Þjóðviljinn - 27.03.1954, Síða 10

10) — JÞJC®VIUINN — Laugardagur 27. raarz 1954
| Selma Lagerlöj:
KARLOTTA
LÖWENSKÖLD
því kodda. Það vai' eini mjúki koddinn sexn ég átti.
— Dœmalaust er þetta rómantískt, hrópaði smeðju-
lega röddin. Svo einstaklega fagurt .og rómantískt!
— Frúin verður að afsaka, sagði Schagerström. Það
var alls ekki rómantískt, en það var gagnlegt. Það kom
í veg fyrir aö ég yrði það fífl, sem frúin álítur mig vera.
— Nei, hvað segir verksmiðjueigandinn? Fífl! Gæti
manneskja í minni stöðu nokkurn tíma litiö á milljóna-
mæring sem fífl? En þaö er gaman fyrir mig að vita
hvemig svona höfðingi hugsar. Leyfist mér aö spyrja,
hvemig honum leið, þegar liamingjan varð honum loks
hliðholl? Var það ekki.....Hvernig á ég að oröa það?
Var þaö ekki eins og aö komast í sjöunda himin?
— í sjöunda himin! endurtók Schagerström. Ég heföi
gefið það allt saman, ef ég hefði fengið leyfi til þess.
Schagei-ström fannst sem kvenmaðuxinn heföi átt að
láta sér skiljast aö haim var sár og gramur og hætta
þessum vaðli, en auðmjúka og smeðjulega röddin hélt
áfram eins og ekkert væri.
— ÞaÖ er dásamlegt þegar auðæfin lenda hjá ein-
hverjum sem veröskuldar þau! Það er dásamlegt þegar
dyggöin fær verðug laun!
Schagei'ström þagöi. Hami gat ekki með öðru móti
bundið endi á umræðumar um hann sjálfan og auð-
æfi hans.
Kvenmaöurinn skildi sjálfsagt að hún hafð'i verið
fullnærgöngul. Hún þagnaöi að vísu ekki, en hún
skipti um umræöuefni.
— Og aö hugsa sér, aö nú skuli verksmiðjueigandinn
ætla að' kvænast hinni framhleypnu Karlottu Löwen-
sköld!
— Hvað þá? hrópaði Schagerström.
— Já, afsakiö! sagöi röddin og varð auðmýkri og
smeðjulegri en nokkru sinni fyrr. Ég er aum og vesöl
og óvön að umgangast höfðingja. Ég tala víst ekki eins
virðulega og skyldi, og ég get ekki að því gert að oröið
fx-amlxleypin hrekkur alltaf framúr mér, þegar ég minn-
ist á Karlottu. En ég skal ekki nota það framar, ef
verksmiöjueigandanum mislíkar það.
Scha.gerström gaf frá sér einhvers konar stunu. Kven-
maðurinn í horninu mátti líta á hana sem svar ef hún
vildi.
— Ég veit auövitaö að verksmiöjueigandinn hefur
vandað val sitt, héft röddin áfram. Ég hef alltaf heyrt
að hann yfirvegi alia hluti og skipuleggi með afbrigö-
um vel, og þá auövitaö bónorðiö líka. En samt þætti
mér gaxnan að vita, hvort verksmiöjueigandinn veit í
ra,un og veru hvemig hún-er þessi fram.... nei afsak-
ið, hin fxiða og heilland.i Karlotta Löwensköld. Sagan
segir, aö verksmiöjueigandinn hafi aldrei talað orð viö
hana áður en hann bað hennar, en auðvitað var verk-
smið'jueigandinn búinn að ganga úr skugga uxn það á
anxian hátt aö hún yrói sæmandi húsmóöir á Stóra
Sjötorpi.
— Frúin.veit sitt af hverju, sagði Schagerström. Er
frúin ef til vill meöal góðvina ungfrú Löwensköld?
— Ég nýt þess heiöurs að' vei’a trúnaöarmaöur Karls-
Axlurs.
— Já, einmitt, sagöi Schagerström.
— En snúum okkur aftur aö Karlottu. Ég bið verk-
smiöjueigandann afsökunar, en hann vix’ðist ekki ham-
ingjusamur. Ég lieyri aö hann stynur og andvarpar. Er
þaö mögulegt að verksmiðjueigandinn sjái eftir því aö
hafa gefiö hjónabandsloforð þessaii .... hvaö á ég að
segja .... óútreiknanlegu ungu stúlku? Ég vona aö
verksmiðjueigandanum mislíki ekki þetta orð. Óútreikn-
anleg getur þýtt hvað sem vera skal. Auðvitað veit ég,
að Schagerström getur ekki gengið á bak orða sirma, en
prófasturinn og prófastsfrúin eru réttsýn. Þau ættu aö
minnast þess hvað þau hafa oröið a'Ö þola af völdurn
Karlottu.
— Prófastshjónin eru mjög hrifin af skjólstæðingi
sínum.
— SegiÖ heldur aö þau séu dæmalaust umburöarlynd,
vei’ksmiöjueigandi. Þaö er rétta orðið. Að hugsa sér,
einxx sinni haföi prófastsfrúin fyrirmyndar ráðskonu,
en Karlottu féll hún ekki í geð. Hún gaf henni löörung
í miðjum jólaönnunum. Veslings koxian varð sárreíö' og
fór úr vistinni, og veslings frú Gína, sem var sárlasin,
varö aö taka allan undirbúninginn á sig.
Schagerström hafði nýlega heyrt söguna túlkaða á
annan hátt, en hann hirti ekki um að koma með mót-
mæli.
— Og hugsa sér, verksrniðjueigandi, eins og prófast-
urinn. elskar hestana sína ....
— Ég veit, að hún fór meö þá í kappakstur'. sagði
Scliagerström.
— Og finnst verksmiðjueigandanum það ekki hræöi-
legt?
— Mér er sagt að hestarnir'hafi veriö orönir miöux
sín af hreyfingai’leysi.
— Veit verksmiðjueigandinn ef til vill lika, hverrdg
hún hagaði sér viö tengdamóður sína?
— Þegar hún hvolfdi úr sykurkarinu? spuröi Schag-
ei’ström.
— Já, einmitt, þegar hún hvolfdi úr sykurkarinu.
Konan, sem á að taka aö sér húsmóðurstörf á Stóra
Sjötorpi, veröur þó að kunna algengustu borösiði,
— Satt er þaö, frú mín góð.
— Og varla kærir verksmiöjueigandinn sig uia aö
eiga konu, sem neitar aö taka á móti gestum hans?.
— Vissulega ekki.
— En verksmiöjueigandinn á þaö á hættu, ef hann
kvænist Karlottu. Hvað háldið þér aö hún hafi gert á'
Hólmi hjá Dunker kammerherra? Hún átti aö hafa
Hammarberg lcaptein til borös í fínni miödegisveizlu,
en hún þvemeitaði. AÖ öörum' kosti sagöist hxin fara ,

OC CAMN4
Knattspjmukappimi: Nei, éír er
ekki hjátrúarfuUur, en þegar
mótsttfðumenn okkar höfðu skor-
að þrettán mörk, án þess að okk-
ur hefði tekizt að skora eitt ein-
asta, þá gat ég ekXU að þvf jrert
að ég sasðl við sjáXían mig:
XÞetta velt á að vlð töpum lelkn-
m
Hann: Við skulum fá meira vin,
vina mín — það gerir þig svo
fallega.
Vinan: En ég seui hef ekki
smakkað á þvi.
Hann: Nei, en það hef ég gert.
I*au ej-ddu hveltíbmuðsdögunum,
á hóteii. Kvöld eitt þuri'i unga
kortan að skreppa niður ein, og
þegar hún tólt ljítuna upp, fór
hún út á rangri hieð. Hún geli-k
niður ganginn, unz hún þóttist
vera komln að herbergisdj-runum
sínum, og rej-ndi a9 opna. Ivgaf
hún fann, að dj-mar voru la-star,
bankaði Uún variega og kailaöi
Xitgt: „Gullið mittl GuUið mitt!“
Engimi sváraðL Eftír nokkra
stund banliaðl hún að nj'ju og
kallaðl al'tur, en noklírti hierrar.
„Gulllð mitt! fXullið mltt!“
I*egar l>etta haíðl endurteklð sig
nokitrum sinnum. heyröist dlmm
karimaruisrödd innan úr herherg-
inu: „Konar öskraðl riiddin,
„þetta er ekkl bankl, l»tta er
baðherbergl.“

ciitúlls þát 118 r
Kraga-
nýjungar
Hvíti flibbakraginn er injög
snotur, en hann liefur verið 3
tizku árujxi saman og óneitan-
lega þreytist inaður á að horfa
er lika snotur og hann er ekki
dýr ef maður hekiar hann
sjálfur. En hann hefur eimx
leiðan galla; hann „fer úr hár-
unum“ og þáð kemur niður á
kjólnum. Eix angóragarn er þó
mjög iiiismunandi og í kraga
þarf rnaður að g*ta þess að
velja jxá tegund sem fellir hár-
in sizt.
Ný uíuáía á Ilaueís-
kápimiti
Go.rbercLu’..’ráí>umar sigruSu.
hinar vinsæ'u flauelskápur úr
rifíuðu flaueli og þær uröu aft-
ur e.ð - vikia fyrir kápum úr
mjúkum ullarefnum. Nú virð-
ast flauelskápurnar vera komn-
ar á stjá á nýjan leik, en í
i þetta skipti eru þær ekki úr
] rifluðu flaueli heldur úr þettri,
! þykkri velourtegund, sem er
mjög lieppileg í jakka og
frakka. Hér er flauelskápa úr
Jardin. des modns sem er mjög’
EE ÞAÐ GÚ>Ð
HUGMYND?
Bandaríkjamenn eru farnir
að framleiða barnasokka. með
ferhyrndri tá. Það á að henta
betur fyrir lögxitiina á barns-
fætinum og sagt er ?ð sokk-
á sams konar kraga ár eftir
ár. Ef mann langar til að
breyta til, eru héma tvær hug-
myndir sem eru að visu í hixv-
um hefðbundna kragastíl en
setja þó al!tfannan svip á flík-
ina. Fallegur er litli skinnkrag-
inn sein er saumaður úr mjúku,
snöggu brúnu skinni. Hann er
jafnfaílegur á ljósan jerseykjól
og ijósa peysu. Við dökka
kjóla er hægt að búa til fallega
kraga úr ozelot eða ieóparða-
akinni eða eftirlikingum. Ef
einhver á gam'.a skinnafganga
er tilvalið að nota þá í svona
kraga.
Litli heklaði angórakraginn
arnir endist betur. Ef þetta
er rétt hljóta ferhymdu tærtiar
að verða vinsælar meíal hús
mæðra, sem munu fagna }m
að.þurfa ekki alltaf. að vcra að
stoppa'l, göt-.'á táaum..
snotur. Hún rr lát'áus i snið-
teu. há i hálsinn og að aft-an er
bakið rykkt. undir berustykkl
og liggur siðan i mjúkum ÍÖ'l-
um.