Þjóðviljinn - 20.10.1960, Qupperneq 2

2) —ÞJÓÐVILJINN — Fimmtudagur 20. október 1960
12 mílna landhelgi
■Plfí&BMgUR&h u&T -n
■ '■ p4ð 'Jað ifeíýfcia .yignhjá
okkur Austfirðíngui-n; hvaða þýð-
irigu það hefur. Aðal netasvæðið
okkár nú við Ingólíshöfða feng-
um við fyrst þegar Bretarnir
fóru útfyrir. Áður kom það okk-
ur áð"erigurti notum. Ég get auð-
vitað bara svarað fyrir mig,
en mcr þætti afar trúlegt að
flestir hér fyrir austan séu
sama sinnis, að minnsa kosti
veit ég að menn á þessum stað
vilja ekkert gefa e'ftír í þessu
máil.
Af’akóngur ísfirðinga á ver-
Ærðinni er Ásgeir Guðbjartsson
á Guðbjörgu ÍS 14. Hans afstaða
er þessi:
-— Nei, maður er nú ekki á
því, c-kkur hafá réynzt tólf míl-
úrnar géra gagn, Sú- hefur
reynslan órðið hjá okkur Vest-
firðingum.
Simóii Guðjónsson er skip-
stjó.ri á Ásbjörgu hér í Reykja-
vík. Þegar hann er spurður
hvbrt við eigum að láta Breta
hafa eitthvað af tólf mílna
landhelginni, svarar hann:
-— Eg skil nú ekki að nokkur
maður svari þessari spurningu
öðruvísi en neitandi. Ég skil
bara ekki í þessum mönnum
sem gáfu yfirlýsingarnar í
M orgu n b 1 a ðin u.
Egrert Gíúiason var úti á
sjó með Víði II. írá Sandgerði
þegar til hans náðist. Hann svar-
,ar spumingu Þjóðviljans:
—; Nei. við eigum ekki að láta
,þá hafa neitt.
. Benóný Friðriksson í Vest-
.mannaeyium, þes.ktur undir
• nafninu Binni í Gröf, var eini
' „r.skipstjórinn sem Þjóðviljinn
hafði tal af sem taldi gerlegt
~að semia við Breta um landhelg-
ina. Hann sagði:
— Fvrir mitt leyti gæti ég
samþykkt að lofa Bretum að
veiða allt að fimm ár en ekki
nema að átta mílum, að því
tilskildu að við fengjum við þá
- eð’ileg viðskipti. Svo fengjum
við tólf mílurnar eftir það. Þetta
- er bað sem mér finnst að lengst
vmri hæet að ganga. úr því far-
ið „vir að semja við þá á ann-
I áð borð..
Hilmar Bjarnason skipstjóri á
Eskifirði segir:
svara alveg hiklaust
'.r"i‘andi’. Ég myndi aldrei vilja
P'jmþykkia að slaka neitt á því
- sem beoar hefur fengizt. Það
p,- en°i-n vafi á að nærri allir
. ,.1'átas.iómenn eru alveg á móti
þessu. Við Austfirðingar höfum
grun um að okkar hlutur yrði
skeriur öðrum fremur, en vær-
,llni á móti úlslökun þó svo vasri
ckkh Þó eiphyerjar sárabætur
'förieiust eru þner ábyggilega
rkki 'virði að neitt sé gefið
c'-'!r því sem er innan við
tc’f rrí’ur.
Sv?.r Strfáns Péturssonar, skip-
á Húsávik, við snurning-
rrni. um' hvort láta eigi Bretum
cf':- riUbvað af . tólf mílna
lú-idhoT°inni, er stutt og laggott:
„— Nei.
'PáR Ingibergsson i Vestmanna-
r-'íun? • svar’ar:
— Nei, áíls ekki. Við eigúm
cvki að fcpla við þá um það. Ég
f-1 b?ð hrein svik við þjóðina
p'í semja við þá. Þetta er mín
f'r^ðun. Ég hygg að hver ein-
p-'i bátaskipstjóri myndi svara
gvona. Ég trúi ekki öðru.
þVOL Á PLÁSTFLOSKLM
Nú bjóðum við yður ÞVOL á fallegum, handhægum plast-
flöskum, sem eru sérlega gerðar til þæginda. fyrir yður.
Eins og reynslan hefur þegar sannað, þá er ekbert belra né
fjjótvirkara við uppþvoítinn en ÞVOL. Fiía og önnur óhrein-
indl renna af diskum og glösum.
ÞVOL er betra en sápuspænir til að þvo ull, silki og nælon.
Það freyðir vel, þarf litia skolun og þvæú ,í köldu sem heitu
vatni. ÞVOL inniheldur efni, sem skýrir líti j ullartaui.
ÞVOL er ótrúlega drjúgt.
ENG/N VERÐHÆKKUN
■ SÁPUGERÐIN FRIGG
INNTHALD 750 GR
•t-71
Þórður
sióari
Þegar mótorbáturinn, sem Jeanette fór með, var
kominn áleiðis 'til lands var hraðbáturinn settur á
sjó. Þórður og Visser bjuggust við að eyða viku-
tíma áður en þeir legðu af stað í leiðangurinn. Visser
veifaði ákaft. ,,Sérstakiega aðlaðandi kona, Þórður“,
sagði Visser, „mig undrar mést að hún skuli setj-
ast að á þessum afskekkta stað“ „Hún .hlýtur að hafa
sínar ástæður fyrir þvi“, tautaði Þórðúr, sem hugsaði
iheð sér að Visser mætti hafa meiri áhuga á hrað*
bátnum en konunni. Jeanette var ákveðin á svip.
Hún hafði j huga ráðagerð sem varð að heppnast.
Gæti hún' ef til vill fengið aðstoð hjá Hollending-
unum? Visser myndi áreiðaniega rétta henni hjálp-
arhönd, en það var erfiðara að segja um Þórð, það
virtist erfitt að hafa áhrif á hann.