Þjóðviljinn - 11.08.1953, Blaðsíða 10

10) — ÞJÓÐVILJINN — Þriðjudagur 11. ágúst 1953

eimilisþáttur
I 't >#########################################################i###s>
Engir hlírar
Mittisþröngir og hlíralausir
kjólar. eru komnir í tízku. Ef
til vill væru þeir ekki eins vin-
sælir, ef ekki hefði gengið hita-
bylgja yfir. Tízkan fer oft eftir
veðri, og þegar sumarið er kalt,
eru varla margir, sem freistast
til að eiga hlíralausa kjóla,
hvort sem það er tízka eða
ekki. En nú hefur veðrið verið
þessari tízku hagstætt og
margar hafa fengið sér svona
Flegnip kjólar
og hlírar
Þær, sem eignast fleginn kjól,
komast fljótt að raun um, að
erfitt er að fást við hlírana
á undirfötunum, því að það
lítur ekki vel út, þegar hlíri
hangir niður á handlegg eða
sést í háismálinu. Saiunið
bendla innan á kjólinn upp við
öxl, festið annan endann og
látið smeliu á hinn, síðan er
lausu hlírunum á undirfötun-
um smeygt undir og smellt,
því auðvitað á að festa hinum
helmingnum af smellunni inn-
an á kjólinn. Þetta reynist vel
og gott væri, ef allir tilbúnir
kjólar væru þannig úr garði
gerðir.
Rafmagnstakmöi:lmn
Þriðjudagur 11. ágúst
Kl. 10.45-12.30 - 4. hverfl.
Austurbærinn og miðbærinn milli
Snorrabr. og Aðalstrætis, Tjarnar-
götu, Bjarkargötu að vestan og
Hringbrautar að sunnan.
Cthreiðið
Þjóðviljann
t
L
kjóla. Þær, sem hafa saumað
þá sjálfar, hafa cflaust komizt
að raun um, að það er ekki
auðvelt, því blússan verður að
vera eins og steypt, til að vera
ekki óþægileg éða renna niður,
og það er ekki gott fyrir ó-
lærða að- láta hána fara þann-
ig. Það hafa heldur ekki allar
þannig vöxt, að þessi blússa
klæði þær, og þá er betra að
halda sig að öðrum kjólum.
Að hreinsa gólfteppl
Það eru til mörg ráð vi'ð að
hreinsa gólfteppi. Sumir nota
fíntskobn hvitkálsblöð, sem
burstúð eru yfir teppið. Ein af
nýju aðferðunum er að sáldra
sápudufti >-fir teppið og bursta
síðan vel yfir með bursta. En
þessa aðferð geta þær einar
notað, sem eiga ryksugu, því
annars verður ekki gott að ná
duftinu upp úr teppinu aftur.
Ódýrasta en ef til vill bezt
er hið marg reynda húsráð að
dreifa rökum notuðum teblöð-
um yfir teppið og bursta síðan
vel yfir með góðum bursta.
Annars virðist árangurinn af
hverri aðferðinni, sem notuð
er verða sá sami, þar sem hvít-
kálsblöðin, sápuduftið og te-
‘blöðin draga til sín rykið og
gera litina skirari.
Eru stofumax tómax, þeg-
ax sólin skín í þær
Þær íbúðir, sem staðsettar
eru í austur, súðaustur eða suð-
ur, hafa sól í stofugluggun-
um meiri hluta dagsins fram
undir kvöldið, og þegar í'búam-
ir, sem vinna kannske þar sem
ekki sést sólargeisli allan da.g-
inn, koma heim er sólin farin
úr gluggunum, og þá verða
þe?r að hugga sig með því, að
það sé heilsusamlegt, að hún
skyldi skína þar meðan þeir
voru úti.
Þar með er ekki sagt, að
gluggarnir eigi áð snúa í suð-
vestur, um það verður fyrst
hægt að segja, þegar það hefur
verið rannsakað ýtarlega. Sum-
ir eru heima á daginn, aðrir
vilja heldur morgunsól í stof-
urnar. En hve margir vilja
þetta eða hitt? Til að fá hug-
mynd um það, þyrfti að spyrja
fólkið sjálft.
Það var gert í Danmörku og
100 fjölskyldur svöruðu spurn-
ingunum. Útkoman hjá þeim
varð sú, að: 15% vildu sól um
miðjan daginn, 80% vildu sól
seinni hluta dagsins og á kvöld-
in og 5% kvöldsólina. Rann-
sóknin leiddi ennfremur í ljós
að meir en heimingur íbúanna
var ekki heima um miðjan dag-
inn. Nú skyldi maður ætla, a'ð
fjölskyldufeðurair hefðu notað
tækifærið, og látið sín sjónar-
m'ð ráða, en svo var ekki, því
svörin voru mörg undirrituð af
húsmæðrunum. Húsmæðurnar
eru oftast heima um miðjan
daginn og ættu þess vegna að
vilja sól í stofurnar þá, en svo
var ekki og er skýringin efa-
laust sú, að húsmæður yfirleitt,
hafa ekki tíma til að sitja inn
í stofu um miðjan daginn.
með nautgripi til Nykerk) höfðu aldrei séð
þessi furðuverk nútímans, hvað þá komið inn
í þau —! En öll Sandbofjölskyldan, nema Lars
litli, sem var fæddur í Oeland, hafði ferðazt
með lest. Og þótt sæmiieg vinátta væri á milli
fjölskyldnanna að áliti frú Sandbo, þá var þó
bil á milli þeirra sem aldrei varð brúað.
Og af þvi að frú Sandbo hafði einu sinni átt-
heima í þorpi, beið hún eftir Lindu í setustof-
unni. Emma, feitlagin fimmtán ára stúlka, sem
enn gekk í skóla hálfan daginn, var stillt og
vandræðaleg í hreinum kjól, sem hún hafði
verið látin fara í til hátíðabrigða. Hún fylgdi
Lindu inn til móður sinnar án þess að segja
orð. í rauninni fannst henni hún vera að kafna,
þangað til kennslukonan var horfinn inn í
stofuna til móður hennar.
Gluggatjöldin voru 'dregin fyrir alla glugga
nema einn í stofunni, þar sem frú Sandbo sat.
Inni var purrt loft og þéfur af veggfóðri, eins
og gluggamir hefðu ekki verið opnaðir síðan
flutt var inn í stofuna. Og frú Sandbo minnti
líka á veggfóður, með slétta og fellda réttu en
hrjúft á röngunni. Á öllum 4 veggjunum vom
stækkaðar ljósmyndir af einum eða fleiri ætt-
ingjum Sandbofjölskyldunnar. Stærsta myndin
var að Lúðvik heitnúm Sandbo, eiginmanni frú
Sandbo.
Linda gekk inn og heilsaði frú Sandbo mjög
hlýlega. Húsmóðirin háfði setið í stirðlegum
ljósbrúnum leðursófa með skrautlega flúruðum
eikarlöppum.
„Það gleður mig að sjá þig, ungfrú Archer,“
sagði frú Sandbo með sterkum norskum hreim
í röddinni. „Fáðu þér sæti. Eg skal koma með
kaffi. Stelpumar segja að þér líki vel hjá
Garefóíkinu. Er það satt? Þú ert þá sú fyrsta,
íþótt mér þyki leitt að segja það. En bíddu hæg
— það síður á könnunni." 'Hún stikaði út úr
stofunni án þess að bíða eftir svari frá Lindu.
Kennslukonan settist fyrir framan myndina
af Lúðvík Sandbo. Hann var með auga sem
minnti á svarta skóhnappa. Það fór hrollur um
Lindu. Hún settist í stól nær glugganum.
Frú Sandbo kom inn með rjúkandi kaffi og
litlar, skrautlegar kökur.
Hún byi’jaði strax á að spyrja Lindu spjörun-
um úr, ekki aðeins til að fá svör, heldur einnig
til að sýna kennslukonunni hvað hún fylgdist
vel með í heiminum handan við Oeland.
„Ójú, Lúðvik, maðurinn minn, hann kom
þangað oft og mörgum sinnum,“ sagði hún, þeg-
ar Linda nefndi heimaborg sína. „Það er hann
sem er þama á veggnum. Þetta var ómenni.
Hamingjan góða, ég get ekki endurtekið það
nógu oft, hvað ég er fegin að hann er farinn
yfir um. Það sem hann gat þjórað, maðurinn
sá. Það rann ekki af honum í sex ár.“ Hún
smjattaði á kaffinu og þurrkaði sér um augun
á svuntuhominu.
„Var hann ekki góður \ið þig?“ spurði Linda
blíðlega.
„Góður? Hann? Hamingjan góða, hann fór
með mig eins og hund. Nú líður mér vel, ég
hef ekki mikil auraráð, en ég þarf ekki að taka
við skítkasti frá honum, guði sé lof!“ Hún leit
á myndina og Linda sá ekki betur en augu
henr.ar væru angurvær.
„Er frú Gare búin að fá nýju tennurnar?
spurði hún því næst og leit með ákefð á Lindu.
„Ekki held ég það,“ sagði Linda hikandi. „Það
stendur víst til.“
„Stendur til?“ hreytti frú Sandbo út úr sér.
„Hún býst ekki við neinu — ekki frá honum.
Hún hefur átt von á þessum tcnnum í fimm ár,
meðan ég hef fengið tvennar, og fyrir hvað á
ég að kaupa tennur? Gare gamli — hann á
nóga peninga til að kaupa tennur upp í hundrað
nautgripi. Karlinn minn var ómemai, en hann
var ónízkur. Hann sagði löngu áður en tennum-
ar á mér urðu ó;nýtar: Slgríd, taktu nokkra
dollára og farðu til tannlæknis.“ Hanii var allt-
af örlátur — alltof örlátur.“ Hún leit saknaðar
augum á myndina ög stundi. Nú var angurværð-
in í augnaráðinu augljós.
-Lindu fannst þettá skemmtilega skrýtið. Frú
Sandbo dró stólinn sinn nær Lándu og hnyklaði
ibrýnnar. Hún lækkaði röddina.
„Segðu mér — hvémig er að vera þama?
Kúgar hann þig lika?“
„Nei, hann hefur ekki skipt sér af mér,“
sagði Linda.
„Caleb Gare er þrjótur,“ sagði frú Sandbo
raunamædd og hristi höfuðið. „Eg vorkenni
veslings konunni að vera gift svona manni.“
,Hvers vegna lætur hún sér þetta lynda?“
„Já — „frú Sandbo hikaði. ,,Þú skalt ekki
hafa iþað eftir mér, en þ&ð er sagt að hann
hafi einu sinni sagt við einn íslendinginn að
hann vissi dálítið um haria. Meira veit ég ekki.
Hvað heldur þú, ungfrú Archer? Eg held húni
sé logandi hrædd við hann.“
Linda lét enga sfcoðun í ljós. Frú Sandbo
skipti um umræðuefni, reis siðan hátíðleiga á
fætur til að sýna Lindu búgarðinn og gefa
henni frelsl til að fara sinna eigln ferða um allt.
Lindu geðjaðist vel að Sandbosystkinunum.
Þau höfðu upphaflega verið tíu, en aðeins átta
vom heima. Það vom stórbeinóttir unglingar,
alvarlegir og vinnusamir. Dóra, elzta dóttirin,
■var gift og bjó fyrir norðan Latts Slogh. Sveitin
sem frú Sandbo talaði um með hreykni, hafði
fengið atvinnu I borginni. Það var von á hon-
um heim í maí. i
Emma, elzta dóttirin sem heima var, gerði
mikið af þ\i að hugsa. Að minnsta kosti horfði
hún ævinlega niður fyrir sig og á hraustlegu
andliti hennar var óræður svipur. Linda horfði á
hana ganga upp stiginn og teyma kúna Rósa-
belhu Stórvaxna stúlkan gekk silalega áfram
eins og kýrin.
„Um hvað er þig að dreyma, Emma min?“
kallaði Linda, sem var sezt á steinþrep hjá
stöðlinum.
Emma leit vandræðalega upp. 1
Linda togaði hana niður á þrepið til sín.
„Um hvað ertu að hugsa, Emma?“ spurði
'hún aftur.
En Emma roðnaði hastariegar en nokkru
sinni fyrr, og Linda gerði sér ljóst, að væri
'hún að hugsa um eitthvað, væri það betur ó-
sagt. Emma þagði en og reis á fætur til að
mjólka Rósabellu. Hugsanir hennar voru of
djúpar til að hægt væri að finna þeim búning í
orðum.
Þegar Linda vor horfin, fór Emma að grátá
af geðshræringu. Kennslukonan var of falleg
og of góð. Hún þoldi ekki að umgangast hana.
Þessi áhrif hafði koma Lindu til Oeland.
8.
Á laugardagskvöldi gekk Linda heim gegnum
fíngerða þoku, sem steig upp úr mýrunum fyr-
ir norðan.
FGKMT oc camnl
Dóniariun (viS ákæröa, 60 ára gamlan): — Dóm-
urinn hljóöar um 30 ára fangelsi.
Áka-rói (me5 tár í augum): — En herra clóm-
ari, ég iifi ekld svo lengi að ég geti afplánað
dóminn.
Dómárinn (vlngjamlega): — Láttu það ekki fá
á þig, þú reynir að gera þitt be/.ta.
— Símskeyti frá Bjössa, kona góö.
— Nú jæja. Náði liann prófinu núna?
— Nei, en hann er mjög ofarlega á lista þeirra,
sem féllu.
— Ef Sliaicespeare værl meðal vor hér í dag,
væri liaiui talinn mjög merkur maður.
— Já, því að þá værl hann yflr 300 ára gamall.