Þjóðviljinn - 10.06.1952, Blaðsíða 6

6) _ ÞJÓÐVILJINN — Þriðjudagur 10. júní 1952
Flyfur Bœjar-
bóksafniS
i Berg?
Bæjarbókasafn Reykjavíkur
hefu.r lengi búið við lófull-
nægjandi húsakost og upp á
síðkastið í raun og veru verið
húsnæðislaust og við legið áð
safnið yrði borið út þar sem
það hefur verið til húsa. Fyrir
nokkru samþykkti bæjarráð að
ætla byggingu fyrir safnið á
Skólavörðuholtinu í sambandi
við fyrirhugaða Templarahöll.
En þar sem telja má vist að
nokkur ár líði þar til þeirri
byggingu verður komið upp
reyndist óhjákvæmilegt að út-
vega safninu ný húsakynni nú
þegar. Samþykkti bæjarráð ný-
lega að heimila borgarstjóra að
leita samninga við Áma Jóns-
son stórkaupmann eiganda húss
ins Berg við Þingholtsstræti
um kaup á því í þessu skyni,
en það hús er kunnast undir
sínu gamla nafni Esjuberg og
var þá eign Ólafs Johnsor. stór-
kaupmanns.
I húsinu eru rúmgóðir salir
og hátt til lofts Yrði af þess-
um kaupum fengi Bæjarbíka-
safnið húsnæði sem á a'.lan
hátt tekur langt fram núver-
andi húsnæði þess, sem fyrir
löngu síðan er orðið bænum ti!
minnkunar.
Tryggingarnar
Framhald af 3. síðu.
eiga rétt til lífeyris vegna
,tekna.
Þeir, sem eru meðlimir sér-
stakra lífeyrissjóða, er sjá þeim
fyrir ellilífeyri eða eftirlaunum,
eiga ekki rétt á lífeyri frá
Tryggingastofnun ríkisins fyrir
sig, ekkjur sínar eða börn,
enda greiða þeir lægri iðgjöld
en aðrir. (Þessir sjóðir eru:
Lífeyrissjóðir starfsmanna rrk-
isins, barnakennara o. fl.).
Þeir sem njóta eftirlauna af
opinberu fé, sem eru lægri en
lífeyrisupphæðir Trygginga-
stofnunarinnar, eiga rétt á, að
stofnunin greiði það, sem á
vantar fullan lífeyri.
Samkvæmt bráðabirgðaákvæði
sem gildir til ársloka 1952, er
rétturinn til fulls ellilífeyris
bundinn því skilyrði, að sá, sem
í lilut á, hafi ekki hærri tekjur
en samsvarar lífeyrisupphæð-
inni (nú um kr. 6.000.00 á ári
fyrir einstakling). Sé;u tekjurn-
ar hærri læk*kar lífeyririnn um
kr. 1.00 fyrir hverjar kr. 2.00,
sem umframtekjurnar nema, og
fellur niður með öllu þegar
tekjurnar nema þrefaldri líf-
eyrisupphæðinni.
Árið 1950 var tala ellilífeyr-
isþega um 7900, en þar með eru
þá taldir allir þeir, sem féllu
frá á árinu, og fengu því ekki
lífeyri nema einhvern hluta
ársins, svo og þeir, sem byrjuðu
að taka lífeyri á því ári. Heild-
anzpphæð ellilífeyrisins á því
ári var rétt um 27 milljónir
króna, eða 43,1% af útgjöld-
um Tryggingastofnunarinnar.
Islandsmotið
Framhald af 3. síðu
þróttinni velfarnaðar og setti
siðan mótið. Að lokum var
þjóðsöngurmn leikinn.
Islandsmeistarar frá byrjun
hafa verið:
KR
Fram
Valur
Víkingur
Akranes
13 sinnum
11 — —
11 — —
2 —,—
1 —
Árin 1913 og 1914 var ekki
keppt um Islandsbikarinn þar
sem aðeins eitt félag tilkynnti
þátttöku, en það var Fram.
182. DAGUR
Mamma hefur miklar áhyggjur af mér og furðar sig á
hvað ég græt mikið og mér líður svo- hræðilega illa.
Ég veit vel, að ég lofaði að vera hér kyrr til 25. eða 26.
júní; en þá sagðistu ætla að skrifa mér,, en þú hefur
ekki staðið við það, aðeins hringt til mín-einstöku sinn-
um, þótt ég só að verða frávita. Þegar ég vaknaði í
morgun byrjaði ég strax að gráta og í dag er ég með
hræðilegan höfuðverk.
Ég er svo hrædd um að þú komir ekki og ég er alveg
í öngum mínum, elsku vinur. Ó, komdu og taktu mig
burt héðan og farðu með mig hvert sem er, svo að
ég losni við þennan hræðilega kvíða. Ég er svo hrædd
um að ég segi pabba og mömmu allt af létta eða þau
komizt að því á annan hátt.
Ó, Clyde, þú skilur þetta ekki. Þú ert búinn að segja
að þú ætlir að koma, og stundum er ég viss um að þú
gerir það. En stundum fer ég að hugsa um ýmislegt
annað og þá er ég jafnsannfærð um að þú komir alls
ekki, sérsta'klega af iþví að þú lætur ekkert frá þér
heyra. Ég vildi óska að þú skrifaðir mér og segðist
ætla að koma, svo að ég gæti afborið að vera hér. Strax
og þú færð þetta bréf verðurðu að skrifa mér og segja
mér hvenær þú getur komið — í síðasta lagi fyrsta jjilí,
því að mér er ómögulegt að vera hér lengur. Clyde,
það er engin stúlka í heiminum sem á eins bágt og ég,
• og það er þér að kenna. En þetta er ekki alvara mín,
ástin mín. Einu sinni varstu góður við mig, og nú ertu
búinn að lofa að koma og sækja mig. Og ef þú kemur
undir eins, þá verð ég svo þakklát. Og ef þér finnst ég
ósanngjörn, þegar þú lest þetta, þá fyrirgefðu mér Clyde,
og mundu að ég er frávita af sorg og örvæntingu og ég
veit ekki hvað ég á af mér að gera. Góði Clyde, skrifaðu
mér. Ef þú vissir hvað ég þrái hlýlegt orð frá þér.
Róberta.
Þetta bréf og hótunin um að koma til Lycurgus varð til þess
að Clyde komst í hugarástand, sem var ekki ósvipað hugar-
ástandi Róbertu. Að hugsa sér að hann skyldi ekki hafa neina
frambærilega afsökun lianda Róbertu, sem gæti tafið aðgerðir
hennar. Hann braut heilann. Hann mátti ekki skrifa henni löng
og hættuleg bréf. Það væri óskynsamlegt, af því að hann hafði
alls ekki í hyggju að kvænast henni. Auk þess brunnu kossar
Sondru enn á vörum hans, og honum fannst það því enn meiri
fjarstæða en nokkru sinni fyrr. Hann gat það ekki einu sinni
þótt hann vildi.
En honum var ljóst að eitthvað þurfti að gera í skyndi til að
sefa sárasta hugarangur hennar. Og tíu mínútum eftir að hann
hafði lokið við að lesa seinna bréfið reyndi hann að ná sam-
bandi við Róbertu. Loks tökst honum það eftir hálftíma þreyt-
agdi bið, og hann heyrði rödd hennar mjóróma og vælulega
vegna slæms símasambands: „Halló, Clyde, halló. Ó, ég er svo
fegin að þú hringdir. Ég hef verið hræðilega áhyggjufull.
Fékkstu bæði bréfin frá mér? Ég ætlaði að fara héðan ef ég
frétti ekkert frá þér í dag. Mér fannst óbærilegt að heyra
ekkert frá þér. Hvar hefurðu verið, elskan mín? Lastu það
sem ég sagði um að mamma og pabbi væru að fara burt? Það
er alveg satt. Hvers vegna skrifarðu ekki Clyde, eða hringir
til mín? Hvað finnst þér um þriðja júlí eins og ég minntist á
í bréfinu? Ætlarðu áreiðanlega að Ikoma þá? Eða á ég að hitta
þig einhvers staðar? Ég hef verið svo taugaóstyrþ undanfarna
daga, en ég verð ef til vill rólegri þegar ég er búin að tala við
þig. En ég vildi óska að þú skrifaðir mér öðru hverju. Af
hverju gerirðu það ekki, Clyde? Þú hefur ekki skrifað mér eitt
einasta bréf síðan ég kom hingað. Ég get ekki lýst því hvað
mér líður illa og hvað það er erfitt að sýnast róleg.“
Það var auðheyrt á Róbertu að hún var bæði hrædd og kvíð-
andi. Og Clyde fannst hún vera alltof opinská í tali ef nokkur
manneskja var heima í húsinu hjá henni. Og það bætti lítið úr
skák þótt hún segði að hún væri alein og enginn heyrði til
hennar. Hann vildi ekki að hún néfndi nafn hans eða minntist
á bréf sem hún hefði skrifað honum.
Án þess að tala of opinskátt reyndi hann að útskýra það
fyrir henni, að hann væri mjög önnum kafinn og ætti því erfitt
með að skrifa eins oft og hún ætlaðist til. Var hann ekki búinn
að segja að hann ætlaði að koma þann tuttugasta og áttunda ef
hann gæti? Hann ætlaði. að reyna það, en nú leit helzt út fyrir
að hann neyddist til að fresta því um eina viku — til sjöunda
eða áttunda júlí — meðan hann væri að útvega fimmtíu dollara
í viðbót, sem hann þurfti nauðsynlega að fá. En tilgangur hans
var í rauninni sá, að geta dvalizt enn eina helgi hjá Sondru.
Og nú heimtaði Róberta að hann kæmi strax. Gat hún ekki
verið með foreldrum sínum í eina viku, og svo gæti hann sótt
hana eða hún komið til hans? Þá hefði hann lengri tíma til
stefnu, og —
En Róberta byrjaði strax að andmæla — og sagði að hún
gæti þá alveg eins flutt aftur í herbergi sitt hjá Gilphinsfólikinu,
ef hún gæti fengið það í stað þess að eyða tímanum í undir-
búning fyrst hann ætlaði ekki aðkoma — og þá ákvað hann
að segja henni að hann kæmi þann þriðja eða sendi henni
skilaboð um hvar þau ættu að hittast. Ilann var ekki enn
búinn að ákveða við sig, hvað hann ætti að gera. Hann yrði
að fá lengri tíma til að hugsa — til að hugsa.
Og nú breytti hann um aðferð og sagði: ,,En hlustaðu nú
á, Berta. Þú mátt ómögulega vera reið við mig. Þú talar eins
og ég ætti ékki í neinum erfiðleikum. Þú gerir þér ekki Ijóst
hvað ég þarf að leggja í sölurnar áður en lýkur og þér virðist
líka standa á sama. Ég veit að þú ert áhyggjufull, en hvernig
heldurðu að mér líði. Ég geri mitt bezta, Berta. Og geturðu
ekki reynt að vera þolinmóð til þriðja júlí? Gerðu það fyrir
mig. Ég lofa að skrifa þér, og ef éig get það ekki þá skal ég
hringja til þín annan hvern dag. Er það ekki gott? En ég vil
alls ekiki að þú nefnir nafn mitt eins og þú gerðir áðan. Það
getur komið okkur í vandræði. Mundu það. Og þegar ég hringi
næst, þá ætla ég að segja að það sé herra iBaker og þú ræður
hvaða nafn þú nefnir eftirá. Og ef eitthvað kemur fyrir, svo
að við getum ekki lagt af stað þann þriðja, þá geturðu komið
hingað ef þú vilt eða hingað í nágrennið og við leggjum af
—oOo— —oOo— 11 oOo ■ — 1 oOo • - —oOo— ■ oOo— - oOo
Töfrahesturinn
13. DAGUR
„Eg sá það reyndar", sagði hún við sjálfa sig, „að
kóngssyninum leizt ekki svo illa á mig í náttserk
mínum. En hvað mun nú verða, þegar hann sér mig í
allri minni dýrð?" 1
Nú setti hún upp höfuðdjásn, er ljómaði af hin-
um skærustu demöntum, og lagði men um háls
sér, girði sig belti og bjó sig armböndum; voru
allir þessir skartgripir hennar skreyttir forláta
gimsteinum og fjarska dýrmætir. Möttull hennar
var úr dýrasta vefnaði frá Indlandi, sem engum
hæfir, nema konungum og konungabörnum; var sá
litur á möttlinum, er bezt átti við hörundsbragð
hennar. Þegar hún hvað eftir annað hafði skoðað
sig í speglinum, og spurt ambáttir sínar hverja um
sig, hvort nú væri nokkurs ávant, þá lét hún
spyrja hvort kóngsson væri risinn úr rekkju. Efaði
hún ekki, að hann mundi vilja hafa tal af sér,
og sendi honum því þau boð, að hún mundi sjálf
koma, og kvaðst hún hafa sínar ástæður til þess,
að koma heldur til hans, en láta hann koma til sín.
Kóngsson svaf svo lengi fram eftir, að hann
vann það upp á deginum, sem hann hafði misst
af nóttunni, og var hann nú fullkomlega búinn
að ná sér eftir hina áreynslumiklu loftferð. Um
það leyti, sem hann var fullklæddur, kom ein af
ambáttunum og bauð honum góðann daginn í nafni'
kóngsdóttur. Og áður en hún gæti sagt honum
erindi sitt, spurði hann, hvort hann mætti koma á
fund kóngsdóttur og votta henni lotningu sína.
Skilaði þá ambáttin því er íyrir hana hafði verið
lagt, og svaraði hann: „Kóngsdóttir hefur yfir mér
að segja, og ber mér að gera vilja hennar".
Þegar kóngsdóttir heyrði, að kóngsson væri reiðu-
búinn að taka á móti sér, þá gekk hún á fund
hans. Mæltu þau fyrst kurteislega hvort til ann-
ars, og bað kóngsson hana mikillega að fyrirgefa
sér, að hgnn hefði glapið henni svefn, en hún
spurði, hvernig honum hefði sofnazt um nóttina,
og hvernig honum liði; því næst settist kóngsdóttir
í legubekk og kóngsson hjá henni, en samt ekki!
mjög nærri, fyrir lotningar sakir. j