Þjóðviljinn - 14.04.1953, Blaðsíða 10

10) — ÞJÓÐVILJINN — Þriðjudagur 14. apríl 1953
Heimilisþættinum hafa bor-
izt nokkur bréf frá lesendum.
I einu þeirra segir svo: Kæri
Heimilisþáttur. Ég þakka þér
fyrir allan þann fróðleik og
dægrastyttingu, sem þú hefur
birt okkur í blaðinu síðan það
stækkaði, og er það yfirleitt vel
þegið af okkur konum að fá
þatt fyrir okkur á hverjum
degi. Mig minnir ©Iðiég hafi les,
ið grein í blaðinu, þar sem vi'ð
vorum eggjaðar á að senda
blaðinu línur um áhugamál
okkar og geri ég það hérmeð.
Ég er ung húsmóðir með eitt
barn í.vöggu. Barninu gef ég
lýsi og það hefur farið í föt
barnsins cg nú næ ég því ekki
úr. Gerið mér nú greiða og
segið mér í blaðinu, hvernig ég
á að ná því úr.
Heimilisþátturimi sneri sér
til efnafræðings og fekk hjá
honum þetta svar: Ef búið er
að þvo fötin í venjulegu sápu-
vatni og jafnvel strauja þau
á eftir, má heita ómögulegt að
ná lýsisblettunum úr. En ef
ekkert hefur verið gert við
fötin, ætti að vera lítill vandi
að ná blettunum úr með ein-
hverju fituleysandi efni svo
sem benzíni, eter eða tetraklór-
kolefni. Benzín og eter eru
hvort tveggja mjög eldfim efni
og þarf því að gæta varúðar
með þau. Tetraklórkolefni er
hisis vegar óeldfimt og það má
fá í lyfjaverzlunum. f bréfi
„ungrar húsmóður“ vorum við
einnig beðin um ráð um lögun
á stífelsi til ' að stífa flibba.
Það höfum við ekki á taktein-
um, en reynum að hafa upp á
því.
auðveldara fyrir hana að þræða
tvær umferðdr. Auðvitað þurfti
ég fyrst að leiðbeina henni me'ð
hvert einasta spor, en von bráð-
ar for hún að vinna sjálfstætt
af miklum áhuga.
Auðvitað verða m>Tidirnar
skemmtilegri, ef notað er gam
af f’eiri en einum lit. Og smám
saman má gera myndirnar
flöknkri og fjölbreyttari. Mér
finnst ekkert því til fyrirstöðu
að drengir spre>rti sig líka á
þessu. Eldri börnum mætti
gjarnan kenna krossspor me'ð
þessari aðferð.
Og hérna sjáið þið litla hús-
ið, sem ég teiknaði.
Mér virtist heiilaráð að hafa
grunninn grænan, veggina guia,
gluggann bláan og þakið
rautt“.
Meiru getum við ekki komiö
fyrir að sinni, en um leið og
við þökkum þessi bréf, viljum
við endurtaka fyrri áskoranir
til lesenda þáttarins, karla sem'
kvenna, að senda okkur pistla
um áhugamál sín'
Haímagnstaí'mörkuE!
Kl. 10.45-12.30
ÞriðjudagUr 14. apríl.
FJeiri bréf hafa Heimilis-
þættinum borizt og hér birtist
eitt í heild:
„Mig langar til að koma á
framfæri skemmtilegri hug-
mynd sem grannkona mín sagði
mér frá. Sjáifsagt er þetta eng-
in nýjung, en í þeirri trú, að
hún sé ekki almennt þekkt,
sendi ég þetta bréf.
Við vorum að spjalla saman
um það, hvernig dætur okkar,
sem eru tæpra fjögurra og
rúmJlega fimm jára gamiap,
fengju tímann til að líða þegar
illa viðraði.
„Minni litlu þykir gaman að
reyna að sauma, þó að allt
vilji nú verða skakkt hjá
henni“, sagði ég.
„Mín er náttúrlega eldri“,
sagði grannkonan. ,,En hún
saumar alveg rétt einfaldar
myndir, sem ég teikna á pappa-
spjöld. Svo sting ég göt eftir
iínunum með stoppunáj, og þá
er hægur vandi fyrir hana að
sauma“.
Ég fann strax pappakassa
og klippti hæfilega. stórt spjald.
Á það teiknaði ég hús með
einföldum, beinum línum, og
notaðd til þess reg’ustriku. Svo
stakk ég götin með hálfs senti-
meters millibili. Þá var verk-
efnið tilbúið handa telpunni.
Við notuðum ullargam og
fremur litla stoppunál. Fyrst
lét ég hana sauma aftursting,
en sá brátt að það var miklu
Vesturbærinn frá Aðalst.r., Tjarn-
argötu og- Bjarkargötu. Melarnir,
Grímsstaðaholtið með flugvallar-
svæðinu, Vesturhöfnin með örfir-
Isey, Kapiaskjól og Seltjarnarnes
fram eftir.
MATURINN
Á
MORGUN
Grænmetlssúpa.
Soönar kjötboHur. grænkál í
jafnlngi. Kártöflur.
I Biandað þurrkað grænmeti og
1 súpujurtir er soðið í litlu1
1 vatni við hægan hita í 15-20
1 mín. Bollusoðinu hellt út í
11-1% 1. Kryddað. Ef súpan er,
bragðlítil má láta svolítinn {
i tómatlcraft eða kjötkraft út í (
i hana. Lítil hveitibrauð, ost-,
1 stengur eða annað ósætt brauð (
I er borið með súpunni.
II grænkálsjafninginn er gott i
1 að hafa 2 dl bollusoð og 3 dl I
1 mjóik. Hitað að suðu, smjör-1
bol'a úr 50 g af smjörlíki og <
50 g af hveiti látin út í. Græn-1
, kálið þvegið og saxað smátt. '
i Skerið leggina smærra en blöð-
, in. Látið út í, þegar smjör- '
bolla.n er byx juð að bráðna og,
sjóða í sundur. Soðið í 3^5 mín.,
i Salt og sykur. Gætið þess að
ofsjóða ekki grænkálið. Ef ,
ekki fæst grænkál, mætti hafa |
1 hvítkálsjafning, eða þynnri i
* jafning með steinselju — stein- i
seljúsósu.
,,Já, vissulega. Farið nú inn í bílinn. Við meg-
um ekki tefja á þessum stað.“ Þjóðverjinn leit
tortryggnislega í kring um sig.
Þau stigu upp í bílinn. Anna settist í aftur-
sætið hjá þeim; Diessen settist fram í hjá bíl-
stjóranum. Bíllnn ók af stað. Gestapóforing-
inn snori scr að þeim og afhenti Howard lérefts-
poka cg Nicole annan.
„Peningar ykkar og skjöl,“ sagði hainn stutt-
aralega. „Aðgætið hvort það stendur ekki
heima“.
Gamii maðurinn opnaði pokann. Allt sem
tekið nafði verið úr vösum hans var þarna ó-
snert.
1 liálfa aðra klukkustund óku þau um sveita-
héruð og dimmdi æ meir. Öðru hverju sagði
liðsfotinginn eitthvað lágri röddu við bílstjór-
ann; gamli maðurinn hafði liugboð um að það
væri voiið að eyða tímanum í akstur, þangað til
dimmt væri orðið. Öðru hverju óku þau gegnum
þorp, ftundum framhjá þýzkum varðmönnum.
Þá nam bíllinn staðar, vörðurinn kom að bíln-
um og gægðist inn í hann. Þegar hann sá Gesta-
póbúninginn rétti hann úr sér og heilsaði að
hermannasið. Þetta gerðist tvisvar eða þrisvar.
Svo spurði Howard: „Hvert erum við að
fara?“
Þjóðverjinn sagði: ,,Til l’Abervrach. Sjó-
maðurinn ykkar er þar.“
Eftir nokkra þögn sagði gamli maðurinn:
„Það var vörður við höfnina."
Diessen sagði: „Það er enginn vörður þar í
kvöld — við höfum séð fyrir því. Haldið þér
að ég sé eitthvert fífl?“
Howard sagði ekki fleira.
Klukkan tíu, þegar orðið var aldimmt., óku
þau hljóðlega niður að höfninni í l’Albervrach.
Bíllinn nam hljóðlaust staðar. Gestapóforing-
inn fór út úr bílnum og stóð um stund og
starði í kringum sig. Allt var kyrrt og hljótt
Hann leit aftur inn i bílinn. „Komið,“ sagði
hann. „Flýtið ykkur út — og gætið þess að
börnin þegi.“ Þau hjálpuðu börnunum út úr
bílnum. Diessen sagði við Nicole: „Þao er til-
gangslaust að reyna að beita brögðum. Þér
verðið ikyrr hjá mér. Ef þér reynið að komast
með þeim, þá verðið þið öll skotin.“
Hún rétti úr sér ,,Þér þurfið ekki að taka
upp byssuna. Eg geri enga tilraun til að kom-
ast með þeim.“
Þjóðverjinn svaraði henni engu, en tók byss-
una úr belti sér. Hann læddist í rökkrinu í átt-
ina að höfninni; Howard og Nicole hikuðu and
artak og eltu hann síðan með bömin; svart-
klæddi bílstjórinn gekk síðastur. Þegar þau
komu að hafnarJiakkanum sneri Diessen sér
við.
Hann sagði lágt. „Flýtið ykkur“.
Þarna var bátur. Þau sáu móta fyrir möstr-
uQum við stjörnubjartan himininn; allt var
hljótt. Þau gengu nær og sáu að þetta var
fiskibátur. Þarna voru tveir menn. auk Diess-
ens. Annar stóð á hafnarbaltkanum, klæddur
svarta einkennisbúningnum, sem þau voru far-
in að þekkja. Hinn maðurinn stóð úti í bátn-
um og hélt um kaðal.
„Út í með ykkur undir eins“, sagði Diessen.
„Ég vil sjá ykkur fara.“
Hann sneri sér að Focquet og talaði frönsku.
,,Þcr megið ekki setja vélina í gang fyrr en
þið eruð komin framhjá Le Trepied”, sagði
hann. ,,Ég vil ekki að neinn ‘verði ferða ykkar
var“.
Ungi maðurnn kinkaði kolli. „Gott og vel“,
sagði hann. ,,Það er góður byr og sjávarföllin
okkur í vil".
Bönuuium sjö var hjálpað niður í bátinn:
„Nú er komið að yður“, sagði Þjóðverjinn við
Howard. „Munið að hegða yður vel í Englandi.
Ég sendi eftir yður í Lcxndon eftir nokkrar
vikur. í september".
Gamli maðurinn sneri sér að Nicole. „Þetta
er kveðjustundin, góða mín, sagði hann. Hann
hikaði. „Ég býst ekki við að stríðinu verði
lokið í september. Ég verð sennilega orðinn
mjög gamall þegar því lýkur og get lítið ferð-
ast. Ætlar þú að heimsækja mig, Nicole? Það
er svo margt sem ég þarf að segja við þig.
Það er svo ótal margt sem ég á vantalað við
þig og við gátum ekki ræðzt við að gagni
undanfarna daga“.
Hún sagði: „Ég skal koma og vera hjá þér,
strax og leyft verður að ferðast. Og við tölum
saman um John“.
Þjóðverjinn sagði: „Nú verðið þér að fara,
Englendingur sæll“.
Hann kyssti stúlkuna; andartak var eins og
hún vildi ekki sleppa hcnum. Svo fór hann
niður í bátinn til barnanna.
Pétur sagði: „Eigum við að fara í þessum
bát til Ameríku?"
Gamli maðurinn hristi höfuðið. „Elcki í
þessum bát“, sagði hann þolinmóður að vanda.
„Það verður miklu stærri bátur en þetta”.
„Hvað verður hann stór?“ spurði þlomii.
„Helmingi stærri?"
Focquet var búinn að sleppa kaðlinum og
ýtti rösklega frá landi með ár. Bilið sem skildi
þau frá Frakklandi varð metri, fimm metrar.
Gamli maðurinn stóð hreyfingarlaus, dapur,
hann hefði viljað vera ikyrr á bakkanum, elli
og einvera biðu hans.
Hann sá móta fyrir stúlkunni á jakkanum
hjá Þjóðverjunum þrem, sem horfðu á eftir
þeim. Straumurinn tók bátinn; Focquet var
að bjástra eitthvað og þunga, brúnleita seglið
lyftist hægt og hægt. Andartak missti hann
sjónir á Nicole, því að honum sortnaði fyrir
augum, svo sá hann hana greinilega aftur þar
sem hún stóð enn hreyfingarlaus hjá Þjóð-
verjunum. Svo huldi myrkrið þau öll og hann
sá.ekki annað en útlínur hæðarinnar sem bar'
við alstimdan himin.
Gagntelcinn hryggð sneri hann sér undan og
horfði út á opið haf. En tárin blinduðu hann
og hann sá ekkert framundan sór.
Konni sagði: „Má ég stýra?"
Gamli maðurinn svaraði ekki. Drengurinn
endurtók spurninguna.
Rósa sagði: „Mér er flökurt".
Hann herti upp hugann og fór að sinna
nauðsynlegustu þörfum þeirra en honum var
þungt í skapi. Þau voru ekki með nein hlý
föt meðferðis og engin teppi til að verjast
sjávarkulinu. Hann talaði nokkur orð við Foc-
quet og komst að raun um að hann var forviða
yfir undankomu þeirra. Hann hafði I hyggju
að sigla beint til Falmouth. Hann hafði engan
Eruð þi-.J Skotar ekki angraðir yfir ölium þeim
sögum sem ailtaf er verið að segja um ykk-
u:19 spurði Ameríkani einn Skota nokkurn.
Jú, auðvitað erum við það, svaraði Skotinn.
Og' hversvegna? spurði þá Ameríkaninn.
Vegna þesr að þær eru allar sagðar á okkar
kostnað svaraði Slcotinn.
Hjúkrurarkona (á geðveikrahæli): Það er mað-
ur hérna úti að spýrja hvort karimaður hafi
strokið héðan.
Læknir: Nei, þvi heldur hann það?
Hjúkrux.-arkona: Hann segir að einhver hafi
strokið með konuna sína.
Þessi gamansemi er frá Mlssouri:
1 Missouri eru trén svo há að það þarf þrjá
menn til að sjá upp i krónur þeirra. Sá fyrsti
byrjar að sjálfsögðu að horfa neðst, en svo
þegar hann er orðínn þreyttur halda hinir á-
fram upp þar sem hann hætti. ^