Þjóðviljinn - 20.11.1954, Side 10

10) — ÞJÓÐVTLJINN — Laugardagur 20. nóvember 1954
Stígamaðuriim-----------------------------------
Eftlr
Giuseppe Berto
_______________________________—----'
57. dagur
í heimsókn til okkar,“ sagði hann. „Ég skal senda eft-
ir þér.“
„Bráðum, þú verður að lofa því.“
' „Ég lofa því,“ sagði hann með uppgerðar hátíðleik.
' „Ekki svona. Lofaðu mér því í alvöru.“
1 „Ég lofa því,“ sagði hann álvarlegur.
Andartaki síðar kom Miliella til okkar. „Ég er tilbú-
in,“ sagði hún.
Svo fórum við út úr anddyrinu með kræklóttu viðar-
súlunum. Nú snerti tunglið næstum fjallsbrúnina.
Ef maður lagði eyrun við heyrðist árniðurinn, annars
var alger þögn. Miliella greip um hönd mína án þess að
segja neitt og þrýsti hana blíðlega. Michele Rende
kvakaði eins og fugl, þrisvar sinnum. Annar fugl svaraði
honum innan úr skóginum og loks hinn þriðji lengra
í burtu. Þá sleppti Miliella hendi minni og gekk af stað
með Michele Rende í daufu tunglsljósinu.
„Bráðurn," sagði ég aftur.
„Ég lofa því,“ svaraði Michele Rende.
Og svo hurfu þau, en fótatak þeirra á fyrstu visnu
trjálaufunum heyrðist enn nokkra stund. Ég gekk inn
til móður minnar, sem kraup enn á gólfinu fyrir framan
altarið. Eftir andartak snart ég öxl hennar.
NÍUNDI KAFLI
OG DAGINN eftir! Hvað ég var hreykinn þegar ég
reið beint gegnum þorpið, klofvega á klyfsöðlinum á
baki Martino. Ég lagði seint af staö til Lauzara og af
ásettu ráði tók ég á mig krók eftir Santo Stefano
veginum. Alls staðar var fólk, á torginu og á götunum,
konur að spinna í sólinni, iðjuleysingjar og drengir að
leik. Fólkið þóttist ekki sjá mig eða horfði á mig með
uppgerðar meðaumkun og þegar ég var farinn framhjá^
gaf það tilfinningum sínum lausan tauminn með drýg-
indalegum brosum og lágværum athugasemdum. Og
ég reið eins og keisari framhjá því með vitneskjuna um
' leyndarmál mitt, og ég naut illgirni þess. Þegar það
kæmist að öllu.saman! Mig langaði til að hrópa það í
allra áheyrn — að Miliella væri nú lögleg eiginkona
; ’ Michele Rende, og þótt fólkið hataði Michele Rende og
; vildi hann feigan, kallaði hann morðingja og stigamann,
1 yrði það samt að bera virðingu fyrir honum, vegna þess
að hann var maður sem barðist ótrauður við hvern
þann sem lagði stein í götu hans.
Fréttirnar bárust skjótt milli manna, án þess að ég
hefði þar hönd í bagga, einkum fyrir tilstilli Domenico
. 1 Bicia. Honum hafði þótt þetta mikið ævintýri. Vopnað-
ur, grímuklæddur maður hafði vakið hann um miðja
nótt og neytt hann til að koma með sér í kirkju og vera
svaramaöur við giftingu. Hann hafði aldrei veriö jafn-
hræddur á ævi sinni.
En viö héldum kæruleysislátbragði okkar eftir sem
áður. Nú voru margir sem köstuðu á mig kveðju þegar
ég fór framhjá og sögöu eitthvað í von um að ég næmi
staðar og spjallaöi við þá. En ég gerði engan aö trún-
aðarmanni mínum; ég tók undir kveðjur þeirra og hélt
rakleitt áfram með sama yfirlætinu og þeir höfðu áður
sýnt. Og þeir urðu að kyngja reiði sinni og láta sér
1 nægja hinar ófullkomnu fréttir sem Domenico Bicia
hafði að segja. Presturinn sagði ekkert og meðhjálparinn
' ekki heldur. Samt sem áður fréttist'það, að Infante
* lögreglustjóri hefði daginn eftir brúðkaupið farið heim
til prestsins og átt við hann langt samtal , og ef til
vill var það þess vegna sem lögreglan gerði ekkert veður
' út af þessu. f þetta skipti var ekki sent eftir okkur á
' lögreglustöðina.
En eitt kvöldið rakst ég aftur á Fimiani lögregluþjón
á heimleiðinni. Hann var næstum drukknari en í fyrra
skiptið. Það hafði mikið verið rætt í þorpinu um þenn-
an nýja vana hans, að drekka sig út úr á hverju kvöldi,
og allir voru undrandi og gramir yfir því, því að hann
' hafði aldrei fyrr drukkið úr hófi fram. Þetta kvöld stóð
hann varla á fótunum. „Þú hefur séð hann,“ sagði
hann. „Þú hefur séð hann. Þú skalt ekki segja mér, að
þú hafir ekki séð hann.“
„Nei ég hef ekki séð hann.“
„Heldurðu að við vitum ekki, að þú varst líka í kirkj-
unni?“
„Fyrst þú veizt það, hvers vegna spyrðu þá?“
„Auðvitað varstu þar. Og sagðirðu honum það?“
Ég mundi ekki greinilega hvað það var sem ég átti
að segja honum. „Já, ég sagði honum það,“ sagði ég.
„Og hann — hvað sagöi hann?“
„Ekki neitt.“
„Hvað áttu við? Það getur ekki verið að hann hafi
ekki sagt neitt?“
„Hann sagði ekkert,“ svaraði ég.
„Ekkert, — ekki nema það þó — hann fær að vita
hvað það gildir. Segðu honum að vax-a sig. Nú er eins
og lögreglan sé í fasta svefni, er það ekki? Það er eiris og
við leyfum honum að leika lausum hala að vild sinni?
Hann kemst bráðlega aö raun um, hvort ég hef ekki rétt
fyrir mér. Hann endar eins og hundur í síki.“
Veslings Fimiani lögregluþjónn. Eflaust gekk rann-
sóknin ekki honum í hag og hann i'eyndi að hugga
sjálfan sig sem bezt hann gat. Hann hafði vissulega
ekki bætt um fyrir sér ef hann hafði hjálpað Michele
Rende að komast burtu.
OC CAMÞta
Tveir menn höfðu leigt sér
saman herbergi . á hóteli í
New York, en þegar liðið var
á nótt vaknaði annar þeirra
við það að félagi hans var
tekinn að ganga um gólf í
herberginu.
Hvað er nú um að vera? —
spurði sá í rúminu. Gengur
þú orðið um gólf um miðjar
nætur?
Hinn svaraði: — Ég skulda
Rubenstein 100 dollara, sem
ég hafði lofað að borga á
morgun, en nú hef ég enga
peninga getað útvegað. Sá
syfjaði sneri sér til veggjar
og sagði: — Góði, hafðu þig
í svefninn og láttu þessum
Rubenstein það eftir að æða
um gólf að næturþeli.
En dagarnii’ liðu og hann sendi ekki eftir mér. Á
kvöldin þegar ég kom heim vonaði ég að Giacomo De
Luca eða einhver annar maður biði eftir mér til að
fylgja mér upp í fjallið. Ég vissi ekki hvoi't ég átti held-
ur aö gei’a: fara til Lauzara á hverjum degi eða vera
heima. En ef Michele Rende vissi svo vel um allt sem ég
gerði, þá mátti gera ráð fyrir því að hann vissi hvar
mig væri að finna. Eftir viku fór ég að leita að Gia-
como De Luca.
Ég vissi þegar hvar hann átti heima. Hann hafði her-
bergi á leigu í Santo Stefano í götunni bakvið klaustrið.
Það var þröng , sóðaleg gata, steinlögð og með götu-
ræsi í miðju eins og allar þrengstu göturnar. En hún
var frábrugðin þeim að því leyti að öðru megin við hana
var í stað húsa hár og gluggalaus klausturveggurinn og
við endann á götunni beygði veggurinn, svo að ekki
var hægt að komast út úr götunni þeim megin. í einu
af innstu húsunum hafði Giacomo De Luca tekið her-
bergi á leigu. En hann hafði ekki átt þar heima lengi.
Hann hafði komið þangað hálfum mánuöi eftir að síð-
asta fátæka fólkið hafði verið rekið burt úr La Cellia,
því að hann hafði líka farið þangað til að leggja hald
á land. Áður hafði hann unnið í einni sögunarmyll-
Sölumaður nokkur kom að
máii við bónda einn, sem var
á ferð í höfuðborginni og
gerði ákafar tilraunir til að
fá bóndann til að kaupa af
sér mótorhjól.
— Ég er að hugsa um að
kaupa heldur kú, sagði bónd-
inn. En sölumaðurinn var
ekki af baki dottinn og sagði:
— En góði maður, ekki gætir
þú látið sjá þig ríðandi á kú
um höfuðborgina.
— Að vísu ekki — svaraði
bóndinn —, en engu gáfulegra
væri að láta sjá sig við að
mjólka mótorhjól.
O^ehnm
eimilisþáttur
Pinnar úr sögunni
Flestar ykkar hafa óbeit á
hárpinnum, en stundum leit-
um við samt sem áður á náðir
þeirra. Það er óþægilegt að
hafa þá í hárinu en samt er
ekki auðvelt að komast af án
þeirra, vegna þess að það er
dýrt að fara á hárgreiðslu-
stofu í hvert skipti sem hárið
er þvegið.
En nú virðast dagar pinn-
anna að verða taldir og venju-
legar hárspennur vera að taka
við af þeim. Hárið er vafið upp
utanum fingur eins og gert er
á hárgreiðslustofum. Takið eft-
ir hvernig hárgreiðslukonan fer
að, þegar þið farið næst á
hárgreiðslustofu. Reynið að
vefja lokkinn upp með tveim
fingrum og missið ekki móð-
inn þótt það heppnist ekki í
fyrsta sinn. Það er nefnilega
alls ekki auðvelt að vefja lokk-
ana upp á réttan hátt, það
krefst æfingar, en allir geta
lært það.
Eftir tvö eða þrjú skipti fer
háruppsetningin að ganga bet-
ur og eftir fimmta eða sjötta
skiptið eru flestir orðnir leikn-
ir í listinni.
Auðveldast er að festa lokk-
ana með hámálum. Meiri æf-
ingu þarf til að nota litlu hár-
nálarnar. Lokkamir verða
mjúkir og eðlilegir þegar þeir
eru festir á þennan hátt, hárið
Eyrnaskart
Nú er farið að nota mjög
fyrirferðarmikið eymaskart. —
Sumir þessara skartgripa em
þornar fljótt og auðvelt er að
binda klút yfir hárið og skýla
spennunum ef maður á erindi
út aSur en hárið er orðið þurrt.
Ef þið hafið gefizt upp á að
laga sjálfar á ykkur hárið, þá
leitið til vinkonunnar. Það er
oft hægara að setja upp hár
á öðrum, og það er engan veg-
in afleit hugmynd að tvær vin-
konur þvoi sér hárið sama dag-
inn og hjálpi hvor annarri við
hárgreiðsluna.
smekklegir og snotrir, aðrir
ferlegir ásýndum og dæmalaust
ósmekklegir. Auk þess em
þetta tízkugripir og verða
aldrei við allra hæfi. Það er
ekki sama hver ber svona
skart og við hvernig búning
það er notað. Flestir eru skart-
gripir þessir úr glitrandi sim-
ilisteinum og perlum.
HÁLSKLtJTAR
ÚR SKINNI.
Hálsklútar úr skinni eru
mjög í tízku. Þeir eru fallegir
og sjálfsagt mjög hlýir en all-
dýrir. Það eru helzt snöggu
skinntegundirnar sem henta í
hálsklúta. En þótt fínustu
skinnin séu dýr og elcki við-
ráðanleg fyrir almenning, þá er
hægt að gera sér fallega klúta
úr ódýmm skinnum og hægt
er að nota skinnafganga og
slitur af gömlum loðkápum sem
eru til einskis nýtar.