Þjóðviljinn - 22.09.1957, Blaðsíða 11

Sunnudagur 22. september 1957 •— ÞJÓÐVILJINN
(11
Myiídarleg
herra-
peysa
gróf herra-
peysa úr
þykku ullar-
garni er æv-
inlega kær-
komin gjöf
þegar vetur-
inn fer í
hcnd hvort
sem v'ðtak-
andi er
skíöagarpur,
göngumað-
ur eða bara
venjulegur
heimakær
maður. —
Pej'san er
tvihneppt og
ungi Eng-
lendingur-
inn hefur
bundið háls-
klut fyrir
innan háls-
máíið, sem
er kraga-
laust.
rSnr <sg nágreisiai
■
i
Slátrun liefst í sláturhúsi mínu aö Víðistöðam,
næstkomandi mánudag. — Daglega nýslátraö
I dilkakþit 1 heilum skrokkum.
,5 !j •, .■Aji’/iPk h/ . av!,*) [i .v
i ....
■
Sláíurhús Guðmundar Magnússonar.
Sími 50 — 791.
JÓHANN STEINÞÓRSSON,
húsgagnasmíöameistari, Kársnesbraut 2 a., Kópa-
vogi, veröur jarösettur á mánudaginn, 28. þ. m.,
frá Fossvogskapellu, kl. 2 e. h. Athöfninni verður
útvarpaö. Blóm vinsamlega afþökkuð.
Helga Amundadóttir
og börnin.
Ragnheiður Ámundadóítir
og systkini.
Málning og lakk kemur víða
í stað hillupappírs. Hillupappír i
verður fljótt óhreinn o'g oft
þarf að skipta um hann.
Meðhöndlun með glæru lakki
er ágæt í eldhússkápa sem
ekki verða fyrir miklu sliti. í
búrinu getur verið hentugra að
nota plastþynnur, línóleum eða
þykkan voxdúk og auðvitað er
iíka hægt að nota sérlega þykk-
an og sterkan hillupappír.
Hilluskápar verða skemmti-
legir séu þeir máiaðir með fall-
egmn lakklitum, en það þarf
að vanda valið á lakkinu. Notið
ekki hert plastlakk, af því er
leioinleg lykt sem erfitt er að
losna við úr skápunum.
Bezt er að lakka tvisvar því
að tréð ,,lyftist“ oft eftir
fyrstu yfirferð. Flötinn ber að
slípa með meðalgrófum sand-
pappír áður en málað er í ann-
að sinn. Strax daginn eftir er
venjulega hægt að raða í skáp-
, ana aftur, en þó er skynsam-
Jlégt að íáta skáphurðimar
stahdá óþnar í nokkra daga, þar
til lakklyktin er alveg horfin.
Laugarnesbúdr
Syiía píaKÓkcniisIu
1. oktðbcr
Aage Lorange,
Laugarnesvegi 47.
Sími 33016.
Útbreíölö
ÞlöSyUlann
89.
Ofurstinn leit á lækinn sem rann hægt
undir brúna. „Er nokkur fiskur í þessum
lækjum, Fisby?“
„Ekki svo ég viti, ofursti.“
„Fari það kolað, maður,“ sagði ofurst-
inn. ,.Þið látið mikið af góðu vatni fara til
spillis hér.“ Milli furutrjánna kom hann
auga á rautt múrsteinsþak. Hann leit enn
einu sinni á lækinn fyrir neðan sig, sneri
síðan við og gekk í áttina þangað.
Byggingin var lágreist og löng. Þakið
var slútandi en upsirnar vissu upp að kín-
verskum sið og hliðarnar voru hvítmúr-
aðar. „Þetta er vöruhús Innflutnings og
útflutningsfélag Tobiki þorps?“
. „Það er aðalverzlunarfélagið á staðnum.
Ég er framkvæmdastjóri og formaður fé-
lagsstjórnar. Við önnumst sölu á öllum
vörum utan þorpsins. Og auðvitað gerum
við líka innkaup utan frá.“
Ofurstinn virti bygginguna vandlega
fyrir sér og Þegar þeir gengu meðfram
henni strauk hann hendinni um hvítan
múrvegginn. „Fisby, hvar fenguð þér
þetta byggingarefni?“ spurði hann.
Byggingavörufélag Akiyoschi bræðra
framleiðir múrsteinana og steinsteypuna,.
hér í þorpinu, ofursti. Timbrið fluttum við
frá stóra Koza.“
Þegar þeir komu fyrir hornið komu þeir
út á breiða götu lagða hörðum bláum leir
og báðum megin við hana stóðu svipuð
hús og vöruhúsið en misstór. Fyrir fram-
an vöruhúsið síóðu fimmtán eða tuttugu
bláir og rauðir hestvagnar — hver um-sig
með stóru hvítu númeri — og ökumenn-
irnir dottuðu í morgunsólinni, en mong-
ólsku hestarnir nörtuðu í heypoka sem
stóðu fyrir framan þá.
Purdv ofursti leit á vagnana sem hlaðn-
ir voru trékerjum með þéttum lokum.
„Hvað er í þe'ssu, Fisby?“ spurði hann.
Fisby hristi höfuðið. „Ég veit Það ekki
ofursti. Ökumannasambandið var að koma
með þetta. Við skulum koma upp á skrif-
stofuna og kornast að því.“
Við skrifstofudvj-nar var verið að af-
ferma einn vagninn undir eftirliti nokk-
urra eyjarskeggja. Þegar Fisby og ofurst-
inn nálguðust litu þeir upp og brostu út
að eyrum. „Góðan daginn, húsbóndi,1'
sögðu þeir. Og Fisby veifaði hendinni.
„Góðan daginn, piltar.í'
Hann sneri sér að ofurstanum. „Já, þetta
er ails konar fiskmeti. ofursti. Ég veit
það vegna þess að þarna er Kenzo, elzti
sonur frú Kamakura. Hann og bræður
hans stjórna fiskiðjunni."
Fisby horfði á Kenxo, lágvaxinn þrek-
inn pilt á þrítugsaldri með sífellt bros á
vör. „Hvernig gengur það, Ken?“ spurði
hann.
Kenzo klappaði trékeri, strauk fingri yf-
ir ennið eins og hann væri að þurrka aí
sér svita og hristi höfuðið með feginleika-
svip.
„Fisby, hvað á hann við?“ spurði ofurst-
inn.
. ,,Ó, hann á, við það að þeir séu búnir
að útkJjá öll vandræði og hann sé regtu-
lega íeginn.
„Vandræði?" Purdy ofursti leit tor-
tryggnisaugum á Kenzo. „Plvers konar
vandræði?“
„Jú, ofursti þegar Ken og bræður hans
þrír fóru að starfrækja íiskiðjuna, gerðu
þeir samning við sjómannafélagið um að
taka alian afgangs fisk — það er að segja
allan þann fisk sem ekki selzt í þorpinu
á hverjum degi. En um tíma vissum við
ekki hvort sjómennirnir hefðu rétt ti.1 að
selja Ken fiskinn sinn. Og það kom í
Ijós að svo var ekki."
Purdy ofursti varð alvarlegur á svip.
„Fisbv, eigið .þér við að maður geíi ekki
selt þann fisk sern hann veiðir?"
Fisby tók af sér hjálminn og þerraði á
sér ennið. „Venjan kér, ofursti, er sú a.ð
sjómennirnir geta aðeins selt fisk sinn í
heildsölu. Það er einmitt það. Þeir verða
að selja hann í heildsölu til eiginkvenna
sinna. Síðan selja eiginkonurnar hann i
smásölu og hirða ágóðann. En mönnunum
í Sjómannafélaginu datt í hug hvort þeir
gætu ekki farið í kring.um þetía ákvæði og
fengið dálítinn aukreitis ágóða. með því að
selja Ken fiskinn beint í srnásölu." Fis-
by strauk sér um ennið. ,,Hamingjan góða.
Ofursti, það var’ Ijóti fyrirgangurinn í
kvenmönnunum."
Purdy ofursti rétti úr sér. „Þessi fiski-
mannafífl hefðu átt að vita betur. Segið
mér, hvernig réðuð þér fram úr þessu?”
Fisby hikaði. „Tja, ég skipti mér ekki
af því, ofursti, því að mér fannst þetta
heyra undir heimiliserjur. En kvenmenn-
irnir helltu sér yfir Ken og héldu því
fram að hann beiti óheiðarlegum verzlun-
araðferðum. Loks varð hann svo yfirkom-
inn, að hann varð að fara til liíla Koza og
taka nokkurra daga hvíld. Læknirinn
sagði að hann væri að því kominn að fá
taugaáfallV
„Er það mögulegt?"
„Já, herra ofursti. Og ástandið varð svo
slærnt hérna heima fyrir sjómennina að
þeir þorðu ekki að lenda. Þeir sátu bara
úti í bátunum þar til þeir urðu uppi-
skroppa með mat. Þá urðu þeir að láta
sig. Ég er feginn að þetta er um garð
gengið, ofursti."
„Ég skal segja yður eitt, Fisby," sagði
ofurstinn. „Þetta minnir mig á þegar frú
Purdy hélt því fram að ég — “ Hann
ræskfi sig. „Iim, já, þessi tréker. lívað er
í þeim?“
„Andartak, ofursti. Ég skal spvrja
Kamamoto, forstjóra vöruhússins. Kann
sér um að vega vörurnar.". Fisby benti á
ker. „Kamamoto San. Ncni . . . hvað?“
Kamomoto var mágur náungi á sjötugs-
aldri með úfið hár og hann leit á bréf-
blokk. „Mauk, húsbóndi. Fimrn vagnar."
„Það er fiskimauk, ofursti," útskýfði
Fisby. „Það er svipað sildarmauki, en við
höfum eins mörg afbrigði og fisktegunjd-
irnar eru margar. Kamamoto San. ATajíi,
nani — fleira?"
„Fjórir vagnar deig, húsbóndi. Fimin
vagnar Sallað shiba-ebi. Þrír vagnar saltað
bonito. Þrír vagnar ka.rasumi.“
„Ég skil.“ Fisby sneri sér að ofurstgn-
um. ..Það cru fjögur vagnhlöss af fiskideigi
fimm af þurrkuðum og söltuðum rækj-
um, þrjú af þurrkuðum og söltuðum fiski
sem heitir bonito og þrír farmar af
kavíar.
„Kavíar!" Ofurstinn rak upp stór augu.