Alþýðublaðið - 08.09.1921, Blaðsíða 4

4
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Vísnr
við skemtiför verkamanna.
Við hrindum frá oss herfi og plóg,
við hríndum gnoð á freisissjó
um afarstutta stund.
Við orfi sinnum ei né ljá,
við ítum pál og reku frá.
Með stífað brjóst og stfgvél gljá
er stefnt á skemtifund
Við skulum ganga inn að ám
og af oss hrista rik og kám
sem dagleg elur eymd.
Við skemtum oss með skrafi’ og
söng,
við skoðum krafta lagða’ i þröng,
sem eiga’ að lýsa upp þau göng
er áður voru gleymd.
Þó séu í Iófum okkar ör
og alt í taugum lamað fjör,
við töluui óhög orð.
Ef göngum upp á grænan hól,
við getum séð að okkar sól,
hún er að gægjast yfir pól,
og allra skín á borð.
Þó fátt í vösum glartifi gjald
og gullkálfarnir hafi vald,
sú endar tíðin eins.
Það kemur seinna tími og tfð
þeir teymdir verða út í stríð,
þeim reynsíudisin ristir nfð
og ræður leik til meins.
Guð blessi þessa gleðistund,
Við gróa sjáum Edens lund
i hverri hrcinni sál.
Við getum ekki gert að því
þó gullrauð séu’ ei allra ský,
ef. btosin eru blið og hlý
þá brýnt er andar stál.
óskar góðrar skemtunar
y y. a
Skóblífar og gúmmfstfg-
vélaviðgerðir eru ávalt brztar á
gúmmívinnustofu Reykjavfkur á
Laugaveg 76.
Göð stúlka óskast í vetr-
arvist á Vesturgötu 14, Sigurbjörg
Hansen.
Vatnið.
Vegna þess hve mikið er notað
af vatninu, verður aftur lokað
fyrir það á næturnar milli kl.
n—7. — Menn eru ámiutir
um að spara vatnið svo mlkið
sem möguiegt er.
BæjarYerkfræðingurínn
H.í. Versl.
HTerfi8g. 56 A.
Pipar. Allehaande. Negull. St.
kanili. Heill kanili. Karry. Muskat.
Kardemommer.
Lindaipenai fundinn. —
Vitjist á afgreiðslu biaðsins.
RiUtjóri og abyrgd&rmaðBf.
ólaísir Friðrikssoa.
Prentimiðiaa Gntenberg,
Æskuminningar.
Efttr
Ivan Turgeniew,
Klukkan tvö um nóttina kom hann heim og gekk
inn 1 herbergið sitt. [jÞjóninn, sem kveikti, lét hann
fara, Iagðist svo upp í legubekkinn, sem stóð rétt hjá
ofninum, og huldi andlitið i höndum sér.
Aldrei áður hafði hann verið eins þreyttur — bæði
andlega og líkamlega. Alt kvöldið hafði hann verið
hjá yndislegum stúlkum og mentuðum mönnum; sumar
af stúlkunum höíðu blátt áfram verið fallegar, hér um
bil allir karlmennirnir höfðu verið gáfugarpar og hæfi-
leikamenn — honum hafði sjálfum tekist upp í samtal-
inu, verið alveg með besta móti og samt hafði lífsieið-
an aldrei verið annað eins farg á honum eins og ein-
mitt núna. Hefði hann verið lítið eitt yngri — myndi
hann hafa grátið af þunglyndi, sorg og gremju. Honum
leið frámunalega illa. Hann var svo einmana og yfir-
gefinn. Alstaðar í kring um hann var sami sortinn,
sama myrkrið. —
Hann vissi ekki hvernig hann átti að umflýja myrkr-
ið og beiskjuna.
Hann þorði ekki að gera sér von um að geta sofið.
Hann vissi að hann gat það ekki. Þá var ekki annað
að gera en að lofa huganum að ieika. Hann fór að
hugsa um það hve lífið væri í rauninni marklaust, falskt
og viðbjóðslegt. Æfiskeiðin runnu honum fyrir hugskots-
sjónir hvert af öðu — sjálfur var hann nú þegar orðiun
fimmtíu og tveggja ára — og öll voíu þau að hans
áliti jafn auðvirðileg. Hverju þeirra fylgdi sami hégóm-
inn, sama barnalega oftraustið. Það er sama hvað barn-
ið hefir sér til hughreystingar — ef það aðeins ekki
grætur! —
Og fyr en varði var ellin komin, jafn skyndilega og
regn úr skýjuðu lofti — og með henni þessi sífelda,
óbærilega hræðsla við dauðann. Eftir var ekkert annað
en heljarstökkið — út f myrkrið! En það var svo sem
ekki altat að menn, féngu að ljúka æfi sinni á svo
óbrotinn hátt. Nei, heldur urðu menn smásaman að
að tærast upp af sjúkdómum og kvölum rétt á sama
hátt eina og gamalt járn eyðist hægt og hægt af ryð-
inu. . . .
Fyrir hans hugskotssjónum var lífið ekki neinn ólgu-
sjór eins og skáldin eru vön að lýsa því. Nei, honum
fanst það vera alira líkast lygnu, spegilsléttu hafi, þar
sem sæist alveg til botns. Og sjálfur sat hann í litlum
bát og horfði niður í djúpið. n. hafsbotninum sá hann
allar þrautir mannlífsins eins og ógurlega stóra fiska og
sjóskrímsli. Þar voru sjúkdómar. gremja, brjálsemi, fá-
tækt, blindni. . . .
Hann starði niður í djúpið. Hvað er þetta? Þarna
kemur ein ófreskjan, hún nálgast yfirborðið meir og
meir, verður altaf greinilegri og jafnframt viðbjóðslegri.
. . . Eftir eina inínútu fanst honum að ófreskjan hlyti að
rekast á bátinn og hvolfa honum! En svo fjarlægðist
hún aftur, sökk til botns, lá þar og hreyfði uggana
ósköp hægt. En hann vissi að sá dagur myndi koma
að hún kæmi til þess að hvolfa bátnum. . . .
Hann hristi höfuðið, stökk á fætur, gekk aftur og
fram í herberginu og settist svo við skrifborðið dró út
hverja skúffuna af anuari og blaðaði í gömlum bréfum
sem flest voru frá stúlkum.
Hann vissi ekki sjálfur, hvers vegna hann gerði þetta,
Það var ekki fyrir það, að hann væri að leita að neinu.
Æfintýri
Jack Londons er komið út.
Fæst á afgreiðslu Alþýðublaðsius. — Bæjarmenn.
sem hafa pantað bókina, eru beðnir
að vitja hennar þangað.