Þjóðviljinn - 29.12.1954, Blaðsíða 10

Þjóðviljinn - 29.12.1954, Blaðsíða 10
10) — ÞJÓÐVTLJINN — Miðvikudagur 29. desember 1954 ------. Erích Maria ItEMARQUE: -----------------------, Að elsha . • • • .. og deyja V_______________________J 16. dagur * „Sömuleiðis.“ * Fresenburg þrammaöi af stað gegnum snjóinn í átt- ' ina að næsta þorpi þar sem hann hafði aðsetur. Gráber : starði á eftir honum, þar til hann hvarf inn 1 myrkrið. 1 Þá fór hann til baka. Fyrir fraiman kirkjuna sá hann 1 dökkan skuggann af hundinum. Dyrnar opnuðust og mjór ljósgeisli kom í ljós sem snöggvast. Segldúkur hafði verið hengdur fyrir innganginn. Ljósið virtist hlýlegt og ! hefði litið heimalega út ef maður hefði ekki vitað hvers ' vegna það var þama. Hánn nálgaðist hundinn. Hund- 1 urinn stökk burt. og Graber sá að brotnu styttumar ‘ stóðu í snjónum fyrir framan kirkjuna. Við hliðina á þeim lá ónýta reiðhjólið. Allt hafði verið borið út, því 1 að ekki veitti af rúminu. Hann gekk í áttina að kjallaranum, þar sem flokkur hans hafði aðsetur. Fölt sólarlag sást að baki rústunum. 1 Hjá annarri kirkjuhliðinni lágu líkin. í þíðviðrinu höfðu þrjú gömul lík fundizt í viðbót. Þau vom mjúk og mold- arleg. Hjá þeim lágu hinir sem dáið höfðu í kirkjunni þennan sama dag. Þeir voru enn fölir og fjamdsamlegir og virtust ekki enn búnir að sætta sig við örlög sín. 4 skall hurð nærri hælum. Ég held að allur kjallarinn fyrir aftan okkur hafi hrunið". Þeir skriðu út. Hávaöinn fyrir utan hófst að nýju. Gegnum hann heyrðu þeir Múcke hrópa skipanir. Steinn á flugi hitti hann í ennið. Blóðið streymdi niður andlit hans, svart í flöktandi ljósinu. „Komið. Allir! Grafið þá upp! Hverja vantar?“ Enginn svaraði. Spurningin var of heimskuleg. Gráber og Sauer voru að hreinsa burt steinruðning. Það var seinleg vinna. Járnbitar og stórir steinar voru fyrir þeim. Þeir sáu varla til. Þeir höfðu ekki aðra birtu en bjarmann frá sprengingunum. Gráber ýtti frá sér ruðningi og skreið meðfram fölln- um veggnum. Andlit hans var rétt við ruðninginn og hann þreifaði fyrir sér í sífellu. Hann hlustaði vand- lega, bjóst við að heyra óp eða stunur og þreifaði eftir limum í rústunum. Þetta var betra en að grafa út í blá- inn. Tíminn var dýrmætur þegar steinveggir hrundu. Allt í einu fánn hann fyrir sér hönd sem hreyfðist. „Hér er einhver", hrópaði hann. Hann mokaði og leitaði að höfðinu. Haxm fann það ekki og togaði í höndina. „Hvar ertu? Segðu eitthvað! Segðu mér hvar þú ert!“ hrópaði hann. „Héma“, hvíslaði grafni maðurinn í hléi milli spreng- inga, næstum upp við eyra hans. „Togaðu ekki í mig. Ég er fastur“. Höndin hreyfðist aftur. Graber ruddi til steinum. Hann fann andlitið. Hann þreifaði á munni mannsins. ,,Hérna“, öskraði hann. „Hjálpið mér héma“. Það komust ekki að nema tveir menn til aö grafa. Gráber heyrði rödd Steinbrenners. „Færðu þig til! Gættu að andliti hans. Við verðum að komast að hon- um frá þessari hlið. Gröher vu niig^r. ífintr Utihíi rösklega í| rííýrkxinu. „Hver er hann?“ spurði Sáuer. „Ég veit það ekki. Hver ert þú?“ Grafni maðurinn sagði eitthvað. Gráber skildi hann'j Þeir vöknuðu. Kjallarinn skalf og nötraði. Þeir fengu hellu fyrir eyrun. Alls staðar hrundi úr múrveggjunum. 1 Loftvarnarbyssurnar handan við þorpið skutu án afláts. ■ „Út héðan“, hrópaði einn hermannanna. „Rólegir! Kveikið ekki ljós“. „Út úr þessari rottugildru". „Fífl! Hvert á að fara? Þegið þið! Þið emð ekki betri • en nýliðar.“. Þung sprengja skók kjallarann til. Eitthvað brotnaði ' og féll niður í myrkrinu. Það heyrðist brothljóð, steinar ' falla, timbur brotna. Föl leiftur sáust gegnum opið í loftinu. „Einhverjir hafa grafizt undir þarna bak við“. „Þegið þið! Það var bara hluti af veggnum". „Út. Áður en þeir grafa okkur lifandi hérna“. ' Einhverjir sáust á hreyfingu fyrir utan kjallarann. ' „Fávitar", öskraði einhver. „Verið kyrrir þarna niðri! ’ Þar er ykkur óhætt fyrir sprengjubrotum“. Hinir sinntu þessu engu. Þeir treystu ekki veigalitl- ' um kjallaranum. Þeir höfðu á réttu að standa, og sömu- ' leiðis hinir sem kyrrir voru. Það var aðeins heppnin sem réði. Það var jafn líklegt að þeir yrðu undir stein- veggnum og fyrir sprengjubrotum. Þeir biðu. Þeir höfðu óþægindakennd í maganum og önduðu með varúð. Þeir biðu eftir næstu sprengju. Hún hlyti að falla nærri. En hún gerði það ekki. Þess í stað ’ heyrðu þeir allmargar sprengjur í lotu lengra í burtu. „Djöfullinn sjálfur“, hrópaði einhver. „Hvar eru orustuflugvélarnar okkar?“ „Yfir Englandi“. ‘ „Haldið þið kjafti“, öskraði Mucke'. „Yfir Stalíngrad", sagði Immermann. ! „Þegiðu". * Véladynur heyrðist milli sprengjudrunanna. „Þarna eru þær“, hrópaði Steinbrenner. „Þetta eru okkar vélar“. ' Allir hlustuðu. Vélbyssuskothríð kvað við. Svo heyrð- 1 yst þrjár sprengingar, hver á eftir annarri. Þær voru mjög nálægt þorpinu. Föl birta lýsti upp kjallarann og ' í sömu andránni ógnþrunginn hvítur, rauður og grænn ' bjarmi, jörðin lyftist og sprakk með dynjandi gný, Ijós- flóði og myrkri. Um leið og úr þessu dró heyrðust óp að utan og urg í steinveggjum sem féllu saman í kjall- ’ aranum. Gráber skreiddist fram undan brakinu. Kirkj- ‘ an, hugsaði hann, og honum fannst eins og ekkert væri eftir af honum nema hörundið, allt annað væri horfið. ’ Inngangurinn að kjallaranum var óskemmdur; það 1 markaði óljóst fyrir honum um leið og blinduð augu hans fóru að greina umhverfið. Hann hreyfði sig. Hann hafði ekki særzt. i „Fari það kolað“, sagði Sauer við hlið hans. „Þarna <s>- Enn um hversdagskjóla Hversdagskjólinn þarf mað- ur að kunna vel við. Maður þarf að geta horft á hann á hverjum degi og sniðið má ekki vera þannig að það þvingi mann á nokkum hátt. Sniðið verður að fara eftir þvi hvort eigandi kjólsins er skrifstofu- stúlka, húsmóðir eða verk- smiðjustúlka, því að þær gera ekki sömu kröfur til hversdags- fatnaðar. Húsmóðirin þarf að eiga rúm- góðan hversdagskjól, sem hún getur hreyft sig óþvingað í, skrifstofustúlkan getur ef til vill notað kjól með þröngu pilsi, en trúlega þarf hann að vera víður um handveginn til þess að stúlkan geti teygt sig eftir pappír og blöðum og skrif- að auðveldlega á ritvél. Stór, hvít, stífuð uppslög sem á tímabili voru ævinlega sýnd í bandarískum kvikmynd- um sem einkenni á sönnum skrifstofustúlkum, eru eitt hið óhentugasta sem hugsast getur á skrifstofum. Það er erfitt að halda hvítum, stífuðum upp- slögum hreinum og þau eru alltaf fyrir þegar skrifað er á ritvél. Munið eftir slikum smá- atriðum þegar þdð veljið ykkur hversdagskjól. Það er ekki nóg -að sniðið sé snoturt, það þarf líka að henta fyrir það sem á að nota það til. Gleras og gaman Fyrrverandi utanríkisráð- herra Bandaríkjanna, Cordell Hull, var kunnur fyrir var- fæmi sína /í fullyrðingum. Eitt sinn sem oftar var hann á ferðalagi í járnbrautarlest. Vinur hans sem með honum var benti honum skyndilega á stóra hjörð við veginn. Sjáðu, nýrúið fé, sagði vinur- inn. Að minnsta kosti á þeirri hliðinni sem að okkur snýr, svaraði ráðherrann. te=SSSS=a Lærður maður skrifaði sendi- bréf fyrir óskrifandi þjón sinn. Er bréfinu var efnislega lokið, sagði lærði maðurinn: Er nokkuð sem þér vilduð láta bæta við? Þér gætuð kannski beðizt af- sökunar fyrir mína hönd á slæmri skrift og mörgum rit- villum, svaraði fákæni mað- urinn. B=SSS==I 'i Kona mannsins kom skyndi- lega inn í eldhúsið, og þá var maðurinn hennar einmitt sem óðast að faðma vinnustúlk- una. ...... ••• i'ettá kemn>* —-í- ovænt, sagði eiginkonan hörð á svip. Þú ættir bara að vita hvað það kemur okkur líka mikið á óvænt, svaraði eiginmaðurinn og lét sér hvergi bregða. Kjólarnir þrir á myndinni eru allir hugsaðir sem hvers- dagskjólar og hægt er að breyta þeim eftir þörfum. Fyrsti kjóll- inn er hentugur fyrir alls kon- ar vinnu. Það er kjóll í skóla- stelpustíl og fullorðin kona get- ur hæglega notað hann. Hún þarf ekki einu sinni að vera sériega ung, aðeins sæmilega grönn og spengileg. Köflótta efnið snýr á ská í öllum kjóln- um og blússa og ermar eru sniðið út í eitt. Ermasíddin er hentug og þó hlý. Pilsið er vel vítt og stóru vasarnir eru skakkir á. Þetta er góður hversdagskjóll, ef maður ósk- ar eftir kjól sem er ekki of frumlegur. Kjóllinn með þrönga, slétta pilsinu er að sínu leyti jafn einfaldur að gerð og sniði. Hann er með ísettar ermar og stór uppslög á þeim. Við minnt- umst áður á að stór uppslög væru ekki hentug við skrif- stofuvinnu og þá ekki heldur við heimilisstörf. Hvers vegna eru þau þá höfð á þessum kjól ? Vegna þess að þau eru falleg og margir nota hversdagskjól- inn fyrst sem betri kjól áður en hann er tekinn til hvers- dagsnota og þessi kjóll hentar einmitt mjög vel til þess. Not- ið stóru uppslögin fyrst í stað og styttið síðan ermarnar og gerið þær hálflangar þegar þið farið að nota kjólinn í vinnuna. Stóru uppslögin má svo nota til að sauma úr lítil uppslög á stuttu ermina. Þriðji kjóllinn er nýtízkuleg- astur af þessum þrem kjólum. Hann er með breiða v-hálsmál- inu og við það notaður dropótt- ur hálsklútur. Belti og vasa- klútur eru úr sama dropótta efninu. En varið ykkur á að nota það ekki víðar, t.d. i hnappa og uppslög, því að þá er hætt við að kjóllinn verði ofhlaðinn.

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.