Þjóðviljinn - 03.01.1959, Síða 10

2) — Óskastundin
Óskastundin — '(3
1
Skritlur

Kennarinn: „Hvað eru
mörg grömm í kíJó-
grammi?
Tumi: ,,Það fer nú eft-
ir því í hvaða búð maður
verzlarí‘.
Faðirinh: „Því ertu
alltaf neðstur í bekkn-
u.m, Jói? Það er skamm-
„Jæja, Jens. Ertu bú-
inn með Jistann yfir tíu
merkustu menn verald-
ar?‘! . spurði kennarinn.
„Mig vantar bara einn“,
svaraði Jens. „Eg get
ekki munað hvað hægri
innherjinn heitjr“.
Frúin: „Ætlarðu að
baða barnið úr þesu, það
er ekki nærri því 30 siga
heitt?“
Vinnukonan: „Hvað
gerir það til. Eg held að
barnunginn hafi Jítið vit
á hitastigum.“
Kennarinn: „Getur
nokkur ykkar sagt mér
hvernig silunganet er?“
(Ein hönd er rétt upp).
„Jæja, Siggi, hvernig
er það?“
Siggi: ..Það eru mörg
lítil göt, bundin saman
með spotta“.
„Pétur, þú kennir páfa-
gauknum ljót orð“.
„Nei, mamma, ég er
bara að segja honum,
hvaða orð hann megi
ekki segja.“
arlegt að vera alltaf
neðstur í röðinni“.
Jói: „Það er alveg
sama, pabbi, þeir kenna
báðum endum það sama“
Unglingmm hér í Reykja-
vík þótti mikið tjl koma
er danska parið Nína og
Friðrik komu hingað til
að skemmta með leik og
söng. Myndin er tekin
skömmu áður en þau
héldu aftur til Danmerk-
ur. Þau fullyrða bæði
tvö að þau myndu koma
aftur til fslands ef þess
c*> værí nokkur kostur
Lygalauparnir
Misjútka og Stasik sátu
á bekk í listigarði og
voru að tala saman.
Þetta var bara ekki
venjulegt samtal, svona
eins og strákar eru van-
ir að tala saman, þeir
voru að búa til sögur,
segja hvor öðrum lyga-
sögur, eins og til að vita
hvort ekki væri hægt að
yfirganga hinn.
„Hvað ertu gamall?"
spurði Misjútka.
„Níutíu og fimm. En
þú?5'
„O, ég er hundrað og
fjörutíu ára. Veiztu, einu
sinn var ég stór, eins
stór og Borja frændi, en
svo minnkaði ég“.
„Og ég“, romsaði Stas-
ik, „var fyrst lítill, síð-
an stór, svo minnkaði ég,
og nú verð ég bráðum
aftur stór“.
„Þegar ég var stór gat
ég synt yfir fljótið“
sagði Misjútka.
„O, það er ekkert, Eg
gat synt yfir sjóinn!“
„Iss, sjóinn! Eg synti
yfir hafið“.
„Og ég var líka vanur
að fljúga“.
„A? Láttu mig sjá
það“.
„O, ég get það ekki
núna, ég er búinn að
gleyma hvernig ég fór
að því“.
„Jæja, veiztu hvað
kom fyrir mig?“ spurði
Misjútka. „Einu sinni
synti ég Jangt út á sjó
og hákarl kom og réðist
á mig. Eg gaf honum
svaka högg, en hann
opnaði kjaftinn og beit
af mér höfuðið“.
„Þú ert að skrökva“-
„Nei, upp á æru og
trú“
„En hvers vegna dóstu
ekki?“
„Því hefði ég átt að
gera það? Eg synti aftur
til lands og fór heim“.
„Höfuðlaus?“
„Auðvitað. Til hvers
ætti ég að hafa höfuð?“
„En hvernig gaztu þá
gengið“.
„Hvers vegna ekki?
Maður gengur ekki með
höfðinu“.
„En hvernig stendur
þá á því að þú' ert núna
með liöfuð?“
„Það óx aftur“.
Þessi var ágæc, fannst
Stasik. Hvernig I ósköp-
unum átti hann að Ijúga
upp annarri betri?
.„iUiss, þetta er ekki
neitt“, sagði hann. „En
ég, einu sinni var ég í
Afríku og fcrokódíll
gleypti mig“.
„En sú haágalýgi!‘f
sagði Misjútka og hló.
„Nei, nei, þetta er dag-
satt“.
„Hvernig getur þú bá
verið lifandi?“
„Nú, hann skirpti mér
út úr sér: aftur“.
(Framhald)1
Frúin: „Þú kemur
seint. Heirðirðu ekki að
ég var ða kalla á þig?“
Vinnukonan: „Eg heyrði
það ekki fyrr en í þriðja
skipti.
Húsbóndinn hoppar æp-
andi um allt húsið, og
heldur um þumalfingur-
inn.
Húsfreyja: Þú berð á
þumlafingurinn á þér,
góði minn, í hvert ein-
asta skipti, sem þú rek-
ur nagla.
Húsbóndinn; Hvernig á
ég að varast Það?
Húsfreyja: (rólega)' •
Með því að halda báðum
höndum úm hamars-
skaftið.
10) — ÞJÓÐVILJINN — Laugardagur 3. janúar 1959
Erlend tíðindi
tJr ávarpi forseta Islands
Framhald af 7. síðu.
ir Fidelo, og hélt til búða
bróður síns. Þeir bræður eru
af borgaralegum ættum og
vel menntaðir, en sá er mun-
urinn að Raul hefur fastmót-
aðar stjórnmálaskoðanir. -—
Hann kom til Kúbu úr ferða-
lagi um Austur-Evrópu og
fékk sannfært bróður sinn
um að eina leiðin til að bera
uppreisnina fram til eigurs
væri að setja henni róttæka
stefnuskrá sem haldið væri
fast við. Þegar leyniblöð og
leyniútvarpsstöð uppreisnar-
manna höfðu borið boðskap
Rauls um þjóðfélagsumbætur
útum landið, tók fólk aftur
að etreyma undir merki Cast-
ros. Jafnframt þvarr baráttu-
kjarkur manna Batista.
byrjun síðasta mánaðar var
svo komið að uppreisnar-
menn voru hvarvetna í sókn.
Skærusveitir gerðu her og
lögreglu fyrirsátir, lögðu eld
í sykurplantekrur, sprengdu
brýr og rifu upp járnbrautar-
teina. Ljóst var að ætlun
uppreisnarforingjanna var að
sjá svo um að sykuruppsker-
an kæmist ekki á markað, en
það hefði riðið stjórn Batista
fjárhagslega að fullu. Sömu-
leiðis sýndi sóknin gegn syk-
uruppskerunni bamJarískum
stuðningsmönnum einræðis-
herrans, bæði kaupsýslumönn-
um í New York og ríkisstjóm-
inni í Washington, að hann
var ekki lengur fær um að
gæta hagsmuna þeirra. Sykur-
uppskeran á Kúbu fer fram.
í þessum mánuði. Kæmist
sykurreyrinn ekki til vinnslu-
stöðva og útflutningshafna
vegna vopnaviðskipta og sam-
göngutruflana af þeiira völd-
um, hlutu bandarísk fyrirtæki
að verða fyrir stórtjóni og
viðbúið að sykurskortur yrði
um austanverð Bandaríkin.
Snemma i desember kom
Earl Smith, sendiherra
Bandaríkjanna í Havana, ó-
vænt til Washington og hóf
viðræður við embættismenn í
bandaríska utanríkisráðuneyt-
inu. Fréttamenn fullyrtu að
umræðuefnið væri horfurnar
í borgarastyrjöldinni á Kúbu
og hvort Bandaríkjastjórn
þýddi lengur að styðja Batista.
Af því sem siðan hefur gerzt
er ljóst að bandarískir ráða-
menn hafa komizt að þeirri
niðurstöðu að skjóistæðingi
þeirra væri ekki við bjargandi.
Nú hafa uppreisnarmenn unn-
ið algeran sigur á Kúbu, en
að svo stöddu fær enginn um
þáð ságt, hvern ávöxt sigur-
inn ber, hvor Castrobræðr-
anna það verður sem mótar
stefnuna. Hvað sem því líður
er fall Batista enn eitt áfall
fyrir stefnu Bandaríkjastjórn-
ar gagnvart ríkjum rómönsku
Ameriku, þar sem menn eins
og Jiménez í Venezuela og
Trujillo í Dóminikanska lýð-
veldinu og margir aðrir slíkir
hafa rikt eða ríkja enn með
fulltingi Bandaríkjastjómar
og bandarískra auðfélaga.
M. T. ó.
Framhald af 3. síðu.
amboðum. Ríðandi fólk er nú
jafn fáséð og bílarnir voru fyrir
fjörutíu árum. Leifarnar af því,
sem við ólumsf upp við fyrir
hálfri öld, eru nú tíndar saman
á byggðasöfnum.
Vöxtur kauptúna og kaupstaða
er að sama skapi hvað hið ytra
snertir og um alla útgerð. Þang-
að hefur fólksfjölgunin safnast,
og á skömmum tíma verður að
sjá fyrir miklum félagsþörfum,
kirkjum, samkomuhúsum, sund-
laugum og fleiru. Margt er enn
ógert, en áfram heldur með ó-
mótstæðilegu afli — og má þó
ekki hraðar fara en fjárhagur og
vinnuafl leyfir á hverjum tíma.
Það er eitt höfuðviðfangsefni
stjórnmálanna á síðari árum,
og mun reynast fullerfitt meðan
flokkskappið er rikara en sam-
vinnulipurðin. En mikill þjóðar-
arfur safnast komandi kynslóð-
um á þessum árum.
Það hafa miklar breytingar og
snögglegar orðið á síðustu ára-
tugum. Öll aðbúð batnað um
fæði og klæði, hús og heimili.
Vélarnar margfaldað mannsaflið
— og hafa næstum útrýmt hest-
aflinu, þó enn sé það mælikvarð-
inn. ísland er endurnumið til
lands og sjávar, og byrjun stór-
iðju hafin, í áburði áður og
sementi á síðasta ári, og enn
verður haldið áfram.
í sjálfsstjórnar- félags- og
mannréttindamálum eru ..stór-
sigrar unnir.. Viðfangsefpin- eru
gerbreytt. „Ekki Hst mér á
þetta“, sagði gamall þingmaður
við mig fyrir mörgum árum,
„áður ræddum við um frelsi og
mannréttindi, en nú er eingöngu
talað um kjör og kaup, brýr og
vegi“. Bréytingin er eðlileg en
svo snögg, að vér höfum ekki
enn náð föstum tökum á þeim
lögmálum hófs og jafnvægisi,
sem liggja bak við hin miklu
afskipti ríkisvaldsins af öllum
þjóðarbúskap í fjárfesting, end-
urgreiðlsum, niðurgreiðslum,
verðlagsákvörðunum o. s. frv.
En þetta verður óhjákvæmilega
að lærast. Fullveldið gerir oss
djarfa, en gætni og forsjá þarf
jafnframt í öllum hlutum til að
fullveldið fái staðizt til lang-
frama.
Vér lifum á erfiðum tímum,
og er það bæði margsagt og
margskýrt á ýmsa vegu. En
býsna ósnortið hefur land vort
og þjóð verið af þeim hörmung-
um, sem víða hafa gengið yfir,
heimsstyrjöldum, borgarastyrj-
öldum, kúgun, pyntingum og
landflótta. Mættum vér fyrir því
halda jafnvægi og heilbrigðri
hugsun. Þróun atvinnuveganna
hefur verjð ótrufluð, og hin ytri
lífskjör eru í bezta lagi. Og þó
liggur eitthvað í ioftinu sem
truflar. Mér kemur í hug, að það
megi líkja heimsástandinu við
iífið í Álftaveri, þegar von er á
Kötlugosi. Óhemju orka, sem er
hvorki góð né vond í sjálfu sér,
hefur verið leyst úr læðingi, og
það er undir mannlegrj. .náttúru,
sem getur verið ýmist góð eða
ill, komið, hvert þessu ógnarafli
er stefnt. Aldrei höfum vér átt
meir undir mannlegum þroska,
vitsmunum og drenglund þeirra,
sem með æðstu völd fara. Von-
ina höldum vér því eins fast í og
nokkru sinni áður, og göngum
að þeim störfum og viðfangsefn-
um, sem næst liggja, og þjóðin á
framtíð sína og farsæld undir.
Mér er kunnugt um að þeir fara
svo að í Álftaverinu, og leggja
ekki árar í bát, þó þeir eigi
blind náttúruöfl yfir höfði sér.
Oss er falinn þessi reitur til
umönnunar, sem heitir hinu
kalda nafni ísland, sem hlýjar
oss þó um hjartarætur, hvenær
sem það er nefnt. Nýi tíminn
hefur leitt í 1 jós, að landið er
betra og björgulegra en talið var
um langan aldur. Vér höfum og
tekið mjkinn arf í þjóðlegum
verðmætum, bæði andlegum og
stjórnarfarslegum. Kynstofninn
er kjamgóður.
Er það þá ofætlun að íslend-
ingar geti orðið öndveglsþjóð um
lífskjör, stjórnaríar og alla and-
lega menningu? Þetta er ?purn-
ing Fjallkonunnar til barna
sinna. Allt frá tímum Eggerts
Ólafssonar, er Fjállkonan
Madonna íslands, ýmist jarð-
nesk móðir, „sem á brjóstum
borið og blessað hefur mig“, eða
Fjalladrottningin með ,*við-
kvæmt og varmt hjarta þó vat’*
irnar fljóti ekki í gælum“. Og
með þeim orðum vil ég ljúka
máli mínu, að Fjalikonan hefur
ríkulega blessað sin bom, og
■ ætlast til nokkurs af þeim. j
Að svo mæltu kveð ég með
beztu nýársóskum.“