Þjóðviljinn - 29.01.1954, Blaðsíða 10

10) — ÞJOÐVILJINN — Ffetudagur 29. janúar 1954
í'
c
Selma Lagerlöf:
KARLOTTA
LÖWENSKÖLD
garöinum, hlustaö á hergöngulög og horft á flugeldana
þjóta til himins og speglast í ánni. Hún hélt aö þetta
yröi svo fagurt og heillandi aö enginn gæti á betra kos-
iö. Og vissulega væri þetta fallegra og hátíðlegra upphaf
á nýju hjónabandi en aö hringsnúast á dansgólfi.
Ofurstinn og dætumar létu undan eins og venjulega
og friöur hélzt á heimilinu.
Þegar brúðkaupsdagurinn rann upp var allt til reiöu.
Ekki stóð á neinu. Veðrið var hagstætt, kirkjuathöfnin
var lýtalaus, sömuleiðis aðalræðan og skálaræöurnar.
Ofurstafrúin hafði skrifað fagurt brúðkaupsljóð sem
sungið var undir borðum, og herhljómsveit Vermalands
var inni í hliðarherbergi og lék nýtt göngulag við hvern
rétt sem fram var reiddur. Gestirnir fundu að gleði og
frjálslyndi voru ríkjandi og voru fjörugir og hátíðlegir í
skapi allan daginn.
En þegar þeir höfðu stigið upp frá borðum og búið
var að drekka kaffið fylltust þeir kynlegri og ómótstæði-
legri löngun í að dansa.
Þess skal getið aö borðhaldið hófst klukkan fjögur og
það var svo vel skipulagt, að það hafði ekki staðið leng-
ur en klukkan sjö. Það var merkilegt að réttimir
tólf, ræðuhöldin og söngurinn skyldi ekki standa leng-
ur en þrjá tíma. Ofurstafrúin hafði vonað að gestirnir
gætu setið undir borðum til klukkan átta en sú ósk
hennar hafði ekki rætzt.
Og klukkan var ekki nema sjö og ekki kom til mála
að skilja fyrr en um miðnætti. Gestimir urðu kvíðafull-
ir þegar þeir hugsuðu um hinar löngu stundir sem
framundan voru.
„Ef viö fengjum aðeins að dansa!“ andvörpuðu þeir í
huganum, því að ofurstafrúin hafði verið svo varkár að
tilkynna þeim fyi'irfram að enginn dans yrði í brúð-
kaupi þessu. „Við hvað eigum við að skemmta okkur?
Það veröur hræðilegt að sitja og tala saman klukku-
stundum saman án þess að hreyfa sig.“
Ungu stúlkurnar horfðu niður á Ijósa híalínskjóla
sína og hvíta silkiskóna. Allar voru þær dansklæddar.
Og búningnum fylgdi ósjálfráð löngun í dans. Enginn
gat hugsað um annað.
Ungu liðsforingjamir í Vermalandsherdeildinni vorui
mjög eftirsóttir dansherrar. Á veturnar voru þeir boðn-
ir á syo marga dansleiki, að þeim var næstum nóg boð-
ið og það var erfitt að fá þá til að dansa. En þetta sum-
ar höfðu engin danstækifæri boðizt. Þeir voru afþreytt-
ir og reiðubúnir til að dansa heilan sólarhring ef svo
bæri undir, og þeir sögöust sjaldan hafa séð svo margar
fallegar stúlkur saman kom'nar. Og hvað átti þetta eig-
inlega að þýða? Að bjóða saman ungum liðsforingjum og
ungum fegurðardísum og leyfa þeim ekki að dansa sam-
an.
En það var ekki eingöngu unga fólkið sem iðaði í
skinninu. Gamla fólkinu fannst líka fyrir neðan allar
hellur að unga fólkinu skyldi ekki leyfast að fá sér
snúning, svo að eldra fólkið hefði eitthvað að horfa á.
Hér var bezta hljómsveitin sem til var í öllu Vermalandi.
Hér var fyrirtaks danssalur. Hvers vegna í ósköpunum
fékk fólkið ekki að dansa?
Og Beate Ekenstedt hafði alltaf verið fulleigingjörn,
þótt hún væri alúðin sjálf. Fyrst hún var oröin miðaldra
og gat ekki dansað sjálf, þá urðu hinir ungu gestir
hennar nú að sitja og ylja stólana.
Ofurstafrúin heyrði og fann og skildi að allir voru
óánægðir, og fyrir góða húsmóður, sem var vön því að
allir skemmtu sér konunglega í samkvæmum hennar,
var þetta mjög ömurlegt og hryggilegt.
Hún vissi að næstá dag og fjölmarga næstu daga
myndi fólk tala um Ekenstedt brúðkaupið sem dæmi
um hin ömurlegasta samkvæmi sem það hefði tekið
þátt í.
Hún gaf sig á tal við gamla fólkið. Hún var eins ástúö-i
leg og henni var frekast unnt. Hún sagði skemmtileg-
ustu sögurnar sem hún-kunni, hún fékk stórkostlegar
hugmyndir, en þær fundu ekki hljómgrunn. Fólk hirti
tæpast um að hlusta á hana. ’Engin kona var svo gömul
aö hún sæti ekki og hugsaði með sjálfri sér, að ef henni
auðnaðist einhvern tíma sú hamingja að hún gifti
burt dóttur sína, þá skyldi unga fólkið sannarlega fá að
dansa og jafnvel gamla fólkið líka.
Ofurstafrúin gaf sig á tal við unga fólkið. Hún stakk
upp á því að það færi í leiki úti í trjágarðinum. En það
starði undrandi á hana. Leikir í brúðkaupi! Ef hún hefði
ekki verið sú sem hún var, hefði það hlegið upp í opið
geðið á henni.
Þegar skjóta átti flugeldunum, buðu karlmennimir
konunum arminn og þau gengu út með árbakkanum. En
unga fólkið rölti áfram áhugalaust. Það leit varla svo
hátt að það sæi flugeldana. Það vildi ekki sætta sig viö
neitt í stað þeirrar skemmtunar sem það þráði.
Og svo kom fullur máninn upp á festinguna eins og til
að fullkomna sjónarspilið. Hann var ekki eins og disk-
ur þetta kvöld, heldur eins og hnöttóttur bolti, og ein-
hver orðhvatur náungi hélt því fram, að hann hefði
bólgnað upp af undrun yfir því að sjá svo marga glæsi-
lega liðsforingja og engilfagrar stássmeyjar standa og
stara niður 1 árvatnið, döpur og þungbúin eins og þau
hefðu sjálfsmorð í huga.
Hálfur bærinn stóð fyrir utan grindverkið til að horfa
á dýrðina. Áhorfendur sáu æskufólkið ráfa um inni í
garðinum, þungbúið og áhugalaust og þeir sögðust aldrei
hafa horft á eins dapurlegt brúðkaup.
Hljómsveitin gerði sitt bezta. En af því að ofurstafrú-
in hafði bannað henni að leika danslög, því aö annars
hefði hún ekki treyst sér til að ráða við æskufólkið, voru
lögin ekki mjög mörg sem komu til greina, og hljóm-
sveitin varö að spila þau aftur og aftur.
Nei, það var ekki einu sinni hægt að segja að tíminn
drattaðist áfram. Tíminn stóð kyrr. Mínútuvísamir á
klukkunum færðust eins hægt áfram og klukkustund-
arvísamir.
Á ánni fyrir framan Ekenstedthúsið lágu nokkrir
prammar og á einum þeirra sat söngvinn sjómaður og
lék polka á klunnalega, heimagerða fiðlu.
En veslings fólkið sem gekk um í trjágarðinum og lét
sér leiðast, hlustaði á, því að þetta. var þó danslag, og
það smeygði sér í skyndi út um hliðið og andartaki síð-
umr
OCvCAMM
Frúin: Kiara, gefið gullfiskinniw
ofurlítið meira að borBa — þaf>
er afmælisdagurinn. minn og mig;
langar að sjá hamingjusöm aml-
lit í kringum mig.
* * *
Hann: FeUur yður ekki við augui
yðar?
Hún: Hva — ha — ég skil ekki.
Hann: Mér feUur nefnUega ekki
■\-ið þau.
* * *
Sá ógifti: Hve maður breytist með'
aidrinum!
Sú fráskilda: Já, sú var tíðín að
ég giftist mönnum sem ég mundi
ekki einu sinni vilja bjóða tií
miðdegisverðar núna.
* * *
Eg sagði konu minni að ég mundi
skjóta hvern mann sem reyndi að
daðra við hana í sumarferðalag-
inu.
Og hvað sagði hún?
Fáðu þér vélbyssu.
* * *
Fvottaliúsið hefur svikið mig urn
mína elgin skyrtu; þessi er svo
. þröng að ég get varia andað.
Nei, þetta er þín eigin skyrta,
en hinsvegar stalikstu höfðlnu i
gegnum eitt hnappagatið.
* * *
Það er fallega gert af þér að
senda konuna þína á svona góðan
hvíldarstað.
Guð er mér til vitnis að ég þarfn-
ast þess.
* * #
Hann: Kossar eru tungumál
ástarinnar.
Hún: Það er víst áreiðanlegt.
Hann: Eigum yið að tala svoiítið?
* * *
Af hverju heldurðu að María
frænka mundl hafa mest gaman
á afmælisdaginn sinn?
Að vera ekkl minnt á hann.

elmilisþátíur

Hentug og óhentug rekkjuborð
Rekkjuborð er
óneitanlega
munaður, en
þa'ð er vissu-
lega þægilegt
að eiga það
til, þegar ein-
hver er veikur
í húsinu. Þau
eru að sjúlf-
sögðu mis-
hentug, en því
miöur eru
' rekkjuborðin
Stigvél handa
smáfólkinu
tiltölulega
dýrari en önn-
ur borð. —
Reltkjuborðið
á minni mynd-
inni er gert
úr spanskreyr
og borðplatan
er úr gleri,
sem gerir alla
dúka óþarfa. Að vísu er servíetta á borðinu á myndinni, en það
er aðeins til skrauts. Á borðinu er rúm fyrir dagblöð og tima-
rit báðum megin og sem rekkjuborð verður það að teljast mjög
hentugt. Hitt borðið er dálítið óvenjulegra. Það er gert sem te-
borð, sem hægt er að nota daglega. Það er á hjólum, og þegar
einhver er veikur og rúmliggjandi, er hægt að flj’tja það að
rúmi sjúklingsins og þá nær efri platan inn yfir rúmið. En rúmið
má ekki vera lægra en það, að neðri hillan komist undir það;
axmars er allt til einskis. Borðið á myndinni er úr teakvið, sem
er dýT viður, en sjálfsagt verða þau einnig framleidd úr ódýrara
tré þegar fram líða stundir.
Litla bróður verður ekki
kalt ef hann fær stíg’/él með
þykkum sólum. Þau eru úr
mjúku skinni, sem getui’ ekki
meitt litla barnsfótinn og
skómir eru nógu háir til þess
að síðbuxurnar ná niður fyrir
efri brúnina og snáðanum verð-
ur ekki kalt. Skórnir eru úr
brúnu skinni og það er hent-
ugt; ljósu stigvélin eru alls
ekki hentug harada vngstu
börnunum, til þess eru þau allt
of saurljót.

- • ■ ........
jfll |§| | ”“5*