Þjóðviljinn - 14.10.1953, Qupperneq 10

10) — ÞJÓÐVILJINN — Miðvikudagur 14. októfcer 1953 -

Lakk, leSur og gyllfar spennur
Margar nýju töskumar eru
býsna frumlegar, en flestar eru
þær hentugar, sterklegar og
rúmgóðar. Það er einkum ein-
kennandi hvað þær eru sterk-
legar; notuð eru sterk efni,
töskurnar eru með breiðum ól-
um og traustum hönkum. Þeim
er lokað með stórum gylltum
málmspennum og þær eru
stangaðar með grófum sporum.
Italska leðurtaskan er saum-
uð með ljósum, grófum spor-
um, hún er með pokasniði og
ólin er færanleg, svo að bæði-
má nota hana sem axlartösku
og handtösku. Neðst á tösk-
mmi eru gylltar myntir til
skrauts.
Ljósa geitarskinnstaskan er
jafnsterkleg; það er auðséð á
henni að hún endist vel. Tösk-
unni er lokað á skemmtilegan
hátt, speldinu er stungið bak-
við breiða reim og litla speldið
ér notað sem viðstaða. Tösk-
unni er lokað án þess að spenn-
ur eða smellur komi til. Þetta
er gæðaleg taska og ein af
þeim sem alltaf eru í tízku.
Þetta voru hentugu töskum-
ar. Loks sýnum við eina frum-
lega tösku sem er í laginu eins
og hattaskja. Hún er rauð og
grænköflótt, með ól úr há-
raúðu lakki og gylltum spenn-
um. Hún er ekki beinlínis lát-
laus, en hún er skemmtileg,
þótt hún sé ef til vill mest
við hæfi ungu stúlknanna. En
hún útheimtir það, að hún sé
notuð við einlita dragt eða-
kápu. Svona fjörlega köflótt
taska fer mjög illa við mynstr-
aðar kápur.
, i sn.’iJi.'jBsaasaE'a
Ástarinnrás
Eldhússvunta skylda
— fyrir eiginmenn
-Um það bil 1300 konur snúa
nú til heimila sinna um allan
þeim og þær eru staðráðnar
í því að binda eldhússvuntu
á eiginmenn sína. Það eru ko.n-
ur frá 47 löndum, sem hafa
rætt um hinar nýju hugmyndir
í sambandi við stöðu eigln-
mannsins á heimilinu.
Á áttunda alþjóðaþinginu um
heimilishald, sem haldið var í
Edinborg, komust konurnar að
þeirri niðurstöðu, að það væri
ekki kvenmannsverk að ryk-
sjúga eða berja teppi, held-
ur karlmannsverk, og það væri
skylda eiginmannsins að losa
konurnar við þetta erfiði.
Allar voru sammála um að
elsku eiginmennimir þyrft.u
nauðsynlega að nota eldhús-
svuntu og það komu fram til-
lögur um, að húshald og mat-
artilbúningur væru gerð að
skyldunámsgreinum í skólum
fyrir pilta.
Rafmagnstakmörkun
Kl. 10.45-12.30
Miðvikudatrur 14. október
3htfArfí Hliðarnar og Norður-
nVvfll mýr|_ Kauðarárholtið,
Túnin, Teigarnir. íbúðarhveríi við
Laugarnesveg' að Kleppsvegi og
«v®ðið þar norðaust”- ««<C.
England verður nú fyrir
nýrri innrás, því að það hefur
frétzt í Belgíu og fleiri lönd-
um Vesturevrópu, þar sem hjú-
skaparlögin eru ströng, að lög-
in í Englandi séu mannlegri á
þessu sviði. Lögin í Belgíu
mæla fyrir um þriggja ára bið-
tíma eftir hjónaskilnað. 1 Eng-
landi þarf annar aðilinn aðeins
að hafa dvalizt 15 daga i !and-
inu til þess að hjónaband geti
farið fram og hjónabandið er
viðurkennt í báðum löndunum.
í Englandi getur fólk gifzt aft-
ur 6 vikum eftir skilnað. Unga
ástfangna fólkið frá Belgíu læt-
ur sér venjulega nægja að fara
til ensku hafnarbæjanna. og
innrás þess hefur valdið mikl-
um gistihúsavandræöum. Önn-
ur lagafyrirmæli sem hafa örv-
andi áhrif á þessi ferðalög eru
þau, að í Belgíu þarf sam-
þykki tforeldranna til hjóna
bandsins, þangað til fólkið er
orðið 25 ára. Einnig að þessu
leyti eru lögin í Englandi mild-
ari. Þar er miðað viö 21 ár.
Auk fólks frá Belgíu kemur
ástfangið fólk frá Hollandi og
Sviss til Englands, og r.okkr-
ir lögfræðingar í þessuni þrem
löndum hafa það fyrir aðal-
verkefni að vísa ástföngnu fólki
á smugur í hjónabandslögun-
um.
Yilligœsir
eftir MARTHA OSTENSO.
63. dagur
var ógeðsleg, ruddaleg, með stór, dýi’sleg brjóst,
með mjaðmir og axlir eins og á dýri. Hvemig
datt henni í hug að gera samanburð á sjáJfri
sér og Lindu. Tárin komu fram í augu hennar
og runnu óhindrað niður kinnamar.
Hún leit allt í einu til hliðar og sá að Elín
var komin upp að hlið hennar. Elín hafði
ekki verið ferðbúin þegar Júdit lagði af stað
með hrossin. Júdit sá rauða hvarma hennar og
þrútín augun gegnum gleraugun og allt í e;nu
brauzt öll andúð hennar á Elínu út. Hún
sleppti taumunum og snerist á hæli.
„Farðu burt — tuskan þín. Horfðu ekki
svona á mig eða ég slæ þig í andlitið“,
hrópaði Júdit. Elín hörfaði undan um leið
og Júdit sveiflaði handleggnum.
„Júdit þó —“ stundi hún. „Hann sér til
þín“.
„Ég vona það — mér er alveg sama. Og
þú skalt hætta að læðast í kringum mig og
horfa á mig — annars færðu verra fyrir en
þetta“. Hún sveiflaði' haiidleggnum aftur,
hitti Elínu á kjálkann og hún féll við. Svo
greip hún taumana aftur og þrammaði af
stað.
Elín brölti á fætur og kjökraði lágt. En
það var ekki henni líkt að fara heim aftur.
Hún elti Júdit, þurrkaði af sér tárin og
strauk lófanum yfir aumu kinnina.
Amelía hafði fylgzt með öllu úr hænsna-
húsdyrunum. Hún leit í kringum sig og sá sér
til hugarhægðar að Caleb var hvergi nærri. En
Júdit var aftur búin að brjóta af sér fjötrana.
Nú gat ekkert haldið aftur af henni. Caleb
myndi aldrei hlífa Amelíu ef Júdit stryki. Mark
Jordan fengi að vita sannleikann. Linda kæmist
að ÖIIu saman. Caleb myndi spila út hátromp-
inu sínu eins og hann sagði. Öskilgetið bam
fékk ekki inngöngu í heim Marks og Lindu.
Amelía hafði barizt fyrir því alla sína ævi, að
hann fengi ekki að vita um uppruna sinn. Allt
í einu fannst henni hún vera orðin örþreytt og
ellisljó.
Þau luku við að taka heyið saman. Caleb
var heima við allan daginn, sagði hvatningar-
orð, gerði að gamni sínu við Karl eöa sat þegj-
andi í vagninum og horfði á landareign sína.
Komið yrði skorið í næstu viku. Síðan kæmu
þreskimennimir. Og eftir það yrði línið skorið.
Allt gekk að óskum í ár eins og að undanfömu
og þaxmig yrði það framvegis. Þetta var hin
fullkomna hringrás: að plægja, herfa, gróður-
setja, hhia að, uppskera, þreskja. Hvergi var
að finna eins fullkomið samræmi og í ræktun
landsins. Caleb gat verið fyllilega ánægður rneð
árangur sinn í búskap og fjámækt.
Elín, Júdit og Karl gengu heimleiðis um
kvöldið svo örmagna af þreytu að þau fundu
varla til hungurs, þorsta né hita. Heyskapnum
var loldð og þau höfðu ekki fengið neina að-
keypta hjálp.
3
Dagiim eftir átti Caleb erindi til Klovaczs.
„Þú kemur með mér, Júdit", sagði Iiarm vih-
gjaralega. ,„Viltu útbúa handa okkur nestis-
pakka, marnnia. Við getúm ekki þegið neitt
hjá heiðingjanum".
Amelía var því fegin að Júdit ætiaði með
honum, Þá væri hún laus við áhyggjur þann
dag'nn. Hún flýtti sér að útbúa nestiskörfu,
sem hún setti upp í vagninn. Og meðan Caleb
var að spenna fyrir, talaði hún við Júdit.
„Ef jiér er það ekki ljóst ennþá, þá verð ég
að láta hann tala við þig sjálfan", sagði hún
kuldalega. „Og það bætir ekki úr skák, hvemig
þú fórst með Elinu í gær. Ef hann hefði séð
til þín, hefði hann ekki hlíft þér. Þér er
bezt að gæta þín, Júdit".
Júdit fór með ólund í þungu skóna sem Caleb
hafði keypt handa henni fyrr um sumarið. Þeir
voru enn sem nýir, því að hún hafði neitað að
fara í þá.
Júdit settist upp I vagninn við hlið Calebs án
þess að yrða á hann eða Amelíu sem kom út
til að kveðja þau.
„Þetta er fallegt hey — mjög fallegt hey",
sagði Caleb og benti á stakkana með svipunni
sinni. „Enginn af íslendingunum á svona fal-
legt hey — eldd einu sinni Bjamason það er
ég viss um. Við höfum verið mjög dugleg .—
mjög dugleg".
Fleira var ekki talað á leiðinni. Júdit horfði á
köngulóarvefina glitra í sólskininu og sá að
laufm vom farin að fá á sig gulan og rauðan
haustlit. Sumarið var að taka enda — ef til
vili var allt að taka enda. Það kom yfir lianá
sljóleiki, hún varð hokin og liendurnar hengu
máttleysislega niður. Eftir reiðikastið við Elínu
daginn áður var eins og eitthvað hefði dáið
hið innra með henni. Það var eins og sál henn-
ar væri í þungum svefni.
Þegar þau komu til Klovacz, lá Anton í rúm-
inu. Rödd hans var svo veik að varla heyrðist
til lrans. Júdit fór út strax og hún var búin
að heilsa honum og sk;ldi þá eina eftir. Hún
sat í eldhúsinu og talaði við stúlkumar og’
hreifst af fegurð þeirra og aðlaðandi frám-
komu. Hún háfði aðeins séð þær e:nu sinni
áður úr f jarlægð í Yellow Post. Henni var ekki
ljóst að stúlkumar dáðust jafnmikið að henni,
svo að hún var mjög feimin og vandræða-
Ieg. Þær fóm að taka til matinn og Júdit sá að
þær lögðu tvo aukadiska á iborðið. Hún roðn-
aði þegar hún hugsaði um nestiskörfuna í
vagninum og enn einu sinni fann hún til fyrir*
litningar á Caleb. Hún flýtti sér að segja
stúlkunum að leggja ekki á borð fyrir þau, því
að þau þyrftu að flýta sér heim.
Inni í svefnherberginu sat Caleb næstum
klukkutíma á tali við sjúka manninn. Caleb
fór að öllu með gát. Jafnvel deyjandi mönnum
þurfti að sýna kurteisi.
>rÉg er búinn að líta á heyið, Anton", sagði
hann blíðlega. „Það er mikið af illgresi í þvi,
Þú verður að læra að rækta það, Anton“. Svo
talaði liann iengi um ræktun þess og kom
með ótal ráðleggingar. Anton bylti sér eirðar-
laus í rúminu.
„Það er þýðingarlitið fyrir mig að gera á-
ætlanir fyrir næsta ár vinur rninn," sagði hann
brosandi við Caleb.
„Hvaða vitleysa — hvaða ritleysa, Anton.
Þú verður kominn á kreik fyrr en varir — já.
fyrr en varir. Mundu það, að hreinsa völlintt
strax og búið er að slá. Þú ættir að geta haft
e;ns gott hey og ég næsta ár. Landið þitt er
alveg eins gott og mitt, Anton — alveg eins
gott. En heyið núna er lítils virði. Það borgar
sig varla að slá það — borgar sig varla."
Caleb lyfti ibrúnum, hallaði sér aftur á bak í
stólnum og yppti öxlum með raunasvip.
UtMT OC CAMPt*
llaður nokkur í Ameríku á tvo syni. Annar er
koniinn út i pólitíkina, Hinn virðist aetla að
fara í hundana líka.
Jóndi: Ég vii giftast konu sem gctur búið til
góðan mat og haft heimilislegt i kringum sis',
en ekki einni af þessum dömum sem ekkert
geta nema skemmt sér.
Simbi: Gott, komdu heim með mér og littu á
hana systur mína. Hún er víti til vamaðar.
Hun: Ó, þú ert svo selnn að átta. þlg.
Haitn: Ég skll ekki almennilega hvað þú átt
vlð.
Hún: Já, það er einmitt það.
T»eir segja að hsegt sé að meta skapgerð nútíma-
stúlkunnar eftir klæðaburðinuni.
O jæja, það cr þá ekki nilkll skapgerð.