Þjóðviljinn - 05.08.1954, Page 10

30) — ÞJÓÐVILJINN — Fimmtudagur 5. ágúst 1954
INNAN
Víl)
MÚRVEGGINN
EFTIR A. J. CRONIN
66.
„Hann er fullur,“ sagði rödd úr innsta hringnum.
„Hann hefur verið að rugla alls konar vitieysu.“
„í þetta sinn hefur þér tekizt það. Ég hef beðið eftir
því. Komdu með okkur.“ Lögregluþjónninn tck í Pál og
reyndi að toga hann með sér gegnum mannfjöldann.
Þegar hann fann mótstöðu togaði hann hraustlega í Pál
og var næstum búinn að snúa úlnlið hans úr liði áður
enn hann tók eftir keðjunni. Dökkur roði breiddist um
andlit hans og háls.
Hann sneri sér að félaga sínum.
„Hann hefur hlekkjað sig fastan. Við þurfum vagn-
inn.“
Lögregluþjónarnir fóru að reyna að losa keðjuna,
hrundu Páli til og frá og forvitnir áhorfendur tróðust
enn nær. Nýr lögregluþjónn kom á vettvang; flýtti sér
síðan burt aftur og blés í flautu sína. Allir virtust hrópa
og troöast í einu, umferðin stöðvaðist, allt var á ringul-
reið. Þessari stundu hélt Páll að hann hefði verið að bíða
eftir; nú ætlaöi hann að reyna að leika á strengi til-
finninganna.
„Vinir mínir,“ reyndi hann að hrópa. „Ég bið aðeins
um réttlæti. Saklaus maður....“
En unga lögregluþjóninum hafði tekizt að brjóta lás-
inn með kylfu sinni. Páli var troðið inn í lögregluvagn-
inn og ekið með hann á stöðina. Hann yissi varla hvað
um var að vera fyrr en honum var fleýgt' inn í fanga-
klefa. Ennið á honum skall í steingólfið, en honurn leið
ekkert verr í höfðinu fyrir það; það var fremur eins og
hann læknaðist af sljóleikanum. Hann stundi að
minnsta kosti. Stunan hafði slæm áhrif á lögregluþjón-
ana þrjá sem horfðu á hann og voru honum þegar sár-
gramir fyrir alla fyrirhöfnina sem hann hafði valdið
þeim.
„Sjáið þið kvikindið,11 sagði einn þeirra. „Hann er að
vakna af ölæðinu.“
,,Nei,“ sagði Jupp. „Þetta er ekki ölæði.“
Þriðji lögregluþjónninn sem var þrekinn og þungur
á sér, var enn rauöur í framan og másandi — einhver
hafði sparkað í magann á honum í átökunum.
„Hvað svo sem það er, þá skal hann ekki komast upp
með að sparka í mig og útsvína mig.“
Hann beygði sig áfram, tók í hnakkadrambið á Páli
og lyfti honum upp eins og hveitipoka. Svo kreppti hann
hnefann og barði hann milli augnanna. Blóðið streymdi
úr nefi Páls. Hann lyppaöist niður og lá grafkyrr.
„Þetta hefðirðu ekki átt að gera,“ sagði Jupp kulda-
lega. „Hann fær meira en nóg--------fljótlega.“
Um leið og klefadyrnar lokuðust að máttlausu hrúg-
aldinu, rak yngsti lögregluþjónninn upp vandræðalegan
hlátur.
„Jæja,“ sagði hann eins og hann væri aö friða sam-
vizku sína. „Honum var nær.“
Áttundi kafli
Þaö var áliðiö dags þegar Páll komst aftur til með-
vitundar og fór aö átta sig á umhverfinu. Hann lá drykk-
langa stund og starði upp í ljóstýruna í klefaloftinu.
Svo reis hann upp á fjóra fætur og skreið að vatnskönnu
sem stóð hjá rúmfletinu. Hann hallaöi könnunni, fékk
sér að drekka og vætti síðan bólgið og þrútið andlit sitt.
Vathið var kalt og svalandi, en hann loghitaði í andlitið.
Hægt og varlega brölti hann á fætur og settist á rúm-
íletið. Hann var með minni höfuðverk. En sér til undr-
unar fann hann aö hann átti erfitt meö að draga and-
ann — við hvern andardrátt fékk hann stingandi verk
í vinstri síðuna. Bráðlega fann hann aö hann gat forð-
ast verkinn, dregið úr honum að minnsta kosti, með því
; að anda ekki eins djúpt. Að visu þurftí hann'að anda
þeim mun oítar, en honum fannst það ekki koma að
sök.
Meðan hann sat þarna og var að reyna að venjast
þessum nýja andardrætti, opnuðust klefadyrnar skyndi-
lega og maður korn inn. Páll leit á hann bólgnum, þrútn-
um augum og þekkti að þarna var kominn lögreglu-
stjórinn í Wortley.
Dale stóð og horfði þegjandi á hann langa hríð eins
og hann vildi sjá til hlítar hvernig ástatt væri fyrir hon-*
um. Nú vottaði fyrir yfirlæti í framkomu hans og svipur
hans var alvarlegur. Þegar hann tók til máls var rödd
hans róleg og stillileg.
„Þér fóruð þá ekki að ráðum mínum. Ef ég man rétt
ráðlagði ég yður að fara heim. En þér hafið ekki getað
sætt yður við það. Þér vilduð heldur vera kyrr og koma
af stað vandæðum. Og hér eruð þér kominn, alveg eins
cg ég sagði fyrir um, — og þó miklu verr settur, miklu
verr.“
Aftur varð þögn.
„Eflaust hafið þér verið mjög ánægður með sjálfan
yður. Að ögra lögregluþjóni og sleppa við svo búið. Fara
huldu höfði þessar vikur. En þér þurfiö ekki að blekkja
sjálfan yður, vinur sæll. Það var fylgzt með hverri
hreyfingu yðar. Ég hefði getað látið taka yður fyrirvara-
laust. En af einhverjum ástæðum og gegn betri vitund,
vildi ég gefa yður enn eitt tækifæri. Og þér gripuð það
ekki.“
Það skein í sterklegar tennurnar á Dale.
Og nú eruð þár iila kominn eftir útliti yðar að dæma.
Ef til vill hafa strákarnir rnínir verið dálítið harðhentir.
En — þér megið ekki taka það illa upp. Það er alvana-
legt þegar lögregluþjóni er sýnd mótspyrna og hann er
að gera skyldu sína. Þár getið sjálfum yður um kennt.“

OC
Coolidge forseti hinn þögli sat
einu sinni sem oftar veizlu
eina mikla. Við hlið hans sat
kona af háum stigum. OEr
nokkuð var liðið á veizluna
og forsetinn hafði ekki sagt
eitt einasta orð, sagði konan:
Þér eruð svo þögull, herra
forseti. Mig langar þá til að
segja yður að áður en ég kom
til veizlunnar veðjaði ég við
tvær vinkonur mínar um það
að ég skyldi hafa upp úr yð-
ur meira en tvö orð í kvöld.
Þér tapið, svaraði Coolidge.
Eitt sinn er de Valera var að
halda ræðu í bænum Ennis
var hann skyndilega hand-
tekinn, Puttur í fangelsi og
hafður í haldi í eitt ár. Er
hann var látinn laus, hélt
hann rakieiðis til Ennis, boð-
aði til fundar og hóf ræðu
sína með þessum orðaim.
Eins og ég var að segja, þeg-
ar gripið var fram í fyrir mér
á dögumim ....
á mjmdinni. Það er auðsaum-
aður búningur, en efnið má
ekki vera of stíft. Búningurinn
er saumaíur í einu lagi og í
mittið er breitt teygjubelti.
Hægt er að notast við gamalt
Sern be':ur fo-- í'”u ekki öllj
ný strandföt furðu’.eg útlits og|
kjána’.eg. Margar f íkur eru j
fallegar og ski’aut'égar og hafa
auk þess þenn kost að auð-|
ve't er r * --i-n—- bær he'ma.
Oft er e'’T*-í i' ta síðbuxur
fara vel. en er rv’-r'u minni
fyrrhöfn r 5 s'uttbuxur.
F’-rst. v!5 ’Ps á tví-
skipta ■ v'pa st.uttu
buxnn-’-’ o'v
dökkb1'u b
'■’fh’ÚF-inni úr
með
hvítum leggingum. Það er auð
velt að saúúiá ieggingarnar á.
Erfiuaat er áiý-saúraa stuttbux-
urnar, aa ’ þr/í' styttri jéár þær
eru, því auðveidaia er að
sauma þær.
Ef maður er hræddur við að
sauma aðskornar stuttbuxur,
er reynandi að athuga stuttu
pokabuxurnar elns og sýndar
eru á. smáröndótta búningnum
.j
belti og þá verður svona skraut
laus búningur mjög ódýr. Anh-
ars er þetta einkum búningur
fyrir ungar stúikur og áður en
maður hefst handa við að
sa.uma hann ætti maður að
aðgæta, hvort maður hefur
vöxt til að bera hann. Líttu í
spegil og athugaðu sjálfa þig,
einkum að aftanverðu, því að
stuttbuxur og fyrirferðai-mikill
bakhluti fara ekki mjög vel
saman.
Ef maður hefur ekki vöxt til
að ganga í stuttbuxum eða
treystir sér ekki til að sauma
þær, er hægt að saumá erma-
lausan jakka eins og sýndur
er á mvndinni. Hann kemur
í staðinn fvrir stuttbuxur og
blússu og það er miklu auð-
veldara að sauma hann. Hann
er sniðinn beinn upp og nið-
ur og i mittið er teygja. ;Ef
hann ér notaður yfir sundbol,
þetta snotur, einfaidur og
sólbaðsbúningur, og þáð
sauma hann úr ’nvaða efni
. er, frotté, bömuílarefni,
jafnvei silkiefnL :.r 0 ’

imillsþáííur