Þjóðviljinn - 22.01.1952, Blaðsíða 6

6)e — ÞJÓÐVILJINN — Þriðjudagur 22. janúar 1952
Indvsrskir komm-
á
Framhald af 1. síðu.
af óháðu þingmönnunum séu
stuðningsmenn þeirra.
Kosningaúrslit berast smátt
og smátt úr öðrum hlutum Ind
lands. I ríkjunum Hyderabad,
Madras og Bihar er sömu sögu
að segja og í Travancore, Þjóð
þingsflokkurinn tapar til
kommúnista. I Bombay hefur
Þjóðþingsflokkurinn hinsvegar
haldið sínu fyrir ýmsum af
þekktustu forustumönnum kom-
múnista, sósíaldemókrata og
flokks óhreinu stéttanna. Þar
var f jöldi atkvæða lýstur ógild-
ur og hafa frambjóðendurnir,
sem töpuðu, við orð að krefj-
ast rannsóknar vegna gruns
um kosningasvik.
Þegar kunnugt var um 500
af 4000 sætum á fylkisþingun-
um hafði þjóðþingsflokkurinn
fengið 283, kommúnistar og
bandamenn þeirra 12 og sósí-
aldemókratar 26.
Bretar saka...
Framhald af 8. síðu.
kemur saman og þingmenn úr
vinstra armi Verkamanna-
flokksins hafa lagt til, að Bret-
ar svari aðförum Bandaríkja-
manna með því að segja upp
friðarsamningnum við Japan.
ÞjóSverjar gefa
íslendingum epli
Með Goðafossi komu til
Reykjavíkur frá Hamborg 258
kassar af eplum, sem er gjöf
til Islendinga frá Odenwald-
schule i Heppenheim, Deuts-
chen Landfrauenbund, Hilfs-
werk der Evangel. Kirche in
Hessen und Nassau í Frank-
furt og Arbeiterwohlfahrt í
Hamborg.
Gefendur láta þess getið, að
þieir’vilji með sendingu þessari
sýna þakklætisvott fyrir hjáip-
semi íslendinga í garð Þjóð-
verja eftir styrjöldina.
Eplasendingunni hefur verið
Ekipt og mun verða send út
um iand svo fljótt sem ferðir
falla.
(Frá forsætisráðuneytinu).
Krossgáta
Lárétt:
1 torsóttur — 7 friður — 8 óska
— 9 maðk — 11 ekki gömul —
12 snæði — 14 gan — 15 stör
17 tveir skyldir — 18 nokkuð
20 eyvi.
✓
Lóðrétt:
1 svipur — 2 rólegur — 3 á
fæti — 4 von — 5 elska — 6 bölva
— 10 virði — 13 bindi — 15 sjón
— 16 drýkkur — 17 sveil — 19
tveir eins.
Lausn 7. krossgátu:
Lárétt:
1 hunda — 4 fæ — 5 kr — 7 brú
— 9 iða — 10 lás — 11 kóf —
13 ap — 15 el —; 16 óskir.
Lóðrétt:
1 hæ — 2 nær — 3 ak — 4
friða — 6 rusli — 7 bak — 8
úlf — 12 ósk — 14 Pó — 15 er.
81. DAGUR
„Já, en þú manst hvað mamma sagði okkur um daginn í
sambandi við pabba hans. Hún heldur að pabbi álíti að hann
hafi aldrej fengið möguleika til að sýna hvað í honum býr. Hann
gerir sennilega eitthvað fyrir hann, hvort sem hann lætur hann
vera áfram í verksmiðjunni eða ekki. Hún sagðist halda að
pabba fyndist faðir hans hafa verið órétti beittur af föður
þeirra.“
Myra þagnaði, og Gilbert, sem hafði heyrt ávæning af þessu
áður, leiddi það hjá sér.
„Jæja, það mál kemur ekki við mig,“ hólt hann áfram. „Ef
gamli maðurinn vill hafa hann hér, hvort sem hann dugar til
nokkurs eða ekki, þá ræður hann því. En hann er alltaf sjálfur
að tala um dugnað og afk.öst, brottrekstur ónytjunga og því
um líkt.“
Þegar hann hitti móður sina og Bellu síðar gaf hann þeim
óbeðinn sömu upplýsingar. Frú Griffiths andvarpaði; því að í
bæ eins og Lycurgus urðu allir sem báru þeirra virðulega nafn
að gæta þegðunar sinn'ar og framkomu í hvívetna. Það var ó-
viturlegt af manni hennar að verða til þess að þessi frændi
hans kæmj til borgarinnar, fyrst framkoma hans var óheppileg.
Aftúr á móti var Bella vantrúaðri á þessa lýsingu bróður
hennar á Clyde. Hún þekkti Clyde ekki, en hún þekkti Gilbert,
og hún vissi að hann var býsna fljótur að fella dóma um fólk,
og hún var ekki ævinlega sammála dómum hans.
„Jæja þá,“ sagði hún loks, eftir að hún hafði hlustað á lýs-
ingar Gilbérts á frænda sínum við 'kvöldverðarborðið. „ííf
pabbi yill að hann verði kyrr, þá verður hann kyrr.“ Gilbert
móðgaðist lítið eitt við þessa athugasemd, því að honum
fannst lítið gert úr valdi sinu í verksmiðjunni, enda var það
sjálfsagt ætlun systur hans.
En morguninn eftir þegar Clyde hélt aftur til verksmiðjunn-
ar, komst hann að raun um það að nafn hans eða útlit, eða ef
til vill hvort tveggja — sú staðreynd, að hann var svo áþekk-
ur herra Gilbert Griffiths — var honum til mikils gagns, þótt
hann skildi ekki hvers vegna. Þegar hann kom að dyrum
númer eitt, kom undrunarsvipur á dyravörðinn.
„Já, þér eruð auðvitað herra Clyde Griffiths?" spurði hann.
„Þér eigið að vinna hjá herra Kiemerer, er það ekki? Já, óg veit
það. Maðurinn þarna fyrir handan er með lykilinn yðar,“ og
hann benti honum á feitan og þunglamalegan gamlan mann, sem
Clyde kjnmtist síðar undir nafninu „Jeff gamli,“ tímavörðurinn,
sem stóð við borð innar í ganginum, afhenti alla lykla og tók
við þeim aftur milli kl. 7,30 og 7,40.
Þegar Clyde kom til hans og sagði: Ég heiti Clyde Griffiths
og ég er að byrja að vinna hjá herra Kemerer," þá hrökk hann
einnig við og sagði síðan: „Já, alveg rétt. Já. Gerið þcr svo vel,
herra Griffiths. Herra Kemerer sagði mér frá yður í gær. Þér
fáið nr. sjötíu og eitt. Þér fáið gamla lykilinn hans herra
Duvenys.“ Þegar Clyde var farinn niður stigann sneri hann sér
að dyraverðinum sem var kominn til hans og sagði: ,,Er þetta
ekki makalaust ? Er hann ekki feikn líkur honum herra Gilbert
Griffiths? Hann er bara lifandi eftirmynd hans. Hvort skyldi
hann heldur vera, bróðir eða frændi eða hvað?“
„Það má hamingjan vita,“ svaraði dyravörðurinn. „Eg hef
ekki séð hann fyrr. En ættarsvipurinn leynir sér ekki. Þegar
óg kom auga á hann, þá hélt ég að hann væri herra Gilbert. Ég
var að því kominn að taka ofan fyrir honum, þegar ég sá að það
var ekki hann.“
Og þegar Clyde kom inn i þæfingasalinn, þá var herra Kemerer
auðmjúkur og á varðbergi eins og daginn áður. Það var eins með
hann og Whiggam, að hann var ékki búinn að átta sig á því, hver
raunveruleg staða Clydes í verksmiðjunni væri. Eins og Whiggam
hafði sagt Kemerer daginn áður, þá hafði herra Gilbert ekkert
sagt ,sem gæti bent til þess, að meðhöndla bæri Clyde á einhvern.
sérstakan hátt. Þvert á móti hafði herra Gilbert sagt: „Það á
að fara með hann eins og venjulega verkamenn, bæði hvað snertir
vinnu og vinnutíma.“ En þegar hann kynnti Clyde fyrir honum
hafði hann sagt: „Þetta er frændi minn og hann ætlar að reyna
að læra þessa iðn,“ og það gat gefið til kynna, að þegar frá liði
ætti að flytja Clyde á milli deildana, þangað til hann hefði kynnt
sér allan verksmiðjureksturinn.
Og þess vegna hafði Whiggam, þegar Clyde var farinn, hvíslað
að Kemerer og ýmsum öðrum, að verið gæti að Clyde yrði
nokkurs konar skjólstæðingur húsbóndans — og af þeim sökum
ákváðu þeir að vera varfærnir, að minnsta kosti þar til þeir
vissu til fulls, hver staða hans yrði. Og þegar Clyde tók eftir
því, varð hann mjög hrifinn, því að honum var ljóst að þetta
gat orðið til þess, að föðurbróðir hans gerði honum hærra undir
höfði, hvað svo sem Gilbert frændi hans kynni að segja. Og
þegar Kemerér fór áð fræða h’ánn um það, að hann skyidi ekki
halda, að vinnan væri sérlega erfið eða flókin, þá hlustaði Clyde
á hann með þóttasvip. Og við það varð Kemerer enn lotningar-
fyllri.
„Þér skulið hengja hattinn yðar og frakkann inn í einn skáp-
inn,“ hélt hann áfram blíðlega og ísmeygilega. „Svo getið þér
farið með einum vagnanna inn í salinn og farið upp á næstu
hæð til að sækja vefi. Þeir sýna yður, hvar þér getið náð í þá.“
Næstu dagar voru nýstárlegir en um 'leið allerfiðir fyrir Clyde,
sem átti fyrst í stað erfitt með að átta sig á þessum undarlega
og hversdagslega heimi sem hann var kominn í. Hann hefði ekki
getað hugsað sér að velja sér vini úr hópi þeirra manna, sem
voru starfsfólagar hans þarna í verksmiðjunni — þeir stóðu
langt að baki vikapiltum, ökumönnum og skrifstofumönnum. Þeir
voru ekki annað en kjöt, andlega og líkamlega. Þeir gengu til
fara eins og aumustu eyrarvinnumenn — þeim virtist standa
hjartanlega á sama um útlit sitt — starf þeirra og daglegt
brauð var aðalatriðið. Og auk þess voru þeir varkárir og tor-
tryggnir gagnvart honum, af því að þeir vissu ekki hver staða
Clydes var eða hvaða áhrif, koma hans gæti haft á þá.
En þegar ein eða tvær vikur voru liðnar, og þeim var orðið
Ijóst, að CHyde var bróðursonur forstjórans og náfrændi ritarans
og yrði því sennilega ekki lengi í þessari stöðu, urðu þeir vin-
gjarnlegri en um leið afbrýðisamir, því að þeim fannst þeir vera
undir hann settir. Því að Clyde var ekki úr þeirra hópi og yrði
það sennilega aldrei. Hann gæti brosað og verið kurteis — samt
stæði hann alltaf í sambandi við þá sem voru þeirra yfirmenn
— eða það héldu þeir. Þeir álitu að hann tilheyrði stétt hinna
ríku og háttsettu og allir fáækir menn vissu, hvaða þýðingu það
hafði. Fátæklingarnir urðu alltaf að standa samæn.
Fyrstu dagana þegar hann sat í þessu herbergi og borðaði
—oOo— —oOo— —oOo— —oOo— —oOo— —oOo— —oOo——
BARNASAGAN
Sagan af Kolrössu krókríðandi
7. DAGUR
Nú er bar til máls að taka, að Helga fer að þrifa
til í hellinum og undirbúa allt til brúðkaupsveizl-
unnar, eins og risinn hafði fyrir mælt. Hraðar hún
sér nú að öllu sem mest hún má og ber á borð. Þeg-
ar hún hefur lokið öllu, sem hún átti að gjöra, tek-
ur hún staur, sem lá í hellinum, og færir hann í
brúðarskart sitt oa setur þar, sem hún bjóst við,
að sér mundi ætlað sæti. Eftir það nýr hún framan
í sig alla pottahrími og atar klæði sín í kolum og
ösku, tekur eldhússkörunginn, sezt á bak og ríður
og stefnir í gagnstæða átt frá hellinum því, sem
vissi að karlskoti. Skamma stund hafði hún farið,
áður en hún mætti risanum með miklum flokki
boðsmanna; voru þar í fylgd með honum jötnar
og bergrisar, en brúðguminn var í fararbroddi.
Hann yrti á Helgu og spurði, hvað hún héti. Hún
kvaðst heita Kolrassa krókríðandi. Hann ávarpar
hana. enn á þessa leið:
„Komstu að Melshöfða,
kolskörin þín?“
Hún mælti:
„Kom eg þar.
Brieitt var á bekki;
brúöur sat á stól;
full voru öll ker,
svo út úr fló.“
Þá mælti risinn: „Hó,hó, ríðum hart, brúðurin bíð-
ur," og boðsmenn hans tóku undir og sögðu: „Hó,
hó, ríðum hart, sveinar." Síðan skildist Helga við
þá og mætti öðrum flokki boðsmannanna; voru þar
í skessur einar og tröllkonur. Þær yrtu á hana
sem risinn:
„Komstu að Melshöfða,
kolskörin þí.n?“
Hún svaraði:
„Kom eg þar.
Bneitt var á bekki;
brúður sat á stól;
full voru öll ker,
svo út úr fló.“ ,: