Þjóðviljinn - 05.02.1954, Blaðsíða 10

10); — ÞJÓÐVILJINN — Föstudagur 5. febrúar 19ö4 --
—
Sélma Lagerlöf:
v \________________________________
KARLOTTA
LÖWENSKÖLD
13.
að hún varð hrædd, en hún svaraði auðmjúklega, að
eftir því sem hún bezt myndi, hefði Karlotta einmitt
sagt þetta.
Blóðið streymdi fram 1 kinnar hans. Hann varð æ
■ reiðilegri.
Hún varð svo skelkuð, að það lá við sjálft að hún léti
fallast á kné og bæði hann fyrirgefningar. Ekki haföi
hún gert ráð fyrir því, að það sem hún hefði sagt um
Karlottu, myndi særa hann svona djúpt. Hvað átti
hún að segja til að drga úr reiði hans? Hvað gat hún
gert til að róa hann?
í miðju reiðikasti hans heyrði hún hófaslátt og skrölt
í vagni og af gömlum vana leit hún út um gluggann.
Það var Schagerström sem ók framhjá, en hún var svo
upptekin af Karli-Artur, að hún gaf sér ekki tíma til
að velta fyrir sér, hvert hann væri að fara. Karl-Artur
hafði ekki einu sinni tekið eftir þeim sem framhjá ók.
Hann hélt áfram að æða um gólfið reiðilegur á svip.
Nú nálgaöist hann hana með framrétta hönd til að
kveðja hana, og henni fannst skelfilegt að hann skyldi
fara svona fljótt. Hún hefði getað bitiö úr sér tunguna
fyrir að segja þessi orð, sem urðu orsök að reiði hans.
En við því var ekkert að gera. Hún mátti aðeins rétta
fram höndina og taka í hönd hans. Hún mátti þegja og
1 horfa á hann fara.
1 En í eymd sinni og örvæntingu laut hún niður og
kyssti hönd hans.
Hann kippti henni snögglega að sér. Svo stóð hann
kyrr og starði á hana.
— Ég ætlaði aðeins að biðja fyrirgefningar, stamaði
hún.
' Hann sá tár í augum hennar, og hann fann hjá sér
hvöt til að gefa henni eins konar skýringu.
— Ef þér hugsuðuð yður, frú Sundler, að þér hefðuð
af einhverjum ástæðum bundið fyrir augun, svo að þér
sæjuð ekki neitt og hefðuð gefið yður á vald annarri
manneskju, að hún mætti leiða yður — hvað mynduð
þér þá segja, ef bindið losnaöi allt í einu frá augum
yðar, og þér kæmust að raun um að vinur yðar og
1 leiðbeinandi, sem þér hefðuð treyst betur en yður sjálfri,
hefði teymt yður fram á hyldýpisbarm og við næsta
skref hefðuð þér hrapað fram af brúninni? Hefði ekki
■ hræðileg þjáning gagntekið yður?
Hann talaði með ákefð og ofsa og flýtti sér síðan út
um dyrnar og fram 1 forstofu án þess að bíða eftir
svari.
Thea Sundler þóttist heyra að hann nam staðar,
þegar hann kom fram fyrir. Hún vissi ekki af hvaða
tilefni. Ef til vill hafði honum dottið í hug, hve á-
nægður og áhyggjulaus hann hafði verið, þegar hann
kom inn á heimili hennar skömmu áður, þótt hann
færi þaöan gagntekinn örvæntingu. Hvað sem því leið,
• þá flýtti hún sér fram fyrir til þess að athuga, hvort
hann stæði þar enn.
Hann tók til máls um leið og hann sá hana. Geðs-
‘ hræringin hafði komið róti á hug hans. Hann gladdist
yfir því að fá áheyranda.
— Ég.er að horfa á rósirnar, sem þér hafið gróður-
' sett meðfram stígnum upp að húsi yðar, kæra frú Sundl-
er, og mér flaug í hug að í rauninni væri þetta sumar
hið fegursta sem ég hefði nokkru sinni lifað. Nú eru
' komin júlílok, en hefur það sem liðið er af sumrinu
ekki verið fullkomiö? Hafa ekki allir dagar verið langir
og bjartir, lengri og bjartari en nokkru sinni fyrr? Hit-
1 inn, já, hann hefur aö vísu verið mikill, en þó aldrei
lamandi, því að hressandi blær hefur alltaf leikið um
loftið. Og jörðin hefur ekki þurft að þjást af hita eins
1 og á venjulegum þurrkasumrum, vegna þess að nokkur
úrkoma hefur orðið á hverri nóttu. Allur gróður hefur
dafnað með afbrigðum vel. Hafið þér nokkurn tíma
séð annaö eins laufskrúö á trjánum, eða'aðra eins blóma-
dýrð í görðunum? Já, mér er nær að halda aö bláberin
1 hafi aldrei verið jafnsæt, fuglasöngurinn eins hljóm-
1 fagur og mennirnir aldrei jafn glaðir og ánægðir eins og
í í ár.
Hann þagnaði andartak til að draga andann, en Thea
Sundler gætti þess að trufla hann ekki með því að taka
til máls. Hún fór að hugsa um móður sína. Hún skildi
hvernig henni hafði verið innanbrjósts þegar baróninn
ungi hafði komið til hennar í eldhús eða búr og gert
hana að trúnaöarmanni sínum.
Ungi presturinn hélt áfram:
— Um fimmleytið á morgnana, þegar ég dreg upp
gluggatjöldin, sé ég varla annað en þoku og ský. Regnið
dynur á gluggunum, vatnið streymir úr þakrennunum,
blóm og grös kikna undir þunga vatnsins. Himinninn er
þakinn skýjum, svo þungum og regnmettuðum, að þau
dragast næstum við jörðu. „í dag lýkur góða verðinu“,
segi ég þá við sjálfan mig. „Og ef til vill er það til
góðs“.
En þótt ég sé þess fullviss að það haldi áfram að
rigna allan daginn, stend ég andartak við gluggann til
að fylgjast með því sem gerist. Og þegar klukkan er
fimm mínútur yfir fimm, hættir regnið að lemja rúð-,
una. Enn um stund lekur úr þakrennimni, en von
bráðar hættir hún líka. Á þeim stað á himninum, þar
sem sólin ætti að vera, myndast rauf í skýin og ljós-
bjarmi fellur niður á dimma jörðina. Brátt breytist
gráleit regnþokan sem stígur upp frá sjóndeildarhringn-
um í Ijósbláa móðu. Dropamir á grasstránum runnu
hægt og hægt til jarðar og blómin rétta úr regnvotum
stönglunum. Litla vatnið, sem ég get aðeins grillt úr
glugganum mínum og hefur fram að þessu verið með
luntusvip byrjar að glitra eins og stórar gullfiskatorf-
ur hafi synt upp í vatnsborðið. Og heillaður af þessari
fegurð opna ég gluggann minn, ég anda að mér morgun-
lofti, þrimgnu himneskri angan, og ég hrópa: „Ó, guð
minn, þú hefur skapað heim þinn of fagran“.
Ungi presturinn þagnaði, brosti og yppti öxlum lítið
eitt. Hann bjóst sennilega við að Thea Simdler undrað-
ist lokaorð hans, og flýtti sér að koma með skýringu.
— Já, sagði hann, mér var full alvara. Ég óttast að
þetta fagra sumar vekti hjá mér ást á hinu jarðneska.
Hversu oft hef ég ekki óskað að góðviðrið tæki enda, aö

eimillsþáttur
Hvöss horn eðo kringd
Borðstofuhúsgögn þarf að
velja með vandvirkni og gát;
oftast naer eru þau notuð heila
mannsævi. Það þarf að taka til-
lit til margs þegar matborðið
er valið, það er ekki nóg að líta
á útlit þess í verzluninni; mað-
xir þarf líka að gera sér í hug-
arlund, hvemig það fer í heima-
húsum.
Oft er hið síðar nefnda býsna
erfitt, ekki sízt vegna þess að
margir búa ekki til langframa
í sömu íbúðinni og vonast eftir
að fá betra húsnseði þegar fram
líða stundir. Ef svo er ber eink-
um að vara sig á kringlóttu
og sporöskjulöguðu matborðun-
um. Þau fara nefnilega mjög vel
í stórri stofu, en ef maður flyt-
ur seinna meir í nýtízku íbúð
með borðkrók, er erfitt að koma
ávölu matborði fyrir. Ef maður
býst hins vegar við að biía til
langframa í sömu íbúð er hægt
að kaupa það borðið sem bezt
fer í núverandi íbúð.
Kringlótt bórð er mjög við-
kunnanleg, og ef sama borðið á
bæði að nota sem matborð og
vinnuborð í setustofu, er kringl-
ótta borðið ákjósatilegra. Fer-
hymda borðið er ef til vill ekki
eins vinalegt, en það fer t.d.
sérlega vel í borðkrók. Fer-
hyrnda borðið á myndiimi nýt-
ur sín ekki sexn skyldi vegna
skápsins sem stendur á bakvið.
Ferhyrnda borðið er ekki ein-
ungis gott matborð, heldxir
einnig þægilegt vinnuborð,
bömin geta lesið lexíur sínar
UUif

oc CAMHsi
'i
'' Petersen: Eæknar fullyrSa að ekk*
'' ert sé eins hagkvæmt fyrir feg'-i
• • urðina og góður og nægur svefn.
, .Hansen: Ja-há, mig hefur iengi
,, grunað að vinnukonan mín væi’i
að búa sig undir að taka þátt i
fegurðarsamkeppni.
Kunnur heimskautafari hafði allt-
af kvenmann með sér í leiðöngr-
um sínum, og valdi hann sér oft
ljótasta kvenmanninn er hann gat
fengið. Hún hafði engum skylduna
að gegna, og þurfti ekki að hafá
neitt fyrir stafni. Vinur hans einn
furðaði sig á þessu og spurði:
Til hvers tekurðu með þér .kveiM
mannsherfu sem ekkert gerir?
Ég skal segja þér, sagði heim-
skautafarinn, ég nota hana sem
mælikvarða. Þegar mér fer aJ
iiítast á hana, veit ég að timi er
kominn fyrir mig að fara heim.
Nonni litii sagði við pabba sin»
um daginn:
Pabbi, þú veizt að sagt er a®
þekkja megl maiui af þeim sem
hann umgengst.
Já, væni minn, og það er satt
En það er eitt sem ég skil ekki,
pabbl. Er góður maður vondur
af því Uann er með vondum
maimi, eða er vondur maður góð*
ur af því hann er með góðnm
manni?
Ástæðan til þess a,ð Amor hæfir
svo illa nú á dögum er sú, aS
hann horfir á nælonsokkana meS*
an hann miðar á hjartað.
við það og móðirin getur setið
við það með virnxu sína. Horxi-
in á borðinu eru slípuð og það
er mikill kostxu’, ekki sízt þar
sem börn eru. Ungu hjónin sem
kaupa sér húsgögn án þess að
hugsa um ófæddu börnin at-
huga tæplega hvort hornin á
matborðinu eru skörp, en síðar
meir, þegar krakkamir hafa
þráfaldlega rekið sig illiiega í
honxin, sjá þau eftir að hafa
ekki athugað þenna galla í upp-
hafi.
Bæði borðin eru teiknuð ai
datxs'ka arkitektinum Börge
Mogensen.
LI06VR LEXDIN