Þjóðviljinn - 08.10.1961, Blaðsíða 7

ÞJðÐVILJINN
Útgefandi: Sameiningarflokkur alþýðu — Sósíalistaflokkurinn. — Ritstjórar:
Magnús Kjartansson (áb.), Magnús Torfi Ólafsson, Sigurður Guðmundsson. —
Fróttaritstjórar: ívar H. Jónsson, Jón Bjarnason. — Auglýsingastjóri: Guðgeir
Mafenússon. — Ritstjórn, afgreiðsla, auglýsingar, prentsmiðja: Skólavörðust. 19.
Sími 17-500 (5 línur). Áskriftarverð kr. 50,00 á mán. — Lausasöluverð kr. 3.00.
Prentsmiðja Þjóðviljans h.f.
Engan nánasarliátt við sjó-
menu og fjölskyldur þeirra
]4M''örg og átakanleg sjóslys nndanfarna mánuði hafa
ýtt við mönnum svo þeim verður tíðhugsaðra til
slysavarna á sjó, og eins hins, hvernig búið er að kon-
um, börnum og öldruðum foreldrum sjómanna sem
farast. Og nú virðist sú hugsun vera að sigra, að sjó-
menn eigi kröfu til sæmilegra dánarbóta og örorku-
bóta, en því fer fjarri að það mál hafi átt greiðan
framgang undanfarið. Og oft, líklega oftast, við alvar-
leg slys á sjó þegar um meiðsli og meiri eða minni
örorku er að ræða, þurfa sjómennirnir sem fyrir þessu
verða að standa í málaferlum við útgerðarmenn, stund-
um svo árum skiptir, áður en skaðabætur fást, ef tekst
þá að fá þær.
jOins var það í sjómannadeilunum í vetur, þegar sjó-
^ menn kröfðust þess að fá sett í samni-nga að þeir
skyldu eiga rétt á 200 þúsund króna sérstökum bót-
um við dauðaslys eða slys sem valda algerri örorku.
Það þurfti harða baráttu til þess að nokkur sjómanna-
félaganna fengju þetta réttlætismál sett -í kjarasamn-
inga sín-a, og bilaði í þeirri baráttu eins og oftar Al-
þýðuflokksforysta Sjóma-nnafélags- Reykjavíkur. En
önnur sjómannafélög héldu baráttunni áfram, m. a.
með því að fella samningstilboð sem Jón Sigurðsson
Og félagar hans mæltu með, og naut félag Jóns Sig-
urðssonar svo einnig góðs af.
'C’n með þessu var ekki fullur sigur unninn í þessu
réttlætismáli, og þess vegna fær nú fjölskylda eins
sjómanns 290 þúsund krónur í dánarbætur e-n önnur
einungis 90 þúsund. Það er vegna þess, að enn hafa
ekki öll sjómannafélög samið um 200 þúsund króna
sérstakar bætur og samningar sjómannafélaganna ná
heldur ekki til báta sem eru undir tólf tonn að stærð.
Og svo vantar á að frá þessu máli sé nógu vel geng-
ið, meðan ákvæði um hina sérstöku tryggingu eru ein-
u-ngis í uppsegjanlegum kjarasamningum sjómannafé-
laganna.
Thl þess að koma málinu í viðunandi horf fluttu tveir
A þingma-nna Alþýðubandalagsins, Geir Gunnarsson
og 'Hannibal Valdimarsson, frumvar-p til laga -á Alþingi
í vetur úm 200 þús. kr. líftryggingu fyrir alla íslenzka
sjómenn. En þingmenn Alþýðuflokksins og Sjálfstæð-
ísflokksins snerust gegn málinu og komu 1 veg fyrir
að það yrði afgreitt. Nú birtir Alþýðublaðið leiðara um
málið, þar sem lýst er með sterkum orðum fylgi við
þetta réttlætismál sjóma-nna, svo ekki er annað að sjá
en Alþýðuflokkurinn hafi breytt um afstöðu og sé
nú orðinn fylgjandi málinu. Helzt sú afstaða vonandi
fram á þingið nú í vetur, svo það verði lögfest að all-
ir sjómenn eigi rétt á 200 þúsund kró-na sérstökum
dánarbótum auk hinna lögboðnu bóta trygginganna.
En þangað til mætti ríkinu teljast skylt að bæta úr
því ranglæti sem nú á sér stað, með hi-nn verulega
mismun sem er á dánarbótum sjómanna, eftir því í
hvaða sjómannafélagi þeir eru eða eftir stærð báts-
ins.
¥jað er ekki nóg að tala fagurt um sjómenn og starf
þeirra við hátíðleg tækifæri. Þjóðinni allri er það
lífsna-uðsyin -að íslenzkir menn vilji stunda sjósókn og
fiskveiðar. Og sá nánasarháttur og skilningsleysi sem
jeinkennt hefur afstöðu meirihluta Alþingis í hagsmuna-
.málum sjómanna verður að hverfa. — s.
BREF
Norður undir íshafi situr maður í myrkri:
Skúli Guðjónsson á Ljótunnarstöðum. En það
er bjart í myrkri hans. Hann sér í myrkri
sínu og kyrrð við Húnaflóann vítt yfir heima
alla. Hefur haldið vöku sinni með þeim
hætti að sjáandi mættu öfunda hann. Og
atburði í heimi hinna sjáandi hcfur hann
gegnumlýst með augum þess skilnings sem
aðeins útvöldum er gefinn.
Þessi blindi maður norður á strönd íshafs-
VI
ins hefur ekki haldið að sér liöndum, róið
í gráðið og hlustað aðeins eftír fréttum úr
heimi hinna sjáandi. Iiann hefur alloft hresst
lesendur Þjóðviljans með skcmmtilegum bréf-
um; slíkum að aðrir skrifa þau ekki skemmti-
legri. En hann hefur eklsi látið sítja við
það eitt. Hann hefur líka skrifað bók (raun-
ar víst meira cn eina bók), og er sú kær-
komna sending að norðan, nú kcmin í bóka-
verzlanir.
® M
blindu, ef við hefðum ekki sjá-
andi menn til að yera okkar
leiðarijós.
— Vill ekki sjáandi mönnum
oí't verða þaö á að misskilja
blinda menn?
— Manni fannst það kannski
til að byrja með, að sjáandi
menn væru alltaf að misskilja
mann, en finnur það nú að
misskilningurinn er engu síður
hjá manni sjálfum, ogsvoer-það
einnig á þeim árum sem mað-
ur er að kömast í skilning um
þetta.
Eit't vil ég taka fram: ég
skildi ekki sjáandi menn fyrr
en ég 'fór,,,að .umgangast blint
fólk, en af umgengni við það
hef ég lært mikið.
Enn -þagnar Skúli og er hugsi
um
Það var á s.l. vetri að ég komst
á snoðir um að þessi bók Skúla
væri komin í prentsmiðjuna og
myndi hressa uppá sálir okkar
sjáandi einhvernt'ma með
haustinu. Og eitt kvöld var ég
svo hamingjusamur að sitja að
rabbi með Skúla. Fyrst ræddum
við um torfristumenn og til-
hleypingar, sveitasíma og sagn-
fræði, pólitík — en ekki presta,
og eru þó prestasögur Skúla í
sérflokki. Þar kom loks að ég
áræddi að læða að spurningu:
— Nú er bók frá þér komin
í prentsmiðjuna, — hvað viltu
segja mér um hana?
— Helzt ekki neitt, svaraði
Skúli snöggt. Svo saug hann
fastar að sér reykinn úr píp-
unni. Pípan hans er ekki bog-
in, líkt og Stalíns bónda frá
Gor-í, en öúu fínlegri að sjá.
Eru beir áðurnefndu raunarekki
einir bænda um handgengni við
reykjarpípur.
— Eitt.hvað hlýturðu að fást
til að seeia mér. Er langt síð-
an þú skrifaðir békina?
— Bókin er skrifuð fyrir 6
árum. — Það undarlega við
það er að nafnið kom einhvern-
veginn yfir mie begar ég heyrði
lesna sögu í útvarp.
— Þú ætiar bó ekki að fara
að lýsa bví yfir að þú hafir
stolið nafninu!
— Jú. ée æúa að lýsa yfir
því, en með bví fororði bó að
mér fannst ég ei.ea meiri rétt
á be-ssu naf.ni en höfundurinn
sem notaði bað.
Saean er ée hevrði í út.varn-
inu gievmdist — en nafnið hélt
áfram veVn pinb^/prssfaðáv f
sálinni.;'ég háfði enean frið fvr-
ir nafnjnu,-Fndirinrj varð sá að
ée ákvað að skrifa bók með
þessu nafnj,
— F.itfbveri- prmpð tilofni en
nafnið eit.t befur verið til þess
að þú skrifaðir bókina.
— Já. Kannski hefur betta
%'erið einbver u.nnreisnartilraun.
É« bnfði sern btindur maður
ffert ýmisl.ept, e<* vis-si að biind-
ir menn gerðu hitt og annað —
on hversveena gæ+u beir þá
ekk.i aTvee eins skrifað bækur?
Svo hvriaði éq að skrifa bók-
j.na. Hn.esaði mér í öndverðu
að bék<n ætti að hafa tvenns-
konar tilgans. í fyrsta Tagi sem
nekkurs.kenar kennslubók fyrir
súéandi menn f umgengni við
blinda menn. ofi í öðru lagi
beim bbndum mönnum, sem
kæmu til með að ioc.a hana eða
bovrn. Jrnnnelri einhver hvatn-
$ÍLÍil& fíill . iiSÓiil k
banni.r? for nt pt»n, en
þeear Jeið á verkið varð mér
ljóst — kannski mér til mikill-
ar skelfingar, að málið tók allt
aðra stefnu: ég fann að ég var
ekki að skrifa fyrir aðra; ég
var að skrifa fyrir sjálfan mig.
— Gerði það nokkuð erfiða
fyrir?
— Já, ég var í töluverðum
vanda. Mér fannst ég verða að
velja um tvo kosti: annað hvort
að segja undan og ofan af, eða
vera nokkurnveginn heiðarleg-
ur og segja það sem. maður hélt
að þyrfti að segja.
— Hver varð svo niðurstaðan?
— Ég valdi síðari kostinn, en
huggaði mig jafnframt við það,
að segja við sjálfan mig: Þetta
verður aldrei birt, eða a. m. k.
þá ekk.i fyrr en þú ert dauður!
— Er þetta svona voðaleg
bók?
— Ekki vil ég seg’a það, en
þá fannst mér a. m. k. í sum-
um hlutum bókarinnar, að ég
vera að kcma dálítið við kviku
í sélinni.
— Og um hvað fíallar svo
bókin í raun og veru?
— Eftir því sem ég veit bezt,
eða finnst, að segia um bessa
b.Tuti, þá eru hetta þættir af
því hvernig bliedur maður hef-
ur lært á lífið að nýju og
fundið veg þar sem honum virð-
ist enginn vera í öndverðu.
Skúli tottar pínuna enn ákaf-
ar en fyrr, og það verður nokk-
urt hlé. Ég álykta í þögninni,
með réttu eða röngu, að leitin
að hinum nýja vegi hafi ekki
verið honum átakalaus.
— Og svo ...
— Já. svo sagan haldi .áfrarou;
Skúli Guðjónsson, bóndi á Ljótunnarstöðum, höfundur bókarinnar
„Bréf úr myrkri“.
— Mér .varð líkt og Þórbevg-
ur segir ein-hverstaðar; Þetta
þætti gott ef - það vasri ef+ir
Jónas Hallgrímsson!
Reyridar vil ég ekki segja að
' bái lá þetta handri-Hí salti,. það.,; bókifi''þættilgóð'ef -einhver ann-
ar héfði skrifað •hana, nheldur
fannst mér lýsingin á baráttu
þessá höfundar gæti hafa verið
rétt' — þótt þetta væri orðið
mér svo f jarlægt að mér íyndc..
ist þetta ekki geta verið ég
sjálfur.
dagana, myndi ég ekkert hafa
á móti því að það yrði gefið
út, hinsvegar þykir mér frem-
ur ósennilegt að ég skrifi fleiri
bækur, en vitanlega á maður
aldrei að fortaka neitt.
Eg hef oft heyrt um það rætt
og ritað, að ritstörf væru vinna,
meir að -segja erfið vinna, og
að þau yrði að læra, að því
mér hefur skilizt líkt og eitt-
hvert bandverk eða iðn. Og ég
hef einhvernveginn fengið það
inn í mig, að þegar menn hefðu
náð svo mikilli leikni í þessari
iðn að þeir kæmu til greina
við úthlutun listamannalauna,
þá jafngilti það eiginlega því
að hafa öðlazt sveinsbréf í þess-
ari iðn, og þegar þeir svo
kæmust það langt, að þeir
fengju bókmenntaverðlaun hjá
Almenna bókafélaginu. eða
Menningarsióði. þá jafngilti það
meistararéttindum í iðninni. —
og jafnframt réttindum til að
tgka menn í læri. Hinsvegar
hef ég aldrei litiö á þau li+lu
ritsförf sem ég hef fengizt við,
•sem vinnu, og enn síður iðn.
Þau hafa aðeins verið mér sem
tómstundagaman og hvíld frá
daglegu striti-, og engu að síður
fvrir þvf, þótt þau hafi að
.iafnaði farið fram á nóttunni,
því það hefur verið mér keoni-
kefli og metnaðarmál að steia
ensri stund af venjulegum
vinnudögum til svo óarðgæfra
s+arfa. en begar aldurinn fær-
ist yfir verður maður latari og
vi.ll bafa. svefn sinn og engar
refiar. Að öllu þessu athuguðu
finnst mér það ekki líklegt, að
ég Tegai 1 bað ævintýri að
skrifa fleiri bækur. En hins-
veear vona ég að ég endist eit.t-
hvað til bess að senda bér línu,
einu si.nni eða tvisvar á ári, Jón
m.inn góður.
— Þú hefur enn levnt því
bvað békin, sem nú er að koma
út, heitir.
— Hún heitir: Bréf úr mvrkri.
— Er betta ekki iangt ,.bréf“?
— Jú, bað mun vera eitt
lengsta bréf skrifað á Islandi.
Lengst er Bréf tiT Láru, næst
kemur svo hirðisbréf biskuns,
og het.ta mun vera það þriðja í
röðihni.
— Þet.ta er þitt hirðisbréf til
jarðneskra manna?
— Það vil és ekki segía.
— Er bér ekki léttir að hafa
lckið við þessa bók?
— Jú. Þe.sar és bafði Tokið
við að skrifa verkið fann ég
að ég var búinn að skrifa mig
í sátt við lífið, guð og menn.
Bráðum* fá hinir fiölmörgu
lesendur fyrri bréfa Skúla þetta
nýja bréf hans í hendur. Þeir
munu ekki.verða .. Jyrir . von-
r,ri nttao

■ Er fréttamönnum var skýrt frá opnun færeysku listsýningarinnar var þessi mynd tekín af Hanusi
: og eiginkonu hans.
■
I Hanus Wð Högadalsá:
■
I Menninsarsamband
hefur leeið hjá kunningium
mínum svðra, og ég hafði aldrei
heyrt bað í heild, heldur að-
eins nokkra kafla -í útvarpinu
einu sinni.
Svo gerðist bað undarTegá að
ég heyrði verkið í heild á s.I.
•sumri.
— Hversvegna hafðirðu ekki
heyrt það allt fyrr?
— Handritið var ekki heima
og þegar maður kom til Reykja-
víkur hafði maður öðru að sinna
en eyða tíma í að hlusta á sjálf-
an sig.
— Hvernig kom bókin þér
fyrir eyru eftir allan þenna
táma?
— Þegar ég loks heyrði bók-
ina í heild fannst mér þetta
vera orðið svo fjarlægt að ég
gat hlustað á það með eftir-
væntingu og forvitni, eins og
eitthvað sem annar maður hefði
skrifað.
— Og hvemig verkaði hún á
þig?
um stund. Rýfur svo þögnina,
ofurlítið kankvís. á svip:
— Ég finn að það er stórt og
i fííldjarft spor fyrir blindan
mann að .senda frá sér .,bók.
Þegar ég læt þetta handrit ,fgra brigðum.,-++>.
fyrir álmenningssjónir er mér
innanbrjósts eins og ég sé að
seija kú til ókunnugra. Reynist
kýrin ver en ég hef gert mér í
. hugarlund sé ég eftir að hafa
selt hana; . kenni kannski, með
réttu eða röngu, að hinn nýi
.<*>-
Hversvegna fannst þér: eigandi hafi ekki gert vel til
hennar. en misskilið;,.hana á
eirihvem jhá,tt. En ef ég frétti að
kýrin líkar vel, og kannski bet-
ur en ég hef þoraö að vona. þá
fagna-.ég. yfir .því; þá veit ég
að hún hefúr lent hjá góðum
manni. • -
Svona verðuf tífninn að , leiða
í ljóS’ hvort. ég hef. hlaupið á
•mig þegar rég sendi1 þetta frá
mér, eða hvort það gæti orðið
einhverjum til einhvers gagns,
— en um það vil ég engu spá
að svo stöddu.
— Hugsarðu þér ekki að
skrifá-: ’fleiri bækur? .
— Ef' að eirihver nennti ein-
hverntíma; að sáfna samari , því
ská&ta sem ég r hef .skrifað um
þetta ekki geta átt við þig?
— Þetta er lýsing á byrjunar-
örðugleikum,v sem manni eru
fjarlægari þegar líf manns er
aftu.r komið í nokkui-nveginn
fastan farveg og orðið ekki ó-
svipað lífi venjulegra manna.
Þessvegna get ég hugsað mér
að þetta sé gefið út núna,. og
að það sé aðeins. smáskrítið: sem .
mér þótti óviðfelldið þá,
— Eru nú ekki sjáandi menn
dæmalausir aular í umgengni
við blinda menn?
— Manni finnst það kannski
•stundum. En þetta er mesti
miskilningur á báða bóga. Þetta
eru beztu menn, þeir sjáandi;
og við værum , illa sett,, þau-.
Kennarzlaun
Islands
Færeyja
Framhald af 11. síðú.
taka alvarlega í taumana áður
en íslenzkir skólar komast í al-
gera niðurlægingu."
„Almennur fundur kennara í
Norðurlandskjördæmi véstra bein-
ir þeim tilmælurh til mennta-
málaráðuneytisins, að það hlut-
ist til um að kennarar, sem sett-
ir eru eða skipaðir í starf, kom-
ist strax í full laun, sbr. þá rétt-
arbót, sem sóknarprestar hafa
nýlega fengið og tíðkazt hefur
við ráðningu löglærðra fulltrúa
við embætti sýslumanna og bæj-
i arfógeta."
Um kvöldið sátu fulltrúar boð
| bæjarstjórnar Siglufjarðar að
i Hótel Hvanneyri. Sátu boðið, auk
1 þeirra, bæjarstjóri, forseti bæjar-
stjórnar og sóknarnefndarménn.
Það er ekki auðvelt að í-
mynda sér hvaða menningar-
iegt vegarnesti Naddoddur hef-
ur með sér haft, þegar hann
fór frá Færeyjum til íslands.
Ritaðar heimildir eru engar til
frá þeim tíma, og sagan þoku
vafin. En við hljótum samt sem
áður að gera ráð fyrir því að
Naddoddur vikingur — og flest-
ir þeir menn sem síðan sigldu
í kjölfar hans til íslands —
hafi komið úr sama menning-
arumhverfi sem landnáms-
menn Færeyja.
Færeyingar hafa efalaust
kunnað skil. á Eddukvæðum og
öðrum fornum norrænum kveð-
skap, svo sem samgöngum og
ieiðum var háttað í vesturveg
bæði á víkingaöld og síðar. ís-
lendingar hafa tíðum komið
við í Færeyjum og öðru hverju
haft þar fast aðsetur, svo sem
fornar tóftir og minjar bera
vitni um: „íslendingatóftir“ og
„íslendingabúðir“.
Elzti kveðskapur sem varð-
veitzt hefur í Færeyjum, dans-
kvæðin, mun,u.,þó yera. nokkru
yngri,. . ort á fjórtándu og
fimmtándu öld, en geymd í
manna munni um margra alda
skeið. Kvæðin eu okkar dýr-
asta menningareign. En vilji
Færeyingar skilja kvæði sín,
grundvöll þeirra og bann kveð-
skap sem áður tíðkaðist, þá
hljóta þeir að leita til íslands.
Þar er grundvöllinn að finna.
Mörg kvæðanna bera þess
ljósan vott að Þau eru komin
frá íslandi. „Eitt er fröðið úr
íslandi kqmið, skrivað í bók
so breiða“, — slík upphafser-
indi og önnur ámóta sýna
glöggt að mörg færeysk kvæði
hafa staðið á íslenzkri skinn-
bók. — Til eru mörg færeysk
kvæði sem þegið hafa efni úr
íslenzkum fornsögum, til dæm-
is Njálssögu, Laxdælu og Fóst-
bræðrasögu. Önnur færeysk
kvæði geyma ævintýraefni úr
fornaldarsögum, til að mynda
Hcrvararsögu. En einnig eru
færeysk kvæði sem rang-
til
lega gera kvæðishetjuna að
íslendingi. í Gönguhrólfskvæði
okkar er Göngu-Hrólfur íslend-
ingur, enda þótt hin íslenzka
Göngu-Hrólfssaga og kvæðið
okkar sé öldungis óskyld að
öðru leyti en því, að bæði segja
viðurnefnið hans af því dregið
að hann hafi verið svo þungur
að enginn hestur hafi mátt
bera hann.
Færeyingar ortu danskvæði
og íslendingar rímur, eftir forn-
aldarsögum, Karlamagnússögu,
Þiðrekssögu og riddarasögum.
Bragarhættir rímnanna eru ná-
skyldir kvæðalagi okkar. Venju-
lega eru fjórar Ijóðlínur í
hverju erindi og bera enda-
rím, en að auki hafa rímurn-
ar stuðla og kenningar. Þess
eru einnig dæmi að íslenzkar
rímur hafi haft áhrif á fær-
eysk kvæði.
Fornsaga okkar er harla ó-
ljós, eins og fyrr er sagt. Við
vitum fátt um lif og atburði
í landi okkar á landnámsöld.
Þeir fáu glampar sem lýsa í
myrkrinu, éru ' ísléndinguín að -
þakka. Rit það sem nefnt er
Færeyingasaga byggist á eldri
sögu sem rituð hefur verið
kringum tólf hundruð á ís-
landi, en byggð á frásögnum
úr Færeyjum. Hún er ekki
lengur til í heilu líki, en brot-
um hennar hefur verið safnað
saman. í Ólafs sögu Tryggva-
sonar er frásögnin um fyrsta
landnám Gríms Kambans, ævi
Sigmundar Brestissonar og
kristniboðið. í Ólafs sögu helga
eru frásagnir um dráp Þórólfs
úr Dímun í Noregi, sendiför
Karls hins mærska til Færeyja
og dráp hans þar. Sumar þess-
ara frásagna tók Snorri Sturlu-
son upp í Heimskringlu. En
mestar heimildir um fornsögu
okkar er að finna í Flateyjar-
bók, og kaflar úr Færeyjasögu
eru einnig varðveittar í ýms-
um handritum Árnasafns.
En„
lands og Færeyja hélzt lörigu
eftir að „gullöidinni“ lauk. Þeg-
ar rætt er um skyldleika þjóð-
anna og menningartengsl, mega
Ljómur ekki gleymast. Jóni
Arasyni er eignað þetta vold-
uga helgiljóð, sem ort var á
íslandi á fyrra heimingi sext-
ándu aldar, en barst síðan til
Færeyja og hefur lifað þar
merkilegu lífi öldum saman.
Og Færeyingar hafa einir varð-
veitt hið fagra sönglag þessa
máttuga skáldverks.
Réttarstaða landa okkar var
hin sama í mörg hundruð ár.
En þegar menn tóku af alvöru
að hugsa til þess að endurreisa
tungumál Færeyinga og bjarga
þjóðerni okkar eftir þrenging-
ar margra alda, þá var íslend-
ingur í flokki björgunarmanna.
Við minnumst með þakklæti
Jóns Sigurðssonar sem var
einn stofnenda þegar reynt var
að koma á fót færeysku félagi
til að safna og gefa út gömul
rit á færeysku máli. Á þann
hátt skyldi stuðlað að sköpun
færeyskra bókmennta og lestri
færeyskra op ísl.enzkra rita ,í
Eý'júm. Eínnig ékýldi réynt,
bæði i ræðu og riti, að glæða
þekkingu erlendra manna á
þjóð okkar og tungu. Við Fær-
eyingar teljum að ritmál okkar
hafi verið skapað árið 1846.
Það afrek leysti Vensil próf-
astur af höndum. Hann sneið
ritmáli okkar bann fagra forn-
lega búning sem það ber nú
á dögum. En einn þeirra
manna sem hvöttu hann og
studdu, var Jón Sigurðsson.
Síðan eru liðin vel hundrað
ár, og á þeim tíma höfum við
eignazt miklar bókmenntir
bæði í bundnu og óbundnu
máli. f grein bókmennta, ljóð-
rænum kveðskap, má benda á
hluti sem eru sambærilegir við
beztu verk heimsins. — Á síð-
ustu tímum hafa mörg okkar
beztu skáld — með Jóhannes
bónda Patursson í broddi fylk-
ingar — sungið fslandi lof. Og
haf^ einni^ kjæ^
Framhald á 10. síðu
£) — ÞJÓÐVILJINN — Sunnudagur 8. október 1961
Sunnudagur 8. október 1961 — ÞJÓÐVILJINN —