Þjóðviljinn - 16.01.1957, Side 11

Miðvikudagur 16, janúar 1957 — ÞJÓÐVILJINN — (lt
i eftir SRN&ST OANN \ / ’í \
85. dagur
flogið fráknhjá þeim með miklum hraða, þeimhraða sem
gaf honum gildi. Gömlu mennirnir, með öðrum orðum
þeir sem höfðu flötið fyrir 1935, voru eins og fomfáleg
húsgögn — sem hlutu ef til vill aðdáun og ást, en þeim
var tæpiega treyst til að gegna sínu uþprunalega hlut-
verki. Og upp á síðkastið fleygði fiugtækninni svo ört
fram, að jafnvel ungu mennirnir áttu fullt í fangi með
að fylgjast með henni. En sarnt sem áður, fari þaö kolað
.... þetta ásta.nd kom ekki vísindum við. Það var
heppnin sem gilti.
Dan neyddi sjálfan sig til að rifja upp orð Garfields.
„Þú rnunt komast að raun um, að þinn tími er liðinn.
Dan. Nú er þetta barnaleikur .... fyrir unga, greinda
stráka með fullan kollinn af menntun og heila sem
starfa eins og þrýstiloftsdælur. Leggðu frá þér hattinn
og stafinn og gleymdu þessu“. Jæja?
Þrátt fyi’ir stundarveikleikann var Sullivan einmitt
ungur maður af því tagi sem Garfield talaði um. Hann
var jafnvel meira. Hann hafði þegar langt úthafsflug að
baki og hann hafði fulla ástæðu til að vanmeta skoðanir
manns, sem hann vissi að einkum hafði flogið minni
vélum yfir þurru landi. Og hann gæti haft rétt fyrir
sér, Dan — bæði aö því leyti að taka ekki ábendingar
þínar til greina og einnig í sambandi við ákvöröunina
sem hann er þegar búinn að taka. Þú hefur eiginlega
ekki viðurkennt það. _
Hann rétti fram sígarettuna svo að hún lenti undir
lekanum og lét regndropana drepa í henni. Hann sótti
skjalatösku sína sem var skorðuð hjá vaskinum, og
kraup hjá henni. Hann leitaði öruggum höndum að
litlu innrömmuðu myndinni af brosandi, ljóshærðri
stúlku og litlum dreng. Alice og Tony. Þau sátu á múr-
vegg í sterku sólskini og Dan mundi eins og svo oft
áður að rnyndin var tekin fyrir frarnan húsið þeirra
í Cali — aðeins þrem dögum áður en hinn skelfilegi
atburður gerðist, sem veitti honum aldrei fullkomna
hugarró. Hve mikil áhrif hafði minningin um Alice og
Tony á hugsanir hans þessa stundina? Hann spurði
myndina fremur en sjálfan sig? Er það rangt af mér að
trúa því að Sullivan ætti að halda áfram þar til geym-
arnir eru þurrir? Er rangt af mér að trúa því að við
komumst á leiðarenda með því að treysta á heppnina ?
Er ég að fremja annan glæp meö því að reyna að breyta
ákvörðun hans .... ef til vill með góðum árangri?
Hánn reis á fætur og gekk yfir klefann aö kistunni.
Hann teygöi sig yfir hana og náði í þrjú björgunarvesti
uppi á hillu. Hann tók hlífðarumbúðirnar utanaf einu,
leit eins og í kveðjuskyni á myndina og vafði henni
síðan varlega inn í umbúðirnar, stakk henni í vasa sinn
og smeygði björgunarvestinu yfir höfuð sér. Hann
spennti ólarnar um fæturna og brjóstið og sneri sér
síðan að því að losa björgunarflekann sem var vandlega
skorðaður yfir ofan kistuna.
Óútblásinn var flekinn áþekkastur samanvöföu, risa-
stóru rúmteppi. Hann var mjög þungur og erfitt aþ eiga
við hann. Síðarmeir, þegar flugvélin væri stönzuð á
sjónum, myndu þeir losa öryggislásinn á glerhvolfinu
og vonandi hafa næga krafta til aö ýta flekanum beint
upp um litla opiö.
Hann kom flekanum fyrir í ganginum framanvið flug-
þiljurnar, tók upp hin vestin tvö og hélt áfram inn.
Hann rétti Leonard annaö vestið.
„Liturinn fer þér ef til vill ekki vel, Lennie .... en
þau eru í tízku“.
„Þökk fyrir ekki neitt“. Leonard staröi hátíölegur á
svip á gula vestið. „Mér datt aldrei í hug aö ég þyrfti
að fara í þetta fyrirtæki“.
„Yfirlíttu það til vonar og vara“.
„Jamm“.
Meðan Leonard fjarlægði umbúðirnar utanaf vestinu,
gekk Dan áfram til Sullivans. Hann lagði þriðja vestið
á hnén á honum. Sullivan þakkaöi fyrir, en leit ekki af
tækjunum.
Don settist niður í sætið til hægri. Hann gaf sér
góðan tíma, gætti þess að fara að engu óðslega, lösaði
um slifsi sitt, spennti öryggisbeltiö og setti á sig heyrn-
artækin. Svo hallaði hann sér yfir til Sullivans.
„Lofthraðinn virðist vera ögn betri“.
„Já, aðeins“.
„Lennie segir að viö höfum það, ef við getum bætt
við okkur tíu mínútum11.
„Ef þú veizt það ekki .... þá hefur Lennie alltaf
verið bjartsýnismaður“. Sullivan einblíndi enn á íækin.
Rauðleitt ljósið í borðinu varpaði djúpum skuggum upp
á andlit hans, eins og myndhöggvari hefði mótað and-
litsdrætti hans neðanfrá; sterkleg haka hans og munn-
urinn voni óeölilega áberandi og augun virtust næstum
villimannleg í einbeitingu sinni.
„Lennie gæti haft rétt fyrir sér“, sagði Dan eins og
honum stæði á sama.
„Ef honum skjátlast, þá er úti um okkur .... við
getum jafnvel sópað burt nokknim brúm eða íbúðar-
húsum. Ég get ekki átt það á hættu“.
„Það verður líka hættulegt að nauölenda. Það er
býsna úfið þama niðri“.
„Ég veit það“.
„Ef lendingin misheppnast, þá er líka úti um okkur“.
„Ég veit það, fari það kolað“. Rödd Sullivans varð
óvenju hvöss.
Dan beið þess að slaknaði á dráttunum umhverfis
munninn. „Ef til vill .... gætum við nú reynt að létta
dálítið á vélunum?“
„Það komu boð frá Garfield meðan þú varst aftur á.
Hann stakk upp á lægri r.p.m.“
Iþróttir
Framhald af 9. síðu
miklar umræður var samþykkfc
að vísa málinu til tekníský
nefndarinnar til frekari athug-
unar og ákvörðunar af sinni
hálfu.
Formaður teknísku nefndar-
innar lagði á það áherzlu a3
nauðsynlegt væri að aðaidómari
hvers lands og þeir sem aðal-
umsjón hafa með fræðslu dóm-
ara í heimalandi sínu, verði
jafnan sendir á alþjóðadómará-
námskeiðin til þess að fuílt
samræmi náist meðal allra
dómara í aðildarlöndunum.
Upplýst var á ráðstefnunni
að Handknattleikasamband
Tékkóslóvakíu hafi boðizt til
þess að gangast f\rrir dómara-
námskeiði 1957 og samtímis að
sjá um fund teknísku nefnd-
arinnar. Holland bauðst til þess
að sjá um sömu þætti 1959.
ÚtbreíSiS
ÞjóSviljann
m m
Ogn urn tízkuna
Segullína Diors á tæplega framiíð íyrir sér
línu, sýnum við aðra flík frá
Pa-tou þar sem sniöið er hóf-
legra. Þetta er samt sem áður
tízkuflík. Pilsið er þröngt en
með rykkingum neðanvið mitt-
ið, en pils af þessu tagi eru
nú mjög í tízku. Ermarnar eru
hálfsíðar, axlirnar eðlilegar og
hvort tveggja er einmitt ein-
kennandi fyrir vetrartízkuna.
Diorkápurnar með víða bak-
inu láta. nú nokkuð á sér bera.
Kápur þessar eru sniðnar eins
AöALSTEINN TEITSSON,
skólastjóri, Sandg'erði.
lézt að heimili sínu 14. þ.m.
Guðný líjörnsdóttir og börn.
Dior talar um nýju segullín-
una sína, en flestum dettur
fyrr í hug annað heiti, sem
sé kerlingalína, enda eru tæp-
lega líkur til að hún nái mikl-
um vinsældum í vetrartízkumii.
Lína þessi er hér sýnd með
svörtu kápunni með rykktu
klukkupilsi. Pilsið nær niður á
ökla; hún er ; þröng i mittið
og axlirnar slappar. Þetta er
ekki beinlínis heillandi. En til
huggunar þeim sem verða
hræddar við þessa frægu segul-
og poki sem er rykktur saman
að ofan, og manni dettur
reyndar í hug að þessi tízka
eigi að taka við af pokalínunni
sem aðhlátursefni. Annars ber
talsvert á rykktu baki á
drögtum og kjólum og
rykkingarnar koma venju-
lega' undan síðu berustykki og
enda er mittið. Þetta fer vel á
öllum mjúkum - efnum.
Af höttum ber .talsvert á
kósakkahúfum sem virðast ætla
að ná miklum vinsældum. Á
myndinni er kósakkahúfan
sýnd úr skinni og hún er t
stærsta lagi, en líka sjást minni
útgáfur, oft saumaðar úr flóka
eða taui.
... „tltl Utgeranrtl: Samelnlngarflokkur alþýíu — Sósíallstaflokkurtnn. — Rttstjórar: Magnús Kiartaa*—a
ÐIUÐVIIrllNN (áb.), SigurSur QuSmumlsson. -- FréttaþltstJÖrt: Jöii BJarnason. — BlaSamenn: Ásnrundur Stgur-
“ Jónsson. Bjami Benedlktsson, Guðmundur Vlgfússon. ívar H. Jónsson, Magnús Torfi Ólafsson. —
Auglýslngastjúri: Jónsteinn Horaldsson. — Ritstjórn, afgreiSsl a, auglýslngar. prentsniiðja: Skólavörðustíg 19. - Sirni ';500 (3
linur). — AskrlftarverS kr. 25 á mánuSl I Reykjavik og nágren nl: kr. 22 anm-sstaSnr. — LausasöluverS kr. 1 - PrentsmlSJa
ÞJóSvilJan! h.f .........,