit
kr. 100, J.E. kr. 100, Jón Thorar-
er.son kr. 50, N.N. kr. 20, N.N. kr.
25, H.B. Sogabl. kr. 5, J. og G. kr.
10, N. N. kr. 50.
ÍÞKðTTIR
Framhald af 3. síðu-
hafi á mótinu í Fermoy 23. ág.
1937 kastað 59,56 og er það
gildandi írskt met. Hans næst
bezta kast er ekki nema 56,90
(1935).
Eftir A.J. Cronin
D A O U B
heiinar og veltast um af hlátri með sjálfum
sér að þeim öllum.
,,En ég ber engan kala til neins, fru Simley",
sag'öi hann áð lokum. Segið Jenný'að ég fyrír-
gefi henni. Og skilið kveðju til allra hinna frá
mér. Ég vil ógjarnan hitta þau. Ég er of
æstur“.
Ada vildi ekki sleppa honum. Það var hún
sem virtist æst. En hvað gat húiv gert fyrir
þennan margmædda mann? Jói yfirgaf húsið á
sama hátt og hann hafði komið inn í það: með
hreinan skjöld og flekklaust mannorð.
Þetta kvöld kom Jenný seint heim. Það var
sumarútsala hjá Slatterý, og nú var föstudagur,
verzluninni var ekki lokað fyrr en undir átta.
Jenný kom lieim kortér yfir átta.
Ada var ein í húsinu: með miklum skörungs-
skap hafði hún komi'ó því svo fyrir, með því að
senda Clarrý og Phyliis „út“, og Alfred og
Sallý fóru í Empire leikhúsið.
„Ég þarf að tala við þig, Jenný“.
Það var óvenjulegur hreímur í rödd móður
hennar, en Jenný var of þreytt til að taka eftir
því. Húh Var dauðþreytt og auk þess Hla fyrír
kölluð, svo að þetta hafði verið hræðilegur
dagur.
„Slattery", sagði hún veikri röddu um leið
og hún fleygði sér niður í stól. „Það gerir út
af við mig. Ég hef verið á þönum í tíu klukku-
tíma. Fætumir á mér eru heitir og bólgnir. Ég
fæ ótal æðahnúta ef ég held þessu áfram öllu
lengur. Einu sinni fannst mér þetta sæmilegt
starf. En sú fjarstæða. Það er verra en nokkru
sinni fyrr, og kvenfólkiö sem kemur fer sívei*sn-
andi“.
„Jói“, sagði frú Sunley ískaldri röddu, „er
farinn".
„Farinn?“ enduríók Jenný ringluð.
„Hann fór í morgun. Fór fyrir fullt og allt“.
Jenný áttaði sig. Fölt andlit hennar féklc á
sig dauðalit. Hún hætti að strjúka bólgna fæt-
uma og settist upp. Grá augu herthar störðu
út í bíáinn. Það var hræðslusvipur á henni. Svo
áttaði hún sig.
„Gefðu mér te, mamma“, sagði hún kynlegri
röddu. „Segðu ekki fleira. Gefðu mér te og tal-
aðu ekki meira um þetta“.
Ada dró djúpt andann og allar skammirnar
hjöðnuðu á tungu hennar. Hún þekkti Jenný
sína — ekki til fulls, en þó nægilega vel til að
vita, að nú varð að hlýöa hehni. Hún þagði og
gaf Jenný teið.
Það var í rauninni kvöldmatur, upphituð
skorpusteik. Jenný mataðist, hún sat teinrétt
og starði fram fyrir sig. Iiún var áð hugsa.
Þegar hún var búin sneri hún sér að móður
sinni.
„Hlustaðu nú á, mamma“, sagði llún, „og
hlustaðu vandlega. Ég veit að þú bíður eftir
a’ð ausa þér út yfir mig. Ég veit alveg hvaða
orð bíða á tungu þinni. Ég hef hagað mér illa
við Jóa og svo framvegís. Ég veit það, skal ég
segja þér. Ég veit það allt saman. Og það er
óþarfi að segja það. Þá þárftu ekki að iðrast
neins, skilurðu. Og nú ætla ég áð fara að
hátta".
Hún skildi vi'ð móður sína gapandi af undr-
un og gekk þreytulega upp Stigann. Hún var
að sligast af þreytu. Bara áð hún ætti glas af
portvíni, nokkur glös af portvíni til að hressa
sig á. Skyndilega fannst henni sem liún vildi
gefa hvað sem væri fyrir eitt glas af portvini.
Þegar hún var komin upp fieygði hún af sér
flíkiuium, sumum í stól, sumum á gólfið. Hún
fór upp í rúmið. Til allrar hamingju var
Clárrý, sem svaf með henni í herbergi, ekki
heima til að angra liana.
Herbergið var dimmt óg svalt og hún lá
endilöng á bakinu og hugsaði. . . . hugsaði. Nú
var hún ekki móðursjúk, tárin streymdu ekki
óg hún reif ekki koddann. Hún var alveg ró-
leg; en þrátt fyrir rósemi sína var hún hrædd.
Hún horfðist í augu vi'ð þá staðreynd að Jói
hafði kastað henni frá sér. Þa'ð var hræðilegt
áfall, næstum óbærilegt áfall fyrir stolt henn-
ar, áfall sem hún hafði orðið fyrir 4 versta
tima. Ilún var þreytt á Slattery, dauðþreytt
á þ\ú að standa tímunum saman, teygja sig,
dauðþreytt á því að vera kurteis við lítilfjör-
legar kvænpersónur. Einmitt í dag liafði hún
litiö yfir þessi sex ár hjá Slattery; hún hafði
sagt við sjálfa sig, að hún yrði að losna það-
an. Hún var líka dauðþreytt á heimili sínu;
þreytt á þessum þröngu subbulegu, troðfullu
stofum. Hún vildi eignast sitt eigið hús, sína
eigin muni; hún vildi kymiast fólki, halda smá-
tesamkvæmi, umgangast viðunandi fólk. En ef
sú ósk hennar rættist aldrei? Ef hún ætti eftir
að vinna hjá Slattery og búa í Scottswood Road
alla ævi — það var ótti vöð þetta sem kvaldi.
Jenný. Þegar Jói fór hafði hún misst cinn
möguleika. Átti hún að láta. hinn möguleikann
ganga úr greipum sér?
Hún lá lengi og hugsáði áður en hún sofn-
aði. En þegar hún vaknaði næsta morgun var
hun endurnærð. Hún vann aðeins hálfan laug-
ardaginn, og þegar hún kom heim klukkan eitt
flýtti hún sér að borða hádegisverð og hraðaði
sér siðan upp til að skipta um föt. Hún eyddi
löngum tíma í að klæða sig: liún valdi falleg-
asta kjóiinn sinn, perlugráán með fölbleikum
bryddingum, hún skipti um hárgreiðslu og neri
andlitið vandlega upþ úr eold kremi. Hún var
ánægð með árangurinn. Hún fór niður í dag-
stofuna til að bíða eftir Davið.
Hún bjóst við honum klukkan hálf þrjú, en
liann kom tíu mínútum fyTÍr þann tíma, gagn-
tekinn löngun eftir að sjá hána. Jenný þurfti
ekki annað en líta á hann: liann var ástfang-
inn af henni upp fyrir bæði eyru. Hún opnaði
sjálf fyrir honum og hann stóð grafkyrr í
anddyrinú og virti hana fyrir sér með log-
andi augum.
„Jenný“, hvíslaöi hann. „Þér eruð of yndisleg
til að vera raunvendeg".
Hún ldó á leiðinni inn i dagstofuna: hún varð
að viðurkenna að Davíð gat sagt hlutina á feg-
urri hátt en Jói. En liann kom með heimskulega
gjöf handa henni: ekki súkkulaði eða sælgæti
eða ilmvatn; ekkert gagnlegt; heldur vönd af
blómum, sem gat jafnvél varla kallast vöndur,
það var smáknippi, sem hafði áreiðanlega ekki
k-ostaö meita en tvö pens á einhverri götusölu.
En hvað um það úr þvi sem komið var. Hún
brosti:
„Ég er svo fegin að sjá yður, Davíð, og þetta
.el'u yndisleg blóm“.
„Þau eru ekkert sérstök, en þau eru indæl
Jenný, eins og þér. Það er eitis og mistur yfir
blómknöppunum... . það er eins og yndislégra
rnistriö í augunum á vður“.
• Hún v’issi ekkert hv’að húií átti að segja:
svona tal kom henni alveg úr jafnvægi; hún
bjóst við að liann hefði lært það af öllum þeim
bókura sem hann hafði lesið nndanfarin þrjú
D A V11)
■ 0
C3
-
; ýí
m