Þjóðviljinn - 23.06.1953, Blaðsíða 10

_ ÞJÓÐVILJINN — Þriðjudagur 23. júoí 1053
Tékknesk tízka hefur hlotið alþjóða viðurkenningu. Þetta
er þó ekki svo að skilja, að tízkunýjungar frá Prag geti keppt
•við æsandi Parísarhugmyndir. Tízkufrömuðirnir í Tékkósló-
vakíu eru nefnilega ekki að reyna að æsa eyðslusjúka yfirstétt,
heldur eru þeir að skapa falleg og hentug föt hana alþýðunni.
Það er ekkert æsandi við jerseyblússurnar tvær eða dragtina
á þessum myndum. Það eru flíkur sem framleiddar eru í fjöida-
framleiðslu og eru mjög ódýrar og það er úr nógu að velja.
Pottablóm geta verið lifs-
hcettuleg
íbúðinni og aðgæta hvað get-
ur verið hættulegt fyrir for-
vitinn, skrícandi snáða. Þótt
hann sé undir stöðugu eftirliti,
þá þarf hann ekki nema eitt
andartak til þess að ná í
hættulegan hlut. Aðgætið 'líka,
hvað þið hafið í neðstu skáp-
unum. Skóáburður er eitraður.
Mörg börn háma haun í sig
með beztu lyst og verða mjög
veik af því. Takið áburðinn úr
neðstu hillunum í eldhúsinu,
þangað til barnið er orðið nógu
stórt til að skilja að hann sé
eitraður. Þangað til er bezt áð
fjarlægja alla hættulega hluti.
Þetta lætur í eyrum eins og
ýkjur, en ef þið lítið á snáð-
ann á teikningunni, skiljið þið
fcyrja áð skríða, er skynsam-
3egt að líta í kringum sig í
Mota átiIluEr til að draga málið á langina
4
SpítaSastjérnir hafa ekki enei saaii
m starfsstélkurnar
Loks s. 1. mánudag lét stjórn
Ríkisspítalanna af því verða að
taka upp samningaviðræður við
fulltrúa starfsstúlknanna, sem
vikum saman höfðu beðið með
samningsuppkast sitt fullgert. —
Raímagnstakmörkun
Kl. 10.45-12.30
Þrlðjudagur 23. júní
Vesturbærinn frá Aðalstr., Tjarn-
argötu og Bjarkargötu. Melarnir,
Grímsstaðahoitið með flugvallar-
tvæðinu, Vesturhöfnin með örfir-
t&ey, Kaplaskjól og Seltjarnarnes
fram eftir.
Ekki munu fulltrúar spítalanna
hafa á þessum fundi borið fram
nein frambærileg rök gegn kröf-
um stúlknanna né getað bent á
neitt atriði í samningsuppkast-
inu, sem ekki væri fullt sann-
girnismál. Hins vegar var sam-
kvæmt ósk fulltrúa spítalanna
frestað framhaldi samningaum-
ræðna um sinn þar eð mat hafði
ekki farið fram á fæði og öðru
því er spítalarnir láta starfsfólki
Framhald á 11. síðu.
A.J.CRONIN:
Á annarle gi*i striliafl
dálítið bólgin, varírnar blóðrauðar eins og sár.
Hann andvarpaði þungt. IJann vissi að Manúéla
hafði haft rétt að mæla.
Manúela! Ætlaði konan aldrei að koma?
Hann kreppti hnefann. Svo þaut hann skyndi-
lega út úr herberginu og niður stigaan og
hrópaði nafn hennar „Manúela! Manúela!“ Það
var örvæntingarhreimur í þessu hrópi og það
barst gegnum autt og dimmt anddyrið, borð-
stofuna, eldhúsið. Hann fékk ekkert svar.
Hann hrópaði og hrópaði og í tómu eldhús-
inu þagnaði haan allt í einu og skildi hvern-
ig í öllu lá. Óttinn hafði gripið Manúelu. Hún
hafði flúið. Svipur hans breyttist hægt og
hægt. Hann var aleinn — þegar frá var talin
gamla markgreifafrúin, sem hlaut að vera
sofandi núna — aleinn með Mary í þessu
heillum horfna húsi. Andartak stóð hann
grafkyrr. Frá eldavélinni heyi’ðist mall í súpu.
Utanað heyrðist í froskum og það var eins
og þeir væru að hlæja. Allt í einu kom
festusvipur í augu hans. Hann fleygði af sér
jakkanum. Svo tók hann fulla vatnskrukku sem
stóð á borðinu. Hann hélt döggvaðri leir-
krukkunni í fanginu og flýtti sér upp á loft.
Hún lá. eins og hann hafði skilið við hana,
rauðar varirnar aðskildar og andardrátturinn
var mjög ör. Hann byrjaði að losa um föt
hennar. Fingur hans voru stirðir og ískaldir,
en nú skulfu þeir ekki lengur. En hjartað
titraði í brjósti hans, gagntekið dauðans ang-
ist. Hún var svo fáklædd, líkami hennar var
svo léttur, fötin féllu að henni eins og köngur-
lóarvefur. Hann lagði flíkurnar hennar á stól-
ina, kjólinn sem virtist jafnfíngerður og hún
sjálf; sokkana hennar sem urðu að engu í
höndum hans.
Svitinn spratt fram á enni hans, nefið var
eins og meitlað í stein. En hann hélt áfram.
Haon vissi hvað í húfi var; hann varð að berj-
ast við hitasóttina. Hörund hennar var eins og
ihvítt silki, brjóst hennar risú í feimnu sakleysi.
Skuggar féllu á máttvana líkama hennar og
huldu að mestu nekt hennar. Yfir henni allri
var einhver hátíðlegur hreinleiki.
Loks þreif hann ábreiðuna af rúminu, tók
mjúklega utan um hana og lagði hana á svalt
lakið. Um leið og hann hreyfði hana til, færði
hún handlegginn máttleysislega til eins og hún
vildi aftur Ieggja hann á sinn stað — utanum
hálsinn á honum. Um leið lyftust þung augna-
lok hennar og hún fékk meðvitund andartak.
,,Það var mér líkt“, sagði hún loðmælt, ,,að
vera þér til óþæginda".
Áður en honum gafst tími til að svara, var
hún fallin í sama dvalann aftur.
Hann náði í vatnið og fór í flýti að þvo nak-
inn líkama hennar. Örvæntingarhugsanir þutu
um huga hans .Hann hugsaði: Ég verð að
bjarga henni. Ég skal bjarga henni. Ef hún
deyr þá dey ég líka. Það skiþtir engu máli.
Ekkert skiptir máli nema það eitt að heani
verði bjargað.
Hörund hennar varð kaldara við aðgerðir
hans, rakt af vatni, sem lá eins og dögg milli
brjósta hennar. Hann taldi sér trú um að and-
ardráttur hennar væri lítið eitt rólegri; hann
snart slagæðrfía í hálsinum með gómunum og
reyndi að finna þess merki að slátturinn væri
hægari. Hið eina sem máli skiptir er það að
hcnni batni, hugsaði hann. Þessi orð komu
fram í huga hans hvað eftir annað unz þau
gagntóku sál hans alla — og stigu sem þögul
bæn upp í hljóðan, starandi næturhimin.
Hann fleygði frá sé handklæðinu, lagði á-
breiðuna yfir hana og stóð hjá henni. Svo
datt honum eitthvað í hug því að hann fór
niður í eldhúsið, hellti sjóðandi súpu í skál og
kom upp með hana. Þegar súpan hafði kóln-
að lítið eitt, ljTti hann þreyttu höfði hesinar
mjúkléga og gaf henni að drekka. Ösjálfrátt,
eins og maður milli svefns og vöku, drakk hún
súpuna í löngum teygum. Honum létti við að
sjá hana teyga þunna súpuna. Hann varð
aftur vonbetri. Haan lagði frá sér tóma skál-
ina og settist niður við hlið hennar. Hann
hallaði sér áfram, tók um hönd hennar og lét
fingur hennar hvíla í lófa sér. Hann sat þarna
þögull og óhreifanlegur eins og bjarg og lét
styrk sinn streyma til liennar.
Mínúturnar liðu hjóðlaust áfram. Þessi næt-
urvaka fyllti hann kynlegri hamingju. Vonin
tók sér bústað í brjósti hans. Hann hafði heit-
strengt að bjarga henni. Fyrir utaCi heyrðist
enn í froskunum. Einhver næturfugl flaug með
vængjatáki framhjá glugganum. Tunglið leið
áfram, varpaði silfurbjarma inn í herbergið,
síðan hvarf það. Og alla þessa löngu, þöglu
nótt, vakti hanti hjá henni og annaðist hana.
XX.
Kertin brunnu niður í stjakana, dagurinn
rann upp, bjartur og fagur, það fór þytur um
trjálaufin eins og þau væru að teygja sig eftir
svefninn, og Súsamia Tranter gekk rösklegum
ekrefum niður hlíðina fyrir ofan Los Cisnes.
Híin var rjóð í ldnnum. Henni fannst að
vísu fullsnemmt að koma til hans í heimsókn.
Það var vissulega árla dags. En um leið og
hún sleit upp blóm og festi það í hnappagatið
4 jakkanum sínum, hugsaði hún: En er nokk-
uð athugavert við það? Við erum starfsfélagar.
Hann er að borða morgupverð — og það
er friðarsvipur á andliti hans. Ef til vill bros-
ir hann til mín. Og svo verðum við samferða
til þorpsins.
Já, það var henni hamingja að vinna með
Harvey að slíkum málstað. Að vísu var hið
versta nú liðið hjá og veikin var í rénun. Far-
sóttinni ætlaði að Ijúka jafn snögglega og hún
hafði byrjað. Óg þrátt fyrir illspár Rodgers
voru .yfirvöldin farin að láta til sín taka. Að
vísu ekki á sama hátt og kristilegur mannúðar-
félagsskapur liefði gert. Nei, engan veginn.
En samt bar það árangur.
Það voj’u komnir verðir til Hermosa og her-
læknir; það var búið að grafa hina dauðu,
sótthreinsa húsin, búið að setja á stofn bráða-
birgða sjúkrahús og búið að einangra þorpið.
Hennar biðu færri verkefni en hún hefði
kosið. En þó var þetta göfugt starf. Og að fá
að vinna með Harvey! Já, í því var hamingjan
fólgin, hamingja sem dró jafnvel úr áhyggjum
hennar vegna bróðurins. Það amaði eitthvað að
Róbert. Hún vildi ekki að hann tæki þátt í
baráttunni gegn farsóttinni. Það var ekki í
hans verkahring. Hann var ekki nógu hraust-
ur til að hann mætti eiga smitun á hættu.
En að borfa á hann sljóan og verklausan dag
eftir dag, að undanskildum þeim fjörkippum
sem hann tók þegar nístandi augu Rodgers
Gllikf OC CftMWll
A: Ég: vildi g-efa 1000 krónur til að þeltkja
staðinii þar sem ég á að deyja.
B: Hvaða áivegju hefirðu af þvá?
A: I»á inundi ég aldrel koma þangað.
Herramaður kom þar að sem flakkari einn var
að láta hund sinn sýna ýmsar llstir gegn gjaldi,
og höfðu safnazt allmarg:ir áhorfendur. Herra-
maðurlnn vék sér að flakkaranum og: spurði
hvernig: liami færi að þvi að kenna hundinum
þessar listir. Ég á sjálfur luind, sagði hann, en
hef aldrei g-etað lcennt lionum neitt s.ein heitið
getur.
Ja. aðalgalduriun er nú sá að kunna eltthvað
meira en hundurinn, svaraði þá flakkartnn.
Frú Hanita: Þér getið ekld ímyndað yður hve
selniii maðurlnn mlnn er matvandur. l'að er
airnii munuriiin eða fyrri maðurlnn minn seni
borðaði hvað seni ég; bar fyrir hann.
Frú Maria: Sn hann dó nú líka.