Þjóðviljinn - 07.11.1952, Blaðsíða 6

6) — ÞJÓÐVILJINN — Föstudagur 7. nóvember 1952
HEIMILISÞÁTTUR!
Hverntg er hausffizkan?
Nýjasta bragð tízkuhöfundanna
er að setja mittið á kjólinn alls
staðar annars staðar en það ætti
að vera með eðlilegnm hætti. B'rá
París berast myndir af kjó'um,
sem hafa mittið upp undir brjóst-
um, kápum, þar sem bakspenna
er upp’við herðablöð og kjólum
og drögtum, þar sem mittið ligg-
ur um mjaðmirnar. Það verða
vist fáar sem sinna þessu nýja
boði, en þó alltaf einhverjar. Þessi
tizka kom fyrst fram í vor,. og:
það er eftirtektarvert, að hennar
gætir lítið á götum Parísar.
Að venju er þó hægt að fá
margar góðar hugmyndir i haust-
Pzkunni. Kjóiarnir hafa yfirieitt
hvorki síkkað né stytzt, þó eru
þeir kannski ívið siðari en í fyrra
Annars virðist svo, sem hver geti
válið sér þá sídd, sem henni lik-
ar bezt. Valið er jafnfrjá’st milli
vxðra og þröngra pilsa. Sá dúkur,
sem mest virðist notaður er jers-
ey, og ástæða er til að gleðjast
yfir því. Hann hefur að visu einn
ókost: það er erfitt aö sauma
hann, svo erfitt, að sagt er, að
súmar saumakonur gefist upp á
honum. f yfirhafnir er mikið not-
að rúskinn og leður. Leðurfrakk-
ar, fóðraðir með ullarefni, geta
verið mjög fallegir og eru alltaf
h'ýir. En dýrt er það, kosturinn
Dragt úr jersayefni. Efnið krefst er Þó sá- að Það endist vel. Af
einfalds sniðs. I mynztrum ber mest á teinóttum
Maturinn
f
a
morgun
Lauicsúpa m/ ostl — Soðnar
gellur, kartöflur.
□
SÚPAN: 2—3 laukar og 1—2
gulrætur er skorið í sneiðar og
brúnað í 50 g af smjörlíki;
1% 1. af kartöflusoði + vatni
hellt yfir og soðið í 20-30 mín.
Ath., að soðið sé ekki of
sa't. 5 þykkar heilhveitibrauð-
sneiðar eru smurðar smjörlíki,
rifnum osti stráð á og bakaðar
Ijósbrúnar í ofni. Ein brauð-
sneið látin í hvern disk og
súpunni ausið yfir. X staðinn
fyrir að baka brauðið í ofni,
má g’óðarbaka sneiðarnar á
hellu eða í brauðrist, smyrrja
síðan og strá osti.
efnum, bæði með breiðum og mjó-
um teinum, og oft marglitum.
Teinarnir eru yfir’eitt látnir
liggja þvei-sum, og það kemur sér
náttúrlega ekki vel fyrir þær,
sem eru í gildara lagi. Aðrar en
mjög grannar konur geta ekki
notað frakka eða dxagt í þver-
teinóttu efni. En minna máli
skiptir það, ef það aðeins er
blússan sem er þannig.
Síðara bindi skáldsögnnnar
ÞOKAN
EFTIR KBISTMMN GUÐMUNDSSON EB KOMID S BÓKAVERZMIR
Sagan um höfund Völuspár sam-
einar megjneinkenni Helgafells,
Gyöjimnar og uxans og Gróugróö-
urs, sem gert hafa Kristmann Guö-
mundsson víölesnasta núlifandi rit-
höfund íslendinga. Lesandanum
opnast undralönd fornaldariimar í
sögunni um kappann cg skáldiö
ísarr Dagsson, leitina aö vizkunni,
fegiu’ö ástarinnar og stórfengleik
örlaganna.
er allt í senn, listræn og áhrifarík
skáldsaga — glæsilegt listaverk og
spegill íslsnzkrar og evrópskrar
menningar 1 deiglu sÖgunnar.
I>@KAN
WfSSCJi
ER FYRSTI BÓKMENNTA VIÐBURÐUR IIAUSTSINS
Borgarútgáían
THEODORE DREISER:
BANDARÍSK HARMSAGA
299. DAGUR
treystu guði. Honum er ekkert ómáttugt. Áfrýjaðu málinu
undir eins. Lestu sálm nr. 51. Ný réttarhöld munu sanna
sakleysi þitt. Við komum brátt. Pabbi og mamma.“
,,Ef til vill væri betra, að ég léti yður fá peninga", bætti
hún við með vandræðasvip, því að hún vissi ekki hvort það
væri viðeigandi, að dagblað borgaði fyrir skeytið, og um leið
fór hún að velta því fyrir sér, hvort föðurbróðir Clydes fengist
til að leggja fram fó til þess að hægt yðri að taka málið upp
að nýju. Þao tílyti að kosta mjög mikið. Síðan bætti hún við:
„Skeytið er svo langt“.
„Þér skuluð engar áhyggjur hafa af því“, sagði annar, sem
var niðursokkinn í að lesa símskeytið. „Skrifið eins mikið og
yður lystir. Við skulum sjá um að það komist alla. leið“.
„Ég vil fá afrit af því“, bætti hinn þriðji við gremjulega,
þegar hann sá fyrsta blaðamanninn stinga skeytinu í vasann.
, Þetta er ekki einkamál. Eg skal fá það, annað hvort hjá yður
eða henni — undir eins“.
Og til þess að afstýra deilum, tók blaðamaðurinn skeytið
upp úr vasa sínum og rétti hinum það, sem fór strax að skrifa
það upp.
En meðan þetta var að gerast hafði Griffithsfjölskyldan í
Lyeurgus leitað sér upplýsinga um kostnað nýrra réttarhalda,
og hyort nokkuð væri upp úr þeim að hafa, og komst að þeirri
niðurstöðu, að óráðlegt og tilgangslaust væri að áfrýja mál-
inu að minnsta kosti á þeirra kostnað. Hvílík smán og þjóð-
félagslegur hnekkir — þau þjáðust hverja stuad. Og .framtíð
Bellu, að ekki só minnzt á Gilbert og framtíð hans — var lögð
í rúst vegna þessa hræðilega morðs og morðáætlunar, sem ná-
inn ættingi þeirra hafði framið. Samúel Griffiths og kona hans
liðu nú fyrir afleiðingar þessa vel hugsaða, en tilgangslausa
og heimskulega góðverks. Hafði lífsbaráttan ekki kennt honum,
að tilfinningasemi mátti aldrei blanda saman við viðskipti?
Þangað til hann hitti Glyde hafði hann aldrei látið tilfinningar
sínar hafa nein áhrif á viðskiptamálin. Og hanci hafði haft
þá bjánalegu hugmynd, að yngsti bróðir hans hefði verið órétti
beittur í föðurhúsum. Og nú gerðist þetta! Þetta! Kona hans
og dætur neyddust til að hafa sig á brott frá þeim stað, sem
þær höfðu árum saman lifað hamingjuríku lífi og urðu nú
að dveljast í útlegð — ef til vill ævilangt — í úthverfum
Boston eða annars"staðar — eða vera ofurseldar samúð og
vorkunnsemi kunningja sinna alla ævi. Og Gilbert og hann
sjálfur voru á sífelldum ráðstefnum og veltu því fyrir sér,
hvort ráðlegt væri að sameina fyrirtækið einhverju öðru fyrir-
tæki í Lycurgus — eða flytja það smátt og smátt til Rocli-
ester, Buffalo eða Brooklyn og byrja þar á nýja leik. Það
var ógeraingur að yfirvinua þcssa smán nema með því að fara
brott frá-Lycurgus og skiljast við allt, sem þeim hafði verið
svo mikils virði. Það skipti ekki mjög miklu máli fyrir hann
eða konu hans — þau voru búin að lifa sitt fegursta. En Bella,
Gilbert og Myra — hvemig átti að tryggja þeim grundvöll
í lífinu annsrs staðar?
Og áður cn réttarhöldunum var lokið tóku feðgarnir þá á-
kvörðun að flytja fyrirtækið til Bostca og hafa aðsetur þar,
þangað til um hægðist.
Og af þessum sökum var Clyde synjað um alla frekari hjálp.
Og Belknap og Jephson settust niður og rcðu ráðum sínum.
Tími þeirra var vissulega dýrmætur — þeir höfðu rekið blóm-
lega lögfræðiskrifstofu í Bridgeburg — og mörg mikilvæg
mál biðu úrlausnar — og þeir sáu þess engan kost að styðja
Clyde eftirleiðis nema. þeir fengju það greitt að fullu. Þeim var
ljóst að áfrýjun þessa máls hlaut að vera geysikostnaðarsöm.
Málið var svo víðtækt og yfirgripsmikið. Það myndi útheimta
mikinn tíma og fjárútlát og laun þeirra frá ríkinu voru smán-
arlega lítil. En Jephson leit svo á, að það væri heimskulegt
að álita að Griffithsfólkið að vestan gæti enga aðstoð veitt.
Hafði það ekki fengizt við trúboð og góðgerðastarfsemi árum
saman? Og var það ckki hugsanlegt, ef málið yrði skýrt
rækilega fyrir þeim, að þau gætu með ýmiss konar ávörpum og
samskotum aflað nægilegra peninga til að ko3ta áfrýjun máls-
ins? Auðvitað liafði þetta fólk ekkert gert fyrir Clyde fram
að þessu, en það var vegna þess, að móður hans hafði verið
tilkynnt, að engin þörf væri fyrir hjálp hennar. Nú var öðru
máli að gegna.
„Það er bezt að senda henni skeý+i um að koma“, sagði Jeph-
son. „Við getum fengið Oberwaltzer til að fi’esta réttarslitum
til hins tíunda, ef við segjum, að hún sé á leið hingað. Þú
skalt segja henni að koma, og ef hún segist efcki geta það, skaltu
bjóða henni að annast útgjöldin. En sennilega getur hún aflað
sér fjár til fararinnar óg einhvers upp í málskostnaðinn".
Og í skyndi sendu þeir frú Griffiths símskeyti og bréf, þar
sem þeir sögðu að ættingjar Clydes í Lycurgus hefðu þver-
neitað að leggja fram meira fé honum til hjálpar, >þótt Clyde