Þjóðviljinn - 11.03.1954, Blaðsíða 10

aO) — ÞJÓÐVILJINN — Fimmtudagyr 11. marz 1954

Selma Lagerlöl:
KARLOTTA
LÖWENSKÖLD

41.
— Ég hef fengið bréf frá syni mínum, bréf frá Theu
Sundler og bréf frá henni sjálfri, sagði ofurstafrúin. Ég
er ekki í neinum vafa.
— Ef þú hefur bréf frá henni sjálfri, sem sannar
sekt hennar, þá færðu ekki að fara héðan fyrr en ég er
búin að lesa það, sagði prófastsfrúin og hún varð svo
áköf og æst að það. lá við að henni hryti blótsyrði af
vörum.
Hún gekk til litlu, þrjózku ofurstafrúarinnar sem
hnipraði sig saman inni í vagninum. Það var eins og
hún hefði í hyggju að lyfta henni út.
— Af stað í öllum bænum! Af stað! hrópaði ofursta-
frúin til ökumannsins.
Um leið kom Karl-Artur út úr húsinu. Hann hafði
þekkt rödd móður sinnar og flýtti sér nú til móts við
hana.
Það var mikill fagnaðarfundur. Ofurstafrúin lukti
son sinn örmum og kyssti hann heitt og innilega eins
og hún hefði heimt hann úr helju.
— Ætlar mamma ekki að koma út úr vagninum?
spurði Karl-Artur, sem var dálítið feiminn við allt þetta^
kjass fyrir framan ökumanninn, þjóninn, þjónustu-'
stúlkuna og prófastsfrúna.
— Nei, sagði ofurstafrúin. Alla leiðina hef ég sagt við
sjálfa mig að ég gæti ekki sofið undir sama þaki og
þessi manneskja sem sveik þig svona svívirðilega. Seztu
hjá mér og við ökum saman til gistihússins.
— Láttu ekki svona kjánalega, Beata! sagði prófasts-
frúin, sem var búin að jafna sig. Ef þú verður hjá okkur
skal ég ábyrgjast það, að þú þarft. ekki aö líta Karlottu
augum.
— Ég finn á mér ef hún er einhvers staðar nálæg.
— Fólk hefur nú þegar um nógu margt að tala, sagði
próíastsfrúin. Á það nú líka að fá að rífa okkur í sig út
af því að þú viljir ekki búa hjá okkur?
— AuÖvitað á mamma að búa hérna, sagði Karl-Artur
Ég sé Karlottu á hverjum degi án þess að mér verði
meint af.
Þegar Karl-Artur tók svo festulega til orða, leit of-
urstafrúin í kringum sig eins og hún væri að leita aö
einhverri útgönguleið. Allt í einu benti hún á álmuna
sem sonurinn svaf í.
— Má ég ekki búa hjá Karli-Artur? spurði hún. Ef ég
væri í næsta herbergi við hann væri ég ef til vill ekki
alltaf að hugsa um þennan hræðilega kvenmann. Elsku
Regína, sagði hún og sneri sér að prófastsfrúnni. Ef þú
vilt að ég verði hér kyrr, þá verðurðu að leyfa mér að
búa þarna. Þú þarft ekki að gera þér neina fyrirhöfn.
Aðeins rúm, ekki annað en rúm.
— Ég skil ekki hvers vegna þú getur ekki sofiö
í gestaherberginu eins og venjulega, maldaði prófasts-
fniin í móinn. En allt er betra en þú farir burt aftur.
Hún var í rauninni sárgröm. Meðan vagninn ók upp
að útbyggingunni, tautaði hún eitthvað um að Beata
Ekenstedt væri ekki eins fín og hún vildi vera láta.
Þegar hún kom inn í borðsalinn aftur sá hún að
Karlotta stóð við opinn glugga. Hún hlaut að hafa heyrt
allt sem frarn fór.
— Já, þú hefur sjálfsagt heyrt, að hún vildi ekki hitta
þig, sagði prófastsfrúin. Hún vildi ekki einu sinni sofa
undir sama þaki og þú.
En Karlotta sem haföi ekki lengi lifað aðra eins sælu-
stund og þegar hún horfði á mæðginin loittast, stóð
þarna ánægð og brosandi. Nú vissi hún að fórn hennar
hafði verið til einskis.
— Ég verð þá að gæta þess að verða ekki í vegi henn-
ar, sagði hún rólega og hvarf út úr herberginu.
Prófastsfrúin vissi ekki sitt rjúkandi ráð. Hún varð
að fara inn til Foi'síusar.
— Hvað segh* þú um þetta? Karl-Artur og organleik-
arafrúin hljóta að hafa á réttu að standa. Hún heyrir
að Beata Ekenstedt vill ekki sofa undh’ sama þaki og
hún og samt brosir hún og er svo sæl á svip, að það er
engu líkara en hún hafi verið gerð að drottningu á Spáni.
— Hægan, hægan, vina mín, sagði prófasturinn. Við
skulum enn bíða átekta- Ég er viss um að koma ofursta-
frúarinnar verður til að létta af okkur áhyggjunum.
Prófastsfniin óttaðist að hann Forsíus hennar, sem
fram að þessu hafði fengið að halda óskertum sálar-
kröftum, væri farinn að ganga í barndóm. Fíflakoll-
an hún Beata Ekenstedt, hvemig ætti hún að geta
hjálpað þeim?
Orð prófastsins höfðu aöeins gert henni þyngra í skapi.
Hún fór fram í eldhúsið og gaf fyrirskipanir um aö
búa skyldi um ofurstafrúna úti í útbyggingunni. Hún
sendi einnig þangaö mat. Síðan fór hún upp í svefnher-
bergið sitt.
„Það er bezt hún fái matinn sendan“, hugsaði hún.
„Þá getur hún setið þar og kjassað soninn eins og hana
lystir. Ég hélt að hún væri hingað komin til þess að
gefa honum áminningu fyrir hina nýju trúlofun, en,6k,of hratt á bifhjóUnu.
f, ^ö Við stuttaralega rannsókn kom f
hun gerir ekki annað en kyssa hann og kjassa og gera i lj6s a5 hann hatðl aS aukl stolia
hann ringlaðan. Ef hún heldur að hann verði henni til * Því. Fyrir réttinum sagði hann:
meiri ánægju með þessu móti .... “
Næsta morgun birtust bæði ofurstafrúin og Karl-
Artur við morgunverðarborðið. Hin fyrrnefnda var í
ljómandi skapi og ræddi fjörlega við húsráðendur. En
þegar prófastsfrúin sá ofurstafrúna í dagsbirtu, sá hún
að hún var föl og illa útlítandi. Prófastsfrúin var mörg-
um árum eldri, en henni fannst hún vera hress og fjörug
í samanburði við vinkonu sína. „Veslings hún,“ hugsaði
hún. „Hún er ekki eins glöð og hún sýnist vera“.
Að loknum morgunveröi sendi ofurstafrúin Karl-
Artur niður í þorpið til þess að sækja Theu Sundler, sem
hún vildi fá aö tala við. Prófastminn fór inn á vinnustofu
sína og konurnar tvær uröu einar eftir.
Ofurstafrúin fór þegar í stað að tala um soninn.
— Æ. kæra Gína mín, sagði hún, ég er sælli en ég
get með orðum lýst. Ég lagði af staö að heiman um leið
ULtHS
OC GAMP*I
Stúlka var að segja vlnkonu sinmS
frá því hvað hann frændi henna.i?
lltli væri efnllegt barn. Til dæjrw-
is færi honum svo mikið fram
tala að í fyrra hefðl hann eltkí
getað sagt nema angoti, en nói
segði hann svo skýrt og grelni-
lega andskoti.
Ungur Iásasmiður var nýlega teír-
inn fastur á einhverjum stað fi
útlöndum. Sökin var sú að hann
Ja, maður ekur óhjákvæmiiega
hraðar á stolnu bifhjóli en sína
eigin.
Björgvin sýslumaður á Efrahvoli
vár mikill áhugamaður um að
Tung-ufoss yrði virkjaður og orka
hans notuð til að fiýsa og hita
Rangárvallasýslu. Eitt sinn hélt
hann fyrirlestur í Fljótshliðinnl
um þetta mál, og hóf hann ræðu
sina á þessum orðum: Ljós. Meiraí
ljós!
Kaliar þá einn áheyrenda upp og
segir. Sýslumanninn vantar meira
ljós.
Ein af betri konum sveitarinnar
brá þá við, sótti lampa og setti
hann kyrfilega á borðlð hjá sýslu-
manni.
Skringilegir skór ,j
Margir nýtízku skór eru
þannig útlits, að konur sem
komnar, eru af æskuskeiði
hrista höfuðið. En skórnir á
myndinni eru ekki síður fyrir
þær sem ekki eru lengur kora-
ungar. Það eru sléttir, hæla-
háir skór með skemmtilegu
snifsi sem liggur upp á ristina
að framan. Skórnir eru fallegir
á fæti og þægilegir.
Norrænir smíðis-
gripir í Ameiíku
I bænum Richmond í Virgin-
íu hefur verið ojxiuð stór far
andsýning norrænna smíðis
gripa. Sýningin heitir Design
in Scandinavia og á Eiæstu ár-
um á hún að ferðast um
Bandaríkin og Kanada. For
stöðumaður sýningarinnar, dan-
inn Erik Herlöw, hefur sjálfur
komið hinum 800 sýningargrip-
um fyrir. Sýningmmi fylgir
stór sýmingarskrá með mörgum
skrautlegum myndum. Á mynd
inni sjást nokkrir sýningargrip
anna: kertastjaki úr smíðajárni
frá sænska heimilisiðnaðarfé-
laginu, súrrajólkurskál úr tré
frá Finnlandi, sælgætiskrukka
með loki frá Danmörku og
pappírshmfar úr homi frá Nor-
egi.
'..................................
Þetta er eitt af pví sem alla vantar í forstofuna en fœstir
hafa og pegar maður horfir á myndina segir maður við
sjálfan sig: Þetta er reglulega hentugt, petta parf ég
endilega að fá mér. — Útbúnaðurinn er ekki flóknari en
svo að handlaginn maður getur búið -til stólinn með til-
tölvlega lítilli fyrirhöfn.