Þjóðviljinn - 19.09.1953, Qupperneq 10

10) — ÞJÓÐVILJINN — Laugardagur 19. september 1953

eiinItisJíáiíiiF

ViHigœsir
eftir MARTHA OSTENSO
41. dagur
Látlausir hausthaftar
Eftir fyrstu freg.num af
ihaust- og vetrarhöttunum að
■dæma eru þeir eiíis litlir og
látlausir og frekast verður á
kosið. Það er svo að segja ekk-
ert skraut á þeim; band, smá-
fjöður eða dúskur er hámarkið
og margir eru þeir alveg
skrautlausir. Frönsku hattarnir
þrír á myndunum eru einkenn-
andi og það er að minnsta
kosti ekki hægt að kalla. þá
glannalega. Þe;r hafa þanti
kost að þeir tolia vel á höfð-
inu og eru með svo litlum
börðum áð litil hætta er á
að vinduiánn feyki þeim af.
Flóki er algengasta efnið, en
tauhattar koma e:nnig á mark-
aðinn. I sumum höttunum er
mjúkur, loðinn flóki sem minn-
ir á skinn. Gerðirnar eru afar
mismunandi.
Mik'l áherzia er lögð á
iblómsturpottasniðið og það er
mikið notað við flíkur með
Þsegilegir skór
pokasniðinu, en hattarnir hafa
tæplega meiri möguleika til vin-
sælda en sjálf pokalínan. Hvort
tveggja verkar fremur hlægi-
lega. Á myndinni sést hógvær
útgáfa af blómsturpottshattin-
um og þó er erfitt að kalla
hann fallegan. Þá er litli, slétti
hjálmurinn fallegri og hann
fer betur við allar mögulegar
hárgreiðslur. Ef hann er bor-
inn dálítið á ská og gerð brot
í brúnina er hann býsna snot-
ur og það er hægðarleikur að
koma sér upp svipuðum hatti
úr kollinum af gömium hatti.
Þriðji hatturina er úr loð-
flóka. Hann er grár með svört-
um ýrum og sniðið minnir dá-
lítið á hettu. Þetta lag er gott
handa þeim sem hafa ekki
klippt sig og hafa enn lokka
'eða hnút í hnakkanum.
Þessir þrír hattar eru fyrst
og fremst tízkuhattar sem sýna
þá tízku sem reynt er að út-
breiða. Það er ekkþ þar með
sagt að maður sé neyddur til
að nota einmitt hatta af þessu
tagi. Þegar lengra líður á tizku
Þáð er auðvelt að fá þægi-
lega sumarskó en liið sama
verður ekki sagt um lokaða
skó til að nota á haustin þeg-
ar rigning og súld er dag-
legur viðburður. Þeir eru sjald-
ati eins þægilegir. Einkum eru
vandfundnir skór handa kon-
um sem hættir til að fá bólgu
i fæturna. Þær þola illa skó
sem liggja of þétt að fætin-
um. Beztu skórnir handa þeim
eru opnir reimaðir skcr. Þeir
hlífa vel og þá má .nota sem
vetrarskó og það má reima þá
eins fast og laust og manni
sýnist. Svona skór voru tízku-
tímabilið fara tízkuhúsin að
sýna fleiri gerðir af höttum
og þá má efiaust fin.na stóra
hatta og skreytta hatta innan-
um.
COTNINN vantaði í eina
klausuaa hér í þættinum á
| miðvikudag og hér kemur hún
j því öll aftur:
skór fyrir nokkrum árum og
ástæðan til þess að þeir eru
enn við líði er sú að þeir hafa
marga góða kosti, þótt útlitið
sé ekki sérlega glæsilegt.
Rafmagnstakmözkun
Laugardag-ur 19. sept.
3Uv-pi; Hlíðarnar og Norður-
. 117 ví ll mýr^ Rauðarárholtið,
Túnin, Teigarnir, íbúðarhverfi við
Laugarnesveg að Kleppsvegi og
srvæðið þar norðaustur af.
Ilvítir kragar, flibbar og
blússur liafa þann leiða galla að
verða fljótlega óhrein, hversu
oít sem maður þvær sér, en
reyndu að væta bómull í dálít-
litlu kölnarvatni eða rakspritti,
nuddaðu háls og hnakka rösk-
íega með henni og púðraðu síð-
hálsinn með ögn af hvítu talk-
úmi. Það bætir ótrúlega mikið
úr skák. Efnið endist líka leng-
ur, þegar ekki þarf alltaf að
vera að sjóða það og nudda.
hann byrjaði tvítugur að sýna einhvern vilja-
styrk væri ógerningur að ráða við hann tuttugu
og fimm ára. Hann yrði að finna einhver ráð . .
Caleb gekk áfram í kvöldrökkrinu þrekinn og
álútur eins og hann væri hluti af jörðunni.
Og um leið var hugur hans hafinn yfir hin
leiðinlegu smáatriði sem einkenndu fjölskyldu
hans. Framundan lá silfurgrár línakurinn —
auðugur , fagur, sterkur. Hann var fullkominn
og krafðist alls — og gaf allt á móti. Gróður
jarðar var hið eina sem átti skilið virðingu og
auðmýkt.
Fyrir norðan hann lá kviksyndið, svart og
óhugnanlegt með ótal botnlausum pyttum.
Aronson ætti að afgirða þetta óþverralega land
sem nú var í eigu hans. ■*
2.
Mark og Linda ákváðu að hittast heima hjá
Sasidbofjölskyldunni þangað til Klovaczfólkið
kæmi heim.
„Kennslukonur verða að gæta velsæmis",
sagði hún hlæjandi við Mark. „Og ég má ekki
við því að fara út af línunni. Það kæmi í veg
fyrir að ég gæti unnið fyrir mér það sem
eftir er skólaársins".
„Það væri skemmtilegt", sagði Mark. „Eg
á einhvers staðar dálítið af peningum í poka-
horninu".
En Linda vildi ekki hlusta á hann. Hún ætl-
aði sér að gegna störfum sínum það sem eftir
var kennslutímbilsins.
Hjá Sandbofólkinu voru greinar kirsuberja-
trjánna að sligast undan þunga dimmrauðra
berjanna. Sveinn tíndi ber í krukku handa
Lindu og hún og Mark átu þangað til þau voru
crðiu þurr í kverkunum. Frú Sandbo fannst
gaman þegar kennslukonan og „pilturinn"
hennar komu í heimsókn og hún bar þeim oft
kaffi og eitthvert góðgæti. Frú Sandbo var
góðhjörtuð í eðli sínu og þegar hún fór að
venjast komum Lindu hætti hún að spyrja
hana spjörunum úr.
Kennslukonan og Mark gengu yfir að Latts
Slough og þar itrupu þau og tindu örlitla
svarta snígla af steinunum. Linda kom auga
á litlar vatnaliljur, en það var of mikil leðja
kringum þær til þess að hún gæti náð þeim.
„Þær myndu deyja fljótlega", sagði hún
við Mark um leið og hún hafði fast land
undir fótum.
„Já, og þær eru lítið annað en slímugar
rætur“, nagoi haan hughreystandi.
Þau gengu lengra og settust á dálitla gras-
flöt við endann á skóglendi Gares. Litida breiddi
úr þunnum, víðum kjólnum þar sem hún sat
og Mark lagðist út af endilangur, skyggði
annarri hendi fyrir augun og stakk upp í sig
grasstrái.
Linda liorfði á grasið í kringum sig. Suð-
amdi skordýr svifu um loftið, svört og smá-
vaxin eins og dálitlar örður i sólskininu. Öðru
hverju sveif tígulegt fiðrildi framhjá með út-
breidda vængi. Suðandi býlluga sentist inn
í flugnahóp og settist síðan letilega á litskrúð-
ugt blóm, án þess að hafa hugmynd um þá
ókyrrð som hún hafði valdið. Nokkrum metr-
um fyrir neðan þau var grá mauraþúfa og
um hana iðuðu maurarnir í sífellu. Hún var
eins og sjálfstæð, agnarlítil veröld, morandi af
lífi. .
„Mark“, sagði Linda lágt. ,,A hverju and-
artaki er eitthvað að fara — fara“.
„Og koma, Linda“, sagði hann.
„Eg veit það ekki. Við getum ekki hindrað
þessa för — við erum þess ekki megnug. En
ikomuua getum við hindrað — við getum
hindrað allt sem gerist í sjálfum okkur“.
En Mai’k vildi ekki vera alvarlegur. Hann
velti sér á hliðina, tók utanum hana og þrýsti
höfðinu upp að brjósti hennar. „Vertu ekki
að þessu, Linda mín. Þú hefur rekið alla al-
varlega þanka burt frá mér. Ef eitthvað yrði
til að taka þig frá mér, þá veit ég ekki hvað
um mig yrði. Ég hef alltaf verið svo einmana,
Linda — rétt eins og útlagi á eyðieyju. Þú get-
ur ekki ímyndað þér hvernig mér leið. Stundum
var ég farinn að óttast að ég væri ekki til“.
Hún kyssti á hár hans og strauk fingrunum
yfir sólbrenndan hálsinn á honum.
„Þannig verður það aldrei framar", hvísl-
aði hún. Hún laut áfram og lagði andlitið við
hár hans. „Nú erum við eitt, elsku vinur
minn“.
TÓLFTI KAFLI
1.
Síðla dags í júlí áður en sláttur hófst kom
nautgripahjörðin heim til bæjar, baulandi og
boðandi cveður. Hjörðin sem var lengra burt
leitaði skjóls með hrossunum undir klettun-
um. Birtan var föl og óeðlileg eins og hvítur
eldsbjarmi. Himinninn var öskugrár og skýin
tætingsleg. Suðið í engisprettunum var eina
hljóðið sem heyrðist.
Amelía var að lú í garðinum og hún strauk
hendinni yfir rakt ennið. Það var óþolandi
heitt og mollulegt. Hún leit til vesturs á óveð-
ursskýið sem hafði verið að vaxa undanfam-
ar tíu minútur. Nii var það orðið eins og risa-
stór sótflelvsur sem breiddi úr sér til norðurs og
suðurs. Amelía sá bregða fyrir leiftrum í því.
Allt í einu brá fyrir grænleitum bjarma. Um
lsið var oins og geysilegt tóm myndaðist milli
himins og jarðar.
„Hagl“, tautaði Caleb hljóðlaust um leið og
hann kom út úr hlöðunni. Hann vildi ekki segja
það upphátt. Það gat liðið hjá.
„Hagl“, sagði Amelía við sjálfa sig og bar
höndina ósjálfrátt upp að brjóstinu.
Hún leit við og sá Caleb. Hann gekk fram-
hjá henni án þess að mæla orð, rétt eins og
ekkert óvænt væri í nánd.
Marteinn var að stækka svínastíuna. Hann
renndi sér niður af þakinu og rak -öll svínin
inn. Síðan rak hann allar kýmar í hús.
Linda hafði verið að lesa, og hún lagði frá
sér bókina þegar hún heyrði þrumuhljóð. Það
hafði dimmt snögglega og svo birti aftur. Hún
yrti á Elínu, sem var að baka brauð í eld-
húsinu.
„Það virðist vera óveður í nánd“. Hún stóð
í dyrunum og horfði út. Júdit var að snúast
kringum kindurnar og reyna að koma þeim
inn í fjárhúsin. Pési hljóp geltandi í kringum
þær.
Linda hlaut að taka eftir heillandi fegurð
stúlkunnar: tígulegum hreyfingum þessa há-
vaxna, unga líkama; beinum, festulegum herð-
um ,sem svart hárið hmndi niður á; tíguleg-
um hálsinum og ögrandi barminum.
Sagt er að fátt spari eins mikinn tíma og ást
við fyrstu 'sýn.
Eg trúi því alís ekki að ég eigi skilið núll í
stæiðfræðlnni.
Ég ekki lieldur, en þetta er lægsta einkunniu
sem hægt er að gefa.
Ef rektor tekur ekki aftur það sem hann
sagði í morgun þá fer ég úr skólanum.
Hvað sagði hann?
Hann sagði mér að fara úr skólanum.
Rukari er samræðuBnillingur sem klippir hár
og rakar skegg af og til.
Kona í Birmingliam í Englandi sagði fyrir
réttl að maðurinn hennar hefðl gert sóiana á
skónum hennar glerháia, svo hún annaðhvort
dytti og meiddl sig — eða dræpist hreinlega.