Þjóðviljinn - 10.02.1955, Blaðsíða 11

Fimmtudagur 10. febrúar 1955 — ÞJÓÐVILJINN — (11
Erich Maria REMARQUE:
f-----------------------
Að elsha ...
. . •og deyja
í •
^_______________________j
51. dagur
leyfi fengið. Hann hefði alveg eins getað lagzt til svefns
á vígstöðvunum og dreymt að hann veeri í leyfi.“
„Þú heldur það, bróðir. En það er nú þvert á móti.
Ég sef hér, og þegar mig dreymir er ég á vígstöðvunum."
„Og hvar ertu 1 raun og veru?“ spurði Reuter.
,,Ha? Auðvitað hér.“
„Ertu viss um það?“
Egghöfðinn jarmaði. „Það er þetta sem ég á við“,
sagði hann. „Það skiptir engu máli hvar hann er, fyrst
hann er alltaf í bælinu. En hann skilur það ekki, asn-
inn, sá arna,“
„Það skiptir máli þegar á að vakna, spekingur,“ sagði
Feldmann, slcyndilega gramur og hallaði sér út af.
Reuter sneri sér aftur að Graber. „Og þú, hvernig
ætlar þú að næra hina ódauðlegu sál þín 1 dag?“
„Segðu mér hvert ég á að fara til að fá góðan kvöld-
Hann sneri sér við og gekk út. Sitt hvom megin við
innganginn voru minningartöflur um látna menn. Hann
mundi eftir töflunni til hægri; hún var til minningar
um þá sem fallið höfðu í heimsstyrjöldinni fyrri. Hún
hafði alltaf verið skreytt greinum og laufsveigum á
flokkshátíðum, og Schimmel, skólastjóri, hafði flutt
hiartnæmar ræður fyiir framan hana um hefnd, öfl-
ugt Þýzkaland og laun framtíðarinnar. Schimmel var
með stóra, mjúka ístru og svitnaði mikið. Taflan til
vinstri var ný. Gráber hafði aldrei séð hana fyrr. Hún
va.r til minningar um þá, sem falliö höfðu í þessu stríði.
Hann las nöfnin. Þau voru mörg; en taflan var stór og
hjá henni var rúm fyrir aöra.
í skólagaröinum fyrir utan mætti hann umsjónar-
manninum. „Eruð þér að leita að einhverju?" spurði
maðurinn.
„Nei. Ég er ekki að léita að neinu.“
Gráber hélt áfram. Svo fékk hann hugmynd. Hann
gekk til baka. „Vitið þér, hvar Pohlmann á heima?“
spurði hann. „Herra Pohlmann sem var kennari hér.“
„Hen-a Polilmann vinnur ekki lengur hérna.“
„Ég veit það. Hvar á hann heima?“
Umsj ónarmaðúrinn leit í kringum sig. „Það heyrir
enginn til okkar,“ sagði Gráber. „Hvar á hann heima?“
„Hann átti heima á Jahntorgi sex. Ég veit ékki hvort
hann er þar enn. Voruð þér nemandi hérna?“
„Já. Er Schimmel enn hérna, skólastjórinn?"
„Auðvitað," svaraði umsjónarmaðurinn hissa. „Auö-
vitað er hann hérna ennþá. Því skyldi hann ekki vera
hér?“
verð.“
„Aleinn?“
„Nei.“
„Farðu þá á Germaníu. Það er eini staðurinn. Eini
gallinn er sá, aö það er ekki víst að þeir hleypi þér inn.
Ekki í þessum fötum. Þetta er gistihús fyrir liðsforingja
og veitingastaður líka. En ef til vill sæi dyravörðuiinn
aumur á þér.“
Gráber leit niður á fötin sín. Búningur hans var
bættur og mjög snjáður. „Gætirðu lánað mér jakkann
þinn?“
„Það vildi ég gjaman. En þú ert þrjátíu pundum létt-^
ari en ég. Þeir hleyptu þér aldrei inn. En ég gæti fengið
lánaðan sparibúning af liðþjálfa í þinni stærð og buxur
líka. Ef þú ferð í frakka utanyfir tekur enginn eftir því
hér í skálanum. En meðal annarra orða, hvers vegna
ertu enn óbreyttur? Þú hefðir átt að vera orðinn liðs-
foringi fyrir löngu.“
„Ég var einu sinni liðþjálfi. En svo lenti ég í slags-
málum við lautinant og var lækkaður í tigninni fyrir.
Til allrar hamingju var ég ekki settur á agastofnun. En
hækkun í tigninni var úr sögimni.“
„Gott. Þá hefurðu siðferðilegan rétt til að bera lið-
þjálfabúning. Og ef þú ferð með stúlkuna þína á Germ-
aníu áttu að biðja um Johannisberger Kochsberg 1937,
úr kjallara G.H.von Mumm. Það er vín sem getur vakiö
menn upp frá dauðum.“
„Gott. Það er það sem ég þarf.“
Það var komin þoka. Gráber stóð á brúnni yfir ána.
Vatnið var fullt af úrgangi, svart og gruggugt, morandi
í spýtnabraki og búsáhöldum. Hinum megin reis dökk-
leitt skólahúsið út úr hvítri þokunni. Hann horfði á það
stundarkorn; svo gekk hann yfir brúna og eftir stígn-
um sem lá að skólagarðinum. Stóra járnhliðið, rennvott
af dögginni, stóð galopið. Hann fór innfyrir. Skólagarð-
urinn var tómur. Þar var enginn; kennsludagurinn var
á enda. Hann gekk yfir garðinn að árbakkanum. Bolir
kastaníuti’jánna voru svartir eins og þeir væru úr kol-
um. Undir þeim voru votir bekkir. Gráber hafði oft set-
ið á þeim. Ekkert það sem hann hafði þá dreymt um
hafði rætzt. Hann hafði farið beint úr skólanum í stríð-
: ið.
Drykklanga stund starði hann út á ána. Brotið rúm-
stæði hafði rekið til lands. Á því lágu hvítir koddar eins
og vatnssósa svampar. Það fór hrollur um hann. Svo
gekk hann til baka og nam staðar fyrir framan skóla-
húsið. Hann reyndi aðaldyrnar. Þær voru ólæstar. Hann
opnaði þær og fór hikandi innfyrir. í anddyrinu nam
hann staðar og leit í kringum sig. Inni var lamandi
skólalykt og hann sá skuggalegan stigann og dökkmál-
aðar hurðirnar sem lágu að samkomusalnum og skóla-
stofunum. Hann fann ekki til neins. Ekki einu sinni fyr-
irlitningar eöa hæðni. Hann fór aö hugsa um Well-
mann. „Maður ætti aldrei að fara aftur á neinn stað,“
hafði hann sagt. Hann hafði haft rétt fyrir sér, Gráber
fanh ekki neitt nema tómleika. Öll reynslan sem hann
hafði oröið fyrir síðan á skólaárunum var í mótsögn við
Jað sem hann hafði lært þar. Ekkert var eftir. Þetta var
gjaldþrot.
„Já,“ sagði Gráber. „Því ekki?“
Hann gekk áfram. Eftir stundaffjóröung áttaði hann
sig á því að hann var orðinn villtur. Þokan var orðin
þét'tari og hann hafði villzt í nístunum. Þær voru allar
eins og það var ekki hægt að þekkja göturnar sundur.
Þetta var undarleg tilfinning: eins og hann hefði villzt
inni í sjálfum sér.
Hami var lengi aö finna Hakenstrasse. Allt í einu var
komin gola og þokan fór aö hreyfast og þokast til eins
og hljóðlaust, draugalegt haf.
Hann fór að heimili foreldra sinna. Hann fann engin
elmlllsþáttnr
Tekur hárið ekki við permanenti?
Sumar konur eru svo ó-
heppnar að vera með hár sem
tekur mjög illa við perma-
nentliðun, en þótt maður sé
með ósköp venjulegt hár, get-
ur maður orðið fyrir því að
permanentliðun endist ekki.
Ástæðan getur verið sú að
maður hafi farið á hágreiðslu-
stofu á óheppilegum tíma.
Hárið tekur illa við perma-
nenti síðustu dagana fyrir tíð-
ir og ennfremur dagana sem
tíðir standa yfir.
Natron gegn svita
Konur sem svitna mikið undir
höndunum þurfa oft að eyða
talsverðum fjárfúlgum í lyktar
eyðandi lyf. Til eru hentugir og
góðir staukar, en þeir eru því
miður dýrir. Vökvar eru yfir-
leitt ódýrari, en þó eru tals-
verð útgjöld í sambandi við þá.
Við það bætist, að það þola
ekki allir sterk lyf gegn svita,
fá jafnvel exem af ofnotkun.
En það er hægt að bjargast við
venjulegt natron, sem handar-
krikarnir eru púðraðir með
eftir þvott. Það þarf að púðra
óspart, en natron er ekki dýrt,
svo að það ‘kemur ekki mikið
að sök. Og natrom er skaðlaust
fyrir húðina og því ágætt
handa þeim konum sem hættir
við að fá útbrot af sterkum
lyfjum.
Margar konur yita þetta
ekki og hágreiðslukonur segja
að margar konur hafi það á
tilfinningunni að þær líti illa
út þessa daga og fari því á
hárgreiðslustofu til að skinna
upp á útlitið án þess að at-
huga að þær velja óheppileg-
asta tímann til slíks.
Sama gildir meðan á las-
leika stendur, ofkæling er í
uppsiglingu eða eftir veikindi.
Það kemur oft fyrir, ef mann
hefur vantað í vinnu um tíma
vegna lasleika, að maður ætl-
ar að nota síðasta veikinda-
frídaginn til að fara í perma-
nent, en þá er það til einskis.
Ef hárið er rytjulegt eftir las-
leika, er skynsamlegra að
klippa það örlítið og láta sér
nægja pinnakrullur þangað til
maður er orðinn alveg heil-
brigður.
Tfl
119 9 c i l ciðii
Glens og gaman
Ég hélt að þér hefðuð verið
veikur í gær, sagði forstjór-
inn við skrifstofumanninn.
Ég var það líka, svaraði
skrifstofumaðurinn.
Þér voruð nú ekki mjög
veiklulegur á veðreiðunum
eftir hádegið sagði forstjór-
inn.
Nei, ekki fyrst, en þér hefð-
uð átt að sjá mig þegar hest-
urinn minn tapaði, svaraði
skrifstofumaðurinn og lét sér
hvergi bregða.
Ungur leikritahöfundur sendi
eitt sinn (sem oftar) frægum
gagnrýnanda nýjasta verk
sitt. Gagnrýnandinn las
það. samvizkusamlega, sendi
það því næst aftur ásamt svo-
látandi bi'éfi:
Kæri herra. Ég hef lesið leik-
rit yðar. Ó, kæri herra. Yðar
einlægur.
Slúðrið í þessari veröld, það
ríður ekki við einteyming,
sagði göfug ensk jómfrú við
lávarð nokkurn í veizlu: nú
hefur það til dæmis verið
borið út að ég eigi tvíbura
á laun.
Sakar ekkert, sakar ekkert,
náðuga ungfrú — ég fyrir
mitt leyti trúi aldrei nema
helmingnum af því sem mér
er sagt.
Góður kuldabúningur
Síðbuxur ná æ meiri vin-
sældum. Það tíðkast meira og
meira að nota síðbuxur sem
hversdagsbúning, og ekki að-
eins í ferðalög og sport. Unga
móðirin sem fer út að verzla
með króana sína er þægilega
klædd í síðbuxum og hentug-
um jakka við.
Mikið ber á þykkum, tvö-
földum jökkum úr jersey öðr-
um megin en þykku ullarefni
hinum megin. Á franska jakk-
anum á myndinni eru ermar
og berustykki prjónað og það
lítur vel út og er hlýtt þegar
það er fóðrað með þéttu efni.
Þetta er ágæt hugmynd, ef
maður á bút af mjúku ullar-
efni heima, sem ekki dugar í
heilan jakka, eða þegar saum-
að er upp úr gömlu sem næg-
ir ekki heldur í heila flík.