Þjóðviljinn - 06.02.1952, Blaðsíða 6

Þjóðviljinn - 06.02.1952, Blaðsíða 6
6) — ÞJÓÐVILJINN — Miðvikudagur 6. febrúar 1952 1 " * SIGFÚS FMMTUGUl Framhald af 3. síðu. og gáfur. Þessvegna getur sú stétt, sém hefur dæmt sjálfa sig til tortímingar, ek’ci vænzt : þess að njóta slíkra mannkosta og gáfna. Þeir sem óttast mannraunir og ofsóknir vegna hugsjóna sinna, en kjósa heldur fé og frama, eru fúsir að ganga í þjónustu ihinnar ráðandi stétt- ar. En það eru ekki mannkosta- mennirnir. Aðrir eru þeir, sem láta. blekkjast. En það eru ek’;i gáfumennirnir. Er þetta ekki auðskilið? Og þó munu Morg- unblaðsmenn aldrei skilja það. Til þess þyrftu þeir að afneita sjálfum sér. Síðustu tvo áratugina hefur Sigfús Sigurhjartarson fyrst og fremst helgað krafta sina því verkefni að sameina íslenzka verkalýðshreyfingu og í því efni unnið afrek, sem menn minnast með þakklæti meðan íslenzk saga er skráð. Það er honum að þakka, framar öllum öðrum mönnum, að það tókst að sameina Kommúnistaflokk- inn og sósíalista Alþýðuflokks- ins 1938. Og það er honum að þakka framar öllum að það tó'kst að varðveita einingu hins sameinaða flokks þegar mest á reyndi. Það er þetta afrek Sigfúsar, sem lagði grundvöll- inn að sigri flokksins 1942, að sameiningu verkalýðsfélaganna í Alþýðusambandinu, að kjara- bótum þeim sem náðust fyrir mátt einingarinnar á tímabilinu frá 1942—1946, að nýsköpunar- framkvæmdunum 1944—1946. Og allt eru þetta forsendurnar fyrir því að íslenzk alþýða á nú framsýnan og öflugan flokk, sem er frumskilyrði fyrir loka- sigri hennar í þeirri baráttu, sem hún heyir nú fyrir þjóð- frelsi og sósíalisma. Hvað er það í fari Sigfúsar, sem hefur gert honum fært að ná slíkum árangri. Af mörgrum góðum kostum held ég að einn hafi orðið honum að mestú liði. Hann er kennari svo af ber. Hann kann allra manna bezt að vera með mönnum og blanda við þá geði. Og hann hefur þann höfuðkost, sem hverjum kennara er nauðsvn- ■legur: Hann kann að gera hið torvelda einfalt og að vekja traust manna, svo að jafnvel þeir þrjóskustu leggja eyrun við. Það er gott að vera sam- mála Sigfúsi og það er líka gott að vera honum ósammála, ef maður á annað borð hefur áhuga á að leiða sannleikann í Ijós í hverju máli. Ef mig 'greinir á við Sigfús, þá er ég alltaf viss tun að þar kemur að við verðurn sammála. Ef ég ihef rangt fyrir mér, þá get ég verið viss um, að honum tekst að sannfæra mig; ef honum skjátlast þá brýtur hann málið til mergjar þar til hann hefur fundið hið rétta. „Að hafa það sem sannara reynist" er kjör- orð hans og því fylgir hann trúlega. Við félagar Sigfúsar eigum ekki kost á því, að þrýsta hönd •hans á fimmtugsaímælinu. En við gerum það í anda, ásamt þúsundum íslendinga og hlökk- um til að hitta hann heilan. Brynjólfur Bjarnason. 93. DAGUR vorið er í nánd. Og eftir nokkrar vikur —“ hann leit spurnar- augum til himins og andaði að sér hressandi aprílloftinu, „verðið þér að koma hingað aftur. Þá eru öll tró og blóm sprungin út og þá getið þér séð, hversu fagurt er hér í raun og veru. Góða nótt.“ Hann brosti og gerði rödd sína mjög innilega, og Clyde hugs- aði enn einu sinni með sér, að hvað sem framkomu Gilberts Griffiths liði, þá væri föður hans að minnsta fkosti hlýtt til sín. ELLEFTI KAFLI. Dagarnir liðu, og þótt Clyde heyrði ekkert frekar frá Griff- ithsfjölskyldunni, hætti honum til að gera of mikið úr mikil- vægi þessarar einu kvöldstundar og láta sig dreyma um yndis- leg stefnumót við þessar stúlkur og hugsa um hversu dásam- legt væri að lenda í ástarævintýri með einhverri þeirra. Mikil dýrðarveröld var það, sem þær áttu heima í. Hvílíkar allsnægtir og fegurð á móts við umhverfi hans sjálfs. Dillard! Ríta! Svei attan! Nú voru þau dauð fyrir honum. Það var þessi heimur sem hann þráði, og nú fór hann að sýna Dillard eins mikinn kulda og hann gat, og smám saman fjarlægðist Dillard hann, því hann áleit Clyde höfðingjasleikju, eins og hann var í raun og veru, ef hann hefði haft tækifæri til að fá óskir sínar upp- fylltar. Og tíminn leið og hann hímdi við vinnu sína, og hið erfiða starf, lélegu launin og leiðinlegir vinnufélagar urðu til þess að hann fór að hugsa um að snúa aftur — ekki til Rítu eða Dillards — honum var engin ánægja lengur að því að hugsa um þau — heldur Chicago eða New York og reyna að fá þar vinnu á hóteli. En þá gerðist atvik, sem varð til þess að auka á hugrekki hans og styrkja hann í sinni fyrri trú á því, að Griffithsfeðgamir væru famir að fá álit á honum, hvort sem þeir ætluðu sér að umgangast hann eða ekki. Því að laugardag nokkurn þetta vor ákvað Samúel Griffiths að fara í eftirlitsferð um verksmiðjima í fylgd með Joshua Whiggam. Þegar þeir komu í þæfingasalinn um hádegisleytið, kom hann sér til skelf- ingar auga á Clyde í nærskyrtu og buxum þar sem hann var að „láta á“ og „taka af“. Og þegar hann minntist þess, hversu snyrtilegur og prúðmannlegur hann hafði verið á heimili hans nokkrum vikum áður, varð honum hverft við. Hann hafði tekið eftir því bæði í Chicago og á heimili sínu að Clyde hafði komið einstaklega snyrtilega fyrir. Og eins og sonurinn létl hann sér mjög annt úm að Griffithsfjölskyldan væri í góðu áliti hjá verkamönnunum og bæjarfélaginu sem heild. Og þegar hann sá Clyde á þessum stað, nauðalíkan Gilbert, í ermalausri skyrtu og buxum á meðal þessara manna, fann hann greinilegar en nokkru sinni fyrr, að Clyde var bróðursonur hans og mátti ekki lengur stunda svo auðvirðilega vinnu. Hinir verkamennirnir hlutu að lita svo á, að hann léti sig frændsemina engu varða. Hann minntist ekki á þetta við Whiggam eða neinn annan, heldur beið þangað til sonur hans kom úr ferðalagi á mánudags- morguninn. Hann kallaði hann á sinn fund og sagði: ,,Ég fór í eftirlitsferð um verksmiðjuna á laugardaginn og ég sá að Clyde vinnur enn í þæfingasalnum." „Og hvað um það, pabbi,“ svaraði sonur hans og var for- vitni á að vita, hvað faðir hans var að fara. „Það hafa fleiri en hann unnið á þessum stað án þess að bíða tjón á sálu sinni.“ „Rétt er það, en það voru ekki bróðursynir mínir. Og þeir voru ekki eins líkir þér í útliti og hann.“ Þetta gramdist Gilbert. „Þetta nær ekki nokkurri átt, skal ég segja þér. Mér finnst það ósæmandi, og ég er hræddur um að því fólki sem séf hann þarna finnist það einnig ósæmandi, þegar það veit að hann er náfrændi okkar. Ég gerði mér þetta ekki ljóst fyrst í stað, af því að ég var ekki farinn að koma þarna niður, en mér íinnst ekki ná nokkurri átt að hann sé hafður þarna lengur. Það Brezka þingið Framhald af 1. síðu. honum væri ókunnugt 'um að Fechteler, yfirmaður banda- ríska flotans, og flotamálaráð- herrann í stjórn Trumans hefðu lýst yfir, að ef vopna- hlésviðræðurnar í Kóreu færu út um þúfur yrði hafið hafn- bann gegn Kína. Verkamannaflokk^þingmaður inn Freeman lýsti yfir, að brezka þjóðin myndi aldrei láta ábýrgðarlausa angurgapa draga sig út í stríð gegn Kína. Krossgáta 20. 1. I ri— ** V <* 1 & 9' vo n Lárétt: 1 prettir — 7 tveir eins snemma — 9 iítil — 11 dýr — 12 greini — 15 stefna — 17 slag- ur — 18 bættu við — 20 andlegt stríð. Lóðrétt: 1 kalda — 2 pukur — 3 á fæti — 4 efast ei — 5 voru valdandi — 6 vél — 10 kærleikur — 13 borðar — 15 fæðu — 16 keyra — 18 ending — 19 tveir eins. I.ausn 19. krossg-átu. Lárétt: 1 pálar — 4 op — 5 æf — 7 kaf — 9 fár — 10 afl — 11 árs — 13 ak — 15 ár — 16 refum. Lóðrétt: 1 pp — 2 ióa — 3 ræ — 4 offra — 6 falar — 7 krá — 8 8 fas — 12 ráf — 14 KÍR. — 15 ám. kemur ekki til mála. Við verður að breyta til, færa hann á einhvern annan stað, þar sem hann þarf ekki að vera svona til fara.“ Augu hans dökknuðu og hann hnykklaði brýrnar. Það hafði ekki haft þægileg áhrif á hann, að sjá Clyde standa þarna í gömlu fötunum sínum með svitadropa á enninu. „En ég skal segja þér, hvernig á stendur, pabbi,“ hélt Gilbert áfram, staðráðinn í að halda Clyde á þessum stað, ef unnt væri. „Ég er alls ekki viss um að óg geti fundið neitt starf við hans hæfi annars staðar — að minnsta kosti ekki án þess að flytja til einhvern, sem er orðinn gróinn í sínu starfi. Hann er alger- lega óreyndur á öllum sviðum.“ „Ég veit ekkert um það og mér stendur líka alveg á sama,“ svaraði Griffiths eldri, sem fann að sonur hans var dálítið afbrýðisamur og reyndi að halla á Clyde. „Þetta er enginn stað- ur fyrir hann, og ég vil ekki að hann vinni þama lengur. Hann er búinn áð vera þarna nógu lengi. Og ég get ekki þolað að nafn okkar fái aðra merkingu en það hefur haft fram til þessa — skarpskyggni, dugnað, þrek og dómgreind. Það kæmi sér illa fyrir reksturiim. Og hann skiptir mestu máli. Þú skilur mig, er það ekki?“ „Jú, pabbi, ég skil þig fullkomlega.“ „Gerðu þá eins og ég segi. Náðu í Whiggam cg hugsaðu upp eitthvert starf handa honum, en ekki verkamannsstarf. Þar var misskilningur frá upphafi að láta hann vinna á þessum stað. Það hlýtur að vera einhver starfi í hinum deildunum, sem hægt er að setja hann í, sem einhvers konar yfirmann eða aðstoðar- mann einhvers, þar sem hann getur gengið sæmilega til fara og litið út eins og maður. Og ef nauðsyn krefur, þá skaltu senda hann heim með fullum launum, þangað til þú finnur eitthvað handa honum. En ég vil að hann skipti um starf. Vel á minnzt, hvað fær hann í laun núna?“ —oOo— —oOo— —oOo— —oOo— —oOo— —oOo— —oOo— BARNASAGAN » Brjáms saga 2. DAGUR Það var einu sinni, að kóngur var að láta smíða skemmu handa dóttur sinni, og haíði hann íengið smiðnum gull að gylla hana innan og utan. Brjám kom þar með fánahátt sinn. Þá mæltu kóngsmenn: „Hvað leggur þú hér gott til, Brjám?" Hann svaraði: „Minnki um mælir mikinn, piltar mínir," og gekk síðan burt. En gullið, sem þeim var fengið til að gylla með. minnkaði, svo það dugði ekki meir en til helminga. Þeir sögðu kóngi til. Hann hélt að þeir hefðu stolið því, og lét hengja þá. Þá íór Brjém og sagði móður sinni. „Ekki áttirðu svo að segja, sonur minn," segir hún. Hann mælti: „Hvað átti ég þá að segja, móðir mín?" Hún svarar: „Vaxi það um þrjá þriðjunga, áttirðu að segja." „£g skal segja það á morgun, móðir mín," svaraði Brjám. Hann fór svo heim um morguninn eítir, mætti þeim, er báru lík til grafar. Þeir sögðu: „Hvað legg- ur þú gott hér til, Brjám?" „Vaxi það um þrjá þriðjunga, piltar mínir," sagði hann. Líkið óx, svo að þeir misstu það niður. Brjám fór heim og sagði henni frá. Hún mælti: „Ekki áttirðu að segja það, sonur minn." Hann svarar: „Hvað átti ég þá að segja, móðir mín?" „Guð friði sál þína, hinn dauði, áttir þú að segja," mælti hún. „Ég skal segja það á morgun, móoir mín," mælti hann. Hann fór um morguninn heim að kóngshöll og sá hvar rakkari einn var að hengja hund. Hann gekk til hans. Rakkarinn mælti: „Hvað leggur þú gott hér til, Brjám?" Hann svaraðði: „Guð friði sál þína, hinn dauði." Rakkarinn hló að þessu, en Brjám hljóp heim til móður sinnar og sagði henni. Hún mælti: „Ekki áttir þú að segja svo." „Hvað átti ég þá að segja?" sagði hann. Hún svaraði: „Hvort er þetta þjófsgreyið kóngsins, er þú ferð nú með, áttlr þú að segja." „£g skal segja það á morgun, móðir mín,” segir hann.

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.