Þjóðviljinn - 28.02.1952, Blaðsíða 6

Þjóðviljinn - 28.02.1952, Blaðsíða 6
6) — ÞJÓÐVILJINN — Fimmtudagur 28. febrúar 1952 Hljéðfæraleikaramir Framhald af 8. siðu. ÍB-deildar Björn R. Eínarsson og eiga þeir báðir sæti í stjórn félagsins. ÞESSIR MENN hafa lengst allra átt. sæti í stjórn félagsins: Bjarni Böðvarsson, er var for- anaður í 17 ár og hefur mest allra manna starfað fyrir félag- ið allt frá stofnun þess til þessa dags, Skafti Sigþórsson, Fritz Weisshappel, Lárus Ástbjörns- son og Aage Lorange. Sveinn Ólafsson var formaður 1 ár og siðustu tvö árin Svavar Gests. Núverandi stjórn s'.npa, auk þeirra sem áður er getið: Lárus Jónsson ritari og Carl Billich gjaldkeri. Guðrún Jónasson Framhald af 3. síðu stöðuval, hvenær fáum við skattajafnrétti, svo að nokk'uð sé nefnt. Samstarf kvenna úr öllum flokkum á ákveðnum málefnagrundvelli mundi vissu- lega getað áorkað miklu til að hrinda þessum réttmætu kröf- um í framkvæmd. Þótt ég þekki ekki mikið til ættmenna Guðrúnar Jónasson, þá veit ég þó að það var engin tilviljun að hún þegar á unga aldri í Vesturheimi fór að gefa sig að félagsmálum. Hvort fé- lagshyggja leggst í ættir veit ég ekki, en margt finnst mér þó benda til þess. Það er þessi jákvæði hugur til félagsmála, sem ég veit að hefur einkennt fleiri ættmenni Guðrúnar Jón- asson. Eins og hin pólitíska bar- átta er oft álíkust hröðum upp- blæstri og gefur lítið jákvætt í aðra hönd, þá er líknar- og mannúðarstarfið þess frjórra og gefur oft margfalda upp- skeru og aftur varpar svar Guðrúnar í afmælisviðtalinu birtu yfir persónu hennar og starf, hún segir: „Ég hefi allt- af haft mikinn áhuga fyrir að vinna að öllu, sem lýtur að mannúðarmálum“. Ég vil svo að lokum óska Guðrúnu Jónasson þess, að hún fái að lifa það að Hallveig- arstaðir, hið fyrirhugaða fé- lagsheimili kvenna í Reykjavík, rísi af grunni. Því að hvar er sá Reykvíkingur sem ekki þekk- ir til forustu c.g hins eldlega á- huga hennar fyrir því málefni? Til hamingju með ævistarfið, Guðrún Jónasson. Ragnheiður Möller Krossgáta 39. B * r m < H * ■ up 9 ■ " « _ H u p í3 " M PL r m ‘ JZ s lárétt: 1 hreinsa — 4 viska —• 5 kvað — 7 eldstæði — 9 andi — 10 hnöttur — 11 púka — 13 á skipi 15 fljót — 16 læsir. Iáðréít: 1 planta — 2 kveðið — 3 keyr — 4 blæst — 6 mumpar — 7 berja — 8 reykja — 12 vindur 14 sund — 15 góðæri. l.ausn 38. krossgátu. lárétt: 1 krossum — 7 aá — 8 álka — 9 skó — 11 áum — 12 ló 14 mm — 15 ömmu — 17 ás 18 ani — 20 spurnir. Lóðrétt: 1 kast! — 2 rák — 3 sá 4 slá — 5 ukum — 6 mamma 10 ólm — 13 ómar — 15 ösp — 16 »nn — 17 ás — 19 ii. 111. DAGUR komizt að raun um, að stúlkur af betra tagi gengu betur til fara hér en í Biltz og Trippetts Mills. En hún hafði sent mikinn hluta af launum sínum heim til móður sinnar — og það hefði nægt henni til að kaupa sér vönduð föt, ef hún hefði notað þá til þess. En nú snerist hugur hennar svo mjög um Clyde, að hún fór að hugsa meir um útlit sitt, og kvöldið eftir samtal þeirra í verksmiðjunni rannsakaði hún fataeign síny. ná- kvæmlega, valdi sér bláan hatt sem Clyde hafði ekki séð, bláköflótt pils og hvíta strigaskó, sem hún hafði keypt í Biltz sumarið áður. Hún hafði í hyggju að bíða, þangað til Newtons- hjónin og Grace voru farin að heiman, klæða sig síðan í skyndí og fara. Klukkan hálfníu þegar myrkið var loks skollið á, gekk hún til austurs eftir Taylor stræti út á Central Avenue og síðan stóran krók til vesturs á ákvörðunarstaðinn. Og Clyde vár kominn þangað. Hann hallaði sér upp að gamalli girðingu, sem iá utanum kornakur, og horfði í áttina til bæjarins og það glitti í Ijósin í glúggum húsanna á milli trjánna. Loftið var þrungið ilmi úr grasi og blómum. Mild gola bærði kornöxin fyrir aftan hann og trjálaufið yfir höfði hans. Og það var stjömubjart — stóri bjöminn og litli björninn og vetrarbrautin — stjörnutákn, sem móðir hans hafði bent honum á fyrir löngu. Og hann var að hugsa um hve ólík aðstaða hans var hér og i Kansas City. Þar hafði hann verið svo hræddur við Hortense Briggs og hinar stúlkurnar — þorði varla að ávarpa þær. En héma — og einkum eftir að hann hafði tekið við stimpildeild- inni — var hann farinn að gera sér grein fyrir að hann var aðlaðandi, stúlkurnar voru hrifnar af honum og hann var ekki mjög hræddur við þær. Augu Róbertu fyrr um daginn færðu hon- um heim sanninn um að hún var heilluð af honum. Hún var stúlkan hans. Og þegar hún kæmi, ætlaði hann að taka hana í íang sér og kyssa hana. Og hún gæti ekki staðizt hami. Hann stóð og hlustaði, lét sig dreyma og horfði í kringum sig og heyrði hvískur kornaxanna sem vakti hjá honum gamla minningu. Og þá sá hann hana koma. Hún var snotur og rösk- leg og þó taugaóstyrk, nam staðar við enda götunnar og horfði i kringum sig eins og óttaslegið og varfærið dýr. Og Clyde flýtti sér til hennar og sagði lágt: „Halló. En hvað það er gaman að sjá yður. Áttuð þér nokkuð erfitt með að koma?“ Hann var að hugsa um að hún væri miklu viðkunnanlegri en Hortense Briggs og Ríta Dickerman. Önnur var svo séð og út undir sig en hin svo léttúðug og laus í rásinni: „Hvort ég átti erfitt með það? Já, það er nú líkast til.“ Og hún fór strax að gefa honum lýsingu á því sem gerzt hafði, hæði á fyrirhugáðri kirkjuferð með Newtonshjónunum og því hversu treg Grace Marr hefði verið til að fara í kirkju án henn- ar og hún hefði orðið að skrökva, — já, það var hræðilegt — hún hafði skrökvað því, að húii þyrfti að fara til frú Braley að lærá að sauma — en um þetta samkomulag milli Liggetts og Róbertu hafði Clyde ekki heyrt um fyrr, og hann fylltist for- vitni, því að þetta gaf til kynna, að Liggett hefði í hyggju að flytja h.ána af yfirráðasvæði hans. Hann fór að spyrja hana spjörunum úr um þetta, áður en hún fékik að halda áfram sögu sinni, og Róberta varð himinlifandi yfir þessum áhuga hans. „En ég get ekki verið lengi úti, eins og þér skiljið, “ sagði hún við fyrsta tækifæri, meðan Clyde hélt um handlegg hennar og lagði leið sína í áttina til árinnar yfir óbyggt svæði. „Skemmti- fundirnir í Baptistakirkjunni standa sjaldan lengur en til hálf- ellefu eða ellefu og þau koma beint heim. Og ég verð að vera komin heim á undan þeim.“ Og hún færði margar ástæður fyrir því að það væri óheppi- legt að hún væri lengur úti en til tíu, og þessar ástæður gerðu Clyde gramt í geði, en þó voru þær svo skynsamlegar að hann gat ekki hrakið þær. Hann hafði gert sér vonir um að hafa hana lengur hjá sér. En þegar hann sá fram á að samvera þeirra yrði ‘stutt, lagði hann allt kapp á að gera samband þeirra innilegra, fór að slá henni gullhamra, hrósa hattinum bennar og yfirhöfninni. Og hann reyndi að leggja handlégginn utanum mitti hennar, en henni fannst hann of fljótur á sér og reyndi að fjarlægja handlegg hans og s.agði mildri röddu: „Svona, svona — þetta er ekki fallega gert. Er ekki nóg að þér haldið undir handlegginn á mér, eða á ég að leiða yður?“ En hann tók eftir því að hún tók þétt og innilega um handlegg hans og þrýsti sér að honum og reyndi að ganga í takt við hann. Og hann fór að hugsa um, hve framkoma hennar var eðlileg og tilgerðarlaus, þegar fyrstu torfærurnar á milli þéirra voru yfir- unnar. Og hún hélt áfram að mala. Henni geðjaðist vel að Lycurgus, en þó fannst henni fólkið svo fjarskalega trúað — miklu trúaðra en í Biltz eðá Trippetts Mills. Og svo varð hún að lýsa Biltz og Trippetts Mills fyrir Clyde — og heimili sínu — en um það vildi hún sem minnst tala. Og svo talaði hún um Newtonshjón- in og Grace Marr sem vöktu yfir hverri hreyfingu hennar. Og /Clyde hugsaði um hversu ólík hún væri Hortense Briggs og Rítu og reyndar öllum þeim stúlkum sem hann hafði kynnzt — hún var barnalegri og hreinskilnari — ekki heimsk eins og Ríta eða hégómleg og yfirlætisfull eins og Hortense, og þó var hún laglegri en þær báðar og gædd meiri þokka. Og hann fór ósjálfrátt að hugsa um, hversu glæsiieg hún væri, ef hún gengi í fallegri fötum. Og honum datt í hug hvað hún mundi halda um framkomu hans við Hortense Briggs, ef hún frétti um hana. ■ oOo— —oOo— —oOo— — oOo— — oOo ——oOo— oOo - BARNASAGAN Horaafjarðarmániim Einu sinni komu Hornfirðingar í kaupstað, sem ekki var vant, og þótti þar flest dýrðlegt umhorfs og ólíkt því, sem þeir voru vanir í Hornafirðinum. Með- al annars varð þeim litið upp í tunglið, sem skein í heiði. „Tarna er almennilegt tungl,” sögðu þeir, „það er munur eða helvízkur Homarfjarðarmáninn." Fjórar skónálar fyrir gulíkamb Einu sinni var karl og kerling í koti sínu; þeim hafði fargazt svo fé, að þau áttu ekki annað eftir en einn gullkamb, sem kerlingin hafði lumað á. Þeg- ar allt var þrotið annað, fær hún karlinum kamb- inn og segir honum að kaupa þeim fyrir hann eitt- hvert bjargræði, sem þau geti lengi búið að. Karl- inn fer á stað með kambinn og gengur, þangað til hann mætir manni, sem leiðir kú. „Falleg er kýrin þín, kunningi,” segir karl. „Fallegur er og kamb- ur þinn,” segir komumaður. „Viltu skipta?" segir karl. Komumaður lézt þess albúinn; fær svo karlinn kúna, en komumaður kambinn. Heldur nú karl áfram, þangað til hann mætir öðrum manni, sem rak tvo sauði. „Fallegir eru sauð- irnir þínir, kunningi," segir karl. „Já, en falleg er og kýrin þín, karl minn", segir komumaður. „Viltu. skipta?" segir karl. „Já," segir komumaður, og fóru þau kaup svo fram. Karl var hróðugur af þessum. kaupum og hélt, að nú gæti hann klætt sig og kerl- ingu sína. Enn heldur hann þó áfram og mætir manni, sem. hefur með sér fjóra hunda; fara eins svör þeirra og skipti sem áður er frá sagt; þóttist karl hafa vel veitt,. að hann fékk hundana, og hélt, að nú gæti hann rek- ið frá túninu. Enn heldur karl áfram, þangað til hann kemur að' bæ einum; var bóndinn í smiðju að smíða skónálar. „Fallegar eru skónálar þínar, bóndi," segir karl.. „Fallegir eru og hundar þínir," segir bóndi. „Viltu skipta?" segir karl. Bóndi var fús til þess og lét fjór- ar skónálar fyrir hundana. Karl varð glaður af þessu happakaupi og hélt, að nú gæti kerling nælt undir skó sína. Heldur hann svo heim á leið; var þá lækur á leið hans, og stekkur karl yfir hann, en um leið duttu nálarnar úr barmi hans ofan í lækinn, svo karl kom tómhentur heim til kerlingar. Segir hann henni nú allt af sínum förum, og þótti henni þó þyngst að missa nálarnar. Lögðu þau því bæði á stað að leita og börn þeirra með þeim; fóru þau svo til lækjarins, cg- kom bað ásamt, 'að bezt mundi vera, að þau styngju höfðunum ofan í lækinn og lituðust svo um eftir nálunum. Þau gerðu svo, en drukknuðu öll í læknutii.

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.