Þjóðviljinn - 31.03.1953, Side 10

£0) '— ÞJÓÐVILJINN — Þriðjudagur 31. marz 1953
i
I
I
Töskunýjung
Það yerða sjaldan nýjungar
í töskuheiminum, en hér er þó
spánný hugmynd, sem er að
minnsta kosti skemmtileg. —
Taskan sjálf er málmhylki,
sem skipt er í hólf, en 'hólfin
fer maður annars 'á m;s við í
venjulegum töskum. Öil þessi
föt sem maður á. Aftur á móti
mætti ætla að taskan væri
freistandi fyrir hina fingra-
löngu, sem gætu hæglega veitt
málmhylkið upp úr pokanum.
Það er dálítill galli sem nauð-
synlegt er að taka til greina
áður en maður fel’ur fyrir
þessari töskufreistingu.
hólf gera manni kleift að hafa
allt í röð og reglu í töskunni
og geta í flýti fundið hváð
sem er. Þetta lætur býsna vel
í eyrum. Sjálft zrJáimhylkið er
ekki mjcg fallegt og þess vegna
er það haft í poka eins og
sýnt er á myndinni. Hringur
lokar pokanum og úlnliðnum
er stungið gegnum hankann.
Þetta er ekki ósnoturt og í
pokann er hægt að ncta næst-
um hvaða efni sem er. Á
myndinni er pokinn úr svörtu
flaueli, en hver og einn getur
valið efnið eftir eigin geðþótta.
Maður getur næstum leyft sér
að fá sér í poka í stíl við öil
Rafmagnstakmörkun
J>ri<5ju(?a"ur 81. marz.
Kl. 10.45-12.30:
Hafnarfjörður og nágrenni. —
Reykjanes.
MATURINN
A
MORGUN
, Þorskrúllur, hrærðar kartöflur. (
Afgangur af ávaxtagraut.
> Þorskrúllur: Nota má þorsk i
• eða ýsuf'ök. Ef þau eru mjögr!
• þykk eru þau klofin. Skorin í 1
110-15 cm langa og 5-8 cm 1
1 breiða geira. ICryddsiidarbiti 1
látinn á hvern geira og vafið
upp' í sívalning. Ve!t upp úr
eggjahvítu og brauðmylsnu og '
raðað upp á endann í smurt ,
eidtraust mót. Nokkrir smjör-
i iíkisbitar látnir yfir. Bakað i .
, heimtum ofni í 5-10 mín. % i ,
af heitri mjólk helit yffr
(handa 4-5) *og bakað éfram í|
15-10 mín. þangað til fiskurinn i
I er hvítur í gegn.
Plastlykt
Ýmsir fallegir hlutir eru til
úr plasti og margt er svo ein-
falt og auðtilbúið', að það er
freistandi að kaupa plast í
metratali og sauma úr því
heima. Þá er nausynlegt að
gæta þess að plastið sé gott.
Til er plast sem megnasta ó-
lykt er af. Venjulega minnir
lyktin á sterkan skóáburð og
í verzlunum er fullyrt að lykt-
! in hverfi; það er ekki rétt —
lyktin helzt ótrúlega lengi. Eg
veit um ýmsa sem eiga plast,
sem hefur lyktað óþverralega í
heilt missiri! Það er heldur ó-
skemmtilegt og margir fá höf-
uðverk af þessari lykt. Þeir
sem ætla að kaupa plast í und-
irlak í barnarúm ættu að gæta
þess að það sé lyktarlaust, því
áð ungbarnið er áreiðanlega
ekki hrifið af lyktinni.
Barnahúðin á veturna
Þótt börn hafi heilbrigða og
sterka húð, er nauðsynlegt að
hafa eftiriit með húð þeirra á
vetuma. Börn sem leika sér
úti daglangt í s.njó og kulda,
geta fengið þurra og hrjúfa
húð, sem þau svíður í. Um
leið og móðirin tckur eftir því,
þarf hún aö vernda húð bams-
ins með feitu kremi eða vaselíni.
Kremið má bera á andlit bams-
ins, áður en það fer út; vaselín
er betra að nota á kvöldin,
því að börn glansa eins og tin-
koppur af því, og hin börnin
stríða þeim og það verður ti!
þess að þau þrjózkast við að
láta bera á sig í næsta sinn.
Notið eins milt krem og völ
er á og forðizt sterkilmandi
krem. Mörg börn hafa svo
sterka húð, að þeim verður
ekki meint af kulda en ef
eitthvert lítið krili hefur veika
húð, er sjálfsagt að reyna að
vernda hana. Ef húðin þolir
kuldann mjög illa, er ef til vill
ráðlegt áð leita læknis; það er
hugsanlegt, að barnið skorti
vítamin, og ef svo er, þarf
annað og meira til en smyrja
feiti á húðina.
,,Pelsar“ úr nælon
Ensk verksmiðja hefur feng-
ið einkaleyfi á aðferð til áð
framleiða pelsa úr nælon. —
Kanadiskir visindamenn fram-
leiddu fyrstir þessa pelsa og
þeir gengu úr skugga um hlýju
þeirra með því að gahga í þeim
120 km vegalengd í 45 gr
frosti og roki. Nýju pelsamir
verða likir öðrum pelsum, en
þeir verða ódýrari, sterkari,
auðveldara verður að hreinsa
þá; auk þess sem mölur fær
ekki grandað þeim.
Nevil Shute:
HlióSpípusmiSurinft
eins á matnum, en gamli maðurinn hafði enga
matarlyst.
Vörðurinn fór burt með matarilátin og enn
hófst bið. Klukkan þrjú var hurðinni hnmdið
upp og þar stóð varðstjórinn og varðmaður
með honum.
„Gamli maður,“ sagði hann. ,,Komið hingað.“
Howard gekk í áttina til dyra og Nicole elti
hann. Vörðurinn ýtti henni til baka.
Gamli maðurinn nam staðar. ,,Andartak,“
sag-’i hann. Hann tók um hönd hennar og
kyssti hana á ennið. „Vertu sæl, ^góða mín,“
sagði hann. „Hafðu engar áhyggjur af mér.“
Þeir ýttu honum burt, út úr húsinu og út á
torgið. Það var glaða sólskin úti; nokkrir bíl-
ar óku framhjá og fólkið var að verzla í búð-
unum. Láfið ; Lannilis gekk sinn yanagang;
frá kirkjunni heyrðist sálmasöngur. Konuraar
í búðunum horfðu fórvitnislega á hann þegar
hann gekk framhjá í fylgd með vörðunum.
Það var farið með hann inn í. annað hús og
í herbergi á neðstu hæð. Dyrunum var læst á
eftir houum. Hann leit í kringum sig.
Ilann var staddur í setustofu, búinni frönsk-
um húsgögnum, gylltum og óþægilegum í rók-
ókóstíl. Nokkur olíumálverk héngu á veggjun-
um í þungum, gylltum römmum; stór pálmi var
í potti, gamlar ljósmyndir á borðum. I miðju
herberginu vai borð með dúk á.
Við þetta borð sat ungur maður, dökkhærð-
ur, fölleitur maður í borgarabúningi og talsvert
innan við þritugt. Hann leit upp um leið og
Howard kom ion í herbergið.
„Hver c.ruð þér?“ spurði hann á frönsku.
Hann talaði kæruleysislega ein$ og það skipti
litlu máli.
Gamli maðurinn stóð við dyrnar, skelfdur í
hjarta sínu. Þetta var undarlegt og þvi hlaut
það að vera hættulegt.
„Ég er Englendingur", sagði hann loks. Það
var bezt að segja allt af létta. ,,Ég var hand-
tekinn í gær“.
Umgi maðurinn brosti gleðilausu brosi. I
þetta skipti talaði hann ensku og vottaði ekki
fyrir erlendum hreim. „Jæja“, sagði hann. „Þér
ættuð að íá yður sæti. Við erum tveir í sama
báti. Ég er enskur líka“.
Howard hörfaði aftur á bak. „Eruð þér
enskur?“
,,Já“, sagði hinn kæruleysislega. „Móðir mín
var ættuð frá Woking og ég hef alið mestan
aldur minn í Englandi. Faðir minn var fransk-
ur, svo að ég var franskur fyrstu ár ævinnar.
En hann féll í fyrra stríði“.
„En hvað eruð þér að gera hér?“
Ungi maðurinn benti á stól. „Fáið yður
sæti“.
Gamli maðurinn dró stól að borðinu og etid-
urtók spurningu sína. ,Eg vissi ekki að það
var annar Englendingur í Lannilis“, sagði hann.
„Hvað í ósköpunum eruð þér að gera hér?“
,Eg bið eftir að verða skotinn", sagði ungi
maðurian.
Það varð skelfileg þögn. Loks sagði Howard:
„Heitið þér Charenton?“
Ungi maðurinn kinkaði kolli. „Já“, sagði
hann. ,,Ég er Charenton. Þeir hafa sagt yður
af mér“.
Það varð löng þögn. Howard vissi ekki livað
liann átti að segja. í vandræðum sínum varð
honum litið á hendur unga mannsins á borð-
inu. Hann sat með spenntar greipar og kross-
lagða þumalfingur. Um leið og hann tók eftir
augnaráði. gamia mannsins leit hann hvasst á
hann og losaði á taJdnu.
Hann andvarpaðl dáJítið.
„Hvernig stendur á yðar ferðum?“ spurði
hann.
■ 76.
Howard sagði: ,Eg var að reyna að komast
til Englands með nokkur börn“. Hann sagði
sögu sína. Ungi maðurinn hlustaði þögull á
hann og virti hann rannsakandi fyrir sér.
Loks sagði hann: „Ég býst ekki við að þér
þurfið að hafa neinar áhyggjur. Þeir leyfa
yður sjálfsagt að búa í friði í einhverri
franskri borg“.
Howard sagði: „Ég er hræddur um ekki.
Þeir halda að ég standi í einhverju sambandi
við yður“.
Ungi maðurinn kinkaði kolli. „Mér datt það
í hug. Þess vegna hafa þeir leitt okkur saman.
Þeir eru að leita að fleiri syndaselum“.
Howard sagði: „Það er liætt við því“.
Ungi maðurinn reis á fætur og gekk út að
glugganum. „Yður er óhætt“, sagði liann loks.
„Þeir hafa engar sannanir gegn yður — þeir
geta ekki haft neitt slíkt. Fyrr eða síðar kom-
izt þér aftur til Englands".
Það var dálítil angurværð í nödd lians.
Howard sagði: „Hvað um yður?“
Charenton sagði: „Mig? Ég verð látinn
fjúka. Þeir hafa nægar sannanir gegn mér“.
Howard fanast þetta mjög óraunverulegt.
Honum fannst eins og hann hefði verið að
hlusta á leikrit.
„Við virðumst báðir vera í vandræðum",
sagði hann loks. „Ef til vill eru vandræði
yðar meiri en mín. En eitt getið þér gert
fyrir mig“. Hann leit í kringum sig. ,,Ef ég
gæti fengið blað og blýacit mjmdi ég skrifa
nýja erfðaskrá. Gætuð þér verið vitni fyrir
mig?“
Maðurinn hristi höfuðið. „Þér megið ekkert
skrifa nema með leyfi Þjóðverjanna; annars
taka þeir það af yður. Og ekkert skjal með
nafni mínu gæti komizt til Englands. Þér verðið
að finna eitthvert annað vitni, herm Howard".
Gamli maðurinn andvarpaði. „Ég býst við
því“ sagði hann. Svo bætti hann við: „Ef
ég ætti eftir að komast undan en þé.r ekki, get
ég þá ekki gert eitthvað fyrir yður? Tekið
skilaboð", sagði hann einbeittur.
Charenton brosti kynlegu brosi. „Engin
skilaboð“, sagði ham einbeittur.
„Get ég ekkert gert?“
Ungi maðurinn leit á liann. „Eruð þér kunn-
ugur í Oxford?“
„Já, ágætlega kunnugur", sagði gamli mað-
urinn. „Hafið þér verið þar?“
Charenton kinkaði kolli. „Eg var ( Oriel. Upp
með ánni hittumst við stundum — það er lítil
krá serr stendur við skrýtna tjörn, eldgamalt
steinhús hjá lítilli brú. Þar er alltaf árniður
og fiskar synda í tærri tjörninni, og blóm út
um allt“.
r UW Ofc CftMWt i
Allir hugsa sér að koma einhverju í verk, allir
koma einhverju í verk, en enginn kemur því í
verk sem hann ætlaði sér.
Konur væru yndislegri verur en þær eru ef
maður gæti ient í örmum þeirra án þess að
lenda um leið í höndunum á þeim.
Hún kallar hundinn og manninn sama nafni
Það hljóta oft að vera árekstrar í slíku hjóna-
bandi.
Nei nei, hún talar alltaf vingjarnlega við hund-
inn.
Mér sýndist brúðurin veia mjög þreytt.
Og er ekki að furða, hún er nú ekki búin að
ganga svo lítið á eftir honum .
Hvað lét faðir hchnar ungu hjónin hafá þegar
þau giftust?
Afganginn af fjölskyldunni. , ^