Þjóðviljinn - 06.01.1956, Qupperneq 6

6) — ÞJÓÐVILJINN — Föstudagur 6. janúar 1956
/------------------------*\
lllOSVILIINN
Útgefandi:
: Sameiningarflokkur alþýðu
| — Sósíalistaflokkurinn —
w_____I------------------'
Ríkisstjórn rúin
trausti
Það er alkunn staðreynd
að ríkisstjórn sú sem nú sit-
ur við völd nýtur ekki fylg-
is verkafólks, og telja þeir
hag sínum bezt borgið með
því að lífdagar hennar verði
sem skemmstir. Aldrei mun
þessi staðreynd heldur hafa
komið ríkisstjórninni á ó-
vart; hún er einmitt til þess
stofnuð að gæta hagsmuna
auðmánna gegn verkafólki.
En ■' ríkisstjórnin er víðar
rúin trausti en hjá því fólki
sem vinnur hörðum höndum
að framleiðslustörfum. Nú
um áramótin lýsti einn öfl-
ugasti hluti atvinnurekenda,
útvegsmenn, yfir vantrausti
sínu af næsta einstæðri fyr-
irlitningu. Ríkisstjórnin hafði
boðtót til að framlengja báta-
•gjaldeyriskerfið í einn mán-
uð ásamt hækkun þeirri, sem
útvegsmenn sölsuðu undir
sig í haust af fullkominni
frekju, og lofað að nota þann
tíma til að ganga frá endan-
legum samningum, gegn því
að útgerðarmenn frestuðu
-róðrarbanni sínu á meðan.
Útvegsmenn þverneituðu og
lýstu þar með yfir að þeir
festu engan trúnað á það
að ríkisstjórnin kæmi nokkr-
um samningum í verk nema
tilknúin og neydd af algerri
stöðvun. í þessari deilu eru
bæði skæðin ámóta góð, en
•hún sýnir hversu komið er
tiltrú ríkisstjórnarinnar. Sá
■hluti atvinnurekenda sem
tengsl hefur við framleiðslu-
störfin telur sig ekki geta
!itið á Ólaf Thors og félaga
hans sem umboðsmenn sína;
jstjórnin er einvörðungu orð-
.in fulltrúi milliliða og her-
mangara.
Og sama blasir við hvert
sem litið er. Ekki er virðing
ríkisstjórnarinnar meiri hjá
érlendum þjóðum „vinum
ókkar og bandamönnum'. í
mörg ár hafa ráðherrar og
embættismenn þeirra farið
eina bónbjargarferðina af
annarri til þess að reyna að
fá lán til þess að fullvirkja
Sogið og reisa sementsverk-
smiðju en enginn hefur þor-
að að 'trúa stjórninni fyrir
peningum. Eru þó bæði þessi
fyrirtæki mjög arðbær og
geta flestum betur staðið
undir lánum, en erlend mátt-
arvöld í fjármálum van-
treysta ríkísstjórninni jafn-
vel til þeirra verka sem ein-
földust mega virðast og
sjáifsögðust.
Sú ríkisstjóm sem hvorki
hefur tiltrú hjá vinnandi
fólki né hjá þeim hluta at-
vinnurekenda sem tengdir
eru framleiðslunni né hjá
nokkurri erlendri ríkisstjórn
á og þarf og verður að víkja.
Það þoiir enga bið.
Gnnnar M. Magnúss:
ABENDING
til yfirmanns herþrælanna á Islandi,
John W. White á Keflavíhurflugvelli
I.
Að gefnu tiíefni
hefst þetta
greinarkorn á nokkurri upp-
rifjan um fáeina menn. sem
koma við sögu íslands sem
sendiboðar erlends valds og er-
lendra yfirgangsmanna.
Fyrst skal segja yður, herra
John W. White, frá Una
danska. Hann var sendur frá
konungi Noregs, skömmu eft-
ir landnám íslands, til þess
að freista þess að leggja land-
ið undir konung. En þann veg
tóku landsmenn þessum er-
lenda sendimanni, að þeir neit-
, uðu honum um vistir og aðr-
ar nauðþurftir, svo að hann
fékk eigi við haldizt, hrökkl-
aðist því milli héraða og var
loks drepinn.
Því nœst er að segja yður
frá öðrurri sendimanni er Þór-
arinn hét og var Nefjólfsson.
Þá var ártalið 1024. Hann kom
til alþingis og gekk á Lög-
berg á Þingvöllum, bar þar
fram kveðju konungs og þá
orðsendingu til landsmanna að
þeir gengi honum á hönd. Vék-
ust menn að nokkru undan
þessu. Þá mæltist sendimað-
ur til þess af konungs hálfu,
að íslendingar gæfu honum
eyju þá fyrir norðan land, er
Grímsey heitir, og hét fríð-
indum á móti. Vildu. sumir
höfðingjar þægjast konungi í
þessu. En þá reis upp bóndinn
Einar Þveræingur og benti á
þá firnahættu, er þjóðinni staf-
aði af sliku landsafsali, —-
en hinsvegar vel til fallið að
senda konungi vinargjafir, þeir
er það vildu. Fór svo að sendi-
för konungsmanns varð árang-
urslaus að þessu leyti, en orð
Einars Þveræings lifa til ævar-
andi dáða í sögu þjóðarinn-
ar. ' •?; '.
Þessu næst skal minnast á
atburð, sem gerðist árið 1286,
24 árum eftir að íslendingar
höfðu með Gamla sáttmála
gengið Noregskonungi á hönd.
Þetta ár gerði konungur til-
raun til þess að koma á hern-
aðarskyldu á fslandi. Stefndi
hann utan haridgengnum mönn-
um og enn öðrum sér til styrkt-
ar og tjáði íslendingum að
Svíar myndu ráðast á Noreg
og brenna Víkina. Undir for-
ustu ágætra manna voru þing
haldin um málið um land allt
og neitaði þar alþýða manna
að ganga til herskyldu, enda
skýlaust brot á Gamla sátt-
mála.
Og að lokum er rétt að segja
yður frá Krók-Álfi, einum vild-
armanni konungs, er hingað
var sendur upp úr aldamótun-
um 1300 með konungsbréf um
utanstefnur og margskonar
beiðslur fyrir hönd konungs.
Var aðsúgur allharkalegur gerð-
ur að Krók-Álfi á Hegranes-
þingi, og hefði hann verið þar
drepinn, ef handgengnir menn
hefðu ekki komið honum til
bjargar og skotið honum und-
an. Varð hann skelfdur mjög,
bar sitt barr ekki eftir það
og andaðist um haustið. En
árið eftir gerðu bændur sarn-
þykkt á alþingi og mótmæltu
einarðlega boðskap konungs og
kröfum hans.
Þessar minningar eigum vér
íslendingar og enn fleiri af
slíku tagi. Þær rifjast jafnan
upp, þegar íslenzka þjóðin á
í vök að verjast gegn erlendri
ásælni og eriendum yfirtroðslu-
mönnum.
Þessir atburðir gerðust allir
áður en Bandarikin yðar urðu
til. Svona er baráttusaga
lendinga gömul saga og löng,
Og svona hafa erlendir yfir-J
gangsmenn sí og æ reynt að
fjötra hina fámennu þjóð. Og
sem Una danska og Krók-
Álfi. Þeir munu ekki skerða
eitt höfuðhár yðar, jafnvel þótt
þér egnið þjóðina til haturs
og hernaðarárása á aðrar
þjóðir. En þjóðin mun svara
yður með fullum rökum og
reka ofan í yður dylgjur og
róg þann hinn fúla og ekki
linna fyrr en þér og aðrir
herþrælar á íslandi eru fyrir
fullt og allt horfnir út fyrir
íslenzka landhelgi.
jrðu
.H
ong. J
Ró
John W. White — yfirmaður
herþrælanna á íslandi
enn gerðust margir hliðstæðir
atburðir í þjóðlífi íslendinga
áður en komið er að upphafi
þjóðarsögu yðar, hr. John W.
White.
II.
E"
'n tilefni þess-
arar greinar
er ritsmíð, er þér birtuð í Morg-
unblaðinu fimmtudaginn 29.
des. s. 1. og nefnist: Aðeins
eitt orsakar dvöl • vamarliðs-
ins á íslandi og það er árásar-
háetta frá hinu austræna stórr
veldi.
í ritsmíð þessari gangið þér
feti framar en hóflegt er. Méð
henni hafið þér skipað yður í
flokk hinna vérstu erlendu á-
sælnismanna er þjóð vor hef-
ur kynnzt, — í öðru lagi seil-'
ist þér til áhrifa á innanríkis-
mál íslenzku þjóðarinnar, — í
þriðja lagi berið þér frarn
iúalegar dyigjur og hatramman
róg í garð vinaþjóðar íslend-
inga, — í fjórða lagi falsið
þér sögulegar staðreyndir, — í
fimmta lagi krefjist þér auð-
mýktar og þakkar íslenzku
þjóðarinnar fyrir hina svoköll-
uðu „vernd“ hersins.
Þessi ritsmíð yðar er því
áróðursgrein af verstu tegund
gegn islenzku þjóðinni og hinu
unga lýðveldi voru. Við henni
er aðeins eitt verðugt svar
fslendinga: að svipta yður land-
vistarleyfi á fslandi. Þér haf-
ið í ritsmíðinni komið fram
í gerfi allra hinna fyrrnefndu
sendimanna erlends valds, er
ég kynnti yður í upphafi. En
þér þurfið ekki að óttast, að
fslendingar fari að yður svo
III.
lógsgrein yðar
gegn íslenzku
þjóðinni birtið þér í Morgun-
blaðinu og var þess reyndar
að vænta. En þér hafið verið
við þesar athafnir í ýmsu ó-
heppinn, svo sem einnig mátti
vænta. Að vísu er stjórnmála-
ritstjóri Morgunblaðsins, Sig-
urður Bjamason, á yðar snær-
um, en þér megið gjarpan vita
að hann er mikill og þjóðkunn-
ur smjaðrari og að sama skapi
maður lítilsigldur í sþoðunum
svo sem dæmin sanna. Að
hinu Ieytinu hafíð þér valið
framgjarnan tóka til þess að
koma ritsmíð yðar í íslenzk-
an búning, en án afdráttar
skal yður sagt, að þessi blaða-
tóki er um þessar mundir einn
helzti hortittameistari Morgun-
blaðsins, og hafa flestir þeir,
sem hann hefur leítt fram á
sjónarsviðið hlótið áf vanvirðu
eða skop, svó' sem nærtæk
dæmi staðfestá. Þér hafið hlot-
ið að makleikurn hvorttveggja:
vanvirðuna og skoþið. Hallast
þá ekki á með ýður' hernáms-
.stjórunum á Keflavíkurvelli.
Fyrsti herriámsstjórinn, hinn
borubratti McGaw, varð að
athlægi um gjörvallt larid fyrir
hina gleiðgosalegu heilsan sína,
er hann sté hér fyrst á land,
— fyrirrennari yðar, Hutchin-
son, er nú að verða jafn fræg-
ur fyrir framhleypni sína og
derringshátt, svo sem mynd í
nýkomnu hefti af Virkinu i
norðri sýnir. Og nú standið
þér nakinn sögufalsari með
hofmóðulegt orðbragð í garð
íslenzku þjóðarinnar, en biðj-
ið jafnframt lesendur Morgun-
blaðsins að líta með samúð á
umkomuleysi yðar í hinum
lágkúrulega Nissen-bragga, þar
sem þér verðið að hírast, ves-
alingurinn, við að stjórna hinni
voldugu herstöð.
En lítum nú á nokkrar full-
yrðingar yðar og sjáum hvaða
svip þær fá í ljósi staðreynd-
arina.
IV.
Þér segið: „Við
vitUm allír, að
í síðustu styrjöld höfðu Banda-
ríkjamenn lagt óhemjufé í að
koma upp hinum voldugustu
herbækistöðum og einnig áttu
þeir stærsta og sterkasta her
í heimi. Strax og styrjöldinni
lauk, hikuðu þeir ekki við
að leysa upp allt þetta mikla
hernaðarkerfi, hvað marga
milljarða, serii það hafði kost-
að. Herbækistöðvamar voru
rifnar upp með rótum, herflug-
vélar brotnar í spón í þús-
undatali og hermennimir sjálf-
ir voru því fegnastir að fá að
hverfa heim aftur.“
Lítum nú á staðreyndirnar:
Vopnahlé eftir heimstyrjöldina
var samið í byrjun maímán-
aðar 1945 og í ágústmánuði þ.á.
vörpuðu flugmenn ýðar hel-
sprengjunni yfir Hirosíma x
Japan og auglýstu þá Barida-
ríkin að síðasti óvinurinn hefði
verið að velli lagður. Og þá
tóku Bandaríkjamenn „að rífá
herbækistöðvarnar upp ineð
rótum og brjóta herflugvélar
í spón í þúsundatali“, að yð-
ar sögn.
Sé eitthvað hæft 1 í þéssu,
liggja fyrir því eðli’.égar
forsendur. Friður var sáminri!.
Þjóðir í austri og vestri, Sovét-
þjóðirnar og Bandarikjamenn,
höfðu staðið hlið við hlið og
lagt sameiginlega fram krafta
sína til þess að vinna bug á
herveldum fasismans. En fram-
kvæmdir þær, er þér skýrið
frá, gerðust ekki hér á landi.
Hér voru hvorki „rifnar upp
með rótum“ herbækistöðvar
né flugvélar „brotnar í spón“.
Öðru nær. Á þessum sömu dög-
um sem friður var saminri,
voru útrunnir samningar um
hersetu Bandaríkjamanna á ís-
landi. En hvað skeði á þeim
friðardögum? f stað þess að
hverfa héðan, svo sem Bretar
gerðu, sviku Bandaríkjamenri
samninga og fóru hvergi. Og
það sem meiri furðu gegndi:
Þeir báru fram dólgslega krofri
um ævarandi dvöl hér á landí,
kröfuna um herstÖð til 99 ára
í Keflavík, Hvalfirði og Rvílt.
Nú er skorað á yður, herra
John . W. White, að svara þyí
undaribragðalaust,' hvaða rök
voru að baki kröfu Bandáríkja-
manna 1945 um ævarandi her-
stöð á fslandi á sama tíma
og þér segið að þjóð yðár hafi
rokið í að brjóta flugvélar og
rífa niður herstöðvar. Það er
krafa íslenzku þjóðarinnar, að
þér svarið með rökum, sem
hæfa þeim tíma, þegar kröf-
rirria'r voru frarri bornar. Eii
á eitt skal yður bent í
þessu sarribandi: Svarið ekki
með því að benda á ,Ji.ættuná
frá austri“ ' á þeirn tíma. fs-
, lenzka þjóðin minnist ýmissá
atburða, er gerðust fyrir þús-
und árum, svo að þér skuluð
ekki imynda yður að hún háfí
gleymt því, sem gerðisþ. fyrir
tug ára.
Skal nú minnzt á ýmjs, öpn-
ur atriði úr ritsmíð yðar: um
hættuna úr austri,. um mikil-
vægi „herverndarinnar", urri
vinnuafl íslendinga í hernað-
arþágu, um samneyti hemáms-
manna við íslendinga, um ein-
stæðingsskap og umkomuleysi
yðar á „þessari eyju ykkar í
Atlantshafinu", eins og þér orð-
ið það, — um bandarísku borg-
ina á íslandi, um Nissen-bragg-
ann yðar, um leiðbeiningar
yðar til læsra Íslendinga.í um
erindreka yðar og þjóna;á fs-
landi, um fræðslu yðar í alþjóða
málum til handa íslendingum og
sitthvað fleira, sem þér fleipr-
ið um. Og að lokum mun yð-
ur látin í té skýring á því,
hversvegna menn yðar á Kefla-
víkurvelli eru kallaðir herþræl-
ar, og hversvegna þér,; herra
John W. White, hafið öðlazt
titilinn: yfirlnaður herþrælanna
á íslandi. (Framhald),