Þjóðviljinn - 30.06.1959, Síða 11

Þriðjudagur 30. júní 1959 — pjóðviljinn — (11
BVDD SOHDLBEBG:
50.
„Svað á þetta raus um rithöfundasambandið að þýða?“
sagði ég. „Hvaða gagn hefði bandalagið af því að eyði-
leggja kvikmyndaiðnaðinn?"
„Hvað ertu eiginlega að lesa?“ sagði Sammi. „Ég átti við
klausuna neðst á síðunr.i — með rauða hringnum utan-
um.“
Það voru nokkrar línur með fyrirsögninni: GLICK AF-
ÞAKKAR 75.000 DOLLARA.
Satnmi Glick, hinn ungi snillingur, hafnar tilboði stórs
kvikmyndavers um 75 þúsund fyrir leikrit hans Talandi
skeyti, að því er okkur skildist í gœrkvöldi. Vill bíða með
kvikmyndasamninga þar, til frurnsýningin hefur farið
'fram í Leikhúsinu á fóstudagskvöld
Ég hafði alltaf gaman af þessum blaðamannasprett-
um >— ég kannaðist við þá frá fyrri tímum. „Hverjum skild-
ist þáð, sagði ég. „Þér og Stan Dickey eða hvað?“
Sárhmi sló í bakið á: mér, bæði í gamni og alvöru, ogj
hlátur 'harísH’ar full hávær fyrir samkya^jpsklæðnaðinn.
„Miríntu mig á að rýð’já þér úr vegi einmrern daginn,“!
sagð'rhann. „Þú veizt of mikið."
Við ókum til leikhússins í svörtum, gljáandi Lincoln,
sem Sammi hafði leigt fyrir þetta tækíiæri. Þegar við
komum út várð dálítið uppnám kringum Ritu, ung og
bústin síðbuxnaklædd .stúlka og limalöng unglingsstelpa
ráku vasabækur sínar upp að andlitinu á henni og Sammi
stóð álengdar og naut þess. Ein lítil táta með söfnunaræði
vildi ekki eiga neitt á hættu og bað Kit u'm rithandarsýn-
ishorn. „Þú kærir þig ekkert um nafnið mitt,“ sagði Kit.
Teinan sat við sinn keip. Kit leit á mig vandræðalega,'
tók blýantinn og hripaði nafnið sitt. Telpan starði á blaðiði
hugsaði sig um dálitla stund og æpti svo: „Það er elckert
varið í þetta!“ Síðan reif hún blaðið burt, vöðlaði því sam-
an og fleygði því meðan hún byrjaði að troða sér inn í
næsta hring.
Þegar við settumst i sæti okkar voru ljósmyndar-
ar á þönum í leit að frægu fólki. Sammi og Ríta voru
önnum kafin við að reyna að sýnast full áhuga hvort á
öðru og gjóta augunum á myndasmiðina um leið. Þegar
ljósmyndararnir komu loks auga á þau, hallaði Ríta
til höfðinu og setti upp rétta brosið án þess að húrí sýnd-
ist hafa hugmvnd um að verið væri að mynda hana. En
Samrríi ríók þessu með glæsibrag Hann leit á mvndavél-
ina eins og hún væri ástmey. Maðurinn sem tók myndina
hefur kannski ekki verið mikill bógur en myndin sem
hann tók var merkilegt rannsóknarefni. Ég klippti hana
meira að segja út úr blaðinu næsta dag til að setja hana
í Sammaglick safnið, sem ég ætla á réttum tíma að af-
henda réttum aðilurn. Það sem er athyglisverðast við
myndina er það, að hún er eiginlega ekki mynd af tveim-
ur manneskjum sem sitja saman, heldur tvær andlits-
myndir, sem eru hlið við hlið af tilviljun. Ríta starir a
ímyndaða mannveru með sælubjarma í augum. Og
Sammi horfir beint í augu manns með mikilli sjálfsá-
nægju. Hann hallar ögn við eins og tarfur á varðbergi.
Það glampar á augun. Glottið er aðeins sýnilegt á munn-
inum.
IJndir þessari sérstæðu mynd stóð: Þokkadísin Ríta
Royce ásamt Samúel Glick á frumsýningu Talandi skeytis
Rottur gera sig
heimakomnar í
bandarískum bæ.
Ibúarnir í bænum Dannemora
í Nevv York fylki í Bandaríkjun-
um eiga nú í vök að verjast
vegna rottuplágu sem herjað
hefur á bæinn að undanförnu.
Rotturnar sem sumar eru
á stærð við ketti, hafa átt
sér samastað í soiyhaugum
sem eru í bænum miðjum.
Bæjarstjórnin telur að þær séu
margar milljónir talsins. Rott-
urnar éru hálfærðar af hungri
vegna þess að Clinton-fylkis-
fangelsið sem áður fleygði sorpi
í gærkvöldi, þar sem hinn ungi rithöfundur vann sér
framtíðarhylli. Kunningi þeirra er í fylgd með þeim.
Óþekkti kunninginn sem snýr sér frá myndavélinni og
virðir Samma fyrir sér, er auðvitað ég.
Leikritið var að sjálfsögðu það sem Samma vantaði. Það
Var eitt af þessum leikritum um tvo blóðheita náunga sem
ýmist fara í hár saman eða fallast í faðma, í þessu tilfelli
tvo útvarpsstarfsmenn sem bjarga hvor öðrum úr eða
koma hvór öðrum í vandræði með hæfilegu magni af ó-
væntum atvikum og brögðum til að skemmta áhorfendum.
Ég var að hugsa um hvað leikritið líkist í rauninni höf-
undi sínum, ekkert sérstakt fram að færa en hraði og háv-
aði. í nægilegum mæli til að deyfa áhorfendur, en samtímis
hafði ég óljóst hugboð um að þetta kæmi allt svo kunn-
uglega fyrir. Og svo var sýningunni lokið og einhver við-
staddur, sennilega Stan Dickey, fór að kalla á höfundinn.
Fleiri tóku undir og Sammi var farinrí að hneigja sig og
allt í einu er hrifningin alger og és sit við hliðina á höf-
undinum og allir ganga vfir mig til að taka í höndina á
honum og hann neitar hógværlega að hafa lagt mikið á
sig, segir að hugmyndinni hafi lostið niður í sig, fimm !Sinu °S matarleifum á haugana
eða sex nótta vinna og allir eru undrapríi og hrifniý og hefur nu fundið annan stað til
einhver,,ekki Stan Dickev, því að nú ^ Mdan breitt
um sig, segir að ríýf ’snillingur sé kominn lil HollyxVood,
og Sammi ségir: „Það er núi kannski of mikið. s?ut,“
Við biðrím' . rþílnuríi meðan Sammi fór bak við tjöldin
til að óska til hamingju og: fá hamingjuóskir hjá lejkur-
unum, og þegar hann kom’ aftur, var Hahn ékki sámur
maður og þegar hann hafði skilið við okkur fáeinum mín-
úttim áður. Svei mér ef 'ödd hans hafði ekki líka ’breytzt.
Hún vírtist lægri og virðúlegrf. Hann var ekki lengúr
einn af þessum efnilegu fimmhundruðdollaradrengjum.
Hann þurfti ekki lengur að ’hafa áhvggiur af því að verða
dreginn í dilk rneð Júlían. Hann var viðbúinn að mæta
hinni glæsilegu framtíð. Hann þurfti ekki framar að fiska
eftir boðum í snobbaveizlur Harrys Godfreys Wilsons.
Hann- var þegar farinn að ráðgera að bjóða Wilson og
P.aine og.McCartev rg flc;r: topuniönrum í dáhíiim gleð-
skap áður en langt liði
Auðvitað mátti Samm.’ engan tíma miv'a áður en hann
slægi fastri þessari nvju stöðn rinni í þjóðfelaginu, Vi3
’stefndum reyndar oeir t til Trocadero, har sem Sammi
héált sjálfum sér veizlu. Hann virtist næstum því hrifnari
að losa sig við úrgang. Rott-
urnar eru því farnar að leita
sér fanga amars staðar og eru
hvergí smeykar.
Kvenfólkið í bænum er skelf-
ingu lostið og þorir alls ekki
út fyrir hússins dýr að kvöld-
lagi. Donahue bæiarstióri segir
að-.éf efe’ipðHlfe gert
muni smábíVr« ví:ífcVnum vera í
bráðri hættu.
I
Samtök foreldra og skóla-
stjóra ungiingaskóianna í borg-
inni Dallas í Texasfylki í
Bandaríkjunum hafa komið sér
saman um að búa til sérstaka
af því að hafa krækt í Fineman og Collier þangað en bekki í einum skólanum fyrir
hann var að velgengninni í sambandi við leikritið. Enda skólastúlkur sem eru vanfærar
hefur það sjálfsagt skipt eins miklu máli. i eða eru þegar orðnar mæður.
Við komum allra fyrst svo að við fórum inn á barinn Ástæðan fyrir þéssarif ráð-
meðan við biðum. Sammi pantaði kampavínskokkteila og stöfun er að rannsókn hefur
svo sagði Ríta: „Afsakið mig érr ætla að greiða mér,“ og í f3us stúlkur eru
fór inn á snvrtiherbergi kvenna Hun gat. sagt: „Viltu vanfáera-r í bama. og unglinga-
retta mer smionn a þann hatt að það varð æsandi. „E ,
,, , , , . ' _ . , „ . , . er 12 ara, en gðkk að visu i
ætla að fylgjast með þer, sagði Kit um leið og hun reis
á fætur og gekk á eftir henni.
Það var spaugilegt að horfa á Rítu stika yfir salinn
eins og páfugl, vitandi það að hún ætlaði bara á klóið.
Enn spaugilegra var að horfa á Kit skálma á eftjr
henni. Göngulag hennar var betur sniðið fyrir Síðbuxur
en samkvæmiskjóla. En vaxtárlag'Kits var mér í raun-
inni meira að skapi. Mjúkt holdarfar 'Rítu virtist hæg-,
lega geta breytzt í spik ef hún gætti ekki að sér. En uniin 1 1 -iias- Þessar
£ ., *. . . s*ú!kur eru hvitar. Aðems em
man.m. fannst sem Kit yrði ævinlega svona gronn og
spengileg,
Sammi horfði á eftúr þeim. „Þarna sérðu muninn á
reisn og glæsiléik,“ ságði hann.
Ég vildi ekki gera honum það til eftirlætis að samsinna
honum. Ég sat þarna bara með vínglasið mitt, afbrýðis-
samur og vansæll.
Sammi sagði: „Jæja, A1 þú ert sá eini sem hefur ekki
sagt mér álit þitt.“
„Mér finnst það eins og eitthvað árírtkð sem ég hef
séð.“ sagði ég.
lijónaband fyrir nokkru og á
von á barni sínu í ágúst. 13
ára stúlka eignaðist nýlega
barn og ein jafnaldra hennar
á von á barni í haust. Hinar
eru 14—16 ára gamlar.
482 gWar frúr á aldrinum
14—17 ’ - r"u í unglingaskól-
b’ökkustúlka innan 16 ára hef-
ur eignazt barn.
Máfemiðlim um
kj amvopnastcf nu
Hann bvrjaði að segja: „Það er þeim ríiun verra —“ en
Hugheilap hjartans þakkir sendurn við öllum þeim,
sem veittu okkur samúð, aðstoð cg vinsemd við
andlát og jarðarför eiginmanns :I íns,
SVERBIS ÁSKELSSONAR.
Sérstaklega þökkum við Iðnaðarmannafélagi
Akraness.
alldóra Ólafsdóttir og aðstandendur
„Satt er það,“ sagði ég. „Þau geta aðeins verið alger-
lega ófrumleg."
„Þú ert snarvitlaus, Al,“ sagði Sammi. „Bara vegna
þess að þú veizt að ég let Júlla um að skrifa hin stykkin,
þá heldurðu að ég geti ekki skrifað neitt.“
Hugur minn reikaði t'rá Júlían til ritstjórnarskrifstof-
unnar og þaðan yfir í stælingar, og allt í einu áttaði ég
mig.
Ful’trúar brezka alþýðusam-
bandsins og Verkamannaflokks-
ins ræddja, í gær um stefnu
flokksirí*.' í kjárnvdpnamálum.
Náðist samkomulag ,sen} enn
hefúr ekki verið bírt ! en mun
verá á þessa leið: Bretar hætti
framleiðslu kjarnavopna og
tilraunum með þau, en hajdi
byrgðum sínum af þeim. Þeir
lej.tist við að fá meiri yfirráð
yfir herstöðvum Bandaríkjanna
í Breflandi. Þeir reyni að koma
á fót samtökum allra ríkia ríéma
Bandaríkjanna og Sovétríkj-
anna og skuldbindi þau sig til
að eignast ekki kjarnavopn.
(