Þjóðviljinn - 03.01.1959, Síða 11

I
Laugardagur 3. janúar 1959 — ÞJÓÐVILJINN — <11
Ernest K, Gann
Loftpóstarnir
15. dagur.
„Tvær gráður lóðrétt á hægra auga,“ sagði hann.
Meö'an hann bjástraði við áhaldið, raulaöi hann lag-
leysu fyrir munni sér: „Tum-te-de-dum-dum-dum-dum.“
Colin fannst læknirinn eins og dálítill álfur. „Tum-
te-de-4óm-tede-dum. Gerið svo vel að fara úr.“
„Öllum fötunum?“
„Já.“
Svo fór Colin úr fötunum og fannst hann vera kjána-
legur og hjálparvana — eins og öllum karlmönnum
finnst þegar heir standa naktir og einir frammi fyrir
karlmanni. AÖ skipun læknisins stóð hann heila eilífð
að því er honum fannst, fyrst á öörum fæti meö
lokuð augu, og síðan á hinum fætinum. Hann beygöi
hendur og fætur og beygði sig í hniánum þegar lækn-
irinn mælti svo fyrir. Hann undraðist þegar læknir-
inn setti fingurinn bakvið hvort eista og bað hann
að hósta, og undraðist enn meira begar hann átti aö
bevgia sig áfram og glenn?t sundur fæturna. Hann
hlvddi þögull begar læknirinn batt gúmmímanséttuna
utanum handlegg hans og sá kvikasilfrið hefjast og
hníga í glasinu þegar hann dældi í vafnineinn til að
mæla blóðþrýsting Colins. Hann svitnaði dálítið þeg-
ar honum var sagt aö stíga. upp á stól og hoppa
niður aftur, þangaö til læknirinn sagði honum aö
hætti, svo að hann gæti mælt slagæöina. Honum létti
mjög þegar læknirinn hætti að raula, rétti honum
litla flösku og sagði honum að klæða sig aftnr.
‘„Fyllið hana,“ sagði hann og benti á hurð. „Þarna
er salernið.“
Colin tók flöskuna og fór inn á salerniö, þar sem
hann starði tómum augum á vegginn og stóð lengi í
þungum þönkum.
IV. kafli
„Eg sagði — ég ætla aö endurtaka þaö, svo að þér
haldiö ekki að mér hafi orðiö mismæli. Eg sagði að mér
fyndist þaö góð hugmynd að við giftum okkur.“
„Jahá .. .“ Dálitil vandræðastuna leið frá brjósti
hennar. „Mér hevröist þér segja eitthvað í þá átt.“
„Þvi meira sem ég hugsa um þaö, því betur lýzt mér
á það.“
Lucdle ve!ti fyrir sér, hvort hún ætti að finna sér
einnveria ásr.æðu til að fara frá borðinu og koma ekki
aftur. Ef til vill var bað bezta ráðið við briálaðan mann.
Ef Colin hefði setið makindalega í stól sínum með
drevmandi svin í auaum eða þi-ýst sér sð henni með
ákafa, hefði hún ekki verið í vandræöum með hann.
Hún hefði getað strikað hann út af lista sínum sem
tillitslausan kvennabósa eða óforbetranlegan draumóra-
mann undir áhrifum víns. En það eitt hvernig hann
sat — teinréttur, næstum eins og hrífuskaft — sa°ði
henni að ekki mætti flokka hann meö þeim. Hún var
hálfhrædd við alvciru hans.
„Hvað hafið bér hugsaö um það lengi?“ vogaði hún
sér að segia til að fá stundarfrest.
Colin leit á úrið sitt með miklum tíiburðum. „Um
þaö bil sjö kiukkutima og fiörutíu minútur.“
„Þér — þér haldiö að þér séuð ekki að flana aö
neinu?“
„Það má vera — en þaö er hægt að telia sjálfan
sig af hveriu sem vera skal, ef maöur hugsar nógu
lengi um tað.“
Eíns og allir sem vitlausir voru, var dálítil vitglóra
í heni"^ huosaði hún. Hún virti fvrir sér andlit hans.
Það var ekkert óveniulegt eða hræðilegt í svip hans.
Augun dökkblá og skær — hörundið viö augnakrók-
ana dáUtið hrukkað af að horfa í sólina. Góður, ein-
beitnislegur munnur, laus viö griramd. Jai’nvel í mild-
um biarmanum af kertaljósum Romeos var hægt að
sjá hversu festuleg hskan með péturssporinu var.
„Þér eruð sjálfsagt vanur að fá allt sem þér viljið,“
sagði hún.
Hann leit á hana meö ósviknum uudrunarsvip og
ótti hennar rénaði lítiö eitt. „Nei, öðru nær." Svo
varð rödd ha-ns miúk. „Eg hef aldre: viliað neitt fvrr.
Það var eins. og við heföum allt, og sennilega höfum
við haft þaö “
„Við? Eruð þaö þér og bræöur vðar?“
„Já. Við vorum vanir að fara á fætur á morgnana
og bvria að lifa þegar okkur hentaði og ekki fyrr.
Einhverra hluta vegna höfðum viö litla metnaðargirni.
Eg held viö iiöfum verið of niöursokknir í aö fliúga og
ýmislegt smávegis, eins og til dæmis hver hafi stolið
sokkum hins. Það var ágætis líf, en okkur miðaði
ekkert áfram."
„Viliiö þér ko.mast áfram?"
„hiei. — eiginleea ekki.“ Hann bió til viftu úr fjórum
eldspýtum á bo.vðdúkinn. „Skil.iið þér, við vorum sam-
lega sterkari en huröin sjálf eöa það að Romeo hef'ði an aúir f.ióiir. Viö studdum hver annan af því að við
aldrei komið til hugar að neita að hleypa einhverjum vorum saman frá byrjun. Við fónim okkar eigin leiðir
inn. Þetta flókna varnarkerfi, notaleg innréttingin og en V|ó bvriuðum á sama upphafspunkti og komum
Bæjarpósturinn
Framhald af 4. siðu
„.... Skaltu. það mu.na, ve-
sæll inaður, meðan þú lifir,
að kona hefur harið þig. En
þú munnt ekki að heldur fá
það, er þú vildir“. „Þá mælti
Eyjólfur: Hafið her.dur á
hundinum og drepi, þó að
blauður sé“. Hávarður tekur
þá til orða: „Þó er for vor
helzti ill, þó að vér vimium
eigi þetta níðingsverk, og
stardi menn upp og láti hann
eigi þessu ná“.
Eyjólfur mælti: „Satt er hið
fornkveðna: Án er ills geng-
is nema heiman hafi“. í end-
ursögninni hljóðar frásögnin
svo: „Eyjólfur varð ösku-
vondnr og vildi drepa Auði,
en Hávarður kom i veg fyrir
þoð. Hann var vinsæll maður,
og stóðu margir upp, til að
varna því, að Evjólfur ynni
þetta óhappaverlc“.
Ódýrasta og sterkasta vínið og bezta spaghettíið í
Newark var framreitt í veitingahúsi Romeos — og
þá staðreynd hafði Roland uppgötvað næstum fvrsta
dágimi sem hann var í bænum, þrátt fyrir erfiðleik-
ária á því að komast inn. Á útihurðinni voru tveir
sfnekklásar, hengilás og gægjugat með loku fyrir, þar
sepi Romeo siálfur skerðmti sér stundum viö að standa
vorð. Þaö skipti engu máli aö lásarnir voru bersýni-
rólegur, virðulegur svipur Romeos, geröi allt sitt til
þess aö viðskiptavinunum fannst þeir vera staddir
í •! fáménnum úrvalshópi.
Það var í þessu rólega andrúmslofti að Colin fram-
kvæmdi þá ákvörðun sem hann hafði tekið áður en
hann fór af skrifstofu læknisins. Eftir spaghettírétt
kenndan viö Romeo og hafandi styrkt sig á enn einu
gíasi af.víni Romeos, sagöi hann sjálfur sama kvöld-
ið víð Lucille Stewart að hann vildi kvænast henni.
Það leið löng stund áður en hún svaraöi honum.
H(ún tók stóran teyg úr glasinu sínu. Hana svim-
aði dálítið.
Þegar hún kom loks upp orði, reyndi hún að tala
•TÓlega, én það reyndist henni erfitt. Hún minntist þess
ékki að háfa nokkurn tíma fyrr á ævinni oröið svo
uhdrandi og skelfd af fáeinum orðum.
„Þér voruð aö segja eitthvaö.... Eg held.... Ó....
er að segja, þér sögðuö það, var ekki svo?“
alltaf bangað aítur — en þar vantaoi einhvern fastan
grundvöll." Hann tók fimmtu eldspýtuna og lagöi
hana þvert undir hinar fiórar. „Nú.... þessi eldspýta
tengir eiginlega saman hinar fiórar. Gerir þær aö einni
heild — skiljið þér. Fimmta eldspýtan er þér.“
„Eg?“
„Já. Er þetta ekki skvnsamlegt?"
^ Hún horfði á eldspýturnar og Colin og hristi höfuðið
lítiö eitt eins og til að koma lagi á hugsanir sínar.
Nú er ég eldspýta, hugsaði hún. Furðulegt. Svo varð
henni ljóst aö hún gat vel hugsaö sér aö hann héldi
áfram að tala.

Maðurinn minn og faðir okkar
ÓLAFUR ELÍASSON, forstjóri
andaðist að heimili sínu, Krosseyrarvegi 9, Hafnar-
firði, að 'kvöldi 31. desember siðastliðinn,
Gyða Björnsdóttir og börn.
HEIMILISÞATTUR tl
Kaffi lagað á sœnsku vísu
Kaffi á hitabrúsa ‘eða könnu
fær oft leiðinlegan keim. Reyn-
ið að búa til. kaffið á brúsann
á sænska visu. jo,
Skolið fyrst flöskuna eða
könnuna úr sjóðandi vatni,
leggið síðan gróftmalað kaffi i
vatni á og setjið tappann i und-
ir eins.
i ' :o f !li ■
Kaffi þetta .e'r ályég éins og
nýlagað, en gætið þess áÓ brús-
inn standi upp á endann a.m.k.
fimm mínútur áður en kaffið er
Vesturþýzk æska
Framhald af 5. síðu
gömlu útgáfunni hafi striðið
verið algerlega fordæmt, en lít-
il merki siáist þeirrar fordæm-
ingar í þeirri nýju. Nöfn þorp-
anna Oradour í Frakklandi og
Lidice í Tékkóslóvaldu, sem
jafnan munu talin tálmræn fyr-
ir þær hörmungar sem þýzku
nazistarnir leiddu yfir þjóðir
Evrópu, eru hyeygi nefnd í
hinni nýju útgáfu kennslu.
bókarinnar.
Eldflaugin
Framhald af 1. síðu.
Eldflaugin er einnig' búin sér-
stökum útbúnaði til að mynda
natríumský sem gerast mun
gervihalastjarna. Hægt verður
að koma auga á og ljósmynda
þessa gervihalastörnu með lit-
síu sem skilur frá natiáumhluta
litrófsins. Tungleldflaugin mun
mynda þessa halastjiiinu gerða
af manraahöndum uni ktukkan
3.57 árdegis eftir Moskvatima 3.
jan., það er að segja eftir tæpan
klukkutíma.
í eldflaugir.ni er vcifa með
skjaldarmerki Sovétríkjanna og
áletfuninni „Samband hinna
sósía’istisku sovétlýðvelda. Jan-
úar 1959.“ Heildarþungi vísinda-
tækjanna ásamt aílgjafa og' um-
búðum er 795 pund. Upptöku-
stöðvar víða um Sovétrikin
múnu fyigjast með þessu fyrsta
ílugi mil'i himinhnatta, sem
mun ‘ýna á hve háu stigi eld-
flaugafræði stendur i Sovét-
ríkjunum o.f auka hróður sov-
ézkra vísindamanna og verk-
fræðinga. Stofnanir þær sem
tekið hafa þátt í smíði eldflaug-
arinnar og starfað að því að
skjóta henni á loft hafa tileink-
að afrek sitt 21. þingi Komm-
únistaflokks Sovétríkjanna, sem
kemur saman í næsta mánuði.“
Sovétríkin, sem eins og kunn-
ugt er urðu fyrst til að senda
gervihnött á braut kringum jörð-
ina, hafa ekki fyrr gert tilraun
til að skjóta eldflaug til tungls-
ins. Bandaríkjamenn hafa gert
slíkar tilraunir, en þær fóru út
um þúfur. Ekki er ljóst af frétl-
inni frá Moskva, hvor.t. ætlunin
er að koma eldflauginni á hraut
umhyerfis tunglið.
flöskuua, 30 grömm í hálfan drukkið svo að korgurinn setj-
lítra vatns, Hellið ejóðandi i ist á botninn.
Auglýsið
i Þjóðviljanuni j