Þjóðviljinn - 29.03.1952, Qupperneq 6

6) — ÞJÓÐVILJINN — Laugardagur 29. marz 1952
Jónína Jónasdóttir
Framhald af 5. síðu.
með frábæru þreki og stillingu.
Hún var þeirra yngst, rúm-
lega sextug að aldri. Nú er Ól-
öf orðin ein eftir, einstæðingur
í ellmni.
Þessi fóstursystkini áttu það
öll sameiginlegt, að mega ekki
vamm sitt vita í neinu. Þeirra
mesta ánægja virtist vera í því
fólgin að greiða veg annarra,
þau þekktu sjálf erfiðleika lífs-
ins, og voru skyggnari en flest-
ir a'ðrir á annarra kjör, og ekki
síst hún sem við erum nú að
kveðja. Jónína var frábær
manneskja, sem með viðmóti
sínu og breytni allri varpaði
geislum á veg 'þeirra sem með
henni voru. lundin var svo glöð
og hlý, og hreinskilnin og góð-
vildin eftir því.
„Þar sem góðir menn fara
þar eru Guðs vegir“. Mér hafa
oft dottið í hug þessi orð mesta
sp’ékihgsins er ég hef hugsað
til Jónínu. Það var gott að
heimsækja þau fóstursystkinin
á Völlum og finna hugarhlýj-
una á móti sér. Margir at
þeirra gömlu sveitungum munu
hafa átt þar vísa gistingu er
þeir voru hér á ferð. Þó hús-
plássið væri ekki mikið, 'var
hjartarúmið þeim mun meira,
og þar sem er hjartarúm þar
er líka húsrúm.
Jónína Tómasdóttir var góð-
um gáfum gædd, hún var ræð-
in og skemmtileg, og átti mik-
ið andlegt víðsýni, hún leit ætíð
á málefnin frá öllum hliðum,
og lét menn aldrei gjalda þess
þó þeir hefðu aðrar skoðanir
en hún. Nú þegar hún er horf-
in sjónum okkar, finnum við
betur til þess en áður í hve
mikilli þakkarskuld við erutn
við hana, fyrir alla hennar góð-
vild í okkar garð, og fyrir hin-
ar mörgu gieðistundir sem hún
hefur veitt okkur, en ég vona
að hún eigi eftir að uppskera
ávöxtin af þeim frækornum, er
hún sáði hér, í framtíðarland-
inu sem hún er nú að flytja
inn í. Það mun ávallt vera
bjart yfir minningu hennar í
hugum okkar, sem áttum því
láni að fagna að verða henni
samferða nokkur ár ævinnar.
Vertu sæl Jónína, hjartans
þökk fyrir samveruna, blessuð
sé minning þín.
Vinkona-
Krossgáta

% % , - , | BANDAHf 1 Etttr í 9ARBIS ACA THEODORE DREISER |
134. DAGUR
Lárétt:
1 skriffæri — 4 ráðherra — 5
samtenging — 7 ekki þessi — 9
fraus — 10 kalli — 11 nafn — 13
fangamark — 15 forföður — 16
kipra varirnar.
Lóðrétt:
1 ítalskt fljót — 2 neitun — 3
sérhljóðar — 4 ritið — 6 hafna
7 gladdist — 8 biblíunafn — 12
fangamark — 14 dagbl. í Rvík
15 tveir fyrstu.
Lausn 57. krossgrátu.
Lárétt:
1 innmatur — 4 ló — 5 óa — 7
kný — 9 inn — 10 tún — 11 ára
13 te — 15 ar — 16 trafs,
Lóðrétt:
1 ló — 2 fón — 3 ró — 4 leift
6 asnar — 7 kná — 8. ýta — 12i
róa — 14 et — 15 A.S.
sér úr greipum ganga tækifæri til að heimsækja Steele fjöl-
skylduna í Gloversville í félagsskap Trumbull systkinanna, án
nokkurrar aðstoðar frá Griffithsfólkinu ? Ef til vill var það ó-
drengilegt og svívirðilegt gagnvart Róbertu, en hann átti líka
von á að hitta Sondru.
Og þess vegna þekktist hann boðið ,en svo ákvað hann að
fara tafarlaust til Róbertu o* gefa henni skýringu á fjarveru
sinni, koma með einhverja trúlega afsökun — að Griffithsfólkið
til dæmis hefði boðið honum til miðdegisvgrðar. Hún tæki það
gctt og gilt. En þegar hann kom til heimkynna hennar og
hún var ekki heima, ákvað hann að skýra það út fyrir henni
næsta morgun í verksmiðjunni — bréflega ef nauðsyn krefði. Og
til þess að bæta henni þetta upp ákvað hann að bjóðast til að
fylgja henni til Fonda á laugardaginn og afhenda henni gjöfina
þá.
E3n í stað þess að skýra þetta út fyrir henni með alvöru og von-
brigðasvip á föstudagsmorgruninn í verksmiðjunni, hvíslaði hann:
„Heyrðu vinan, ég verð að svíkja þig í kvöld. Ég er boðinn til
frænda míns og ég verð að fara. Og ég veit ekki hvort ég get
skroppið til þín á eftir. Ég ætla að reyna það ef ég losna nógu
snemma. En ef ég get það ekki, þá hitti ég þig í Fondalestinni á
morgun. Það er dálítið sem ég ætla að gefa þér, svo að þú
mátt ek!ki vera reið við mig. Ég vissi þetta ekki fyrr en í morg-
un, annars hefði ég látið þig vita. Þú mátt ekki verða reið.“
Hann horfði á hana og reyndi að vera dapur í bragði til að sýna
vonbrigði sín.
En þegar Róberta sá þessu langþráða kvöldi og gjöfum sínum
vera ýtt til hliðar á þennan kæruleysislega hátt og það í fyrsta
skipti, hristi hún höfuðið neitandi, eins og hún vildi segja: „Æ,
nei,“ en hún varð sorgbitin og fór að velta fyrir sér hvað það
boðaði, að hann sveik hana núna á þennan hátt. Því að fram að
þessu hafði Clyde verið nærgætnin sjálf og hafði dulið hina nýju
ást sína á Sondru bak við grímu ástar og tillitssemi, sem hafði
blekkt hana fram að þessu. Auðvitað gat það verið satt sem
hann sagði, að hann hefði fengið heimboð sem hann gat ekki
neitað og þetta væri óhjákvæmilegt. En þetta kvöld, sem hún
hafði gert sér svo miklar vonir um. Og nú sæjust þau ekki aft-
ur í þrjá heila daga. Hún var döpur og hugsandi í verksmiðj-
unni og heima hjá sér seinna um daginn, og henni fannst að
Clyde hefði að minnsta kosti átt að geta stungið upp á því
r.ð koma seinna til hennar, þegar kvöldverðinum hjá frænda
hans væri iokið, svo að hún gæti aíhent honum gjafirnar. En
hann bar það fram sér til afsökunar að hann yrði sennilega
svo seint á ferli. Hann vissi það ekki með vissu. Það hafði
verið talað um að fara annað á eftir .
En á hinn bóginn fór Clyde til Trumbull og síðan til Steele-
fjölskyldunnar, og hann var hreykinn og fylltist sjálfstrausti
við alla þessa atburði, sem hann hefði ekki þorað að láta sig
dreyma um fyrir einum mánuði. Hjá Steelefólkinu var hann
kynntur fyrir fjölda betri borgara, sem sáu að hann var í
fylgd með Trumbullsystkinunum og heyrðu að nafn hans var
Griffiths, og buðu honum þegar í stað i samkvæmi — eða
minntust á væntanleg samkvæmi, sem honum yrði áreiðanlega
boðið í, og fyrr en varði hafði hann lofað að fara á áramóta-
dansleikinn hjá Vandam í Gloversville, í miðdegisverð og dans-
ieik hjá Harriet í Lycurgus á jóladag, og þangað var Gilbert
frænda hans boðið, Bellu systur hans, ásamt Sondni, Bertinu
og fleirum.
Loks kom Sondra sjálf á vettvang um miðnættið ásamt
Scott Nicholson, Freddie Sells og Bertínu. Fyrst í stað lét
hún sem hún hefði engan grun um návist hans, en lét þó loks
pvo lítið að heilsa honum og segja: „Nei, halló, ég átti ekki
von á að sjá yður hér.“ Hún var sveipuð dimmrauðu spönsku
sjali. En Clyde fann undir eins að hún vissi af honum allan
tímann, og við fyrsta tækifæri nálgaðist hann hana og spurði í
bænarróm: „Ætlið þér alls ekki að dansa við mig í kvöld?“
„Jú, auðvitað, ef þér viljið. Ég hélt að þér væruð ef til vill
búinn að gleyma mér,“ sagði hún stríðnislega.
„Það er ekki líklegt að ég gleymi yður. Eina ástæðan til þess
að ég er hér í kvöld er sú, að ég vonaði að ég fengi að sjá
yður. Ég hef ekki getað hugsað um annað en yður, síðan við
hittumst síðast.“
Hann var svo heillaður af framkomu hennar og fasi, að jafn-
vel uppgerðarkæruleysi hennar hreif hann. Og það var svo mikil
glóð í augnaráði hans að hún var djúpt snortin. Augu hans
drógust saman og úr þeim brann logandi þrá.
„Þér kunnið sannarlega að slá gullhamra á þægilegan hátt.“
Hún var að fitla við stóran spanskan kamb í hárinu og brosti
til hans. „Og þér segið þetta alveg eins og yður væri alvara."
„Ætlið þér að segja, að þér trúið mér ekki, Sondra,“ sagði
hann mjög ákafur og þessi notkun skírnarnafns hennar fyllti
þau bæði einhverri annarlegri kennd. Og þó.tt henni væri næst
slcapi að mótmæla þessari dirfsku hans, gerði hún það ekki,
vegna þess að henni var ánægja að henni.
„Jú, víst geri ég það. Auvitað," sagði hún dálítið hikandi og
í fyrsta sinn fann hún til óstyrks gagnvart honum. Hún fór að
verða í vandræðum með framkomu sína við hann, hvort hún
ætti að halda honum í fjarlægð eða hleypa honum nær. „En:
þér verðið að segja mér, hvaða dans þér viljið. Ég sé að það
er einhver að koma í áttina til mín.“ Og hún rétti honum
danskortið glettnislega og eggjandi. „Þér getið fengið þann
ellefta. Það er næsti dans á eftir þessum."
„Er það allt og sumt?“
„Jæja, þá, þann fjórtánda lí'ka, vargur,“ og hún leit bros-
andi beint í augu Clydes, og augnaráð hennar töfraði hann.
Skömmu seinna hafði hún það upp úr Frank Harriet, að
0
Clyde hefði verið boðinn heim til hans á jóladag og sömuleiðis
hefði Jessica Phant boðið honum til Utica á gamlárskvöld, og
henni skildist strax að hann var búinn að ná fótfestu í sam-
kvæiaislífinu og yrði af þeim sökum minni byrði en hún hafði
óttazt. Hann var aðlaðandi — á því var enginn efi. Og hann
var svo hrifinn af henni. Og nú datt henni í hug, að vel gæti
verið að einhverjar aðrar stúlkur sem sáu hversu vel hann
Icomst áfram, yrðu hrifnar af honum og jafnvel ástfangnar og
gerðu tilraunir til að ná honum frá henni. Og af því að hún
var hégómleg og metnaðargjörn, ákvað hún, að það skyldi
aldrei verða. Og þegar hún dansaði við Clyde í seinna skiptið,
sagði hún: „Hefur yður ekki verið boðið til Harrietfjölskyld-
unnar á jóladag?"
■" oOo— —oOo— - oOo—— —oOo— • oQo— ■ oOo— ■■ oOo —
BARNASAGAN
N. N0SS0W: !
Kátir piltar
i
B6SI
15. DAGUR
Þú bláfjallageimur með heiðjöklahring,
um hásumar flý ég þér að hjarta.
Þannig hélt hann áfram og lauk hverri ljóðlín-
unni af annarri með fyllsta sóma. í fyrstu horfði
kennslukonan á hann með algjöru hlutleysi í svipn-
um. En allt í einu fór hún að hrukka ennið og hleypa
í brýnnar, eins og hún væri að rifja eitthvað upp fyr-
ir sér. Mikki var að byrja á þriðja erindinu þegar
hún lyfti hendinni.
Heyrðu, góði minn, greip hún fram í fyrir honum.
Heyrðu, góði minn, ert þú ekki piltunginn sem var
með mér í lestinni, og gerði ekkert annað en þylja
kvæði allan tímann? Er það ekki rétt?
Jú, það er rétt. svaraði Mikki öldungis forviða.
Þá skaltu setjast, og þegar kennslustundinni er
lokið þá talarðu við mig á kennarastofunni.
Á ég ekki að Ijúka kvæðinu? spurði Mikki.
Þess þarf ekki, ég veit þú kannt það.
'Mikki settist við hlið mér, og steig ofan á tána á
mér:
Þetta er sú sem var í járnbrautinni, jómfrúin þú
manst. Þau kölluðu hana Rúbertu, og það var með
henni karlmaður sem varð svo reiður yfir kvæðun-
um okkar. Laugi frændi — manstu ekki eftir hon-
um?
Jú, auðvitað, mér fannst ég meira að segja þekkja
hana strax og þú. byrjaðir að fara méð kvæðið.
Hvað er eiginlega á seyði? spurði Mikki óróleg-
ur. Hversvegna kallar hún á mig inn á kennara-
stofu? Hún ætlar kannski að skamma mig fyrir
hvernig við létum í vagninum?
Við vorum í þvílíku uppnámi að við höfðum ekki
hugmynd um fyrr en tíminn var búinn. Við fórum
síðastir út úr kennslustofunni, og þaðan fór Mikki
rakleiðis inn á kennarastofuna. Ég beið á gangin-
um og fannst tíminn standa kyrr. Að lokum birtist
andlit Mikka í dyrunum.