Þjóðviljinn - 20.11.1954, Side 7

- Laugardagur 20. nóvember 1954 — ÞJÓÐVILJINN — (7
w, Hljómkviða
hlnthafanna
íranskeisari: Við þorðum ekki að dæma Mossadegh til dauða, en áhangendur hans
þurfum við ékki einu sinni að leiða fyrir rétt. (Bidstrup teiknaði).
Leggið okknr lið
Áskorun til allra verklýSssamtaka
heims frá AlþýSusambandi Irans
Kæru félagar.
Þið þekkið þegar atburða-
rásina í íran eftir valdarán
hersins 19. ágúst 1953, en
það var skipulagt af írönsk-
um flugumönnum í þjónustu
enskra og bandarískra heims-
valdasinna til þess að ræna
árangrinum af harðri baráttu
írönsku þjóðarinnar fj'rir
þjóðnýtingu olíuiðnaðarins.
Eftir þessa ömurlegu at-
burði hefur stjórn sú sem sett
var á laggimar eftir valda-
ránið stutt opinskátt heims-
valdasinnana á öllum sviðum
og hafið miklar árásir á
verkalýðshreyfinguna og önn-
ur samtök föðurlandsvina.
. Eins og nú standa sakir
eru öll verkalýðsfélög bönn-
uð, allir stjórnmálaflokkar og
blöð þeirra, allar verksmiðj-
ur em í höndum herliðs, og
þúsundir verkamanna,
menntamanna og föðurlands-
vina af öllum stjórnmála-
skoðunum þjást í fangelsum
og fangabúðum, eins og á
eynni Kaark í Persaflóa, en
þar er öll aðbúð mjög óheilsu-
samleg.
Fjölmargir verkalýðsleið-
togar og föðurlandsvinir hafa
verið dæmdir í langvinna
fangavist, ævilangt fangelsi
eða hafa verið dæmdir til
dauða og eiga von á aftökum
á hverri stundu. Margir hafa
fallið fyrir kúlum hers og lög-
reglu í kröfugöngum og í
fangelsum eða hafa verið
myrtir af illræðisflokkum
sem ríkisstjórnin skipuleggur
og styður opinskátt.
Erlendar fréttastofur hafa
skýrt frá fjöldamorðum póli-
tískra fanga og verklýðs-for-
ingja í borginni Recht og
morði ungs verkamanns,
Vartan Salakhanian, í pynd-
ingaklefa í Teheren, enda þótt
ríkisstjómin hafi eins og
venjulega reynt að þagga nið-
ur þessi viðurstyggilegu
glæpaverk.
Þessar víðtæku árásir eiga
sér stað á sama tíma og verð-
bólgan magnast, verðlag hef-
ur hækkað um 50% á síðustu
12 mánuðum og atvinnuleys-
ið færist stöðugt í aukana;
allar þær kjarabætur sem
verkalýðssamtökin höfðu
fengið framgegnt hafa verið
að engu gerðar og auðlindir
þjóðarinnar hafa verið af-
hentar erlendum auðhring-
um, þrátt fyrir hina lang-
vinnu baráttu þjóðar okkar
fyrir þjóðnýtingu þeirra. I
þokkabót er ríkisstjómin að
gera íran að þátttakanda í
árásarsáttmálum gegn Sovét-
ríkjunum.
Þrátt fyrir þessar ofsalegu
kúgunaraðgerðir er ljóst, að
íranska þjóðin mun halda á-
fram að berjast þar til sigur
er unninn með verkalýðs-
stéttina í fararbroddi, með
hina glæsilegu baráttusögu
sína að leiðarljósi.
Nýleg verkföll skógerðar-
manna í Teheran, og bakara í
Tabriz era dæmi um þessa
baráttu, en þau verkföll nutu
stuðnings almennings og urðu
sigursæl þrátt fyrir það þótt
mörgum verkfallsmönnum
væri varpað í fangelsi.
1 þessari baráttu hefur
stuðningur verkafólks um all-
an heim, bæði verklýðssam-
taka einstakra þjóða, alþjóð-
legra sambanda og annarra
lýðræðissamtaka, — ekki sízt
einhuga aðstoð Alþjóðasam-
bands verkalýðsfélaganna —
verið alþýðu lands okkar ó-
metanlegur stuðningur í bar-
áttunni fyrir betra lífi, lýð-
ræði, frelsi og réttindum
verklýðsfélaga.
Verkamaður Irans mun
aldrei gleyma ákvörðunum
þriðja Alþjóðaþings verklýðs-
félaganna og Alþjóðaráð-
stefnu efnaverkamanna né
heldur yfirlýsingum og mót-
mælum f jölmargra verklýðsfé-
laga og lýðræðissamtaka og
þeim verulegu áhrifum sem
það hefur haft á baráttu okk-
ar.
Fyrir tveimur mánuðum
magnaði íranska stjórnin
mjög ofbeldisaðgerðir sínar,
samkvæmt beinum fyrirskip-
unum yfirboðara sinna í Bret-
landi og Bandaríkjunum og í
bræði vegna sívaxandi and-
stöðu þjóðarinnar, með víð-
tækum fangelsunum föður-
landsvina, er hafa verið pynd-
aðir og yfirheyrðir bak við
luktar dyr af herdómstólum,
sem hafa dæmt menn til
dauða fyrir það eitt að berj-
ast fyrir bættum kjörum og
frelsi landsins.
Vegna þessa ástands skor-
ar miðstjórn Alþýðusambands
Irans á ykkur að láta í ljós
samstöðu ykkar með því að
halda kröfugöngur og íundi,
með því að senda fulltrúa-
nefndir, bréf og símskeyti til
sendisveita Irans eða beint til
írönsku stjórnarinnar, til Sam-
einuðu þjóðanna, til efnahags-
og félagsmálanefndar þeirra
og að beita öllum öðrum til-
tækum ráðum til að gera
heimsvaldasinnum og írönsk-
um flugumönnum þeirra ljóst
að íranska þjóðin stend-
ur ekki ein í baráttu sinni
heldur nýtur fyllsta stuðnings
Framhald á 11. síðu.
1 Suður-Ameriku eiga Eng-
lendingar nýlendu eina, sem
Guiana nefnist. Fyrir fáum
árum síðan fengu þessir þegn-
ar Breta, er þar lifa að kjósa
sér þingfulltrúa. Þeir völdu
sér að meirihluta menn, sem
óskuðu eftir ofurlítið auknu
frelsi nýlendubúanna, þeir
vildu koma á endurbótum í
landinu, bæta örlítið lífsaf-
komu hungraðs fólks, létta af
sárustu kúgun nýlenduvalds-
ins, lofa stritandi verkalýð að
fá eilítinn hluta af arði
vinnu sinnar, í stuttu máli
innleiða stjórnarfarslegar og
félagslegar umbætur, allt í
fyllsta samræmi við þær þing-
ræðisvenjur og þá þingræðis-
ást, sem vestrænar þjóðir
þreytast aldrei á að lofa og
vegsama. Stjórn var mynduð
á þessum grúndvelli — með
eindreginn vilja fólksins að
baki sér. Hér var bæði hlýtt
hinum marglofuðu lýðræðis-
og þingræðisvenjum. Umbæt-
ur á kjörum fólksins voru sam-
þykktar og framkvæmdir hafn-
ar, allt í anda „hinna frelsis-
unnandi þjóða“, eins og stjórn-
arflokkarnir á Islandi segja á-
samt þeim öðnim frelsiselsk-
andi valdaflokkum Englands,
Vestur-Þýzkalands og Banda-
ríkjanna, svo fáeinar fyrir-
myndir mannréttinda séu
nefndar. En þá bregður svo
við, að hin frelsisunnandi rík-
isstjórn Englands sendir
nokkur herskip til nýlendunn-
ar, skipar þar her á land,
lætur fangelsa þingkjörna
stjórn nýlendunnar, gerir
stjórnarbyltingu með ofbeldi
og leysir þingið upp, en setur
á stofn einræði undir forystu
brezks landstjóra. Kærur yfir
þessu háttalagi báru auðvitað
engan árangur. Ríkisstjórn
Englands setti á laggir nefnd
til að rannsaka rétt hugarfar
íbúanna i Guiana. Sú nefnd
hefur nýlega birt álit sitt.
Þetta álit er mjög merkilegt.
I því segir, að ekki sé rétt
að leyfa lýðræði né þingræði
í nýlendunni af því að sá
flokkur sem kosinn var að
fullum lýðræðisreglum og sem
síðan valdi sér stjórn að rétt-
um þingræðisreglum, sé fylgj-
andi sósíalisma, þ. e. vilji m.
a. minnka gróða sykurkóng-
anna brezku, en bæta hag-
sæld almennings. Og enn sé
fólkið í nýlendunni sama sinn-
is, sé fylgjandi Framfara-
flokki landsins. Þess vegna
megi ekki leyfa kosningar í
landinu.
Stjórn Englands kveðst vit-
anlega samþykk þessu áliti í
skýrslu nefndárinnar.
Svona er hún djúp, svona
er hún einlæg og falslaus ást-
in á lýðræðinu —- á borði,
þegar framkvæmd þess geng-
ur móti hagsmunum fámenn-
rar auðstéttar, en til fylgis
við f jölmenna öreigastétt, sem
sætt hefur langvarandi kúg-
un.
Við íslendingar eigum okk-
ar lýðræðishetjur, sem elska
lýðréttindi ekki síður en
stjórn Englands — og eru
ekki heldur sérlega dælir á
þessa eldheitu mannréttinda-
tilfinningu. Þeir þreytast 0
aldrei á tali um frelsisunn-
andi þjóðir — en þeir hafa
einhvernveginn gleymt að
gerast málsvarar hins ör-
snauða nýlendulýðs Guiana.
Umhyggjan snýst öll pm
vesalings rússnesku þjóðina
og alla þegna Ráðstjórnar-
ríkjanna, sem ekki fá að
koma á legg neinum sykur-
kóngum, olíuauðjöfrum og
öðrum þvílíkum máttarstólp-
um mannkynsins, sem löngum
hafa verið blómin og kórón-
an í þjóðfélagi hinna frelsis-
unnandi.
I öðru ríki Ameríku var
lýðræðiskosinni ríkisstjórn
fyrir nokkrum mánuðum
steypt af stóli, líka með of-
beldi og fyrst og fremst með
tilstyrk og atbeina hinna
frelsisunnandi auðkónga
Bandarikjanna. Her var sénd-
ur inn í landið, öll lýðréttindi
afnuminn, vænn hópur drep-
in eða fangelsaður þeirra, sem
reynt höfðu að bæta ofurlítið
kjör hinna bágstöddustu, rétt-
lausu, hungruðu og allslausu.
Allt var þetta gert í nafni
lýðræðis, þingræðis og ástar
á friði og mannréttindum,
auðvitað.
Austur á Malakkaskaga
hefur um langan aldur átað-
ið yfir styrjöld milli Breta
og langkúgaðra nýlenduþegna,
vopnlítilla bænda, sem gengu
með þá dæmalausu ónáttúru
að þykjast eiga sjálfir landið,
sem þeir lifðu í og óskuðu
sér þess ósvífna hlutskiptis
að þurfa ekki að deyja úr
hungri og vesöld til dýrðar
hinum vestrænu frelsisunn-
endum. Heimili þeirra voru
brennd, lífsbjörg þeirrá frá
þeim tekin, en þeir sjálfir
hnepptir í fangabúðir. Mal-
akkabúinn féll, veslaðist upp,
slitinn frá fjölskyldu, heimili
og vinum. En á vesturlöndum
syngja hinir frelsisunnandi
sinn söng um mannréttindi,
lýðræði og frelsi.
I norður Afríku berst
franskur her við íbúana, sem
æskja ofurlítið meiri mann-
réttinda, bættrar lífsafkomu,
finnst að þeir eigi sjálfir -sitt
land og sitt líf — en fá hvor-
ugt. I nafni sömu hugsjóna
þeirra er birtust svo fallega i
mannréttindaskránni, þar sem
allir menn á jörðunni eru
sagðir jafningjar, eru þeir
„upprættir“, eins og útvarpið
okkar kemst svo fagurlega að
orði í fréttum sínum. Morðtól
hinna frelsisunnandi þjóða —
svo enn sé haldið sér við sí-
endurtekin orðtök friðarpost-
ulanna í Vestur-Evrópu —
afmá þá, drepa þá, svo hin
lýðræðiselskandi auðstétt geti
enn betur sýnt sín óumræði-
legu mannkærleiksverk-
Og svona mætti telja nær
því í það óendanlega.
Er nokkur furða þótt þið,
íslenzku söngmenn ihaíds-
flokkanna brýnið róminn í
einni sterkri hljómkviðu
mannréttindaástarinnar, lýð-
Framhald á 11. síðu.