Þjóðviljinn - 19.02.1952, Síða 3

Þriðjudagur 19. fébrúar 1952 — ÞJÓÐVILJÍNN — (3
ÍÞRÓTTI
RlTSTJÓRl: FKÍMANN HELGASON
FRÍMANN HELGASON:
FERR A VETRARÓLYMPÍULEIKANA
Við heyrum þytinn frá hreyfl-
um „Gullfaxa"; flugmennirnir
eru áð reyna þá áður en lagt
er af stað yfir Islandsála. Inn-
an stundar „sleppa þeir lausu“
og hinn vængfrái gammur
sleppir fótum af Fróni.. Klukk-
an er 6.30. Flugfreyjan til-
kynnir fagnandi að veður og
flugskilyrði séu hin beztu. — I
morgunhúminu liggur' Reykja-
vík ljósum skreytt, varla vökn-
uð er þessir árrisulu ferðafé-
lagar kveðja. Smátt og smátt
birtir. Útsýnin sannar okkur að
nú á nafnið „Eyjan hvíta“ rétt
á sér; hvergi sér á dökkan díl
svo langt sem augað eygir. —
Hélzt svo alla leið þar til kom
móts við öræfajökul. Þar
kvaddi konungur íslenzkra
fjalla, og okkar kæra Frón
kvaddi í bili.
9
Farþegar flugvélarinnar eru
ýmist á leið til Prestvíkur,
Osló eða Kaupmannahafnar. Sá
hópurinn sem til Osló fer hef-
ur þó fyrst og fremst það í
huga að sjá beztu vetrar-
íþróttamenn eigast við í harðri
keppni þar sem barizt verður
um hvert brotið úr sekúndunni,
hvern metrann; þar sem síð-
ustu kröftum er fórnað til að
sigra eða til að gera sitt
bezta, meira er ekki hægt að
krefjast.
Við ætlum að horfa á hina
fornhelgu leiki sem að vísu
hafa verið klæddir í vetrar-
skrúða, og að því leyti breytzt
frá sinni upprunalegu mýnd.
Og hví skyldi ekki skíðastökk
svig, brun, ganga og skauta-
hlaup vera eðalbornar íþróttir
á borð við hinar upprunalegu
keppnisgreinar á Olympíu. Mað-
ur hlakkar til að sjá þennan
glæsilega hóp íþróttafólks sem
Tennis- og Bad-
mintonfélag
Reykjavíkur
Aðalfundur Tennis- og Bad-
mintonfélags Reykjavíkur var
haldinn í félagsheimili verzl-
unarmanna við Vonarstæri
sunnudaginn 10. febrúar.
Áður en íundurinn hófst
minntist fundarfólk forseta ís-
lands með því að rísa úr sæt-
um.
Formaður var kosinn Þor-
valdur Ásgeirsson, en fráfar-
ándi formaður, Friðrik Sigur-
bjönsson, baðst eindegið undan
endurkosningu. I stjórn til 2ja
ára voru kjörnir Pétur G. Niku
lásson, Friðrik Sigurbjörnsson
og Guðmundur Árnason, en fyr
ir í stjórninni var Magnús Da-
víðsson. —• 1 varastjórn voru
kjörnir Páll Ándrésson og Ein-
ar Jónsson. Endurskoðendur
voru kjörnir Kolbeinn Péturs-
son og Gunnar Petersen. — I
badmintonmótanefnd voru
kjörnir Guðmundur Árnason,
Einar Jónsson og Gunnar Már
Pétursson.
Fráfarandi formaður gaf
greinargóða skýrslu um starf-
semi félagsins á liðnu starfs-
ári. Hagur félagsins batnaði
verulega á árinu. Félagar eru
nú 142.
reynir þrek sitt og kunnáttu
í djörfum leik. Fólk sem kom-
ið er frá mörgum löndum
heims áð berjast í friði, þar
sem takmarkið er ekki að sem
mest blóð renni, að sem mest
sé eyðilagt af verðmætum sem
tekið hefur tugi og hundruð
ára að byggja upp. Maður
gleðst yfir því að íþróttirnar
skuli vera jafnsterkur þátt-
ur í því að tengja saman og
kynna æsku landanna sem þær
eru. Því hefur verið haldið
fram að samstarf íþróttanna
hafi unnið mera friðarstarf en
nokkurn grunar.
I ÞÁGU FRIÐARINS
Ég var einmitt áðan að lesa
bók þar sem Hjalmar Ánderson
norski skautakappinn, segir um
þenhan þátt íþróttanna á þessa
leið: „Alþjóðlegt íþróttasam-
starf hefur stórt hlutverk í
friðarstarfinu. — Ég held að
íþróttasamkomur þar sem mætt-
ir eru fulltrúar frá austri og
vestri, suðri og norðri í bróð-
urhug sé þýðdngarmeira fyrir
málefni friðarins en allar heims
ins ráðstefnur um friðarmál. —
Ófriður og stríð stendur sem
hræðileg ógnun æsku nútímans.
Ef til vill er það líka þess
vegna áð fleiri hópast til iðk-
unar íþrótta en nokkru sinni
fyrr. Hér finnur maður sam-
einuð hugtökin manndómur,
skilningur og félagslund. Hér
lærir maður viljandi eða óvilj-
andi að skilja menningarleys-
ið með mannslátrun. Það mundi
verða mjög jákvætt ef öll
íþróttaæska. landanna samein-
aðist til átaka fyrir friði. Hvað
stoðar að strita til að hljóta
hraustleiká, styrk og lífsgleði,
með öðrum orðum: það sem
við köllum hamingju, — þar
sem vel þjálfaðir vöðvar og
leiftrandi lífsgleði er á næsta
augnabliki orðið skotmál ó-
kunnugs hermanns.
Umfram allt verðum við að
trúa á frið og manndóm. Jafn-
framt'því sem við hver á sín-
um stað tökum þátt í að vinna
að hatri á stríði og vekja
slika alþjóðlega hugarfarsöldu
sem útilokar stríð“.
Þetta segir þessi frægi
íþróttamaður um íþróttir og
friðarstarf þeirra, og hver er
ekki á sama máli?
N'f'TT FLUGMET
Flugstjórinn tilkynnir kl. 10
að flogið sé með 420 km hraða,
allar líkur til að sett verði
nýtt met á flugleiðinni Reykja-
vík-Prestvík. — „Meta“-idíótar
eru auðvitað samstundis full-
ir áhuga fyrir þessu nýjá hugs-
anlega íslandsmeti; það er gert
ráð fyrir að það geti munað
um 5 mínútum. Bezti tíminn
hingað til var 3,28 mín. (það
kváð ekki vera svo nákvæmt
með sek. eða brot úr þeim,
sem er þó mikill galli!)
Loks snertir vélin flugvöll-
inn í Prestvík; Bravo! NýHt
met, 3,25; þrem mín. betri
tími en gamla metið. Flug-
menn fullyrða að allt hafi ver-
ið löglegt, margar klukkur, og
við þær gamalgóðir dómarar úr
sundmótum og má þar nefna
Rafn Sigurvinsson sundkappa
úr KR og Hörð Sigurjónsson
úr Ægi. Met þetta var stað-
fest af öllum viðstöddum: flug-
stjóra og áhöfn. Ásbjörn Magn-
ússon starfsmáður hjá Loft-
leiðum, sem mættur var á
fundinn, skrifaði undir með
fyrirvara!
ER MÖGULEIKI Á 4. SÆTI
I BOÐGÖNGUNNI?
Við sitjum hér saman, góð-
kunnur skíðakappi og ég, en
það er hinn ágæti göngugarp-
ur úr Ármanni í Skutulsfirði
Sigurjón Halldórsson. -— Við
röbbum um möguleika göngu-
manna. Við vitum ekkert með
neinni vissu hváð við getum
eða okkar menn, segir Sigur-
jón, það er nú fyrst sem úr
þvi verður skorið. Allra björt-
ustu vonir standa til að þeir
gætu orðið nr. 4 í boðgöngunni,
en ef til vill er það full mikil
bjartsýni.
Ég kalla ágætt ef þeir verða
í öðrum keppnum í meðalhópn-
um rniðið við þá reynslu sem
þeir hafa, en Tennmann hefur
trú á þeim. Ég ér viss um
að Islendingar hafa aldrei búið
sig betur undir göngukeppni og
piltarnir hafa tekið þennan
undirbúning mjög alvarlega. —
Við sjáum hvað setur.
Framundan blasir við snævi-
þakinn Noregur — fyrirheitna
landið; landið þar sem viðburðir
næstu daga verða fréttaefni
um heim allan. — Frímann.
Aðalfundur
Skíðaráðs Rvíkur
Á nýafstöðnum aðalfundi
Skíðaráðs Reykjavíkur var
Ragnar Ingólfsson (KR) kjör-
inn formaður. Með honum í
stjórn voru tilnefnd Sigurðui'
Þórðarson (ÍR), Árni Kjart-
ansson (Á), Ellen Sighvatsdótt
ir (IK), Þórarinn Björnsson
(Skátar), Lárus Jónsson
(Skíðafél. Rvíkur), Valgeir Ár-
sælsson (Valur) og Sigurður S.
Waage (Víkingur).
Auk venjulegra aðalfundar-
starfa voru gerðar ýmsar sam-
þykktir, m. a. þessi:
„Aðalfundur Skíðaráðs Rvík-
ur, 1952, þakkar hér með borg-
arstjóra Reykjavíkur, hr. Guhn
ari Thoroddsen, og Reykjavík-
urbæ, svo og vegamálastjóra,
hr. Geir Zöega, og Vegagerð
ríkisins, fyrir tilraunir og
framkvæmdir við að halda op-
inni akfærri leið að skíðaskál-
um íþróttafélaganna s. 1. vet-
ur.
Treystir fundurinn nefndum
aðilum til þess að gera allt sem
hægt er til þess að opna þær
leiðir nú, svo fljótt sem við
verður komið. — Þótt segja
megi að nægilegur snjór sé á
nær'liggjandi skíðaslóðum, er
það mjög áríðandi fyrir félög-
in, vegna fjárhagsafkomu skál-
anna, að þeir standi ekki auðir
yfir bezta skíðatimann, því að
aðaltekjur þeirra eru skála-
gjöld, veitingasala og leigu-
tekjui'.
Jdfnframt beinir fundurinn
því til sömu aðila, hvort ekki
séu möguleikar á því að láta
þungar ýtur þjappa snjóinn,
svo að bifreiðir með drifi á öll-
um hjólum geti ekið á hjarni“.
Vanrœktur
BBTRA er að láta ógert,
að skrifa sig fyrir útgáf-
urn ungskáldánna, en Ijá
þeim nafn sitt á áskriftar-
listana til augnayndis.
V.7-'
ar
Það hefur hokkuð farið í
vöxt að safnað er áskrifendum
að bókum sem gefa á út. Hafa
þar ýmsir bókaútgefendur riðið
á vaðið. Ekkj bar neitt á síikri
útbreiðsluaðferð meðan peninga
þokan hvíldi þyngst yfir mann-
fólkinu.
Þeir sem gefa vilja út bækur
eru vissulega af ýmsum stétt-
um og hafa misjöfn tækifæfi
til þess að koma lesefni sínu á
prent. Ræður þar vissulega
miklu hvað efnið ér og skal það
ekki frekar rætt, þótt skemmti-
legt og rétt væri.
Nú nýlega er búið að úthluta
styrk þeim sem þingkj. nefnd
sér um „sanngjarna" skiptingu
á. Þykjast margir vafalaust og
ef ekki allir, sem úthlutað er
til, hafa þar sæti hjá óverðug-
um. Þarf því ekki að v.orkenna
þeim, sem hreinlega hafa verið
sviptir sjálfsögðum launum, að
verða' fyrir slíkum hugarskejd-
um frá styrkþegum.
Mörg okkar yngstu skálda og
listamanna hafa ekki fengið að
sjá nafnið sitt í þessum fríða
hópi, og hafa því misst þar enn
þá af veikri von um örlitla
umbun fyrir eina, tvær eða
þrjár bækur, sem þeir hafa
sjálfir reynt að gefa út, í hæsta
lagi með „fínt“ útgáfunafn að
láni, eða ekkert.
Það hefur verið blásið hátt og
títt um það hvílíkt verð sé á
bókum og útgáfukostnaður all-
ur geypilegur, jafnvel eins og
allt annað væri með hinu
„gamla lága verði“, og skal ekki
dregið úr því að dýrt sé að gefa
út hugsanir á prenti. Þessvegna
má það heita merkilegt, hve
mörg hinna yngstu skálda hafa
komið út einhverju af verkum
sínum, þrátt fyrir engan útgef-
anda og fáa kaupendur. Þetta
fóllc hefur ekki átt nema um
eina leið að velja. Þ.e. að gefa
sjálft út verk sín.
Til þess að tryggja sér kaup-
endur og þar með möguleika á
að geta klofið kostnaðinn hafa
þessi skáld safnað áskrifendum
sem gengist hafa undir að
kaupa bókina þegar hún kæmi
út. Er það ekki lítU raun hverj-
um að þurfa að ganga fyrir
dyr manna, þó í slíkum erindum
sé, því flestir munu þeir safna
sjálfir kaupendunum. Það hefur
Þorvaldur vann
„bændaglímuna“
Tennis- og badmintonfélagið
efndi til ,,bændaglímu“ í bad-
mintonleik. Voru þeir bændur
Þorvaldur Ásgrímsson og
Wagner Wallom og höfðu hvor
11 manna liði á að skipa. Var
síðan gengið til einvíganna ým-
ist tveir saman (tvíliðakeppni)
eða einn og einn. Var keppn-
in jöfn, tvísýn og skemmti-
leg og varð hverju sinni að
fara fram aukaleikúr til úr-
slita.
Vegna tímaleysis var ekki
hægt að etja öllum til keppni
þar til yfir lauk, heldur var
það ráð tekið að bændur meö
annan sér við hlið áttust við.
Fór sú viðureign svo að Wall-
om og félagi hans biðu lægri
hlut eftir aukaleik. Stóðu þá
uppi 5 af Wallom en 3 af Þor-
valdi. En þar sem foringinn
var fallinn hafði Þorvaldur
unnið.
Innanfélagsmót TBR hefst
í lok þessa mánaðar.
vorgróður
síðar komið í Ijós hjá mörgum
þessara manna að állt.að helm-
ingur þeirra sem skrifað hafa
sig fyrir bókunum, taka þær
alls ekki, þegar komið er með
þær til þeirra. Nú hafa áskrift-
irnar orðið til þess að skáldið
hefur séð sér fært að leggja
út í fyrirtækið, sem óhjákvæmi-
léga hefur haft mikinn kostnað
í för með sér, fyrir rýran sjóð.
Vegna þessara áskriftasvika
hafa menn þessir síðan setið
uppi með skuldir og svo það
sem þeir ætluðu með lítillæti að
lofa samborgurum sínuih að sjá
eftir sig, hugsanir í þeim bún-
ingi er sterkast orkar á þá
sjálfa á hverju tímabili.
Nú skal það ekki dregið í efæ
að sumir af áskrifendum þess-
um eigi kannske erfitt með að
innleysa sína áskrift, en hitt
er þó efalausara að margt þessa
fólks áritar sig í algjöru ábyrgð
arleysi og ætlar sér aldrei að
taka hið áskrifaða.
Hvað hefur nú skáldið að
launum ? Það hefur verið blekkt
með því, að sýndur er faiskur
áhugi fyrir verki þess og í
öðru lagi verið narrað til þessi
að binda sér þungan skulda-
bagga um ófyrirsjáanlegan.
tíma. Hafi .þeir skömm og ó-
sóma sem slíkt gera.
Hinsvegar er skylt að þakka’
þeim mörgu, sem hafa farið
öðruvísi að og gert mörgumj
fært að koma verkum sínum á
framfæri, þrátt fyrir engar við-
urkenningar frá opinberum1
sjóðum. Slíkt verður ekki með
orðum þakkað.
Skyldi ekki margt skáldið
okkar, sem upp er að vaxa
mega „sitja uppi um nætur“ og
reikna út hvernig kljúfa megi
þrítugan hamar lífsbaráttunnar.
Er þá að furða þótt margur
sjái frekar dauða og myrkur en;
hinar bjartari hliðar samfélags-
ins.
Að lokum þetta: Þið sem ger-
ist áskrifendur að bókum gerist
það ekki til þess að sýnast.
H
300 aivinnuleysingiar
Framhald af 8. síðu.
Það er hægt að bæta veru-
lega úr atvinnuleysinu strax:
með því að ríkið ráðist nú þeg-
ar í hiuar fyrirhuguðu fram-
kvæmdir við lengingu flúg-
brautarinnar’ á Reykjavíkur-
flugvelli og undirbúningsvinnu
við byggingu menntaskóla og
lögregiustöðvar. Það er fjar-
stæða að láta togarana sigla
út með aflann í stað þess að
vinna hann hér í frystihúsum
og verhunarstöðvum, og skapa
þar með hundruðum manna at-
vinnu og þjóðinnl melri gjald-
eyristekjur. Það er heimsku-
leg firra af bæjaryfir\öldumima
að hafa götur bæjarins svo til,
ófærar, bæði bílum og gang-
andi fólki viku eftir viku, þeg-
ar nægur vinnukraftur er fyr-
ir hendi til þess að hreinsá
snjóinn og klaikann burtu og
afstýra þannig slysum og eyði-
leggingu á verðmætum.
Svona mætti lengi telja.
Verkefnin bíða alstaðár og ör-
birgðin þrengir að heimilum
atvinnulauss fólks. En stjórn-
arvöldin sofa og hafast ekkil
að. Það er fyrir löngu kominn.
tími til athafna og aðgerða í
stað endalausra athugana og
málalenginga stjórnarvaldanna
Ástandið krefst þess að ráð-
ist sé tafarlaust í framkvæmd-
ir sem gefa atvinnulausum.
mönnum vinnu og sveltandí
fjölskyldum þeirra nauðsyns
legt lífsviðurværi. )