Alþýðublaðið - 10.09.1921, Blaðsíða 1

1921
Hvers vegna?
Urn ellaa heiminn er sama
sagan eð gerast upp aftur og
^aítur. Auðvaldið, sem ræður yfir
framleiðslutækjunum, notar sér af-
stöðu sina, og setur verkamönn-
unum svo harða kosti sem því er
unt. Verkamennirnir — öreigarn-
ir — sem engin framleiðsiutaeki
eiga, néma sjálfa sig, reyna eftir
mætti að hamla gegn peninga
valdinu — því vaidi sem mesta
bölvun hefir leitt yfir mannkynið.
(Hafi djöfullinn fundið upp nokk
urn hlut bér á jörðinni, þá kefir
hann fundið upp peningana).
Mannkynið er meira og meira
að skiítast f tvo flokka: stórefna-
menn ðg öreiga — þá sem eiga
framleiðslutækin ®g hina sem
ekkert eiga af þeim. Baráttan
milli þessara fiokka eykst dáglega,
og þeim fækkar jafnt og þétt,
sem ekki heyra til öðrumhvorum
áokknum. Auðmennirnir eru fá
mennir, en eiga mestan hluta
heimsauðsins. Miili stéttin er
nokkuð fjölme'nnari, en á marg-
falt minna. Oreigarnir eru miklu
fjölmennari en báðar hinar stétt-
irnar, en þeir eiga aðeins örlítið
brot af heimsauðnum. Miliistéttin
verður smátt og smátt öreigar
iíka, auðmennirnir — auðhring
arnir — gleypa beialínis eigur
þeirra. Afleiðingin verður sú, að
baráttan harðnar ean meir.
Og hver verður ofaa á?
Vafalaust verður sá fiokkurinn
ofan i, sem fjölmennari er, þegar
til úrslitanna kemur. En tíl þess
að það gsti orðið, þurfa öreigarn
ir vitanlega að vinna saman og
t starfa saman að sameiginlegri
heill sinni. Og þeir eru einmitt
altaf að þokast nær og nær hver
öðrum. Hringurinn verður þéttari
og þéttari, Liðunum fjölgar stöð
ugt. Fieiri og fleiri, sem eiga Kfs-
viðurværi sitt undir högg auð-
valdsins að sækja, ganga saman í
alheimssamtök til þess, &ð vinna
Laugardaginn xo. september.
að heill meðbræðra sinna. Tala
þeirra, sem finna og skilja þörf-
ina i þvf, að vera samtaka, hefir
margfaldast i tveimur árum. Og
margar miljónir manna um allan
heim trúa beinlfnis á signr sfns
máls, og þeim er það full Ijóst,
að enginn fullkominn endi verður
bundinn á stéttabaráttuaa fyr en
gerbreytt er aúverandi þjóðfélags
fyrirkomulagi.
Jafaaðarstefnan er í eðli sínn
byltingastefna, engu * síður en
kristindómurinn var það, meðan
hann var prédikaður af sannfner-
ingu og trú manna, sem ekki
kiptu sér- upp við það, þó þeir
segðu valðköfunum og auðkýfing
unum til syndanna, og höfnuðn
öllu tiidri og hégóma sjálfir. Nú
er sá gamli og góði siðar daaður.
Þvf er ver. Kenaimennirnir eru
viltir vegar. Þeir iifa flestir of
fjarlægir fjöidanum, til þess að
geta fullkomlega átt&ð sig á á
standinu og — þeim iiður vei!
Svoaa er í stuttu máii þessu
farið í öðrum Iöndum.
En hvernig er þá ástandið hér
hjá oss íslendingum?
Nlkvæmtega hið sama
Hér sækir meira og meira í
sama horí og ann&rsstaðar.
Sjáliseignarbændunum fækkar.
Stóreignamönmmum fjölgar. 120
menn eiga V3 alls hins ísieszka
þjóðarauðs. Öreigunum fjölgar
með degi hverjum. Lögbirtinga-
blaðið ber þess ijósast vitni, og
koma þar þó' fæat kurl til grafar.
Hvað á ti! bragðs að taka?
Þeir, sem með völdin fara vilja ekki
sjá þetta, og þó þeir aæu það,
skilja þeir það ekki, eða geta
ekkert að gert, því þeir eru bundn
ir á klafa hins fslenzka auðvalds.
Æðsti maður iandsina þiggur stór
laun af ítlandsbanka, einni helztu'
stofnun og stoð ísienzkra gróða
brallsmanna. Aðrir eiga stóra hluti
f allskonar fyrittækjum auðvaids
ins. Þeir eru allir bundnir á klafa
b'ólmnarinnar, Allir rígnegldír og
geta sig bvergi hreyft, þó þeir
208 tölubl.
Brunatryggingar
á innbúi og vörum
hvorgí ódýrarl on hjá
A. V, Tulínius
vátrygglngaskrlfatofu
El m skípaf ólagsh úslnu,
2. hœð.
fegnir vildu. Auðvaldið hefir keypt
þá, án þess þeir hafi orðið varír
við það. Og það á þá með húð
og hári. Því miður.
Öreigamir — aiþyðan — allir,
sem eiga kaup sitt undir högg
annara að sækja, verða að sam-
einast gegn þessum eiturormi, sem
teygir tunguna og tenuurnar inn
f fslenzkt þjóðlff og læsir klóm
sfnum fastara og fastara um varn-
ariausa aiþýðuna.
Og hvers vegná?
Vegna þess, að fjöldinn einn
getur með afli því, sem í honum
býr, afstýrt þvf, að hér fari eins
og i öðrum iöndum, að vér sökkv-
um jafn langt f feuið og nágrannar
okkar. Vegna fess að keill al■
jþjððar krefst fess.
Verkamenn! Öreigar l Sameinist
undir eitt merki. Stofnið með ykk-
ur félög og gangið f eitt alþjóðar-
samband. Því fyr, þvf betra.
„Goöafoss“
á innsiglingu.
Utan af breiðum alda-sæ,
eftir myrka njólu
.Geðafoss* í fjaliablæ
fer mót degi og sólu.
Berðu ætfð heill f höfn
heiilir voru Iandi.
Sigldu heilll — á dökkri dröfn:
dreki ósigrandi.
Jón Magnússon.
1