Þjóðviljinn - 20.03.1956, Blaðsíða 11

ÞriðjuOagur 20. marz 1956 — ÞJÖÐVILJINN — (11
NEVIL SHUTE:
LANDSYN
44. dagur
hann á útvarpinu og hlustaði um stund á stöö sem reyndi
aö fræöa hlustendur sína, gluggaöi síöan í leiöarvísinum
sem fylgdi efninu í freygátuna. Síðan fór hann í rúmið
og sofnaöi samstundis.
Sunnudagurinn var þun-; þaö var sólríkur febrúar-
dagúr meö dálítilli golu. Litli bíllinn nam staöar fyrir
utan húsgagnaverzlunina klukkan hálfellefu og blæjan
var dfegin niður í fyrsta skipti í allmarga mánuöi. Móna
beiö feröbúin í herbergi sínu. Hún skauzt niöur og út
um dyrnar og inn í bílinn áður en faöir hennar gat
spurt nokkurs; Chambers lokáöi bílnum og ók af staö
með hana.
í buöinni stóöu foreldrar hennar innanum húsgögn-
in og horföu út um gluggann og sáust ekki aö utan. Þau
sáu dóttur sína fara inn 1 bílinn, sáu piltinn heilsa
henni, horföu á eftir bílnum aka burt.
Móöir hennar sagði: „Þetta er sá sem gaf henni skip-
ið ....“
Gamli hennaöurinn sagði: „Þetta er allra þokkaleg-
asti liðsforingi. Hann er ekki eins og sumir þessir ungu“.
Hún sagöi: „Ég hef aldrei vitaö' til þess aö Móna
væri svona mikiö meö sama piltinum, Stebbi. Þetta
viröist vera aö verða alvarlegt hjá henni“.
Hann sagöi dálítiö þungbúinn: „ÞaÖ þýöir ekkert að
vanda um viö hana“.
„En hann er reglulega geðugur“.
„Ojá“, sagöi hann. „En hann er liösiörmgí. Hún get-
ur aldrei lært aö koma fram eins og hann“.
„Ég veit ekki, Stebbi, Móna er anzi skynsönri. Hún
sneri sér aö honum. „Hefðiröu nokkuð á móti því aö hún
kæmi heim einhvern daginn og segöi að þau ætluöu að
giftast?” Hún var óforbetranlegur bjartsýnismaöur.
„Nei“, sagði hann hugsi. „Ekki ef þau vilja það. í
gamla daga varö liðsforingi að segja af sér ef hann
kvæntist barstúlku. Þannig var þaö þa“.
Hún sagði: „Nú er allt breytt, bæöi vegna stríösins
og a.nnars“.
Hann jánkaöi því. „En ef hún hefur það í hyggju,
þá værum viö búin aö missa hana íyrir fullt og allt,
mamma“, sagði hann. „Liösforingjo.v em liðsforingjar,
og lægri stéttir eru lægri stéttir“.
Hún þagði. Henni hafði sjálfri dottið 'nið sama í hug.
„Þaö þarf aö flengja þau duglega", sagði hann dá-
lítið daufur í dálkinn. „ViÖ getum aldrei oröiö af sama
sauðahúsi og liðsforingjar“.
Litli bíllinn ók áfram út úr borginni og upp 1 sveit.
Móna spuröi: „Hvert emm viö aö fara?“
Hann sagöi: „Til South Harting. Læknirinn minn
segir aö ég. veröi aö hreyfa mig dálítiö".
„Þú og læknirinn þinn! Hvaö eigum við að gera þegar
þangað kemur?“
„Skilja bílinn eftir viö ki'ána og ganga til Cocking
yfh’ sandhólana“.
„Hvaö er þaö langt?“
„Einar sjö mílur. Og“, sagöi hann festulega, „sjö mílur
til baka“.
Hún staröi á hann. „Ég get ekki gengiö svo langt“.
„Má ég sjá skóna, þína“.
Hún lyfti öörum fætinum, svo að hann gæti séö hann
undir mælaboröinu. Hann laut niöur og tók síðan snögga
beygju til aö rekast ekki á vörubíl. ÞaÖ voru breiðir
gönguskór. „Ég keypti þá fyrir sumarleyfiö í fyrra“,
sagði hún.
„Þeir eru ágætir. Þú getur gengiö fimmtán mílur þér
til ánægju“.
,,Ég hef aldrei gengiö svona langt fyrr“.
„Þú gengur jafnlangt á hverju kvoldi á gólfinu 1 sam-
komuhúsinu“.
„Láttu ekki eins og kjáni. Þá er ég aö dansa“.
„Þá skal ég fá lánaöa munnhörpu á kránni og þú getur
dansaö til Coeking. Því aö þangaö áttu að fara“.
Von þráöar komu þau til South Harting, sem var
þorp neöanundir sandhólunum, allmörg hús við eina
langa götu, þorpskrá meö talsverðu landrými í kring
og kirkju sem stóö inni á milli álmtrjáa. Chambers
lagði litla bílnum skammt frá kirkjunni. „Hérna“, sagði
hann. „byrjum viö aö ganga“.
Hann var í einkennisbúningi, hann mátti til. Hann
hafði farið í elzta jakkann sinn og buxurnar, sem blett-
aöar voru af margs konar olíu úr flugvélum sem hann
haföi flogið og upplitaðar af hreinsunum. Hann stakk
húfu sinni í vasann og var tilbúinn. Stúlkan var í blárri
peysu og gömlu tvídpilsi.
Hún staröi á hæðina framundan. „Þú ætlar þó ekki
aö ganga þarna upp“.
„Læknirinn minn segir að ég megi til. Það er eitt
atriði í lækningunni“.
„Ég held þú ættir aö skipta um lækni“.
Þau lögðu af staö upp brekkuna.
Þrem klukkustundum síðar röltu þau niöur forarstíg
sem lá niður í Cocking, annað þorn undir sandhólun-
um. Þau höföu séð dádýrahóp, fjóra íkorna og spætu
og höfðu árangurslaust reynt aö komast á bak kind.
Leiöin yfir hálsana og gegnum skóginn var mjög krókótt
og þau höföu gangiö mun lengri snöl en sjö miiurnar
sem þau höfðu gert ráö fýrir; þau komu til Cocking
þreytt og sárfætt og svöng og þyrst og sæl.
Móna spuröi: „Hvert förum viö núna, Jerry?“
Hann sagöi: „Auövitaö í krána“.
Þau fundu veitingahúsiö í þorpinu. í bamum báðu
þau um bjór og engiferöl að dúklögðu borði og tóku upp
brauöiö sitt, egg, sardínur og reykt kjöt. Hann hafði
vandaö til nestisins, hafði útskýrt það fyrir gránærðu
matráðskonunni sinni aö vinkona hans væri dálítið
matvönd. Hún hafði sagt meö móöurlegu látbragði:
„Gott og vel, herra Chambers. Ég skal sjá um aó hún
fái eitthvað gott“. Þaö munaöi minnstu aö hún kallaöi
hann „elskan“.
Brauöiö dugöi þeim ekki; í ofanálag fengu þau brauö
og ost frá kránni og keyptu dálítiö af súkkulaöikexi.
Bráðlega gengu þau aftur af stað og hægar í þetta
sinn, í áttina til South Harting eftir troöningunum
fyrir neöan sandhólana. Þau komu þangaö um teleytiö;
höföu tafizt lítiö eitt viö aö reyna að gæða svíni á súkku-
laðikexi.
Á kránni í South Harting báöu bau um te og þeim
var vísaö upp í stórt herbergi á efri hæð, sem vissi út að
þorpsgötunni. Glaölegur eldur brann á arni. Þau þvoöu
sér í snyrtiherberginu; síöan settust þau að soönum
eggjum og tei og kökum, endurnærö og hæfilega þreytt.
Chambers sagði: „Ég ætla ekki að skipta um lækni,
hvorki þín vegna.né neins annars Þetta hefur veriö
góöur dagur“.
Stúlkan kinkaöi kolli meö fullan munninn. „Ég hef
Innilega sammála
Framhald aí 3. síöu.
frjálsri verzlun á því sviöi, og
mætti þá sanna, þó í litlu væri,
fullyrðingar við hátíðleg tæki-
færi um fylgi við slíkt verzlun-
arform.
Umræðu varð ekki lokið og
málið tekið af dagskrá.
Frystihúsið
framhald af 7. síðu
byggingu frystihússins og frá
fyrstu tíð verið málinu andvíg-
ir.
Þá auglýsir Hamar, að honurn
er ókunnugt um hvenær fyrst
var leitað til ríkisstjórnarinnar
um lánsfé vegna frystihússins.
Hamar spyr: „Hvenær gekk
bæjarstjórn frá slíkri samþykkt
eða fól mönnum að hafa með
höndum slíka milligöngu við
ríkisstjórnina? Hvenær kom
þetta mál formlega til kasta
ríkisstjórnarinnar, var það.ekki
fyrr en eftir það, að búið var
að samþykkja þýzka lánið? Var
það ekki fyrsta ganga málsins
frá bæjarstjórn til ríkisstjórn-
arinnar?“
Svar við spurningum Ham-
ars: Útgerðarráð, sem kosið er
af bæjarstjórn, ræddi um til-
löguteikningar að frystihúsinu
hinn 4. maí 1954, og segir svo
í fundargerð: „Var rætt um
málið fram og aftur, sérstaklega
fjárútvegun. Var samþykkt að
fela framkvæmdastjórunum að
kanna þá hlið málsins“. í fram-
haldi af þessari samþykkt var
leitað til Framkvæmdabankans,
sem ríkisstjórnin setti á stofn
og ætlað er það hlutverk að
veita fé til atvinnufram-
kvæmda. Framkvæmdabankinn
neitaði að lána fé til frystihúss-
ins en fékkst til að framlengja
lán, ef takast myndi að fá það
erlendis, þá var farið ' að
leita eftir lánsfé í Þýzkalandi.
Mohair ull er af angórageifinni, en
angóraull af angórakanínunni
Nöfnin á vefnaðarvöru eru
svo ruglingsleg og maTgbrotin,
að það veitir ekki af að reyna
öðru hverju að átta sig lítið
eitt á þeim.
Um hrein itllarefni vitum við j
það, að vicuna-ull kemur af
lamadýri, kasmírull af kasmír-
geit, en mohairullin er hinsveg-
ar af angórageit. Það er aðeins
ullin af angórakaninunni sem
nefnist angóraull.
Og þá liefur nælon ekki far-
ið varhluta af nafngiftum.
Næloni er skipt í tvo flokka
og er annar þeirra nefndur
nælon, þegar hann kemur frá
Bandaríkjunum, Eng'andi og
allmörgum fleiri löndum, en
perlon í Þýzlcalandi og amilan
frá Japan.
Hinn nælonflokkurinn sem
ekki er sérlega frábimgðinn
þéim fyrri er kr: laður perlon-
L í Þýzkalandi, enkalön í Hol-
landi, griiion í Sviss, p’nriion í
Þýzkalandi, sílon i Tékkósló-
vakíu, icapron í Sovétríkjun-
um ög rilsan í Frakklandi. í
Þýzkalandi einu eru þannig tvö
nöfn á sama efninu.
Helzt virðist sem heitið per-
lon eigi eftir að ná yfir jafn-
mörg mismunandi efni og næ-
lon, því að í Þýzltalandi er
talsvert gert að því að nota
perlonheitið og skeyta bókstaf
aftan við. Auk þeirra tveggja
perlongerða sem áður eru
nefndar er til þriðja tegundin
sem kallast peii!on-U. Það er
óþægilegt fyrir neytendur þeg-
ar nöfnin á efnunum eru svona
ruglingsleg og neytendasam-
tökin ættu að beita sér fyrir
fræðslu um þessi mál.
3
Munið Kallisöluna
í Hafnarstræti 16.
fi ionignr.váblf 'íoreþ
Vegfarendur!
Gerið yel og
athugió útstillinguna
yfir helgina.
BEZT,
Vesturveri.
LI0GU3 LEIÐIN
ÍÚtsefandl: Sa:neli’.lnsarf!olckur aíþýCu — Sdslallstaíioikurlnn. — Rltstjórar: Magnós KJartanssoa
(ib.). SlgurSur OuSnumdsson. — Fróttárltstjórl: Jón BJárnason. ~ Blaðamenn: Ásmundur Sií’ir-
‘ónsson. Biarnl Benedlktsson. Guðmundnr ViEfússon, ívar H. Jónsson. Magnús Toríl Ólafson. —
AuglíslngastJórl: Jónstelan Haraldsson. — Rltstjórn, afgrejðsla. auglýsingar, prentsmlðja: Skólavörðustís 19. — Siml 7S00 •%
llnur). ~ Áskriftarverð.kr. 20 á m&nuðl I Reykjavik og nágrennl; kr. 17 annaxsstaðar. — Lausasöluverð kr. 1. — s»r«ntaB>**"
Þjððviijans b.f.