Þjóðviljinn - 21.05.1953, Blaðsíða 4

Þjóðviljinn - 21.05.1953, Blaðsíða 4
r4) — ÞJÓÐVILJINN — Fimmtudagur 21. maí 1953 Það hefur veri'ð óvenju á- nægjulegt um að litast við Húsavíkurhöfn síðustu vikum ar. Þegar á leið aprílmánuð, dró að vísu úr aflahrotu heirri á lmubáta, sem sagt var frá í blöðum; þurfti að sækja fiskinn æ dýpra, og rninnkaði áð sama skapi afl- inn á smærri bátana. En menn sneru sér þá meir og meir að hrognkelsaveiðunum, og hafa margir komið með trillu sína sökkhlaðna af grásleppu úr hverjum róðri, stundum oft á dag. Er sleitulaust unn- íð að aðgerö um alla bryggj- una, og má þar innan um sjá býsna unga aðgerðarmenn, enda koma sumir þeirra beint úr prófum í bamaskólanum. Húsnvík FRÉTTABRÉF UM HAFNARMAL höfðu hengt upp það sem þeir töldu sig þurfa af henni sig- ið, handa fjölskyldum sínum, var ekki um annað fyrir þá að gera en fleygja henni, þeg- ar þeir höfðu hirt úr henni hrognin. Og sjáum við hér enn eitt dæmið um það, hvern- Neyðast til að fleygja verðmætunum. Því miður er arðurinn af þessum veiðum þó ekki að sama skapi drjúgur sem afl- inn er mikill að vöxtum. Fá sjómenn nú rúmar 2 kr. fyr- ir kílóið af grásleppuhrogn- unum, og er það allmiklu miana en þeir fengu í fyrra. Fyrst framan af söltuðu þeir grásleppuna til sölu suður á Oand. (Það er aðeins Sunnlend- ingar, sem borða saltaða grá- sleppu; Norðlendingar hafa enn ekki lært þaö). Em brátt var hætt að taka við söltuðu grásleppunni, og þsgar menn Karl Einarsson er kominn undir áttrætt, en notar þó livert tældfæri til að fara á sjó. Sonarsonur hans, Óskar rær með honum til hrogn- kelsa. Þeir snúa bökum saman á bryggjunni. ig skipulagsleysið og skortur á vinnslumöguleikum neyðir þessa þjóð til að kasta á glæ þeim verðmætum sem hún afl- ar með striti sínu. Yngsta kynslóðin beitir. Uppi í beituskúrunum stend- ur yngsta kynslóðin og út- býr línur stærri bátanna af miklum dugnaði. Dag einn fyrir um hálfum mánuði mátti í þeim hópi m. a. finna blóma- rósir sem höfðu einmitt þá um morguninn verið að Ijúka við gagnfræðapróf. Það liggur sem sé enginn á liði sínu. En því miður eru ýmsir annmarkar á áðstöðunni til útgerðar frá Húsavík, og koma þeir annmarkar einkum niður á smábátaútgerðdnni, sem farið hefur mjög vax- andi seinustu árin. Öryggisleysið í höfninni. Sem kunnugt er var hafin bygging hafnargarðs á Húsa- vík árið 1945. Var unnið við garðinn — að vísu með ciokkr um hléum — til ársins 1949, en ekkert síðan. Er garðurinn orðinn hátt á annað hundrað metrar að lengd; og vantar þó enn 40—60 metra til þess að hann komi að verulegu gagni. Hafa trillur ekki ör- ugga legu nema rétt innst í krikanum við garðinn, og veldur þetta ástand því, að á vetrum eru menn neyddir til að setja trillurnar upp, sé veðurfar ekki þeim mun á- byggilegra. Kemur hér til greina sú furðulega staðreynd, að ómögulegt er að fá trill- urnar tryggðar gegn tjónisem þær kunna að verða fyrir inni í höfninni. Þær fást sem sé aðeins tryggðar gegn tjóni sem þær kunna að verða fyr- Það er hægt að læra af fleiru en bókum. Einn bekkurinn í barna- skólanum fór leiðangur niður á bryggju til aC kynna sér atvinnulífið. ir í róðri á sjó úti, — en það jafngildir næstum |því, að tryggingafélögin tréýsti sér ekki til að bæta batlnn, nema mannskapurinn farist með ■honum. Virðist sannarlega þörf rækilegrar athugunar á þessu atriði. Enda hafa margir orðið fyrir óbærilegu tjóni við að missa trillur sín- ar í óveðri í Húsavíkurhöfn, auk þess sem öryggisleysi þetta . 'hefur oft torveldað mjög sjósókn á vetrum, því feins og gefur að skilja er eklci hlaupið að því að kippa fram og setja aftur trillu, sem hefur kamiski- 4—5 hestafla vél, og liggja þær af þessari ástæðu oft uppi, þegar ella mundi vera róið á þeim, svo fremi þær hefðu örugga legu í höfninni. Athafnaplássið allskostar ófullnægjandi. En það er fleira, sem nauð- Yngsta kyn- slóðin vinnur af dugnaði við beitinguna. — Þessir fjórir kátu félagar íengust |>ó til að skreppa snöggvast út í sólskinið og láta taka mynd af sér ð synlega þarf að bæta í*Húsa- víkurhöfn. Athafnapláss er þar alltof lítið. Undanfarið hefur t. d. þessi eina bryggja staðarins að mestu verið und- ir lögð fiskaðgerð, sem að sjáifsögðu torveldar þar alla umferð. Og ef t. d. þannig hittist á einhverntíma, áð mik ill þorskafli væri samfara miklum síldarafla, þá er við- búið að til stórvandræða komi. Gott athafnapláss mætti hinsvegar fá með tiltölulega litlum kostnaði, með því að gera uppfyllingu 30-40 metra fram í höfnina, og dýpka síð- an þar fyrir framan, svo að stærri skip gætu lagzt að upp- fyllkigunni, en síðan yrði skipað upp með fullkomnum uppskipunartækjum. Það er margt, sem hægt væri að ráðast í til hagsbóta fyrir Húsavík, og þar með Þingeyjarsýslu í lieild. En fyrsta skilyrði er að búi'ð sé sómasamlega að útgerðinni, og einkum þá þeirri útger'ð, sem verið hefur lengi, og er nú að verða í æ ríkara mæli, ein helzta undirstaðan að at- vinnulífi bæjarbúa: smábáta- útger'ðinni. Og það sem hún þarfnast sem sagt fyrst og fremst, er aukið öryggi í höfn- inni og aukið athafnapláss: lenging hafnargarðsins, svo að haan komi að fullum not- um, og myndarleg uppfylling. Marfeinn í Voqatungu um oisóknirnar gegn rithöíundunum MARTEINN MARKUSSON í Vogatungu sendir Bæjarpóst- ■ inum grein, sem hann nefnir ..Skáldkonan Þórunn Elfa og Neshólahyskið“. Þessi snjalla grein hans er það löng, áð skipta verður í tvennt, og birt ist hér fyrri hluti hennar: I. FÖLK, sem h’ustar á útvarp að staðaldri, finnst sem það hafi eignazt kunningja meðal þeirra manna, sem flytja hið talaða orð við hljóðnemann, og er það að vonum, miðað við þann mikla þátt, sem það á í fræðslu og skemmtan hlustenda. Vissulega mætti hér til nefna marga menn, en eitt nafn er mér þó efst í huga, en það er nafn skáld- konunnar Þórunnar Elfu Magnúsdóttur. Svo eru aftur aðrir, og því miður miklum mun fleiri, sem enginn man lengur og ekki finnast nema ef til vill í skýrslum og dag- skrám útvarpsins. Margir af þessum kunningjum okkar ' heyrast ekki lengur aðrir mjög sjaldan, hvað sem veldur. Þó finnum við flest, að þessu fólki ber laun frá þjóðinni og vafalaust meiri en margur gerir sér ljóst i fljótu bragði. Enda munu menn yfirleitt á einu máli um,að þeir sem leggja fyrir sig að skrifa bækur eða semja erindi til fiutnings í útvarpi, séu ekki haldnir neinni offeiti þar af, vegna hárra launa. Má verá, að þess vegna séu álögur þær, sem almenningur leggur á sig vegna listamannalauna, ekki eins óvinsælar og margar aðr- ar. II. ÉG HELD það sé næstum því einsdæmi, að vart skuli hægt að ræða eða rita um þær or- sakir, sem liggja til þess, að jafm þjóðkunnir höfundar sem Gunnar Ben. og Halldór Stef- ánsson eru sviptir ritlaumiín sinum, og Jóhannes úr Kötl- um að nokkru. Það er ekki einu sinni hægt að hugsa sér, að úthlutunarnefndin fari eft- ir aldri launþega eða arka- fjölda útgefinna verka. Nei, maður verður að leita orsak- anna niður fyrir allan asna- skap, alla vegi niður í þær kenndir, sem menn héldu í hjartans sakleysi, að vart þekktust lengur með venju- legum möninum. Og nú orðið dettur ekki nokkrum lifandi manni í hug að velta neitt vöngum yfir því eða grufla neitt út í það, af hverju þessi verknaður á sér stað; menn fara hjá sér og hrista höfuð, ef ó það er minnzt, því allir ■vita ástæðuna, allir þekkja rökin. Þeir (rithöfundarnir) hafa sem sagt dirfzt að sneypa hina „litlu ábyrgu kalla“, sem svo til hefnda ræna þá réttmætri viðurkenn- ingu, en. hlaða að þeim, sem dugmestir eru að dilla til þeirra skotti. Það er engu lík- ara en úthlutunarnefndin hafi tekið sér til fyrirmyndar Neshólahyskií hans Hagalíns, eða hitt, að Haga'ín hafi sótt fyrirmynd sína ti? nefndarinn- ar. Eh hvort he'dur er, vitum við, áð Neshólahýski allra tíma neytir ætíð aðstöðu sinn ar að leggjast til hefnda ein- mitt þar sem andstæðingarnir eiga erfiðast með að bera hönd fyrir höfúð. Og þiessi smá- meohasýki virðist fara ört vaxandi á iþessum amerísku t'mum, sem allsstaðar ríða ■hér burstum. En vafalítið er ■þó alvariegasta hlið þessa máls sú, að hefhdaiTáðstafan- ir sem þessar eru orðnar svo gama'l viíþjóður í vitund manna, að eliginn nennir ieng- ur að beita penna eða töluðu orði gegn óhæfuimij þó öllum sé ljóst, að fé það, sem veitt er, til lista og tekið með skött- um af okkur þegnum þessa lands, á að veitast fyrir unn- in listafrek, en ekki sem mút- ur. En um þau sjónarmið verð ur nefndinni ekki hnotgjarnt. (Framhald). Á bæjarráðsfundþ 19. þ. m. var rætt um fyrirhugaða. gatna- gerð í sumar. Fór bæjarráð á nokkra staði þar sem fram- kvæmdir voru helzt ráðgerðar. Samþykkt var að vinna í sumar að gatnagerð á ÍHringbraut (Smáragata-Miklatorg), Miklu- braut (Miklatorg-Rauðarárstíg- ur). Ennfremur var samþykkt að .vinna að malbikun á Skúla- götu (Kalkofnsvegur-Barónsstíg- ur) og Furumel (Ilringbraut- Reynimelur). Samtals er kostn- aður við þessar framkvæmdir á- ætlaðúr 2.670.000.00 kr. — Að öðru leyti írestaði bæjarráð á- kvörðun um frekari framkvæmd- ir að svo stöddu.

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.