Þjóðviljinn - 20.03.1953, Blaðsíða 10

5.0) — ÞJÓÐVILJINN — Föstudagur 20. marz 1953
Nýir möguleikar
Hvítar blússur
eru yndislegar
og blússur með
sportsniði hafa
alltaf veriS
mjög vinsælar.
Öðtu máli ígegn-
:ir ' um stáss-
blússurnar sem
eru á boðstól-
um, það er
hægt að njóta
þess að horfa á
þær, en þær eru
ekki einungis
dýrar heldur
eru þær eftir
því óhentugar.
Pað tekur hálf-
ín dag að þvo
Jg strjúka þess
sonar blússu
með fellingum, böndum og blúnd-
um. En nú hefur allt í einu orðið
breyting á þ’essu, og það eigum
við hinu eilífa næloni að þakka.
í>að er ekki lengur ósamrýman-
legt að vera í stássblússu og vera
um leið í hentugum fötum. Er
hægt að hugsa sér nokkuð hent-
ugra en plíseraða blússu, sem er
þvegin, hrist.. lauslega, hengd til
þerris á herðatré og er tilbúin
til notkunar aftur. Þær eru dá-
samlegar bæði á sumrin og sem
.spariblússur á veturna; svona
blússa og pils er afbragð fyrir
stúlku, sem þarf að fara beint
úr vinnunni í samkvæmi. Hér er
mynd af blússu af þessu tagi.
Hún lítur út eins og lúxusflík,
en er það alls ekki. Hún er plis-
eruð og er með laufaskurði í
hálsinn og á uppslögunum. I
hálsinn er svart band til að setja
meiri svip á blússuna.
Nevil Shnte:
Það þarf ekki að
strjúka það, en —-
Nú er á boðstólum mikið af
fatnaði, sem ekki þarf að strjúka, |
■og það er mikill kostur, en það
er ekki þar með sagt, að fara eigi
hirðuleysislega með fötin. Blúss-
ur, skyrtur og undirföt úr nælon,
perion og orlon þarf alltaf að'
hengja á herðatré, þegar búið
ei' að þvo það. En þengið það á
herðatré, .sem ekki er á málm-
i
ur sem getur ryðgað. Plastherða-
trén nýju eru ágæt til þess arna.
Hengið fötin rétt upp. Ef skyrt-
ín ijangir skökk á herðatrénu,
þornar hún skÖkk, og lagið verð-
ur ekki eins og það á að vera,
þegar hún er orðin þurr. Gott
er að slétta kraga, uppslög og
lin'ngar með fingrunum um leið
og íótin eru hengd upp. Og það
er gott að hrista blautu fötin,
þegar búið er að hengja þau upp,
og j:að á að gera það varlega, því
að við það falla fötin í réttar
skorður. Þessi heilræði virðast
ílóknari en þau eru í raun og
veru; í rauninni tekur það að-
eins örfáar mínútur að hengja*
fötin á réttan hátt.
Rafmagnstakmörkun
Föstudagur 20. marz
Vesturbærinn frá Aðalstr., Tjarn-
argötu og Bjarkargötu. Melarnir,
Grímsstaðaholtið með flugvallar-
svæðinu, Vesturhöfnin með Örfir-
isey, Kaplaskjól og Seltjarnarnes
fram eftir.
MATURINN
Á
MORGUN
Rauðmagasúpa.
n
' Steiktur blóðmör, kartöflur i
. jal'nlngi. Mjólkurgrautur, saít.
Köflóttur göngubún-
ingur
■Smáköflótt dragt með svona
sniði fer aldrei úr tízku. Þetta
er snotur og heppi’egur búning-
ur allt árið um kring. Hún er
stílhrein og óháð öllum tízku-
duttlungum, og það er mikill
kostur við göngubúning, sem er
því miður dýr í upphafi, en afar
ódýr í notkun. Kaflarnir eru á
ská í öllum búningnum, og jakk-
inn er þröngur í mittið og ekki
fyrirferðarmeiri en svo. að hægt
er að nota hann undir vetrar-
frakkann. Auk þess er jakkinn
svo liðlegur að vel má nota hann
innanhúss, og það kemur sér
vel þegar ka.lt er. Búningurinn
er saumaður úr kambgarnsefni.
NY'IR tímar, nýir blettir. Kúlu-
pennárnir eru búnir að fara sigur-
för sína og þeir hafa skilið eftir
ýmsa bletti. Bezta efnið til að
fjarlægja með þessa bletti er
methylalkohol. En því miður eru
mörg efni sem þola ekki met-
hylalkohol, og því er oft ógerlegt
að ná þessum blettum úr.
67.
var ekki að tala“.
Hann sagði blíðlega: „Nú er tækifærið til að
fara í þá Englandsför, Nicole".
Hún hristi höfuðið. „Nei, monsieur“. •
„Hvers vegna ekki?‘ ‘
Hún sagði: „Ætlið þér til Ameríku með
börnin?“ •
Hann hristi höfuðið. ,,Ég vildi það gjarnan,
en ég býst ekki við ég geti það. Ég geri ráð
fyrir að mörg verkefni bíði mín þegar ég kem
heim“.
Hún sagði: „Og ég get ékki heldur yfirgef-
ið Frakkland“.
Hann var að því kominn að segja að það
væri allt öðru máli að gegna, en hann hætti
við það. .Hún rencidi grun í hvað hann var
að hugsa, því að hún sagði:
„Annaðhvort er maður franskur eða enskur
og það er ekki hægt að vera hvorttvpggja í ekiu.
Og þegar vandræði steðja að, verður maður að
vera kyrr í heimalandi sínu og veita alla þá
hjálp sem unnt er“.
Hann sagði hægt: „Ég býst við því“.
Hún hélt áfram að bollaleggja: „Ef við John
—“ Hún hikaði — „ef við hefðum gift okkur,
þá hefði C’g verið ensk og þá hefði gegnt allt
öðru máli. En nú verð ég aldrei ensk. Ég gæti
ekki lært nýja siði og nýjar venjur alein. Hér
er verksvið mitt og hér verð ég að vera. Skiljið
þér það ekki?“
Hann sagði: „Ég skil það, Nicole“. Hann
þagði andartak og sagði síðan: ,,Ég er orðinn
gamall maður. Þegar stríðinu lýkur verð ég
sennilega í vandræðum með sjálfan mig. Viljið
þér þá koma og vera hjá mér um tíma? Eina
eða tvær vikur?“
Hún sagði: Auðvitað. Ég skal koma strax og
hægt verður að ferðast“. •
Þau gengu þegjandi hvort við annars lilið.
Eftir nokkra stund sagði hún: „Nú þurfum við
að tala nánar um ferðalagið. Focquet fer út
á sjó í kvöld að veiða. Hann kemur ekki
aftur til Le Conquet, en amnað kvöld legg-
ur hann upp í l’Abervrach eða sækir
beitu þangað eða eitthvað því um líkt. Hann
fer aftur út um miðnættið og þá verðið þér að
vera kominn í bátinn til hans, því að hann fer
beint til Englands. Hann getur ekki farið seinna
af stað en um miðnættið, því að harni þarf að
vera kominn langt frá Frakklandsströnd fj’rir
dögun“.
Howard spurði: „Hvar er 1’Abervrac.h, ung-
frú? Er langt þangað“.
Hún yppti öxlum. „Fjörutíu kílómetrar eða
svo. Skammt þaðan er borg sem heitir Lamilis.
Við verðum að fara þangað á morgun“.
„Eru margir Þjóðverjar á þeim slóðum?“
,,Ég veit það ekki. Aristide er að reyna að
kyiraa sér það og leggja á ráðin fyrir okkur“.
Drengurinn Marjan gekk yfir húsagarðinn.
. Howard kallaði til hans; hann hikaði í fyrstu,
en kom síðan til þeirra.
Gamli maðurinn: „Við förum héðan á morgun,
Marjan. Langanþig til aðkoma með okkur?“
Dreagurinn sagði: „Til Ameríku?“
„Fyrst ætlum við að reyna að komast til
Englands. Ef okkur tekst það, ætla cg að senda
þig til Ameríku með Pétri og Villem og þú
mátt eiga heima hjá dóttur minni, þangað til
stríðinu er lokið?“
Drengurinn sagði á lélegri frönsku: „Ef ég
verð kyrr hjá monsieur Arvers finna Þjóð-
verjarnir mig og ta'ka mig burt. Og þeir drepa
mig eins og þeir drápu mömmu og pabba líka,
af því ao við erum gyðingar. Ég vil koma með
ykkur".
Gamli maðurkm sagði: „Hlustaðu nú á mig.
Ég veit ekki hvort ég get tekið þig með, Marj-
an. Ef til vill hittum við Þjóðverja á leið-
inni niður að ströndinni, ef til vill verðum við
að tala við þá og borða á matstofunum þeirra.
Ef þú lætur þá sjá að þú hatar þá, þá taka
iþeir okkur öll föst. Ég veit ekki, hvort það er
óhætt að taka þig með, vegna Rósu, Ronna,
Sheilu, Villems og Péturs litla“.
Drengurinn sagði: „Ég skal ekki koma ykkur
í vandræði. Það er bezt fyrir mig að fara til
Ameríku núna og mig langar til þess. Eln eftir
nokkuh ár get ég drepið mörg hundruð Þjóð-
verja. Ég þarf að bíða og læra, hvernig ég á
að gera það“.
Howard leið illa. Hann sagði: „Getur þú
stillt þig, ef Þjóðverjar eru í nánd?“
. Drengurinn sagði: „Ég get beðið í mörg ár,
monsieur, þangað til mijin tími er kominn“.
Nicole sagði: „Heyrðu, Marjan. Þú skilur
hvað monsieur á við ? Ef Þjóðverjarnir taka þig,
þá taka þeir hin börnin líka og eru alveg eins
vondir við þau og við þig. Það væri illa gert
af þér að verða til þess“.
Hann sagði: „Þið skuluð vera róleg. Ég skal
vera góður og lilýðinn og kurteis, ef þið leyfið
mér að koma með ykkur. Ég verð að æfa mig
í að láta ekki á neimu bera, svo að þeir gruni mig
ekkí. Þá fæ 6g tækifæri tl að hefna mín“.
Howard sagði: „Jæja, Marjan. Við leggjum
af stað í fyrramálið; þú verður að vera til-
búinn þá. Nú skaltu fá þér að borða og fara
svo að hátta“. .
Hann horfði á eftir drengnum inn í liúsið.
„Hamingjan má vita, hvernig þessi heimur lítur
út eftir þetta stríð“, sagði hann þungum rómi.
Nicole sagði: „Já. Eci þér vinnið þarft verk
með þessu. Það hlýtur að vera dýrmætt að
koma þessum börnum burt úr Evrópu“.
Skömmu síðar var kallað á þau í matinn.
Þegar þau voru setzt inn í setustofuna á eftir,
sagði Arvers:
„Nú skal ég segja ykkur hvað ákveðið hefur
verið“.
Hann þagnaði. ,,í Lannilis er krökt af Þjóð-
verjum. Þaðan eru fjórar mílur niður að strönd-
inni og sjávarþorpunum, l’Abervrach og Port-
sall, en þar eru engir eða aðeins örfáir her-
menn. Þeir skipta sér ekki af ferðum fólks“.
„Skammt frá Lannilis býr bóndi að nafni
Quintin og á morgun þarf hann að senda hlass
af húsdýraáburði til sjómanns að nafni Loud-
eac, sem er formaður björgunardeildarinnar í
l’Abervrach, á nokkrá akra og þarf áburð á þá.
Ég er búinn að sjá um það allt. Áburðinum
verður ekið í hestvagni, skiljið þér? Þér on-
sieur, eigið að aka vagninum. Ungfrúin og
börnin fylgja yður“.
Howard sagði: „Þetta hljómar vel. Það er
ekkert tortryggilegt við það“.
Aristide leit á hansa. „Þér þurfið að vera í

yr
-itA.
Helena: Hann sagði að ég væri fr’.ðasta og ynd-
islegasta stúlka sem hann heíði noklcru sinni
fyrirhitt.
Frænka: Og þú ætlar að bindast þeim manni
ævilangt sem byrjar á því að ljúga að þér!
ÉTg mundi fara gegnum eld og vatn fyrir þig.
Hafðu það fremur eldinn — ég vil heldur sjá
þig heitan en blautan.
Hún: Þú minnir mig á ha.fið.
Hann: Sterkur, rómantískur og hvildarlaus?
Hún: Nei, rnér verður illt aí að sjá þig.
Hvenær ferðu á fætur á sumrin?
Þegar fyrstu geislar sólarinnar
gluggann.
Það er snemmt.
Ja, glugginn veit mót vestri.
skína um