Þjóðviljinn - 10.03.1954, Blaðsíða 10

Þjóðviljinn - 10.03.1954, Blaðsíða 10
3D) — ÞJÓÐVIUINN — Miðvikudagur 10. marz 1954 1 Sélma Lagerlöf: KARLOTTA LÖWENSKÖLD 40. f' — Já, sagði hún. Það er satt, að ég var dálítið lasin ' þegar Karlotta kom hingaö, þótt ég hafi aldrei átt aðra 1 eins sældardaga og þá. En Karlotta samdi ekki við 4 ráðskonuna mína. Hún gaf henni utanundir á sjálfan * Lucíudaginn í almestu jólaönnunum, ráðskonan sagði 1 upp vistinni, og ég veslings lasburða manneskjan, varð ’ að fara út í skemmu og annast lútfiskinn. Nei, því c gleymi ég aldrei. * — Nei, það áttu ekki að gera, sagði prófasturinn hlæj- ' aiidi. Gína mín, þú ert gamall vinnuþræll. Þú varðst ' heil heilsu þegar þú máttir aftur fara að annast lút- ' fiskinn og brugga jólaöL Karlotta hefur alltaf verið ; ör í skapi og erfið, en ég fullyrði það, að löðrungurinn ' sá bjargaði lífi þínu. ' — Hvað á ég þá að segja um þig? sagði gamla konan, ' sem aldrei mátti heyra það nefnt að hún væri svo sólgin í að vinna heimilisstörf að hún gæti ekki lifað 4 ón þeirra. Hvað var um sjálfan þig að segja? Þú lægir * sjálfsagt líka í gröf þinni, ef Karlotta hefði ekki oltið ’ út úr kirkj ubekknum. ‘ Prófasturinn skildi samstundis hvað hún var að fara. ' Þegar Karlotta hafði komið að prestsetrinu hafði hann 4 enn séð um öll prestsverkin og messað á hverjum sunnu- 4 degi. Konan hans hafði margsinnis bent honum á að ' hann þyrfti aðstoðarprest. Henni var ljóst, að hann ' sleit sér út, auk þess sem hann hafði aldrei tíma til að ' sinna aðalhugðarefni sínu. En hann hafði sagt, að hann vildi rækja störf sín meðan nokkur líftóra væri eftir lronum. Karlotta sagði ekki neitt, en hún steinsofnaði ’ í kirkjutuii hjá honum einn sunnudaginn meðan á ræð ' unni stóð; já hún sofnaði svo fast, að hún valt út úr ;,bekknum og allt komst í uppnám í kirkjunni. Auðvitað ‘ hafði gamli maðurinn orðið sárgramur, en eftir það varð ' honum ljóst að hann var orðinn of gamall til að messa ' Hann hafði ráðið til sín aðstoöarprest, losnað við mörg ! leiðindaverk og byrjað lífið að nýju. ‘ — Já, það má nú segja. Hún gaf mér mörg góö ár með ' því uppátæki. Það er einmitt þetta sem mér dettur í hug í þegar ég er að reyna að koma saman reiðilestrinum, svo ; að mér verður ekkert ágengt. ' Prófastsfrúin svaraði engu en hún þurrkaði í laumi ' tár úr augnakróknum. ' En henni var Ijóst, að það kom ekki til mála að láta ' framferði Karlottu óátalið, svo að hún tók aftur til máls. ■ — Já, þetta er nú allt gott og blessað, en ætlarðu þá í alls ekki að reyna að komast til botns í þvi, hvort það 4 var Karlotta sem sleit trúlofuninni? ' — Þegar maður veit ekki hvað segja skal, þá er betra * að bíða og sjá hvaö setur, sagði gamli maðurinn. Það ' held ég að okkur væri báðum ráðlegast að gera í þetta * sinn. j — Þú getur ekki tekiö ábyrgð á því að Schagerström kvænist Karlottu ef hún er svona eins og fólkið segir — Ef Schagerström kæmi og spyrði mig ráða, þá veit ' ég hverju ég myndi svara honum. ' — Nú, jæja, sagði prófastsfrúin. Og hvað myndirðu < segja? ‘ — Ég mundi segja yið hann, að væri ég sjálfur fímm- ‘ tíu árum yngri og ókvæntur........ ' — Hvað þá? hrópaði prófastsfrúin og reis upp við ' dogg. 4 — Jú, ég mundi segja við hann, hélt prófasturinn á- ' fram, að væri ég fimmtíu ámm yngri og ókvæntur og ■ kæmist í kynni við stúlku eins og Karlottu, þrungna ' ólgandi lífi og með eitthvað sérstætt og óvenjulegt í ' framkomu sinni, já, þá mundi ég sjálfur biðja hennar. ' — Ja, héma, hrópaði prófastsfrúin gamla. Þú og Kar- ' lotta! Já, þá væri þér áreiðanlega borgið. ‘ Hún baðaði út höndunum, það fóru kippir um andlit 1 hennar og hún lét fallast aftur á koddan, örmagna af hlátri. ‘ Gaxnli maðurinn Ieit á hana dálítið gramur, en hún 1 hélt áfram að hlæja. Og innan skammst var hann líka farinn að hlæja. Þau fengu bæði svo ofboðslegt hláturs- kast að þau sofnuðu ekki fyrr en löngu eftir miðnætti. KLIPPTU LOKKARNIR Seint á fimmtudagskvöldið kom Ekenstedt ofurstafrú'' akandi að prestsetrinu í stórum vagni. Hún Iét vagninn nema staðar við aðaldyrnar, en steig ekki út úr honum, heldur sagði við þjónustustúlkuna sem hafði komiö út til að hjálpa henni niður, að hún skyldi biðja matmóður sína að koma út. Hún ætlaði aöeins að tala við hana nokkur orö. Forsíus prófastsfrú kom brátt í ljós, létt á fæti og brosandi út undir eym. Þetta var sönn ánægja og mikil og óvænt gleði. Vildi elsku Beata ekki stíga niður úr vagninum og hvíla sig eftir hina erfiðu ferð undir þessu lága þaki? Jú, ekki gat ofurstafrúin á betra kosið, en fyrst varð hún að fá að vita, hvort þessi hræðilega manneskja væri enn undir þessu þaki. Prófastsfrúin vissi ekki sitt rjúkandi ráð. — Áttu við lélegu eldabuskuna, sem var héma þegar þú komst hingað síðast? Hún er löngu farin. Nú skaltu fá góðan mat. En ofurstafrúin sat kyrr. — Vertu ekki með þennan leikaraskap, Gína. Þú veizt líklegt að ég á við kvensniftina, sem hann Karl-Artur var trúlofaður. Ég vil fá að vita hvort hún er enn undir þínu þaki. ' Nú hlaut prófastsfrúin að skilja. En hvað sem hún hugsaði um Karlottu í hjarta sínu, þá var hún ætíð, reiðubúin til að halda hlífisskyldi yfir heimilisfólki sínu« gegn öllum heiminum. — Beata verður að fyrirgefa, en stúlku sem hefur' verið okkur Forsíusi sem dóttir í sjö ár, köstum við ekki á dyr fyrr en í fulla hnefana. Og svo veit heldur enginn til fulls hvemig í öllu liggur. Hópur skólapilta beið eftir því á. biðstöðinni að vagninn, sem þeir ætluðu með, yrðl tilbúinn, en það virtist ætla að dragast Bíliimi var gamail og fornfálegur og létui strákarnir óspart fjúka um hana háðglósúrnar. Bílstjórinn var eitt- hvað að athuga vélina og 3ét at- hugasemdir drengjanna eins og vind um eyrun þjóta. Loks leit hann upp og Ia.gði iokið yfir vél- ina. Hvenær ætlar þessi hundakofi að dragnast af stað? spurði þá eina drengurinn af miklu yfiriæti. Þegar búið er að hleypa hvolpun- um inn, svaraði bílstjórinn hinra rólegasti. —o— Húsmóðirin afsakaði við gest simn að hún hefði alveg steingieymt aff kaupa ost til að hafa á borðið. Hami bað hana biessaða að hugsa ekki um það, þetta vseri svo á- gætt; en Siggi iitlí, fjögni-ra ára sonur mömmu sinnar, iaumaðist út. Efttr andartak kom hami aft- ur með ostflfs og Iaumaði liemii á diskinn hjá gestinum, alihréð- ugur á svip. ÞÚ ert út undir þlg, karlinn, hljópstu út f búð til að kaupa þetta? sagði gesturinn. Nei, svaraði Siggi sakleysislega, ég tók það úr rottugildrunni. i Góð hngmynd Þegar maður á böm kemst máður fljót- lega að raun um að það eru aldrei nógu margir snagar í gang inum. Það eru ekki einungis utanyfirföt barnantia sem eru í reiðí- leysi, heidur líka skólataskan og ýmislegt annað í eigu baraanna sem bezt er geymt á snaga, Á myndinni, sem við fundum Better Homes and Gardens, er ágæt hugmynd sem ætti að geta bætt úr hinu sífellda sngahraki. Stór plata með göt- um á er hengd upp á vegginn. holumar erú settir lausir krókar, þar sem þörf er fyrir þá. Og holurnar eru svo magar að það er alltaf hægt að koma krókunum vel og heppilega fyrir og breyta öllu fyrirkomulaginu á svipstundu. Krókarnir eru tilvaldir til að hengja á húfur, vettlinga, jakka, treyjur og allt það sem EF ÞÍJ ert svo heppin áð eiga gull eða silfur skartgrip, þá skaltu muna að ekki má fægja hann með neins konar fægilegi. Hreinsaðu hann þess í stað úr vo’gu sápuvafcni með ögn af salmíakspiritus í. Losaðu óhreinindin með volgum bursta, skolaðúr gripinn úr hreinu vatni og þurrkáðu hann með hreinum léreftsklút. annars er oft erfitt að finna samastað fyrir. Er hægt að lá góðan íisk úr dósunt? Þegar fiskbúðin er fátæk af nýjrnn fiski, eins og stundum kemur fyrir, er maður í standandi vandræðum, og kaupir þá eitthvað sem hendi er næst og ódýrast. Nýlega var þannig ástatt hjá mér, svo að ég keypti með hálfum hug fiskbúðing x dós. Það var Heklu fiskbúðingur. Þegar heim kom útbjó ég jafn- ing með tómatsósu á kartöfl- ur og hitaði fiskbúðinginn. Eg bjóst ekki við sérstakri ánægju hjá heimilisfólkinu, en það brá þá svo við að öllum kom sam- an um að slikan fiskbúðing hefði það ekki fengið úr dós .fyrr. Það var engu líkara en áð nýja bragðið væri ekki af fiskinum, og allir borðuðu með beztu list. Ef til vill er niður- soðinn fiskur af Akranesi nýrri þegar hann er settur í dósimar, þvi að bragðið var mun meira en maður á að venjast. — Húsmóðir. Skreyttir ■■■i hanskar Það er mikið gert til að dubba upp á hanzka nú til dags og það er hægðarleikur að likja eftir mörgu því sem sýnt er í tízkublöðunum. Á myndinni er svartur rússkinn- hanzki með iitlum dúskum að , ofan. Það er snoturt og það er hægur vandi að setja dúska á hanzkana sína. Hugmyndin fer bezt á þunnum hönskum. En dúskamir mega ekki vera of langir, þá er hætt við að þeir hangi fram á hendina og það er ekki fallegt, auk þess sem hætta er á að þeir festist í lásnum á töskunni eða fötunx náungans. um Sigíús Sigurhjartarson Minningarkortin eru tii söln í skriístofu Sósíalistar fíobksins, Þórsgötu 1; af- greiðsiu Þjóðriljans; Bóka búð Kron; Bókabúð Máls og mennlngar, Skólavörðii- stíg 21; og í Bókaverzlun Þorvaldar Bjarnasonar í Hafnarfirði

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.