Þjóðviljinn - 11.01.1959, Blaðsíða 4

1) — ÞJÓÐVILJINN — Sunnudagur 11. janúar 1959
S\Qrt
Sanguinetti ( Argentínu ).
c«2I# shákir
Þeir Þorbergssjmir Sigurjón
og Bragi láta skammt stórra
högga í milli hvrð útgMu
skákbóka snertir. Þeir gáfu
á sínum t'íma út Stúdenta-
mótið, sem háð vnr hér í
Reykjavík, því nrest Stórmót
Taflfélagsins 1957 og nú fvr-
ir jólin hleyptu þeir af stok’k-
unum Portoroz rnótinu, þ. e.
öllum skákunum, sem ]nr
voru tefldar, 210 talsins og
dregur bókin nafn sit.t af
þeim og heitir „210 skákir
frá Portoroz".
Þessa útgáfustarfsémi ber
öllum skákunnendum að virða,
og ættu þeir ekki að slá því
á frest að festa kaun á ofan-
greindri bók, ef þeir hafa ekki
þegar gert það.
Ætti öllum áhugam.önnum
um skák, og iafnvel fleirum,
að vem metnaðarmál að eiga
skákir þessar allar á einum
stað, vegna hinnar glæsilegu
frammistcðu lr.nda okkar,
Friðriks Ólafssonar, á. mótinu.
Óneitanlega hefði verið
skemmtilegra cg betra, að
skýringar hefðu fy’gt skák-
unum, en tímafrekt og kostn-
jaðarsamt er að skýra svo
margar skákir til nokkurrar
Friðrik Óiafsscn
hlítar. Er þó vafasamt hvort
telja átti eftir þann tíma og
horfa í þann kostnað, cn
hijis vegar hefði sjálfsagt
þurft grónara útgáfufyrirtæki
til að ríða á vaðið, með
slíkt.
Er þ(að nú áskoiam mín til
hinna dugmestu útgáfufyrir-
tækja bæjarins, að þau taki
sem fyrst að kynna sér mögu-
leika á að gefa út Kandídata-
anótið 1959 með góðum skýr-
ingum, helzt sjálfs stórmeist-
arans Friðriks Ölafssonar.
Væri það ekki eimmgis ís-
lenzkum skákunnendum mik-
ill fengur, hc-ldur ætti það að
vera metnaðarmál hverju ís-
lenzku heimili að eignast slíka
hók, og þaif varla að efa að
salan yrði góð.
En við þöklnim sem sagt
Þorbergssonum og Skákútgáfu
þeirra fyrir ofannefnda bók
og vonum, )að þeim eigi enn
eftir að vaxa fiskur um hrygg

við liina þörfu útgáfustarf-
semi sína.
Hér kemur svo ein fjörug
• skák af hinum 210.
líyítí: Friðrik Ólafsson.
Svart: Sanguinetti (Argen-
tínu).
Enskur leikur.
1. c4 Rf6
2. Rc3 e6
3. d4 d5
4. e3 R6
Með breyttri leikjaröð kemur
nú fram hið svonefnda
Schleeter-afbrigði s lavneskrar
varnar, sem þykir alltraust
fyrir svartan.
5. Ri'3 Bg7
6. Be2
Rólegur leikur. 6. Db3 eða
6. cxd5 er algengara.
6. — 0—0
7. 0—0 Bg4
8. cxdu Rxd5
Eftir 8. — cxd5 væri 9. Db3
óþægilegur leikur fyrir svart-
an.
9. Db3 Rb6
10. Hdl R8-d7
11. a4 . Be6
12. Dc2 Rd5
13. a5 Rc7
14. h3 í'5
Vinnur landrými en veikir
nokkuð stöðuna. Frekari
framrás f-peðsins á þó síðar
eft.ir að reynast svörtum
mikilvæg.
15. Rg5
Rænir svartan biskupaparinu.
15. — Bd5
16. Rxd5 cxd5
17. Rf3 e6
18. Bd2 Hf7
19. Hd-cl Re8
20. a6 06
21. Ha3
Friðrik stefnir nú að því að
ná algjörum yfiiTáðum á c-
línunni og tekst það.
21. — BÍ8
22. Hc3 Df6
Sanguinetti sér fram á, að
róleg vörn yrði vonlaus til
lengdar og tekur því að und-
irhúa gagnsókn á kóngsarmi.
23. Hc6 Rg7
24. Bb5 g5?!
Þessi leikur felur í sér manns-
fórn. Svartur á ekki annars
úrkosiji cn hefja gagnsóknina
uppá líf og dauða.
25. He8 Hxc8
26. Dxc8
Riddaranum verður nú ekki
forðað, því við 26. — De7
kæmi 27. Hc7.
26. — g4
27. Rh2?
Hér fæ ég ekki betur séð en
27. Rel hefði varið hvíta
, kónginn mun betur, Er t. d.
mjcg mikilvægt að þaðan
valdar riddarinn reitinn g2.
Hefði þá verið fróðlegt að sjá,
hvernig Argentínumaðurinn
hefði hagað sókninni.
27. — gxli.3
28. Bxd7 Dg6
29 g3
Þessi vefflring var ekki eins
knýjandi hefði riddarinn stað-
ið á el.
AHCDEFOH
■tACCEFQH
Hvtt
Friðrik Ölafsson
29. — f 4!
Brýtur drottningunni og ridd-
aranum leið inn fyrir víg-
línuna. Fri^rik má nú hafa
sig allan við í vöminni.
30. exf4 De4
31. Kfl
Eini leikurinn, þar sem 31. f3
yrði svarað með 31. ■—De2
og óverjandi máti.
31. — Rf5
Nú liggja ýmsar hótanir í
loftinu og þó einkum -— —•
Dhlf. Ke2. Rd4f Kd3
De4f Kc3, Re2f Kb3
Rxcl'i Bxcl Dc4i-! Dxc4
dxcáf og síðan Hxd7 og
svartur vinnur.
32. Bxe6 yrði svarað með
32. — Dhlf 33. Ke2, Rxd4f
34. Kd3 De4f 35. Kc3, Rxe6
o. s. frv.
Hafði þá svartur unnið
manninn aftur og héldi góðum
sóknarmöguleikurn.
Friðrik verður því að snúast
öðravísi við vandanum.
32. Be3!
Neyðir svartan til að láta af
hendi hinn hættulega riddara
og bjargar sér yfir í þráskák.
32. — Rxe3f
33. fxe3 Hxd7!
34. Dxd7 Dg2f
35. Kel Bb4t
36. Hc3 Bxc3t
37. hxc3 Dxg3t
38. Kdl Dglf
39. Kc2 Dxh2t
40. Kb3 Hs2
41. Dxe6f Kf8
42. Df6t Jafntefli. Övenju fjörug og viðburða-
rík slcák.
Hafnfirðingar
Ú T S A L A -
LOKASALA.
Gerið góð kaup.
Verzliuún,
Austur.götu 25.
Trúlofunarhringir. Steinhringir,
Hálsmen, 14 og 18 kt. gull.
VIKAlí BLADID YKKAR
Kirkjan Notre-Dame á borg-
arhólma Signu í Paris (þar
stóð vagga borgarinnar) er
frægari en allt ísland eins og
það leggur sig, skinnbækur
vorar og hre-ystiverk. Hún er á
aldur við ísl. handritin, 02 þyk-
ir eitt hið mesta guðshús í
gervallri kristninni, en af lista-
verkum, sem prýða hana, eru
það ekki helgir menn, sem
standa í röðurn latigir og teygð-
ir, með mikinn alvöruþunga i
ásjónum sínum, sem irægaslir
eru, heldur drísildjöflar Þeir
sem sitja á upsunum, með
asnaeyru, og gretta sig við
borginni og reka út úr sér
tunguna að henni. eins og
hverjir aðrir götustrákar.
Það hefur aukið á frægð
þessarar gömlu kirkju, að stór-
skáldið Victor Hugo skrifaði
útreið en skáldið lætur harm
fá. Hann sem átti að vera sól,
verður gerpi, huglaus, kven-
samur, illorður þar sem hann
þorir ti!, lyginn og vemmilegur,
Alla prýðina ber hann utan á
sér, því innar sem dregur í
manninn þvi aumara verður að
sjá, því meir sem á reynir,
því aumlegri er frammistaðan
Veslings stúlkan verður fyrir
því óláni að fá ást á þessum
manni. Dómkirkjúpresturihn
er annar, hálærður valdamaður
og gengur næst biskupi að
geisliegri tign, en á vegginn í
klefa hans hefur einhver
hrekkjalómur skrifað setningu
á lærðra manna máli, sem
þý'ðir eitthvað á þá leið, að sá
sem iðki mikinn lærdóm verði
mikill hérvffllingur, 'og sannast
þetta átakanlega á þessum
tJr kvikmyndinni í Austurbæjarbíói; Esmeralda (Gina Lollo-
brigida) og Kvasiinodo (Anthony Quinn).
bók, sem hann lætur gerast í
henni og í nánd við hana. Nú
er verið að sýna kvikmynd
gerða eftir þessari sögu. Það
er Austurbæjarbíó, sem sýnir
hana. Það er næsta ömurleg
öld sem við fáum að líta inn
í: hroðalegt réttarfar, réttleysi
almennings, ofboðsleg kúgun og
öryggisleysi, pynding, bál og
gálgi, sálsjúkur maður á kon-
ungsstólý sem geymir andstæð-
inga sína í búrum og líkist
meir fjanda en manni í sínum
svarta kjól, drottningu bregð-
ur fyrir, með kerrtan höfuð-
búnað, afar stoltagikkslegri,
hefðarmeyjarnar ganga fram í
röð og sýnast vera dálítið fá-
fengilegar í kjólum sínum með
háa stróka npp af sér, þær
heifa liljufclóm og rósa.
Inn á þetta svið fyrir fram-
an kirkjuna kemur „fegursta
kona í heimi“, Esmeralda, með
geitina sína, fegurstu geit í
heimi, svo það eru áhöld um
hvor er fegurri á sinn hátt,
konan eða geitin. Þessi stúlka
merkir gleðina, hún dansar svo
að allir hrífast, oe fólkinu
finnst hún vera drottning sín,
en valdaherrarnir verða allir
að háði og spéi gagnvart henni.
Siðan birtast þarna biðlar
Esmeröldu, þrír eða fjórir,
(eiginmaðurinn er varla telj-
andi), fyrstur (en ekki fremst-
ur) hinn skartklæddi riddari
Föbus, glæsimennjð og kvenna-
Ijóminn, og aldrei hefur neinn
af þessu tagi fengið herfilegri
manni, sem lesið hefur sér fil
óbóta í ruglbókum í stað þess
að líta í kringum sig, þykist
hann hafa fundið í bókunum
himneska birtu. En hjarta hans
á sér sinn vitjunartíma, og
þeg'ar ástin á Esmeröldu vitjar
þess, gerist það með svo hel-
þrungnum móði, þvílíku rugli
og heilaspuna, að hann gerir
hana sér svo fráhverfa, sern
nokkur stúlka hefur orðið
nokkrum manni, telur sér trú
um að hún sé galdranom,
framselur hana Rannsóknar-
réttjnum (þeim þokkapiltum!),
ærist af bríma og afbrýðisemi,
sannfærist um að við sér gíni
opið helvíti, fær ógnarlegan
dauðdaga (hrapar).
Hinn þriðji, Kvasimódó,
hringjarinn í dómkirkjunni, er
allur vanskapaður, en hjarta
hefur liann trútt og prútt.
Hann reynist Esmeröldu skjól
og skjöldur meðan hann má.
Að launum fær hann Þá náð að
bein hans mega hví!a hjá bein-
um hennar og verða þar að
dufti.
(Af lýsingunni á Kvasimódó
má sjá aðdáun skáldsins á í-
þróttamönnum, einkum hinum
velklifrandi, en sjálfur var
liann víst fimari að beita penn-
anum).
Það einkennir frönsk stór-
skáld á nítjándu öld, að þeir
taka múlstað vamarlítilla og
snauðra kvenna (og mun ekki
hafa veitt af), má til þess
Framhald á 11. eiðu