Þjóðviljinn - 24.12.1953, Qupperneq 10

52)' — ÞJÖÐVTLJINN — Fínímludagur 24, degfímfoðr 19&3
Selma Lagerlof:
*j£
• ■
Orlcigoliriiigiarliftsi
r
t
13. dagi’.r
Liösforinginn íylgdist í fyrstu af áhuga með leitinni,
en svo varó honum litið á bændurna og þóttist veröa
var við þaö, að þeir litu giottandi hver á annan, eins og
þeir væru þess fullvissir að hann fyndi ekki neitt.
Sú varð líka raunin á. Þeir urðu að hætta að leita
án þess aö finna hringinn. En þegar það kom í liós'
beindist tortryggni liðsforingjans vitaskuJd að bændun-
um. Sama máli gegndi um menn hans. Hvað var oröið
af hringnum? Engilbcrt hafði auðvitað haft hann með
sér þegar hann flúði. Hvar var hann núna?
Enginn sá hershöfðingjann núna heldur, en menn
fundu til nálægðar hans. Hann stóð í miöjum hópnum
og benti á mennina þrjá frá Ólafsbæ. Þeir voru meö
hringinn.
Vel gat hugsazt aö þeir hefðu leitaö í vösum hins
látna og fundið hringinn. ;
Einnig gat hugsazt aö frásögn þeirra heföi veriði
með öllu röng og allt hefði gerzt öðru vísi e-n þeir höfðu
sagt. Þessir menn, sem voru úr sama þorpi og Bárður
Bárðarson höfðu ef til vill vitað að hringurinn var í
vörzlu hans. Þeir höfðu ef til vill fengið fregnir um að
Báröur var dauður og þegar þeir hittu son hans í skóg-
inum lraföi þeim dottið í hug, aö hann hefði í hyggju
að flýja með hringinn, og þá hefðu þeir ráðizt á hann,
drepið hann til þess að komast yfir dýrgripinn.
Þeir sáu ekki annan áverka á honum en svöðusár á
enninu. ívaissynir höfðu sagt að hann hefði komiö nið-
ur á stein, þegar hann datt, en gat sárið ekki líka
verið eftir .stóra lurkinn, sem Páll Elíasson hélt á í
hendinni?
Liðsforinginn stóð kyrr og horfði niður fyrir sig. Hann
átti í harðri baráttu hið innra. Hann hafði aldrei heyrt
annaö en gott um þessa þrjá menn, og hann átti bágt
með að trúa því að þeir væru þjÖfar og morðingjar.
Allir menn hans höfðu safnazt kringum hann. Nokkrir
vora þegar búnir að lyfta vopnunum. Þeir gerðu ráð
fyrir áð þeir þyrftu á þeim aö halda.
Þá gekk Eiríkur ívarsson til liðsforingjans.
— Við bræðumir og Páll Elíasson, sem er fóstursonur
okkar og verður bráðum tengdasonur minn, skiljum
vel hvað liðsforinginn og menn hans halda um okkur.
Við lítum. svo á, að við getum ekki farið svo héðan, að
liðsforinginn hafi ekkí Ieitað í vösum -okkar og fötum.
Við þessi orð varð liðsforingjanum iítið eitt léttara
um hjartaö. Hann mælti í mót. Bæði ívarssynir og
iostursonur þeirra voru slíkir menn, að engum datt í
hug að gruna þá.
Ep. bændurnir vildu binda endi á þetta mál. Þeir
fórii sjálfir að snúa við vösúm sínum, taka af sér skóna,
og liðsforinginn gaf mönnum sínum merki um, að þeir
ættu að fá vilja sínuin framgengt.
Enginn hvingur fannst, en í litlum malþoka, sem ívar
ívarsson var með á bakinu, fannst lítill pungur úr
geitarskinfil. ; i
— Eigið þið þennan pung? spurði liðsforinginn, þegar
hann var búinn að skcða í hann og sjá að hann var
tómur. '
Hefði ívar ívarsson svarað já, hefði málið ef til vill
verið úr sögunni um leið, en þess í staö viðurkenndi
hann með mestu ró:
— Nei, hann lá á stígnum skammt þaðan serh Engil-
bert datt. Ég tók hann upp og setti hann í malpokann;
því að hann virtist heill og ónotaður.
— En hringunnn lá einmitt í svona pung, þegar
prófasturinn fleygði honum í Engilbert, sagði liðsfor-
inginn og nú hafði skugginn aftur færzt yfir andlit
hans. Og nú verður ekki hjá því komizt., að þið ívars-
synir komiö með mér til lénsmannsins, nema þið kjósiö
heldur að fá mér hringinn af frjálsum vilja.
Nú var þolinmæði bændanna á þrotum.
— Liðsforinginn hefur engan rétt til að taka okkur
höndum, sagði Eiríkur ívarsson. Um leið greip hann
spjótið sem lá hjá Engilbert til að ryðja sér braut og
bróðir hans og tengdasonur fylgdu honum eftir.
Heiðarbæjarmenn hörfuðu skelfdir undaji, en liðsfor-
inginn hló af ánægju yfir því að geta gefið reiði.sinni
útrás í athöfnum. Hann dró sverð sitt úr slíðrum ög
hjó spjótið sundur.
En það var c-ina hemaðaraðgerðin sem framkvæmd
var í þessu stríði. Menn liðsforingjans tóku í hann og
þrifu vopnið af honum
Svo stóð á að Karelíus lénsmaður hafði einnig talið
heppilegast að leggja af stað út í skóginn þennan sama
morgun. Hann hafði kornið í Ijós á veginum á réttu
aiidartaki.
Og þá upphófust nýjar rannsóknir og nýjar yfir-
heyrslur, en árangurinn varð sá, að Eiríkur ívarsson,
ívar bróðir hans og Páll fóstursonur þeirra, voru teknir
höndum og fluttir í fangelsi, grunaðir um morð og ^ptn.
VII.
Því ber ekki að neita að hjá okkur í Vermalandi voru
skógarnir víðlendir á þessum tíma, akramir litlir,
jarðirnar stórar en stofurnar þröngar, vegimir mjóir
en brekkurnar brattar, dyrnar lágar en þröskuldamir
háir, kirkju’-nar lágreistar en messurnar langar, ævi-
dagarnir fáir en áhyggjurnar óendanlegar. En samt
sem áður voru Vermlendingar engir barlómsmenn eða
þurradrumbar.
Aö vísu eyðilagði frostið útseeðið, viilidýr grönduðu
skepnunum og barnaveikin börnunum, en lengst af ent-
ist þeim gcða skapið Hvemig hefði annars farið fyrir
þeim?
En þetta stafaði ef til vill af því að til var huggari
á hverjum bæ. Til var einn sem kom til ríkra jafnt sem
snauöra, sem aldrei brást né þreyttist.
En látið ykkur ekki detta í hug, að þessi huggari
hafi verið af hátí'ðlegum upprima, svo sem guðs orð,
hrein samvizka eða ástarsæla. Látið ykkur ekki detta
í hug heldur að það hafi verið eitthvað auðvirðilegt, svo
sem drykkjuskapur eða teningskast. Það var saklaust
og hversdagslegt, það var ekkert annað en eldurinn,
sem brann í stónni á vetrarkvöldum.
Að hugsa sér, hvað hann gerði hlýlegt og heimilis-
legt í hverri stofu, hversu lítil sem hún var. Og hann

OC CAMMM
Afsakið, heria prófessor, en þér
snúið hattinum öfugt.
Hvað vitió þér um hvert ég œtla?
* * *
ABSTRAKTT.IST
Hafið þið heyrt sögnna af mann-
inum sem fór á listsýningu, og
liafði áður iofað konunni ainni
að kaupa oitthvað faliegt handa
honni. Eftir vandlega skoðun á-
la-að hann að kaupa mynd nokkra
sem vlrtist helzt eiga að sýna
sveitalandslag. Er hann siðan kom
heim með mj’ndina varð koruui
hans hreint ekkert glöð.
Þetta er dálítið eySllegt landslag.
sagöi Uún. í>að þyrfti að vera svo-
lítið melra lif í því.
Og hún lót ekki sitja við orðin
tóm. llún hafði á sínum yngri ár-
um lært dálitið í teiknun, svo hún
hún tók slg nú til og múlaði tvær
manneskjur á göngu á veginun.
Nokkm síðai- bar svo við að mál-
arinn kom í heimsókn, og rak
hann fljótlega augun í myndina.
Frúin brá þá við og sagði:
Ég tók mér það bessaleyíl að
breyta myndlnni yðar ofurlítið. Ég
bætii við hana tveim manneskjum
sem ganga eftir veginmn.
Hvaða vegi? spurði málarinn.
Veginum á myndinni, svaraði írá-
in
2>að er englnn vegnr. M>-ndin er
af h \itl. og þér hafið málað míuin-
eskjurnar belnt í kjaftlnn á hon-
um.
e * *
Hversvegna haía svo margir
Skotar kimnigáfu?
Vegna þess að hún cr g’jöf.
Þegar eplín f ást
Nú eru epli komin á mark-
aðinn og það er um að gera
að nota. sér þau, eftir því sem
efnin leyfa. Au'ðvitað er allt-
af hægt að búa til hinn sígilda
eplagraut en líka er hægt að
breyta til í framleiðslu þeirra.
Rej-nið til dæmis að búa til
eplaábæti með eplagraut i botn-
inum á skáliimi, lag af mak-
rónum ofaná og rjóma efstan.
Þetta er mjög bragðgott og
Skemmtilegur kattur
Tau og prjónles hvort með
öðru er mjög í tízku. Mjög ber
á því í húfum og höttum, og
á myndinni er eirni slikur húfu-
hattur. Sniðið minnir á alpa-
húfu. Húfan er höfð úti í ann-
arri hliðinni. Hún er frá Deli-
on og er gerð úr apaskinni og
prjónlesi.
fljótlegt að búa það til. Það
er handhægt, ef til er afgang
ur af eplagraut, og Jæztur er
ábætirinn ef hann er búinn
til rétt. áður en byrjað er að
borða, forréttinn.
Ekki má heldur glejana að
borða eplin ósoðin. Hægt er
að afhýða eplin, skora þau i
bita og blanda appelsínubitum.
Mátulegt er að nota eina app-
elslnu á móti 2-3 eplum- Sykri
er stráð yfir þetta nokkru
áður en það er boroa!; þá sí-
ast appelsínusafinn inn í epla-
bitana, Þctta er mjög bragð-
gott og það er einfalt og
fljótlegt. Ef meira stendur til
má bera rjóma með þessu og
til hátíðabrigða má einnig
blanda söxuðum hnetum í allt
saman.
En allra hægasta aðferðin við
að framreiða epli er að bera
bau fram eins og þau koma
fyrir sem ábæti. Oft hættir
fólki við að nota þau í alls
konar grauta og libæti en
gleyma því að ný, hiá epli
eru hollur og góður réttur.
Heimilisþátturinn
1 óskar öllum lesend-
um sínum gleðilegra
jóla.
Köflóft efm em
npplifgandi
Köflótt efni eru hentug, þeg-
ar maðjir þarf að lífga upp
gömul eða daufleg föt. Stór
köflóttur trefill, sem notaður
er við einlitan gráan kjól, get-
ur sett allt annan sríp á kjól-
inn. Ef hann er settur imdir
boðanginn eins og sýnt er á
myndinni, og beltið haft yfir
honum hinum megin, kemur
skemmtilegur skásvipur á kjól-
■ / y >Kjf
s.r-/ * *
r /S fS-SSSS , sr - ■ - ■ '
'
:■/'
r/sss■■•■_■
inn og hann er ekki lengur
dauflegur. Stórar þríhymur
eru einnig mikið notaðar, og
þær geta aiveg hulið biússu,
sern maður er orðinn leiður
á- Oft eru sjölin notuð með
töskum úr sams konar efni,
svo að úr þrí verður samstæða.
Á myndiioni er sýnd köflótt
taska skemmtileg í laginu og
auk þess mjög rúmgóð. Köfl-
ótt sjöl, stólur og töskur eru
tilvaldar jólagjafir, og einkum
er auðvelt au búa til bæði stól-
ur og sjöl sjálfur. Töskur út-
heimta meiri vinnu og leikni.