Þjóðviljinn - 05.02.1953, Side 6

5) — ÞJÖÐVIÍJINN — Fimrati:dagiir 5. fcbn’iar 1953
Ný gerð af römmum
Rafmagnslakmörkunin
fimmtud. 5. febr. kl. 10.45-12.30.
Náffrcnni Reykjavikur, umhverfi
Elliðaánna véstur að markalinu
frá Flugskálavegi við Viðeyjár-
sund, vestur að Hiíðarfœti og
þaðan tii sjávar við Nauthólsvik
i Fossvogi. Laugarnés, meðfram
Kleppsvegi, Mosfellssveit og Kjal-
arnes, Árnes- og Rangárvallasýslur.
Og, ef þörf krefur:

„Óskaiieimilið 1952“
hét stór sýning er
naidin var í Stokk-
hólini i haust sem
leið og sýndl eink-
um húsgögn en
auk þess ýmislegt
annað til híbýla-
prýði. Vérksmiðja
nokkur sýndi þt'sssi
íamina tli að liufa
í ljósmyndir ltHnda
þelm sem vilja
prýðu vcggina hjú
sér með góðuni
Austurbærinn og miðbærinn milli
Snorrabrautar og Aðalstrætis,
Tjarnargötu og Bjarkargötu að
vestan og Hringbraut að sunnan.
=SS5=
Eftir hádegl (kl. 18,15-19,15)
Vesturbærinn frá Aðalstræti,
Tjarnargötu og Bjarkargötu. Mel-
arnir, Grímsstaðaholtið með flug-
vallarsvæðinu, Vesturhöfnin með
örfirisey, Kapiaskjól og Seltjarn-
arnes.
stá'kkunum. List-
ana er liægt að
færa til ei'tir
stæið myndaima.
Fæstir hafa um-
ráð yfir svona stór-
um vegg í venju-
legmn íhúðuni, en
}>að er cínnig luegt
að notfæi'a sér
hugniyndina í litl-
um íbúðum.
Að sjóða grænar baunir
Sú regla má heita algild, að
þegar grænmeti er soðið. verður
að setja saltið í pottinn, strax
og suðaji byrjar, því að annars
veitir það ekki það bragð sem
óskað er eftir. Undantekning
frá reglunni er þó til: þegar
grænar baunir eru soðnar, þá
iná ekki setja saltið í fyrr en
rétt áður en suðiinni er lokið,
því annars er hætt við að baun-
irnar herpist saman.
TILL4ICÍUK SÖSf AUISTA
Framhald af 5. síðu
Fálkagötu, Sunnutorg, Camp
Knox, Hálogaland, Sigtún og
Engiiilíð, svo og við Bollagötu.
Einnig felur bæjarstjórn bæj-
arráði og leikvallanefnd að
koma upp á næsta ári leik-
völlum í Bústaða- og Smáibúða-
hverfum sarnkvæmt skipulags-
uppdráttuin.
Skólalóðimar.
Bæjarstjórn felur bæjarverk-
fræðingi að láta lagfæra skóla-
lóðirnar í bæcium, sem enn eru
ófullgerðar.
Innheimtumiðstöð
Bæjarstjórnin samþykkir að
skipa fimrn manna nefnd til að
rannsaka og gera tillögur um,
hvort ekki væri til spamaðar
fyrir bæinsi og hagræðis fyrir
bæjarbúa, að komið yrði upp
einni innheimtumiðstöð í bæn-
um, þar sem greidd yrðu öll
gjöld til bæjarsjóðs og bæjar-
fyrirtækja.
ar bæjarstjórn á þingmenn
kaupstaðarins að beita sér fyrir
þessu á Alþingi.
Nái slík breyting ekki fram
að ganga, beinir bæjarstjóm
þeim eindregnu tilmælum til
dómsmálaráðherra, að hann
láti hið bráðasta fara fram
gagngerða atliugun á, hvort
ekki muni mögulegt að draga
verulega úr kostnaðinum við
löggæzlu í Reykjavík, án þess
að skápa'þá hættu, að öryggis
og reglu sé ekki nógsamlega
gætt.
NBVIL SHUTE:
—)------------->
30
Hljóðpípusmiðyrinn
og bemti á hálfétna brauðsneið. „Þú skalt bara skilja hana
eftir. Við verður að fara núna“.
„Mig langar í hana“, sagði hún þrákelknislega.
„En við verðum að fara núna“.
„Mig langar i hana.“
Hann vildi ekki standa í neinu stappi. „Jæja þá“, sagði
hann. ,,Þú getur haft hana með þér“. Hann tók upp tösk-
urnar þeirra og ýtti þeim á undan sér fram í ganginn og
niður stigann.
Við útldýmar sneri hann sér að herbergisþernunni. „Ef
við leuidum í einhverjum vandræðum, þá kem ég aftur
hingað,“ sagði hann. „Annars sendi ég skeyti, þegar við
komum til Englands og Rósa er ltomin til föður síns“.
Hún sagði í skyndi: „Monsieur má alls ekki borga það.
Henri sendir skeytið.“
Hann komst við. „Það verður að minnsta kosti sent
skeyti strax og við kómumst til Englands. Verið þér sælar“.
„Verið þér sælir, monsieur. Góða ferð“. Hún stóð og
horfði á þau, meðan hann leiddi börnin þrjú yfir götuna
í daufri morgunskímunni og tárin runnu óhindrað niður
kinnar hennar.
Á brautarstöðinni var allt á tjá og tundri. Það var ómögu-
legt að fá upplýsingar um livenær lestir væm væntanlegar,
ué heldur hvort hægt væri að fá sæti handa börnunum í
öllum þessum hermannahóp. einu upplýsingarnar sem hann
gat fengið voru þær, að lestirnar til París kæmu að palli
nr. 4 og tvær hefðu komið síðan um miðnætti. Hann fór að
miðasölunni og ætlaði að kaupa miða handa Rósu, en hún vai
lokuð.
„Fólk er hætt að kaupa farmiða", sagði maður sem stóð
álengdar. „Það er ekki nauðsynlegt".
Gamli maðurinn starði á thann. „Er fargjaldið þá borgað
í lestinni?“
Maðurinu yppti öxlum. „Það má vera“.
Enginn var til að líta eftir farmiðum, þegar þau fóru
út á pallinn. Hann mjakaði sér og börnunum gegnum mann-
fjöldann og Slieila var enn að japla á brauðsneiðinni sinni,
sem hún hélt á í heitri hendinni. Pallur nr. 4 var næstum
tómur, honum til talsverðrar undrunar. Fólk virtist ekkort
ákaft í að komast til Parísar; umferðin virtist öll lieinast
í hina áttina.
Samfærsla skrifstofebáknsins
Bæjarstjórnin er uggandi vegna hinnar öru og ískyggilegu út-
'penslu á skrifstofubákni bæjarins og vegna þeirrar afleiðingar,
sem sú þróun hefur á fjárhag bæjarfélagsins í heild, svo sem
samanburður á reikningum áranna 1949 og 1951 sýnir. Veldur
hér nokkru ráðhúsleysið eða þau húsnæðisvandræði, sem bærinn
er í með starfsemi sína, en hitt veldur þó mestu, að skort hefúr
á, að hagsýni og sparsemi hafi verið gætt í þessum efniim og
íelur því bæjarstjórn borgarstjóra og bæjarráði og sjá svo um
að skrifstofubáknið verði dregið saman sem mest má og að
fyllsta aðgæzla sé viðhöfð á skrifstofum bæjarins og bæjar-
íyrirtækja.
Fyrírgreiðsla um bygg-
ingu smáíbúða.
Bæjarstjórninni eru ljósir
þeir miklu annmarkar, er
rylgja þeirri útþenslu bæjarins,
sem bygging smáíbúða í stór-
um stíl hefur í för með sér.
Sigi að síður telur bæjarstjóm
óhjákvæmilegt, að óbreyttri
stefnu stórnarvaldanna í fjár-
festingar- og lánsfjármálum,
að af bæjarins hálfu verði á
næsta ári lialdið áfram fyrir-
greiðslu við þá einstaklinga,
sem óska eftir að koma sór
upp slikum íbúðum að meira
eða minna leyti með framlagi
eigin vinnu. Felur bæjarstjórn
borgarstjóra og bæjarráði að
hraða skipulagningu og undir-
búningi hæfilegra svæða fyrir
þessar íbúðarbyggingar þannig,
að úthlutun lóða og fram-
ikvæmdir geti hafizt hindrunar-
laust næsta vor.
Langtímalán og lágir
vextir.
Bæjarstjómin skorar á Al-
bingi og ríkisstjórn að gera ráð-
stafanir til þéss, að þeir, sem
eiga ibúðir, er þeir nota sjálfir,
þurfi ekki að missa þær vegna
óliagstæðra eða óeðlilega lágra
lána. Til þess að tryggja þetta
telur bæjarstjómin eftirfarandi
ráðstafanir nauðsynlegar:
1. Opnaðir verði möguleikar á
lánsfjáröflun fyrir þá, sem
þess þurfa.
2. Lengdur verði lánstími og
lækkaðir vextir áhvílandi
veðlána, enda verði þau nýju
lán, er veitt kynnu að verða,
einciig með hagkvæmum
kjörum.
Kostnaður víð löggæzlu
Bæjarstjórnin lítur svo á, að
óhjákvæmilegt sé, að löggjaf-
arvaldið taki tillit til þess, hve
afkoma og hagur bæjarfélags-
ins hefur fario versnandi að
undanförnu vegna síversnandi
afkomu almennings, sem kem-
ur m. a. fram í stórauknum
erfiðleikum á innheimtu út-
svara. Telur bæjarstjóm, að
taka beri tillit til þessa, með því
m. a. að létt verði af bæjarfé-
lögunum þeirra hluta af kostn-
aði við löggæzlu og hann greidd
ur að öllu leyti af ríkissj. Skor-
Gjaldfrestur á
stofnlánuni báta-
útvegsins
Ríkisstjórnin hefur látið flytja
á Alþingi frumvarp um heimild
til að veita bátaútvegsmönnum
gjaldfrcst á afborgunum þeim
af stofnlánum vélb'áta sem féllu
í gjalddaga 1. nóv. 1952 um
eins árs skeið, og lengist láns-
tíminn í sambandi við það.
Aðalfundur
Freyju
Katiínar Pálsdóttur
minnzt
Aðalfundur Þvottakvennafé-
lagsins Freyju var haldinn í
fyiTakviild. Stjórnin var öll end
urkjörin, en hana skipa: Þur-
íður Friðriksdóttir formaður,
Steinunn Jóhannesdóttir vara-
formaður, Petra Pétursdóttir
ritari, Sigríður Friðriksdóttir
gjaldkeri og Kristín Einarsdótt-
ir meðstjómandi.
Að lokinni skýrslu minntist
formaður Katrínar Pálsdóttur,
fyrst og fremst fyrir afskipti
hennar af barnaheimilinu, en
hún var stoínandi harnaheimilis
ins og stjórnaði því í fyrstu.
Einnig rakti hún önnur störf
þessarar gáfuðu og stórglæsi-
legu konu í þágu fátækustu al-
þýðu Reykjavíkur. Risu fundar
konur úr sætum sínum í virð-
ingarskyni við Katrinu Pálsdótt
ur.
Hann kom auga á verkamann og gekk til hans. „Stanzar
Parísarlestin hér?“
„Yissulega“.
Þetta var ekkert upporvandi. Tómur stöðvarpallurinn
var gamla manninum til luigarangurs; þetta var óeðlilegt
Hann gekk að bekk og lagði frá sér pakkann og töskurnar
og bjó sig uudir að bíða eftir næstu lest.
Börnin fóru að hiaupa fram og aftur um pallinn og finna
upp ýmsa leiki. Svo mundi liann eftir ofkælingu Sheilu, svo
að hann kallaði á Ronna og Sheilu, færði þau úr yfir-
höfnunum og hafði í liyggju að færa þau í aftur ,þegar
þau kæmu upp í lestina. Svo sneri hann sér að Rósu.
„Þú líka“, sagði hann. „Það er bezt að þú farir líka úr
kápunni og takir af þér hattinn".
Hann færði hana úr og lagði fötin á bekkinn hjá sér.
Svo kveikti hann sér í pípu og beið.
Lestin kom klukkan hálfníu, þegar þau höfðu beðið í hálfa
aðra klulckustund. Það var komið slangur af fólki á pall-
inn, þó ekki margt. Lestin æddi inn á stöðina, stór og illúðleg;
tveir hermenn stóðu fram í hjá eimvélinni ásamt vélamönn-
unum.
Honum til mikillar ánægju var ekki mjög margt fólk í
lestinni. Hana flýtti sér inn í klefa á fyrsta farrými, þar
sem fyrir voru tveir skuggalegir liðsforingjar úr lofthernum.
Börnin tróðust í sætin, klifruðu um allan klefann, skoðuðu
allt, höfðu orð á öllu á ensk-frönsku. Liðsföringjarnir urðu
skuggalegri og skuggalegri; áður en fimm mínútur voru
liðnar voru þeir staðnir á fætur, bölvuðu í hljóði og fluttu
sig í annan klefa.
Howard leit vandræðalega á þá um leið og þeir fóru út.
Hann hefði gjarnan viljað foiðjast afsökunar, en hann
vissi ekki hvernig hann átti að fara að því.
Brátt gat iiasm fengið börnin til að setjast. Með ofkælingu
í huga, sagði hann: „Það er bezt að þið farið í yfirhafn-
irnar ykkar. Rósa, farðu líka í kápuna þína“.
Hann færði Sheilu í kápuna. Rósa horfði imdrandi í kring-
um sig í klefanum. „Monsieur — hvar er kápan min? Og
hatturinn minn?
Hann leit upp. „Ha? Varstu ekki með þetta 'þegar við
komum iiui í lestina “
En hún hafðí ekki haft það meðferðis. Hún hafði flýtt