Þjóðviljinn - 25.10.1958, Qupperneq 11

1
Laugardagur 25. október 1958 — ÞJÓÐVILJINN — (IX
PETER CURTIS:
/
20. dagur.
fimmkalli stöku sinnum. Eins og ég sagö’i, þá ertu
ágætur í rúminu.”
Þótt ég væri sár og reiður, greip ég fegins hendi
það loforð sem fólgið var í síðustu orðum hennar. Hún
hafði enga þörf fyrir mig sem eiginmann, allslausan
eiginmann. En sem eiginmann ríkrar konu gat hún
haft þörf fyrir mig. Hún sá að ég var að láta undan
og greip tækifærið. Hún teygði sig upp til min og
kyssti mig einu sinm, heitt og náið. Svo sagði hún:
„Við sjáumst aftur,” og fór burt til að ljúka við að
pakka niður.
Þá var það úr sögunni. Svona fór um eina óeigin-
gjarna tilboðið sem ég hef gert nokkurri konu!
ÉÍoise kom niður rétt á eftir.
„Kaffið er kalt,” sagði ég og gekk að bjöllunni.
,.Það gerir ekkert til,” sagði hún. ,,Eg drakk te uppi
á Iofti með fóstru. Richard, ég þarf að tala við þig.
Antonía verður aö fara úr þessu húsi, og hún kemur
aldrei hingað oftar. Eg ætla ekki aö spyrja þig, hversu
lengi þetta hefur staðið yfir eða hver á sökina, þegar
hún er farin, skulum viö gleyma því. En mér þætti
gott að þú gæfir mér loforö um a'ð það kæmi ekki
fyrir framar, hvorki með henni né neinni annarri.”
Önnur kona hafði fyrr um morguninn sýnt mér
lítilsvirðingu. Fari þa'ð kolað sem ég ætlaði að líða
annarri slíkt hið sama. ”Þú talar eins og ég hafi
verið að stela sultutaui." Rödd mín var ergilegri en
ástæða. var til. , Segðu að þú viljir skilnað. Eg skal
ekki neita því að ég hef gefiö þér tilefni til þess. En
i guðs bænum talaðu ekki við mig eins og umburðar-
lynd móðir við óþekkan son.”
Ef til vill hafði ég aldrei sagt neitt svona hranalegt
við hana, og það svipti burt hinni fölsku hulu vin-
áttu sem hvílt hafði yfir sambandi okkar. Það batt
endi á hinn barnalega virðuleik, sem hún hafði sett upp
þegar hún ávarpaði mig. Eg sá að hún fölnaði og á
auevm hennar var auðséð að hún hafði orðið fyrir
áfalli.
„Eg skil aldrei við þig, Richard,” sagði hún, „þótt
ég hefði ekki trúað því á þig að þú gætir talað svo
ruddalega vio mig.”
„Jæ,ia.“ sagði ég óþolinmóðlega og gleymi því að
hreinskilni hafði aldrei einkennt samband okkar og hún
gæti haft alvarlegar afleiðingar. „Mér bykir leitt að þér
finnst ég hafa veriö ruddalegur, en við ættum að geta
horfzt í augu við staðreyndir. Þú veizt nú allt um okkur
Antoníu, og þótt þér þyki baö ef til vill undarlegt, þá
ætla ég ekki að biðjast afsökunar. Það væri heimsku-
iegt. Þú getur sjálf ráðið afstöðu þinni. Þú getur lát-
ið sem ekkert hafi gerzt, eöa gert veður út af því og
heimtað skilnað. Mér stendur rétt á sama. hvort þú
gerir.” - <
Eg var of sár og gramur til að vi'ðlrafa háttvísi. Meðan
hægt var að haida öllu leyndu var ég fús til að leggia
ýmisiegt á mig, en nú var baö um seinan og begar ég
sagði að mér stæöi á sama hvað hún gerði, þá var það
hmn einfaldi sannleikur. Þessa stundina hugsaði ég um
það eitt. að Antonía var að fara burt, út í heim þar
sem mér vrði örðugt um vik að hitta harra eða fylgj-
ast með gerðum hennar.
„Fg held að þú viliir að ég skilji við þig,” sagði El-
oise þungbúin.
>.Eg er búinn að segja bér báð. Mér er alveg sama.
Það befur vörið gengið á þinn hlut cg hú métt velja
vopnin. Gerðu það án þess að vera með predikenir. Eg
bið ekki um anneð.”
Hún reis snögglega á fætur og neri sa.man böndum.
„Got-t og vel. ég skal velia vopnin, eins og þú segir.
Eg ætla m.ér ekki að skilja við þig. Sumpart vegna
Díönu og sumpart, vegna þess að ég vil ekk? láta Ant-
oníu þig eftir. Eg geri það ekki. En ég fyrirgef þér
ekkj heldur, meðan þú kemur svona fram. Þótt ég
elskii þlg; Richárd. Jafnvel. þótt; ótryggð bín. innan
fjögurra reggja heimilis okkar,.hafi komið mér í meiri
gfeðshræringu en ég fæ með orðum lýst. Mér datt’
aldrei í hug, gat ekki ímyndað mér...” Hún þagn- j
aði og í augu hennar kom þessi hiyllilegi, stirðnaði
svipur. Hún lét fallast mður í stólinn aftur' og lagði
höfuðið fram á borði'ö, svo að hálftómur kaffibolli
Antoníu valt og kaffið flóöi yfir dúkinn og hárið á
henn hékk niður í sultutauíð.
„Eg þoli þetta ekki,” kjökraði hún. „Eg þoli þetta
ekki. Þú ert búinn að eyðileggja það allt saman. Þú
ert búinn að eyðileggja líf mitt og þér stendur alveg
á sama. Það er svo hræðilegt. Eg þoli þaö ekki.”
Hún fór að berja höfðinu niður í borðið og hand-
leggjunum í stólinn. Það var ófögur sjón. Eg veit að ég
hefði átt að fara til hennar, fa'ðma hana og loía henni
hverju sem var ef hún gæti fyrirgefiö mér og stillt
sig. En mér var það ómögulegt. Eg stóð þarna eins
og máttvana horfði á geðshræringu hennar og eina
tilfinningin sem ég varð var við, var óbeit. Fyrst
hafði hún komið niður eins og særð Madonna og á-
varpað mig með kulclalegum virðuleik, og nú hag-
aói hún sér eins og móðursjúkur krakki. Venjuleg
reiði, eðlileg gremia hefði verið skiljanleg og eftir
mínu höf'ði, en ekki betta. Eg óttaðist aðeins að hún
myndi vinna siálfri sér mein. Eg gekk niður stigann
og hróoaði á Fóstru. Svo fór ég út úr húsinu og kom
ekki aftur fyrr en seint um kvöldið.
Eg held ég hafi farið að hata Eloise upp frá þess-
ari stundu.
En bað liðu svo fiögur ár að ég gerði ekkert í því
máli. Eg verð ekki langorður um þessi fjögur, ömur-
legu ár.
Langa hríð, að mmáa kosti hálfan mánuð eftir
brottför Antoníu. var Eloise þögul og eins og steín-
runnin, lokað sig inni í herbergi sínu eða barnaher-
bei’ginu og lét Emmu Plume stiana við sig og hugga
sig. og hún horfði á mig skuggalegu augnaráði þegar
við hittumst. Hvað eftir annað var ég að því kominn
að segja: „Hevrðu mig, Eloise. þetta getur ekki hald-
ið svona áfram. Mér þykir leitt að þetta skyldi koma
fyrir og bað er búið og gert. Við skulum revna að
kcma einhverju skanlegu skipulaei á h.iónaband okk-
av.” Hefði hún verið pins og fólk er flest, hefði ég
sagt eitthvað þessu líkt; en óttinn við kastið sem
fylgdi óhjákvæmilega á eftir, fékk mig til að þegja.
og þannig fór að hún steig fvrsta skrefið. Hún. fór í
hárrrvpi5slustofú og kom niður til kvöldverð'ar eitt
kvöldið í nýjum kiól, dvnim og glæsilegum og ótízku-
legum eins og kjólar hennar vom yfirleitt, og hún’
Réttindi kvenna
Framh. af 9. síðu
stjómmálaleg og almenn rétt-
indi í þjóðféiaginu.
Þingið skorar á allar konur
og samtök þeirra að samein-
ast í eina volduga hreyfingu,
sem ein er þess megnug' að
finna lausn á vandamálum
okkar, að vekja hjá korjum
gleggri skilning á rétti sín-
um og að vinna bug á öllum
hindrunum á veginum til alr
gers jafnréttis á heimilinu og
í þ.ióðfélaginu.
Þingið ítrekar þá yfirlýsingu,
að nauðs.vnlegast af öllu er að
varðveita friðinn, því að ekki
tryggjum við það sem áunni/t
hefur eða sækjum oss. meli’i
rétt nema friður halctist.
'iggur leiðixs
breimurum og varahlutum til þeirra aS Hafnar-
stræti 23.
OLlUFELAGlÐ UF.
Símar: 1198 6 og 24380
Munið. að benzíuafgreiðsla ykkar er við Nesveg
OLlUFELAGiÐ H.F.