Þjóðviljinn - 16.12.1962, Qupperneq 10

U SÍÐA
- ÞJÓÐVILJINN
Sunnudagur 16. desember 1962
CHARLOTTE
ARMSTRONG:
GEGGJUN
gert . . . Hann og hann cinn
(Eddie var úr leik, Eddie lá á
baðherbergisgólfinu) . . vissi
hvemig bamfóstra Nell var.
Hann vissi að vesalings telpan
litla lá og beið. Það gat gamla
konan ekki vitað og hvar hafði
hún verið allan þennan tíma?
Hafði hún verið að pexa við
Nell? Það var ástæðulaust að
ætla. . .
A jóla-
matboröiö
— Nú já, á milli herbergjan*a
Þakka þér fyrir. Þetta var mjög
fróðlegt.
— Ef ég hefði haft dálitla
glóru í kollinum . .
— Já, en það hefurðu, Jed.
Það finnst mér. Þú ert svo
myndarlegur. og þú getur ekki
verið heimskur. Við skulum sjá,
hvað er nú eftirlætisblómið
mitt? Ég ætti nú að vita það,
svo að ég gæti sagt þér það. En
ég er svo hrifin af þeim flestum.
Segjum til dæmis rósir.
Þótt hann einblíndi á lyftu-
skifuna, vissi hann að andlitið á
Lyn var rólegt og friðsælt. Hún
hafði engan rétt til að h'ta þann-
ig út! Augnaráð hans flökti and-
artak. Hún var með hendumar
í stóru kápuvösunum, og hún
hafði sveigt bakið til að geta
horft upp til hans og augu henn-
ar voru indæl og heilbrigð og
þrungin friði, vegna þess að hún
treysti honum . . Hún var kjáni,
óttalegur kjáni að hún skyidi
treysta nokkmm og nokkm!
— Þú lítur út eins og níu ára,
sagði Jed dáhtið reiðilega og
augu hennar drógust aftur að
lyftuskífunni.
— Nei, það held ég varla. Ég
ht sjálfsagt út fyrir að vera nítj-
án og sýnist vera alveg bálskot-
in í þér — eins og ég sæi ekki
sóhna fyrir þér. og þú ert eins
og þmmuský, Jed, Ef ég hefði
hugmynd um, hvað væri að, þá
myndi ég reyna að hjálpa þér.
En það veiztu auðvitað". (Ég
treysti þér fullkomlega og ég
geri líka ráð fyrir að þú treyst-
ir mér). „Á ég að halda áfram
að tala. Jæja, þá geri ég það.
Hvað finnst þér um kammer-
músík? Nei, það er spuming.
Já, ég segi alltaf að það sé und-
ir ýmsu komið. Og það er alveg
rétt. Allt er afstætt. .
Vísirinn á skífunni var stanz-
aður . . Það hlaut að vera 4.
hseð. Hún virtist ætla að tefja
þar lengi. Skyldi hún hafa bil-
að?.
—■ Komdu nú, elskan, komdu
nú! Svei Bóbó! (Honum finnst
svo gaman í lyftunni). En nú er-
um við að koma heim, elskan.
Við emm kpmin upp. Vertu nú
góði vóvsi, Bóbó. Vill Bóbó kexið
Nei, hvað þú ert næmur vóvsi,
Bóbó! Svona nú. Við megum
ekki keyra lengra. Heyrirðu
það? Nú komum við að lúlla
Komdu nú Bóbó.
Bóbó hörfaði inn í fjarlæg-
asta hom lyftunnar og settist
niður.
Frú McMurdoch flissaði. — Er
hann ekki indæll! Er þetta ekki
sætt? Apaköttur geturðu verið.
Krúttið mitt litla, nú fer mamma
frá þér. Kex . . kex. .
Hótelstarfsmennimir stóðu
þögulir. Frú McMurdoch var
gestur. Bóbó var gestur. Gestur
þarf ekki að vita um allt sem
er að gerast. Þeir brostu dálítið
kuldalega, ekki mjög óþolinmóð-
lega, en ekki sérlega vingjam-
lega heldur.
— Á ég að taka hann upp,
frú? sagði lyftuþjónn með virð-
ingu.
— Nei, nei. Hann á að læra
þetta, sagði frú McMurdoch. —
Hann gegnir áreiðanlega rétt
strax. En sannleikurinn var sá
að Bóbó virtist alis ekki ætla
sér að gegna strax.
Hótelstarfsmennimir ræsktu
sig með þeirri þolinmæði sem
emkennir góða starfsmenn. Það
yrði ekki þægilegt að tilkynna
kvenmanninum á 8. hæð að
hinn óboðni gestur hennar hefði
komizt undan.
★
Niðri í addyrinu sagði Jimmi:
— Hæ, strákar, þetta var skrýt-
ið! Sjáið þið manninn þama,
sem stendur hjá stúlkunni?
Hvaða númer sögðuð þið að
væri á herberginu?
— Númer 807.
— Jæja, drafaði Jimmi. —
Þakka ykkur fyrir.'.
*
Augu Jeds flöktu í steinrunnu
andlitinu.
— , . og mér finnst romm líka
gott, sagði Lyn. — Maður verð-
ur svo þyrstur af því að tala í
síbilju. Ég vona ég verði ekki
kosin á þing, ég myndi aldred
endast til þess. Er ekki komið
nóg núna? Getum við farið?
Jed sagði — Nei, sem var eins
og sprenging í höfðinu á honum.
Svipur hennar breyttist. Fyrir
andartaki hafði hún verið indæl
og falleg og ánægð með allt þetta
blaður sem hún lét útúr sér. 1
næstu andrá hafði andlit hennar
misst allt líf og ljós og lit. Það
var Jed að kenna. Augnaráðið
sem hann sendi henni hafði á
svipstundu rekið friðinn úr huga
hennar.
Hann sagði lágt: — Ég er
vandræðanáungi, Lyn. Farðu
heim.
— Já en, Jed, ég er búin að
bíða . .
— Þú skalt ekki bíða lengur.
Þú skalt aldrei bíða eftir mér.
Andlitið á honum var hart
eins og tinna, þegar hann steig
yfir ferðatösku sína. Hann þandi
vöðvana. Hann gekk yfir and-
dyrið, svo hratt og rennilega, að
það var eins og hann svifi.
Hann sá að vikapilturinn tók
viðbragð.
Jæja — það skipti engu! Hann
oþnaði dymar að brunastigan-
um.
Nei, drottinn minn, nei!
Hann hefði ekki átt að skilja
bamið eftir! Hvers konar ó-
menni var hann eiginlega, að
gera slíkt og þvílíkt? Hann var
hreinasta bulla . . Hann var
sárreiður og hann hafði verið
það lengl. Hann var svo örvíln-
aður að honum var það næstum
um megn.
Æ, nei!
Það voru ekki bara sokkar
sem hann hafði skihð eftir og
glatað uppi á 8. hæð. Glatað að
eilífu. Sjálfsvirðinguna er jafn-
erfitt að endurheimta og reykja-
súlu. Það er aldrei hægt að
vinna slíkt upp aftur.
Og hver fengi nokkra sinni að
vita það? Það var nóg að hann
vissi það.
Hann hljóp upp stigann. Hljóp
eins og hann ætti lífið að leysa,
tók þrjú þrep í einu, síðan tvö
og studdi sig við handriðið, hring
eftir hring og hann var líkari
apa sem klifraði upp húsvegg
en manni að ganga stiga.
Hann hafði komið ábyrgðinni
yfir á aðra. Hann — Jed Tow-
ers! Gamla konan getur séð um
þeíta. Já, hann var geðsleg
manngerð! Hann tók andköf af
mæði.
Hann hugsaði: — Ég veit ekki
hvað ég geri núna . . en ég veit
hvað ég er búinn að gera . . .
Mér datt ekki einu sinni í hug
að læsa dyranum. Þá hefði ég
þó haft tryggingu fyrir því að
hún færi ekki þangað inn. Svo
mikið hefði ég þó átt að geta
Nei, nei. Það sem hann vissi
einn var það, að það var alltaf
hætta á ferðum þar sem Nell var
annars vegar, hver svo sem á-
stæðan var. Og lítið bam hafði
verið lagt í þessa hættu, ann-
arra manna bam. Litil telpa
sem gat ekki borið hönd fyriy
höfuð sér.
Þessa stundina minntist hann
þess ekki að hann hefði sjálfur
átt neitt á hættu. Hann hafði
stungið af að tilefnislausu. Að
tilefnislausu hafði hann flúið af
hólmi og glatað dálitlu sem hann
gæti aldrei endurheimt.
Honum var næstum óglatt, svo
mjög fyrirleit hann sjálfan sig.
Hættu nú þessu, Jed Towers.
Það er búið sem búið er. Það
þýöir ekkert að hugsa um það
núna
8. hæð?
Hann varð að vera vel upplagð-
ur. Þama var lyftan. Og þama
stóðu þeir og mösuðu. Þeir vora
að rabba við lyftuþjóninn.
Fjandinn hafi þá. Þá granaði
ekki að það var hætta á ferðum.
Annar hefðu þeir flýtt sér meira.
Hann botnaði ekkert í hvers
vegna þeir flýttu sér ekki meira.
Jed þaut framhjá þeim.
Æ, vonandi var ekkert að
Bunný. Vonandi. Hann bað þess
að ekkert væri að, og hvað sem
því leið þá var hann á hraðri
ferð á allt óstandið — enda
þótt það kæmi ef til vill að engu
Leikfangabazar
RAUÐA KROSSINS
verður í Skátaheimilinu við Snorrabraut í
dag. Húsið opnað kl. 14.00.
RAUÐI KROSS ÍSLANDS
Svínakjöt, steik og Hamborgarhryggur
Snitsel — Pekingendur — Kjúklingar.
Úrvals hangikjöt af sauðum og dilkum.
Alls konar grænmeti.
Allt’ í jólabaksturinn.
Gerið jólainnkaupin tímanlega.
Kjötverzlun Ásbjörns
Sveinbgörnssonar
Sími 32947.
RAUÐI KROSS ISLANDS
Með því að kaupa
Jólakoft Rauða Krossins
styðjið þið Alsírsöfnunina.
Kortin eru gerð eftir myndum frú Barböru Árnason.
Jólatrés-
salan er
byrjub
o
Tryggið «* -
ykkur tré é »•
í tíma. ... w a *
Lítið inn
á jóla-
bazarinn
í
leiðinni.
VIÐ MIKLA-
TORG SÍMAR
22822 — 19775
MUNIÐ SOLUSKURINN Á LAUGAVEGI
GEGNT STJÖRNUBÍÓI.
Blaðaprentvél
til sölu
Gamla prentvél Þjóðviljans er til sölu.
Vélin getur prentað 16 síður.
Upplýsingar í skrifstofu blaðsins.
BÓKMENNTA-
KYNNING
Bókmenntakynning til heiðurs Halldóri Stefáns-
syni sjötugum. Menntaskólanemendur kynna
skáldið í Snorrasal, Laugavegi 18, í dag
1-6. 'Sesemoer klukkan 4,00. — Höfimdur sjálf-
ur 1« s-tfur úr „Blökkum rúnum“, nýjustu
bók sinni.
MÁL OG MENNING
Halldór Stefánsson
Unglinga eða
roskiD fólk
Vantar til að bera blaðið til kaupenda'
í Hainaríirði og Keilavík.
HAFNARFJ. — útsölumaður: Magdalena Ingimundardóttir ölduslóð 12. Síml 51245.
KEFLAVÍK — útsölumaður: Baldur Si gurbergsson, Lyngholti 14, sími 2314.