Þjóðviljinn - 30.05.1952, Blaðsíða 6

Þjóðviljinn - 30.05.1952, Blaðsíða 6
6) _ ÞJÖÐVILJINN — Föstudagur 30. maí 1952 Norrænir bændor Dagana 19. og 20. maí s.l. var haldinn í Stokkhólmi stjórn arfundur Sambands bændasam taka á Norðurlöndum (N.B.C.) Mættir voru tveir til þrír full- trúar frá hverju hinna fimm norðurlanda. Bjarni Ásgeirs- son, sendiherra í Osló, sem er forseti sambandsins, ^tjórnaði ftmdunum. A fundum þessum voru rædd mál þau er leggja á fyrir aðal- fundinn, sem haldinn verður í Reykjavrk í sumar. Þá var og rætt um allan annan undirbún- ing fyrir aðalfundinn. Aðalfundurinn verður haid- inn í Reykjavík dagana 4. og 5. ágúst n.k. Hinir útlendu fulltrúar verða um 50 taisins og koma með flugvélinni Gull- faxa að kvö'di þess 3. ágúst. Að fundardögunum loknum vercur farið í tveggja daga ferðalag um Borgarfjörð og Suðuriandsundirlendið en út- lendingarnir fara svo heimJeið- is laugardagsmorguninn þann 9. ágúst. Stéttasamband bænda sér um undirbíming að fundi þess- um enda er það meðlimur í ‘þessum norrænu búnáðarsam- tökum. (Fréttatilkynning frá Stéttasamtoandi bænda). * Landhelgín Framhald af 5. síðu. miklu hærra en þeirra sjáifra í styrjöldinni. Það fer lítið fyrir sanngirni hjá stórþjóðinni, sem flaggar með frelsisást sinni, og teiur sig vera sjálfskipaðan verndara smáþjoðai, ef Jjún hygst beita okkur nauð- ung og kúgun, þegar við í eitt skipti tökum brot af þeim rétti sem við eigum, og höf- xun alltaf átt. Það er ekki undarlegt þó menn . hafi hér spurt síðustu daga, og spyrja ■enn: Er þetta sýnishorn af þeim rétti sem stórveldin í Atlanzhafsbandalaginu setla að skammta smáþjóðunum, sem þau hafa dregið til fylgi'ags við sig? Hér stendur þjóðin einhuga ■saman í vörn sinni gegn erlend- um yfirgangi. Landhelgic er fjöregg þjóðarinnar og það fjöregg mun verða varið, því undir þeirri vörn er kominn efnahag3leg afkoma þjóðarinn- ar um langa framtíð. Máístað- ur okkar í landhelgismálinu er góður, hann er ótvíræðiu bæði lagalega, sögulega og siðferðis- iega séð. Nýja landhelgislínan •er heldur ekki einungis ísienzk þjóðarnauðsyn, heldur er hún jafnframt alþjóða nauðsynja- 1 mál fii veyndpnar fiskistofnin- íim Rétturinn ér því allur okk- ar, Islendinga, enda mun eng- t um valdhöfum líðast að hvika frá honum, hvað hart sem eftir yrði leitað af framandi þjóð- um. Jóhann J. E. Kuið. Fyririestrar Becks Framhaid af 8. síðu. nýlega afstöðnu fimmtugsaf- mæli hans, en þá um kvöldið flutti hann einnig í hátíðar- veizlunni í sambandi við fund- Inn ræðu um frelsishugsjón norrænna manna. Háskólakenn arar í norrænum fræðum víðs- vegar úr Bandaríkjunum tóku þátt í fundinum og fluttu er- Jndi. Á 1 augardagskvöld ið hált dr. Beck fyrirlestur um „Is- land nútíðarinnar“ á fundi „Symra“-félagsins í Décorah, sem er gamalt og góðkunnugt jnenningarfélag Aar í börg. 175. DAGUR þvert um geð. Samt vona ég að þú sért ánægður yfir því að hafa losnað við mig úr Lycurgus og sent mig hingað til að þú getir skemmt þér. En skemmtirðu þér betur en þegar við vorum saman í sumar sem leið, sigld- um út á vötnin eða fórum í gönguferðir? En hvað sem því líður, Clyde, þá ættirðu að geta gert þetta fyrir mig, án þess að vera of gramur yfir því. Ég veit að þér finnst það erfitt, en þú mátt ekki gleyma því að sumar stúlkur myndu í mínum sporum gera miklu meiri kröfur. En ég er ekki þannig og verð aldrei. Ef þú vilt ekkert með mig hafa, þegar þú ert búinn að hjálpa mér út úr þe3sum ógöngum, þá ertu laus allra mála og mátt fara, eins og ég hef áður sagt þér. Clyde, skrifaðu mér nú langt og fjörugt bréf, þótt þú sért ekki í skap: til þess, segðu mér að þú hafir ekki nugsað til mín í eitt einasta skipti eða saknað mín — einu sinni gerðirðu það þó —- og þú viljir ekiki að ég komi aftur, og bú getir alls ekki komið fyrr en eftir halfan mánuð, ef þú getur það þá. Elsku vrnur, mér er ekki alvara þótt ég skrifi svona biturlega, en ég er svo einmana, þreytt og döpur að ég get ekki að þessu gert. Mig vantar einhvern til að tala við — ekki fólkið héma, af því að það skilur ekki hvað að mér amo.r og ég get ekki létt á hjarta mínu við neinn. En svona er þetta. Ég ætlaði ekki að vera döpur, önug eða leiðinleg, en mér hefur ekki tekizt mjög vel, þetta 3inn. Eu ég lofa því að láta mér takast betur næst — á morgun eða hir.n, því að mér léttir við að skrifa þér, Clyde. Og viltu ekki vera svo vænn að skrifa mér . iiokkrar línur til að hressa mig upp, meðan ég bíð, hvort s?m þér er nokkur alvara eða ekki? Og auðvitað kem- urðu. Ég verð svo fegin og þakklát og ég skal gera allt sem ég get til að verða þér til sem minnstra óþæginda. Þín einmana Berta. Og það var mismunurinn á þessum tveim bréfum sem gerði honum endanlega ljóst, að hann gengi aldrei að eiga Róbertu — aldrei — færi ekki einu sinni til hennar til Biltz eða leyfði henni að koma hingað til hans, ef hann kæmist hjá því. Því að brottför hans eða endurkoma hennar myndi um tíma binda endi á allar þær skemmtanir sem hann gæti fengið að njóta með Sondru — hann gæti ekki verið hjá Sondru við Tólfta vatn — gæti ekki hlaupizt á brott með henni og kvænzt henni. Guð á himnum, var þá engin útgönguleið? Engin lausn á iþessu hræðilega vandamáli? Þetta hlýja júníkvöld þegar hann ihafði fundið bæði bréfin heima á herbergi eínu að loknu starfi, gagntók örvæntingin hann svo, að hann fleygði sér upp í rúmið og stundi. Hvílíkt vonleysi! Þetta hræðilega vandamál, sem virtist óleysanlegt! Var ómögulegt að telja hana á að fara burt — og vera í burtu — vera kyrr heima og hann sendi henni tíu dollara á viku, eða tólf — jafnvel helming launa sinna? Eða gæti hún ekki farið til einhverra nágrannabæjanna — Fonda, Gloversville, Schenectady — hún var ekki komin svo langt á leið að hún gæti ekki séð um sig sjálf, og leigt þar herbergi þangað til að því kæmi að hún þyrfti að leita til læknis eða ihjúkrunarkonu? Hann gæti hjálpað henni að finna lækni, þegar þar að kæmi, ef hún fengist til að leyna nafni hans. En nú ætlaðist hún til að hann kæmi til Biltz eða hitti hana einhvers annars staðar innan hálfs mánaðar. Hann vildi það ekki, hann vildi það ekki. Hann tæki til einhverra önþrifaráða ef hún reyndi að neyða hann til þess — stryki á brott — eða færi upp að Tólfta vatni innan þess tíma, og reyndi jafnval — en var það ekki vitfirrt hugmynd? — að fá Sondru til að strjúka með sér, giftast sér, þótt hún væri -ekkr fuilra* átján ára — og þá gæti f jölskylda hennar ekkert aðhafzt, og Róberta gæti ekki haft upp á honum, aðeins ákært þann — og hann gat neitað öllu — sagt að þetta væri uppspuni frá rótum — hann hefði aldrei haft nein afskipti af henni, nema sem deildar- stjóri við verksmiðjustúlku. Hann hafði ekki verið kynntur fyrir Gilpinsfjölskyldunni, hann hafði ekki farið með Róbertu til Glenns læknis í Goversville og hún hafði ekki nefnt nafn hans þá. En það þurfti ósvífni til að afneita öMu! Það krafðist hugrekkis. Það þurfti hugrekki til að standa andspænis Róibertu, þegar róleg, ásakandi, skelfd og sakleysisleg blá augu hennar voru annars vegar. Og gæti hann það? Hafði hann þrek til þesa? Og gengi allt að óskum ef hann gerði það? Tryði Sondra orðum hans — ef hún frétti það? En hvort 3em hann gerði alvöru úr þessari hugmynd eðá ekki og þótt hann færi upp að Tólfta vatni, þá varð hann nú að skrifa Sondru og segja henni að hann kæmi. Og það gerði hann undir eins’ og skrifaði ástríðuþrungið og innilegt bréf. Um leið ákvað hann að skrifa Róbertu alls ekki. Ef til vill gat hann hringt tiil hennar, því að hún hafði nýlega sagt honum að eimi nágranninn hefði síma sem hann mætti nota, ef hann þyrfti að r.á í hana af einhverjum ástæðum. Ef hann skrifaði henni urn þessi mál, þótt hann gætti sín í hvívetna, þá hefði liún öll ráð hans í hendi sér og allar þær sannanir sem hún þyrfti á að halda. einkum fyrst hann var staðráðinn í að kvænast henni ekki. Hvílík forsmán. Allt var þetta ljótt og lágkúrulegt. En ef Róberta hefði tekið þessu með ró og stillingu, iþá hefði honum aldrei dottið í hug að grípa til svo auðvirðilegra ráða. En, Sondra! Sondra! Og stóra landareignin, sem hún hafði lýst við vesturbakka Tólfta vatns. Það hlaut að vera dásamlega fagurt. Hann gat ekki að þessu gert. Hann varð að taka til jiessara ráða. Hann mátti til. Hann reis á fætur og fór út með bréfið til Sondru. Meðan hann var úti keypti hann kvöldblað í þeirri von að geta skemmt sér við að lesa fréttir um kunningja sína, en á fremstu síðu á Times-Union rak hann augun í eftirfarandi fyrirsögn: TVÖFALT DAUÐASLYS Á PASS LAKE — EiÁTUR Á HVOLFI, HATTAR Á FLOTI. SENNILEGT AÐ TVENNT FRÁ PITTSFIELD HAFI DRUKKNAÐ — ÓÞEKKT STULKULÍK FUNDIÐ — LÍK FÉLAGANS ÓiFUNDIÐ. Hann hafð[ mikinn áhuga á róðri og öllum vatnaíþróttum, vegna þess hve duglegur hann var að róa, synda, stinga sér, og hann hélt áfram að lesa með miklum áhuga: Pancoast, Mass, 7. júní.... Tvennt ókunnugt fólk, sennilega frá Pittsfield, fór í gær í siglingu, sem senni- lega hefur lyktað með dauða þess. Á þriðjudagsmorguninn um tíuleytið tók maður og kona, sem sögðu Tómasi Lucas eiganda spilaklúbbsms og bátaskýlanna, að þau væru frá Pittsfield, bát á Ieigu —oOo— —oQo— —oOo— —-oOo—— —oOo— —oOo— --oOd--» BARNASAGAN Töfrahesturiim 1 7. DAGUR Konunqnr varð mjög hugsjúkur af orðum þess- u.m, og skildi þegar, að sonur sinn myndi vera í ögurlegum háska, ef það væri satt, sem Indverjinn sagði, að það væri annar leyndardómurinn til hvernig hestinum yrði vikið til heimfarar. Spurði hann, því hann hefði ekki kallað til sonar síns,, undir eins og hann sá hann hverfa burt. „Herra!” svaraði Indverjinn, „þár sáuð sjálfur, með hvílíkum geysihraða hesturinn þaut burt með son yðar. Ég varð svo skelkaður af því í fyrstu, að ég gat ekki talað, en er ég fékk aftur málið, var hann kcminn lengra burt en svo, að hann gæti heyrt til mín. Og þó hann hefði heyrt til mín, þá mundi hann samt ekki hafa getað snúið hestinum við, fyrst hann vissi ekki um lauhvélina þá, er til þess skal hafa. Vonandi er samt, að hann í vand- ræðum sínum sjái annan sneril, sem á hestinum er, og snúi honum; þegar það er gert, líður hest- urinn hóglega ofan til jarðar, og má þá stýra honum með taumnum hvert sem vera skal." Þetta var viturlega mælt af Indverjanum, en konungurinn var kvíðafullur út af háska þeim, er sonur hans var í, og mælti: „Setjum nú, að son- ur minn finni hinn snerilinn, þó mjög sé það hæpið, og hafi þá aðferð, sem þú greinir frá, þá er samt ekki sagt, að hesturinn líði ofan til jarð- ar; hann getur steypt sér ofan í flugabjörg eða sjóinn þar sem hann er dýpstur." Indverjinn reyndi að hughreysta hann, og sagði honum, að hesturinn flygi yfir láð og lög og félli aldrei niður á fluginu; bæri hann jafnan þann, sem riði honum, þangað er hann vildi. Sagði hann, að svo framalega sem kóngsson sæi hinn snerilinn*

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.