Þjóðviljinn - 14.12.1962, Side 10

10 SIÐA
ÞJOÐVILJINN
Föstudagur 14. desember 1962
CHARLOTTE
ARMSTRONG:
GEGGJUN
Áfram gakk, Jed TQwers. Beint
af augum eftir þjóðveginum, að
minnsta kosti ef þú ert maður
með viti og gerir ekki einhverj-
ar bansettar brotalínur ....
— Ó, Jed, fáðu mér bréfið
mitt aftUr, bað hún lágróma.
—■ Þú þarft þess ekki núna .....
Hann leit niður til hennar.
Hann sagði — Nei. Hann stakk
þv; aftur í vasann. Nei, nei.
hugsaði hann. Við getum litið
betur á það á einhverjum veit-
ingastað með daufum ljósum.
— Aðeins andartak, vina mín,
hélt hann áfram og honum til
undrunar var rödd hans alveg
eins og hann hefði einmitt á-
kveðið að segja þetta frá þeirri
stundu er hún tók í handlegginn
á honum. Hann sagði þetta létt-
um rómi og óþvingaður. — Ég
þarf að athuga dálítið. þama
inni.
Hún brosti. Henni var alveg
sama hvað þau gerðu. Fyrst
hann sagði það, þá var auðvitað
sjálfsagt .... í>að var annars
óforsvaranlegt að hún væri svona.
hugsaði hann. En hann tók í
hana og ýtti henni alvarlega
inn um dyrnar og kom sjálfui;
á eftir.
Af hverju í ósköpunum fór
hann þama inn aftur? Var það
af forvitni? Eitt var víst. Lyn
mátti að minnsta kosti ekki fá
að vita hvað hann ætlaði að
gera. Enda var það ekki neitt,
þegar á allt var litið. Það tæki
aðeins andartak. Þess gerðist ekki
einu sinni þörf að finna upp ein-
hvem uppspuna handa henni,
elskunni hans áhyggjuiausu Qg
saklausri! Nei, hann ætlaði bara
að yfirlíta ástandið sem
snöggvast .... ekki annað. Hann
gerði ráð fyrir að hann kæmist
fljótlega að því. hvort einhver
hefði farið upp í til litlu stúlk-
unnar. Það yrði sjálfsagt hægt
að finna það af andrúmsloftinu
í anddyrinu. Ef til vill myndu
hinir gestirnir ekki taka eftir
neinu. En sjálfur hlyti hann að
verða þess var og fá frið í sál
sína.
Þá loksins yrði þetta um garð
gengið. Lyn myndi aldrei spyrja
neins. Og þótt hann svaraði ekki,
útskýrði ekkert. þá myndi hún
láta sér það lynda. Það yrði
ekkert umtalsvert, ekki einu
sinni umhugsunarvert, ef hanu
fengi bara að vita — að allt var
í lagi.
Þá gæti Jed Towers haldið
áfram sína beinu braut.
Nú hafði hótelið smám sam-
an fengið að vita að eitthvað var
á seyði. Taugakerfi hótelsins var
komið á hreyfingu, starfsmenn-
irnir voru að hugsa um þetta.
Gestimir tóku ekki eftir neinu
og tækju sennilega aldrei eftir
neinu. rétt eins og gestir höfðu
við önnur tækifæri ekkert vit-
að. En hótelið vissi orðið um
þetta.
Rochelle sat við skiptiborðið.
Hún vissi það. Hún bjó sig und-
ir að vera köngulóin í miðjum
vefnum. Smátt og smátt bærist
allt til hennar.
Milner vissi það og var tauga-
óstyrkur undir ytra borðinu, þótt
það væri að sjá slétt og fellt
eins og fágaður viðurinn kring-
um hann. Nú var hann að fara.
Hann hafði talað nokkur orð við
undirforstjórann og hann var
sammála því að bezt væri að
Milner færi upp. Hann ætlaði
sjálfur að koma fram af skrif-
stofu sinni og leysa hann af við
afgreiðsluborðið.
Barþjónninn vissi það bakvið
dauflýstan vamargarð sinn í
fjarlægasta hominu á skotinu
lengst burtu. Þjónninn sem
tæmdi öskubakka leit út fyrir
að vita eitthvað. Vikadrengim-
ir vissu það. „Það hefur maður
stungið af“, sögðu þeir lágróma
hver við annan en það var eins
og hula fyrir árvökrum augum
þeirra.
Perrin var næstum búinn að
sætta sig við að maðurinn hefði
sloppið burt. Ef hann var enn
á hótelinu og faldi sig einhvers
staðar, hvar var hann þá? Það
voru engir rauðhærðir menn í
göngunum eða veitingasölunum.
Ekki heldur í djúpum básunum
á bamum né snyrtiherbergjum
karla. Ef hann var búsettur á
hótelinu og hafði herbergi sem
hann gat leynzt í, þá gæti það
tekið tímann sinn áður en þeir
hefðu upp á honum.
Perrin rölti að afgreiðsluborð-
inu og tókst að ná í Milner áð-
ur en hann fór. „Er nokkur hjá
okkur sem er hávaxinn, rauð-
hærður, freknóttur í ljósum föt-
um og blárri skyrtu?“
— Enginn, sagði Milner. —
Heyrið mig . . .
Áhyggjusvipurinn hvarf sam-
stundis af andliti beggja. Undir-
forstjórinn sagði: — Sjálfsagt,
herra Hodges, og gestur tók við
lykli sínum, kom með almenna
athugasemd um veðrið og fór
aftur.
— Varðandi það sem gerzt
hefur í herbergi númer 807 . . .
sagði undirforstjórinn.
— Já, konan lýsti þessum
manni . . .
— Hvað gerði hann eiginlega?
— Ruddist þangað inn, sagði
Perrin þurrlega.
Milner sagði: — Það var mað-
ur sem gaf mér upplýsingamar.
Er allt í lagi með bamið?
— Hver?
— Hver sagði mér það? Það
var . . .
— Nei . . . hvað er þetta með
bam?
— Það er lítil telpa . . . dótt-
ir Jones-hjónanna
— Það er víst vissara að ég
fari upp, sagði Perrin hugsi. —
Ég fékk ekkert að vita um neitt
bam.
— Það er leiðinlegt ef það er
í sambandi við bam. Ég var
einmitt á leiðinni . . .
Undirforstjórinn sagði: —
Hm. . sjáið nú um að þetta gangi
hljóðlega fyrir sig.
Þeir fóm sitt í hvora áttina.
Millner gekk meðfram af-
greiðsluborðinu og Perrin hitti
hann aftur við lyftuna.
Lyftumar vissu um þetta,
þótt þær rynnu upp og niður
án þess að láta neitt uppi.
— Hann hefur naumast gert
baminu neitt, sagði Perrin —
Hún sagði bara að hann hefði
ruðzt inn.
— Hún spurði mig hvort við
hefðum náð honum, sagði Miln-
er. — Er hann sloppinn?
— Já, hann er ekki uppi leng-
ur.
— Haldið þér að þetta sé móð-
ursýki? spurði Milner bjartsýnn.
Perrin ypti öxlum. Hvað svo
sem komið hafði fyrir, þá gerðu
þeir ráð fyrir að allt væri nú
um garð gengið — nema auðvit-
að eðlileg eftirköst í formi móð-
ursýki.
Lyftan kom niður. — Sjáið
þarna er Towers. — Milner leit
á eftir honum. — Það var hann
sem gaf mér bendinguna. Ég
hélt að hann . . .
— Hvað þá?
— Nú hann er búinn að finna
stúlkuna. Eða réttara sagt, hún
er búin að finna hann. Milner
létti.
— 8. hæð, sagði Perrin rólega
og fór inn. Lyftuþjónninn hreyfði
naumast augnahárin. En hann
vissi þetta líka.
— Ætlið þið upp? Ætlið þið
upp? spurði frú McMurdoch. —
Komdu Bóbó. Komdu krúttið
mitt litla. Nú fömm við í lyftu-
lyft. Hundurinn litli hljóp inn í
lyftuna og snuðraði kringum fæt-
uma á Perrin. Milner og hann
litu hvor á annan. Lyftan fór á
hreyfingu.
— Honum finnst svo gaman í
lyftunni, sagði/ frú McMurdoch.
— Er það ekki, Bóbó? Er það
ekki, krúttið mitt? Finnst hon-
um ekki agalega gaman í lyft-
unni? Jú, það finnst honum
spennandi! Honum finnst agalega
gaman í lyftunni.
Hún vissi ekki neitt.
19. kafll.
Á leiðinni upp tróð Rut pen-
ingunum í litlu kvöldtöskuna án
þess að líta á hendur sínar.
Hún horfði á gljáandi málm-
hurðirnar meðan hæðirnar liðu
framhjá. Hún var ein í lyftunni.
Hún stanzaði aðeins við hennar

Ödýrar nytsamar jólagjafir
handa allri fjölskyldunni:
Amerískir greiðslusloppar frá kr. 384,00 — Und-
irpils frá kr. 117,80 — Jólanærfötin: Herra-
buxur kr. 29,95, Herrabolir kr. 29,95, Herra-
sokkar kr. 29,95. — Mínerva síslétta skyrtan
á kr. 299,00 og fjölmargt fleira.
u
3.
£
3
B
líillRNAR
I Grensásveg 48, síml 3S999 Nesveg 39, sími 18414
I
Blgnduhlíð 35, sími 19177
trtæznnz tuzzzzxaix au xumxt ««•** irrrf«t*rlilMK<
Unr;!inga
roskib fóik
vantar til að bera blaðið til kaupenda i eftirtalin hverfi:
um Hafnarfjörð og um Keflavík.
HAFNARFJ. — útsölumaður: Magdalena Ingimundardóttir ölduslóð 12. Sími 51245.
KEFLAVÍK — útsölumaður: Baldur Si gurbergsson, Lyngholti 14, sími 2314.
HAPPDRÆTTI SJÁLFSBJARGAR
Skattfrjáls vinningur að verðmæti krónur 1 7 5 þúsund.
Dregið 24. desember næst komandi. ‘ Styðjið fatlaða.
SJÁLFSBJÖRG.
- S>1”s
,50 'val .raUtn. „
o6Íatnb « yseflsVttgJi*
enöi«'ett °íJ «^UnS
»rslur uinR«- -v,vrg«-
50 »Ta
• i*. _ 5 ***■
itVit' nsla- — °
50 ár
vé\i« hc«lueHeti)crel
IVIVS cða ***** dæW. °e
at..íeXSv«aennr^*crsU
bú>« tarVP;fiisrofan«^
suðU'lð^l'nUx'
-ið meö AUVrgð.
bu'n isrvgR'sr°'

ctu
iáavúe&
«ve«
................ ..Sta" "6&1‘
Tfctía
jVUSÍutS