Þjóðviljinn - 31.10.1959, Síða 11

Laugardagur 31. október 1959 — ÞJÖÐVILJINN — (11
VlGKl.BAVM:
l ^ .
sínum, er ekki hæfur til að sjá um almenn hagsmunamál,
samsinnti hinn.
— Nei, ert þú þarna, A. W., kallaði hinn fyrri. Við vor-
um einmitt að spjalla um þennan Corbett. Telur þú ekki
líka víst að hann sé búinn að vera?
— Að mínu áliti hefur hann aldrei haft neina mögu-
leika. Hann er ekki annað en vesæll auglýsingamaður og
hefur ekki einu sinni útsjónarsemi til að vera það.
— Ég vildi óska að hann kæmj ekki með þennan Fergu-
son með sér í klúbbinn. Hann er ekki af þeirri mann-
tegund sem við æskjum eftir. Geturðu ekki minnzt á
það mál á næsta stjórnarfundi, A. W.
— Það er ekki útilokað, sagði Hujrsmans og hélt ófram.
Nú leið honum betur. Já, honum leið svo vel að fáein-
um mínútum síðar gekk hann út í hornið, þar sem Corbett
sat í lágværum en áköfum samræðum við þennan Fergu-
son náunga.
— Gott kvöld, sagði hann og nam staðar við borðið hjá
þeim. Corbett snerí sér við og Ferguson varð svo dol-
fallinn þegar hann sá erkióvininn, að hann lyfti bak-
hlutanum með lotningu upp úr stólnum.
— Það var leitt að Herald skyldi taka yður svona í
gegn. Jafnvel þér hljótið að viðurkenna að Star Tribune
slær aldrei undir beltisstað — það tæki ég aldrei í mál. En
það skjptir engu máli, sagði Huysmans með uppgerðar
uppörvun. Ég er gömul blaðarotta og veit að fólk gleymir
á morgun því sem það las í dag.
— Þér haldið þó ekki að mér standi ekki á sama um
það sem stendur í þessum sneplum? Sem gömul blaða-
rotta hljótið þér líka að vita að slæmt umtal er betra
en alls ekkert umtal, svaraði Dale Corbett mjúkmáll.
Ég get að sjálfsögðu ekki keppt við yður í því. Hvernig
áhrif hefur það að láta lýsa sér sem rómantísku fyrir-
brigði og einum stórkostlegasta elskhuga veraldarsögunn-
ar? En þér eruð kannski ekki búnir að lesa Evening Post?
Huysmans hafði farið af skrifstofunni í svo miklum
flýti, að hann hafði ekki verið búinn að líta yfir Evening
Post. Ákafi Corbetts þegar hann dró samanvöðlað dag-
blað upp úr brjóstvasanum og lagði það á borðið, kom
svitanum út á Huysmans. Hann sá aðeins röð af þoku-
kenndum myndum sem huldu næstum heila opnu. En
hann vissi þá þegar að eitthvað illt var í vændum. Hon-
um tókst að brosa föðurlega.
— Auðvitað er ég búinn að lesa það — það er býsna
kyndugt? tautaði hann og hafði ekki hugmynd um hvað
hann var að tala. Allt í einu var búið að brjóta dagblaðið
saman aftur og stinga því í hönd hans. Það voru eins
og galdrar. Það sem byrjaði sem sigurstrangleg árás
á Dale Corbett, endaði sem ömurlegur flótti.
En nú var stóll Huysmans auður og bauð hann vel-
kominn með mjúkum, bólstruðum örmum. Sjúss var bor-
inn til hans og kveikt í vindli fyrir hann. Hann lagfærði
leslampann, sneri stólnum frá anddyrinu og þarna í ein-
verunni setti hann upp gleraugun og þorði að líta á
opnuna í óvinadagblaðinu. Við fyrstu sýn voru myndirnar
leiðinlegar, eins og ljósmyndir í fjölskyldualmbúmi: safn
ljósmynda undir fyrirsögninni: Kárlmennirnir í lífi henn-
ar. Það var sundurleitur hóþUr sem bar vitni um lélegan
smekk. Þar voru ungir ménn, 'mlðaldra menn, gamlir
menn. Sumir voru grannir og fríðir, aðrir feitir — og
sjálfsagt voru veskin þeirra vel úttroðin. Sumir minntu
á glæpamenn, aðrir á búðarlokur og örfáir á heldri menn.
Þetta var mjög lýðræðislegt safn, þarna voru nöfn og
andlit sem voru dæmigerð bandarísk, írsk, gyðingsleg og
rómönsk, tvö eða þrjú voru með miðevrópusvip. Þarna
var greifi og þjónn, þarna var lögreglufulltrúi og sömu-
leiðis maður sem nú var að afplána refsingu í Sing Sing
fyrir víxlafölsun og meinsæri. Þarna voru ótján menn
alls — Huysmans taldi þá vandlega. Ekki einu sinni
blaðamaðurinn lét sér sæma að dylgja um að Marylynn
hefði haldið við þá alla. En samt sem áður var þetta
sundurleitur og lítillækkandi hópur ;— og hann, A. W.
Huysmans, var í þessum hópi. Fimmtán þesara mynda
innrömmuðu þrjár stórar myndir í miðju: Luke Jordan,
Lee Crenshaw og Huysmans.
Æfð augu Huysmans sáu á svipstundu að myndin af
Luke var fegruð auglýsingamynd. Hinn raunverulegi Luke
Jordan hafði aldrei verið svona aðlaðandi, athyglisverð-
ur og skemmtilega kæruleysislegur í útliti. Hinum meg-
in stóð Lee Crenshaw, snotur og fríður í einkennisbún-
ingi sínum með bátinn á skakk og bros hans var opin-
skátt og ómótstæðilegt eins og hjá kvikmýndaleikara. Á
ermi hans voru sex ræmur sem táknuðu að hann hefði
verið í Evrópu, og þótt hann væri breiður um brjóstið,
var varla rúm fyrir allar orðurnar. Og milli þessara
tveggja manna fann A. W. Huysmans sjálfan sig: augna-
bliksmynd sem sýndi hann sem ófélega mannveru í blaut-
um og kryppluðum sundbuxum, gamlan apa sem geiflaði
sig ógnandi framan í myndavélina. Allt í einu mundi
hann hver átti sök á þessum ósóma — óþolandi þrettán
ára stelpufífl — sumargestur hjá einhverri frú — sem
álpaðist um baðströndina, læddist að fólki með litlu
kassavélina sína og tók myndir þeffar verst gegndi og
hljóp síðan burt með ærandi óhljóðum.
Þegar Huysmans var búinn að lesa gaum' æfilega öll
atriðin í „Karlmennirnir í lífi hennar“, braut hann blað-
ið vandlega saman og sat í fimm mínútur 02 starði fram
fyrir sig án þess að segja neitt. Hann sauo á drykk sín
um, en það var óbragð að honum og hann hélt honum
varla niðri. Hann þurfti eitthvað til að róa taugarnar
og hann saug vindil sinn ákaft og rétt á eftir fann hann
til svo mikillar ógleði, að hann minntist þess ekki að
hafa liðið eins illa síðan hann reykti í fyrsta skipti. Hann
drap í vindlinum í öskubakkanum og ýtti drykknum frá
sér. Blaðinu vöðlaði hann saman í þéttan vöndul —
allt í einu fékk hann viðbjóð á prentsvertulyktinni, sem
hann hafði annars elskað alla sína ævi. Hann sundlaði
vitund þegar hann reis á fætur, en honum tókst að
ganga settlega að bréfakörfunni og þangað fleygði hann
dagblaðinu með votti af gamla hrokanum í fasi. Að því
búnu lagði hann upp í annan áfanga ferðarinnar og gegn-
um vaxandi þoku komst hann leiðar sinnar fram á sal-
erni karla.
— Gott kvöld, herra Huysmans. Það er heitt í dag, sagði
þeldökki, hvítklæddi náunginn sem var eins og Ijós vofa
fyrir augum Huysmans.
— Gott kvöld, Washington. Já, það er býsna heitt,
sagði Huysmans, þótt hann fyndi um leið til nístandi
kulda, eins og þúsundir ísnála væru í blóði hans. Gólfið
vaggaði undir honum eins og þilfar í ósjó. Hann settist
í skyndi á stólinn sem ýtt var undir titrandi hné hans.
— Eruð þér lasinn, herra Huysmans? Það er sjálfsagt
hitinn, sagði Washington, og hann heyrði varla til hans
fyrir síhækkandi vatnshljóði. Nú var ekki eftir nema
eitt — höfuðverkurmn sem versnaði stöðugt.
— Ég verð að fá flösku af sódavatni, sagði Iluysmans ...
Bob Simms, gamli fréttamaðurinn á Star Tribune, reik-
aði inn í barinn á Þriðju götu eins og hann væri mjög
drukkinn, en reyndar var hann algáður aldrei slíku vant.
Án þess að stanza við afgreiðsluborðið, þaut hann inn
símaklefann, stakk pening í raufina með skjálfandi fingr-
um og náði sambandi við Jenkins.
— STÓRFRÉTT! STÓRFRÉTT! STÓRFRÉTT! hrópaði
hann. Hlustaðu nú á, Jenkins, gamli vinur. Stórfrétt
númer eitt: Þegar Marylynn kom til meðvitundar, bað
hún ekki um að fá að sjá nýja manninn sinn, heldur sendi
boð eftir Luke Jordan, fyrrverandi eiginmanninum. Það
líkaði eiginmanninum engan veginn og þeir lentu í slags-
málum. Luke hafði betur — já, þér misheyrðist ekki, Luke
Jordan, sjötiu og fjögur kíló gegn Lee Crenshaw segant,
niutíu og eitt kíló. Þetta er dagsanna. Ég hef þetta beint
frá Sid Carp, sem fékk glóðarauga, þegar hann reyndi
að skilja þá. Stórfrétt númer tvö: Ef ekkert óvænt kemur
fyrir, er Marylynn úr allri hættu, segir Bassington læknir.
Stórfrétt númer þrjú: Marylynn varð fyrir slysaskoti.
Þetta var allt í spaugi og þessi Poker vissi ekki að byss-
an var hlaðin. Þú ræður hvort þú trúir því, en þetta
er Marylynn búin að tilkvnna lögreglunni. Jæja, eru þetta
ekki stórfréttir? Þetta hlýtur að vera að minnsta kosti
fimmtíu dala virði, eða hvað?
Friðnn miða
Framhald af 12. síðu.
annarhvor kjósandi hafi bor-
ið nierkið á kjördag og með
hví lagt áherzlu á kröfur
lijóðarinnar ‘í landlielgismál-
inu.
Enn er ókomið uppgjör frá
allmörgum seljendum merkis-
ins og eru það vinsamleg til-
mæli nefndarinnar að uppgjör
verði sent svo fljótt sem auð-
ið er.
Islenzk lnnga
Framhald af 4. síðu.
Efni þessa þáttar er tekið
sitt úr hverri áttinni, eine og
ég gat um í upphafi. I næstu
þáttum vildi ég taka nokkuð
til meðferðar málfar blaða-
manna nú síðustu vikurnar.
Eg hef safnað nokkru efni til
þes'-, en ég kemst ekki yfir
að lesa öll blöðin, svo að það
væri vel þegið ef einhverjir
lesendur þáttarins vildu senda
mér línu eða hringja til mín
og segja mér frá málvillum
eða slæmu orðalagi í blöðum
undanfarið, þegar þeir rekast
á þvílíka hluti.
Framhald af 5 siðu.
hefur sama fjölcia farartækja
og Róm, enda þótt íbúar Ham-
borgar séu færri, eða 1.8 millj.
en í búar Rómar eru 2 millj.
Hamborg er þó allmiklu
stærri að flatarmáli og nær
yfir 270 ferkilómetra. Og þar
eru yfirleitt vel breiðar um-
ferðargötur og umferðin til-
tölulega greið.
. . ■.'pþariÁýýur hlauþ á milU maxgrayeríkuaav
ilÖkUOftl AMIÚIÍ HeUM!
(SIS) -AiístursWððfi
.árKújTiiE
'líVíf
Trúlofunarhringir, Stein-
hririgir, Hálsmen, 14 oft ,
18 kt. gull.