Þjóðviljinn - 16.01.1957, Qupperneq 6

B) — ÞJÓÐVILJINN — Miðvikudagur 16. janúar 1957
-e t»
PIÓÐVIUINN
Útgefandi:
Sameininarrrflokkur alpýðu — Sósíalistaflokkurinn
v*____!_____________________/
Samslaða vinstri manna
TTið árlega stjómarkjör í
*--* *■ verkalýðsfélögum fer víð-
ast fram þrjá fyrstu mánuði
ársins. Yfirstandandi er alls-
herjaratkvæðagreiðsla um
stjórn og trúnaðarmannaráð í
Sjómannafélagi Reykjavíkur
og Sjómannafélagi Hafnar-
fjarðar og mun kosningu í
báðum félögunum senn lokið.
Sjómannafélagið Jötunn í
Vestmannaeyjum hefur þegar
haldið aðalfund sinn og var
hin ötula forysta vinstri
manna í félaginu einróma end-
urkjörin.
i
Tkað fer ekkert á milli mála
•*að enn sem fyrr hugsa aft-
urhaldsöflin og þá fyrst og
fremst íhaldið sér til hreyf-
ings við stjórnarkjörið í ýms-
um verkalýðsfélögum. Morg-
unblaðið er þegar byrjað að
blása í herlúðra í Iðju, félagi
verksmiðjufólks, þrátt fyrir
þær hrakfarir sem sendimenn
atvinnurekenda fóru við full-
trúakjörið á Alþýðusambands-
þing á s.l. hausti. Skal þess
nú hefnt ef þess er nokkur
kostur sem , þá hallaðist á í-
haldið og erindreka þess. En
hætt er við að íhaldið reki
sig enn á þá óþægilegu stað-
reynd að verkafólk er sízt
ginnkeypt fyrir að afhenda
samtök sín í hendur útsendur-
um Holsteinsklíkunnar sem
spanaðir eru upp og launaðir
til sundrungarstarfsins af
þeim mönnum sem hafa alla
tíð sýnt hverri hagsbótavið-
leitni og kjarabaráttu verka-
lýðsins fullkomið skilningsleysi
og fjandskap. Samspil þess-
ara manna og sjálfra atvinnu-
rekendanna kom skýrt í ljós
við brölt þeirra fyrir Alþýðu-
aambandskosningarnar þegar
ýmsir iðnrekendur voru látnir
hafa forustu um undirskriftir
á vinnustöðum og misbeittu
þannig aðstöðu sinni til að
hafa áhrif á afstöðu starfs-
fclksins. En þessi framkoma
opnaði augu margra fyrir því
sem á bak við bjó: Að gera
tilraun til að lama og eyði-
leggja þau öflugu stéttarsam-
tök sem verkafólkið hafði
byggt upp og gert að mikil-
vægu vopni í hagsmunabarátt-
unni. Sá skilningur innsiglaði
þann ósigur sem íhaldð beið
í Iðjukosningunum og fulltrúa
kjörinu í mörgum öðrum
verkalýðsfélögum .
rpilgangur íhaldsins með
þeim tryllta undirbúningi
;sem nú er skipulagður við
stjórnarkjörið í verkalýðsfé-
lögunum er tvíþættur. 1 fyrsta
lagi telur íhaldið það skyldu
sina við atvinnurekendur að
reyna að draga úr mætti
verkalýðsfélaganna með því
að leitast við að færa forustu
þeirra í hendur manna sem
-eru auðsveipir atvinnurek-
endavaldinu og þekktir að
þjónustusemi við íhaldið og
isjónarmið þess. Þetta er í
samræmi við þá breyttu bar-
dagaaðferð íhaldsins að reyna
að lama samtökin innanfrá
eftir að það gafst upp á að
ganga hreint til verks með
ofsóknir sínar og sveltitil-
raunir sem mjög tíðkuðust í
árdögum vérkalýðshreyfingar-
innar. I öðru lagi er það svo
ætlun íhaldsins með atlögunni
að verkalýðsfélögunum að ná
sér niðri á núverandi ríkis-
stjóm og veikja aðstöðu henn-
ar. Grundvöllurinn sem
stjómarsamstarfið og stefna
ríkisstjórnarinnar er reist á
er framar öllu öðm samstarfið
við hin fjölmennu samtök
vinnustéttanna og þá ekki
sízt verkalýðssamtökin. Er í
þvi efni skemmst að minnast
samninganna fyrir áramótin
um lausn efnahagsmálanna
þar sem fulltrúar verkalýðs-
samtakanna vom til kvaddir
og fengu fram veigamiklar
breytingar allri alþýðu í hag
og tryggðu jafnframt fram-
gang ýmissa mikilvægra hags-
munamála sem brátt verða
lögfest á Alþingi. Vinstri for-
ustan í verkalýðshreyfingunni
og einingarstefnan innan henn
ar hefur því fært verkalýðs-
stéttinni vald og áhrif á gang
þjóðmálanna sem ihaldið ótt-
ast meir en nokkuð annað.
Og ríkisstjórn sem nýtur
stuðnings og trausts slíkrar
fjöldahreyfingar hefur öll
skilyrði til að vera sterk og
traust í sessi og geta fram-
kvæmt stefnu sína og fyrir-
ætlanir. Þetta veit íhaldið og
þess vegna er það ekkert undr
unarefni þótt reynt sé til hins
ýtrasta að veikja þennan
fjöldagrundvöll og þar með
stoðir stjórnarstefnunnar. Að
því er nú stefnt af hálfu í-
haldsins með áróðursherferð-
inni og bröltinu sem undirbú-
ið er í verkalýðsfélögunum.
í sambandi við stjórnarkosn-
ingarnar.
að er áríðandi að allt stétt-
arþroskað verkafólk geri sér
ljóst hvað fyrir ihaldinu vak-
ir og mætti því á réttan hátt.
Alveg sérstaklega hvílir sú
skylda á öllum vinstri mönn-^
um innan verkalýðsfélaganna
að snúa bökum saman og
hrinda hvarvetna herhlaupi í-
haldsins og hjálparmanna
þess. Enginn ærlegur og hugs-
andi stuðningsmaður núver-
andi stjórnarflokka getur
stutt íhaldið eða gert við það
bandalag í verkalýðsfélögun-
um. Slíkur stuðningur væri
hvort tveggja í senn, bein
hjálp við íhaldið og þá at-
vinnurekendur sem vilja lama
verkalýðsfélögin og svipta
verkalýðsstéttina því öryggi
sem í þeim felst undir traustri
og framsækinni forustu — og
kærkomin aðstoð við foringja
íhaldsins sem nú berjast
trylltri en vonlítilli baráttu
gegn ráðstöfunum og fyrir-
ætlunum ríkisstjómarinnar og
dreymir um að leiða hags-
muni milliliða og spekúlanta
aftur til öndvegis í stjórnar-
sölunum. Þetta þurfa allir
Hvað eru tvisvar tveir?
Eftir JANUSZ OSEKA
Kennarinn sagði við nem-
endur sína: „Takið þið nú vel
eftir, börnin góð, tvisvar tveir
eru níu“. Þetta var ein af síð-
ustu kennslustundum hans,
því hann var að komast á elli-
launaaldur.
Þegar hann var farinn frá
vinstri menn í verkalýðshreyf-
ingunni að hafa í huga og
haga sér samkvæmt því þeg-
ar sendimenn íhaldsins knýja
dyra og reyna að afla sér at-
fylgis og stuðnings með því
að skírskota til veigaminni á-
greiningsefna sem vera kunna
milli stuðningsmanna stjóm-
arstefnunnar innan verka-
lýðsfélaganna.
Tlerði tilræði íhaldsins við
* verkalýðshreyfinguna og
núverandi ríkisstjóm svarað
með nógu öflugri samstöðu
allra vinstri manna og ötulu
starfi í hverju einasta verka-
lýðsfélagi munu þessir sendi-
menn milliliða og braskara
bíða mikinn og verðskuldaðan
ósigur. Það er verkefni allra
stéttvísra meðlima verkalýðs-
félaganna sem skilja tilgang-
inn með valdabrölti íhaldsins
að tryggja að svo verði.
skólanum, komust hinir kenn-
aramir í mikinn vanda:
hvemig áttu þeir að halda
áfram að kenna reikning, ef
bömin væm látin trúa þvi að
tvisvar tveir væm níu?
Eftir nokkrar umræður kvað
einn kennaranna upp úr um
það að hættulegt væfi að
segja börnunum að útkoman
úr dæminu væri í rauninni allt
önnur, sem sé fjórir. Svo
snögg umskipti gætu stuðlað
að sálfræðilegum veilum, var
sagt. Þess vegna var ákveðið
að ráðleggja nýja kennaran-
um að segja nemendum sínum
að tvisvar tveir væm sjö, þar
sem sú útkoma væri nær
sanni.
„Þannig nálgast bömin
smátt og smátt hina raun-
vemlegu útkomu“, sagði
skólastjórinn á kennarafund-
inum. Og í samræmi við þessa
uppástungu var ákveðið að
eftir nokkum tíma skyldu
börnin fá útkomu sem væri
ennþá nær sannleikanum:
tvisvar tveir em sex.
Það var erfitt að sjá fyrir
hvaða áhrif þessi vinnubrögð
myndu hafa. Nemendumir
bmgðust á mismunandi hátt
við þessu talnaflóði. Til vom
þeir sem færðu nýju útkom-
una umsvifalaust inn í reikn-
ingsbókina sína og héldu svo
áfram að hugsa um lakkrís og
fótbolta.
Sumir nemendanna fylltust
af uppreisnarhug með sjálf-
um sér, en mótmæltu ekki op-
inberlega.
Annar hópur batzt samtök-
um og bað kennarann um
skýringu í lok kennslustundar
en þeir vom afgreiddir með
undanbrögðum.
Fáeinir nemendanna héldu
fast við upphaflegu útkom-
una, tvisvar tveir eru níu,
því þeir vom of latir til að
reikna sama dæmið upp aftur
og aftur.
Vel uppöldu bömin skrifuðu
í hrifningu hjá sér nýjustu
útkomuna og höfðu ánægju
af.
Illa uppöldu börnin þöktu
salernisveggina með fráleitu
kroti, svo sem „Tvisvar tveir
em fjórir“.
Þeir framgjömu, sem hugs-
uðu um velgengni sína, hróp-
uðu hástöfum í göngunum,
svo að skólastjórinn heyrði,
tvisvar tveir eru þrír, eða
jafnvel einn.
En enginn í öllum bekknum
var í minnsta vafa um það að
tvisvar tveir væm fjórir, því
jafnvel minnstu bömin gátu
talið það á litlu puttunum
sínum
(Úr pólska blaðinu ,,Szp!iW“)