Þjóðviljinn - 10.03.1963, Blaðsíða 10

10 SlÐA
HÓÐVILIINN
Sunnudagur 10. marz 1963
GWEN BRISTOW:
W
I
HAMINGJU
LEIT
faeri með til Californíu?
— Ég hef sagt þér áður að
það kæmi Þ©r ekkert við. sagði
John.
— Geturðu ekki tekið niður
grimuna í tíu mínútur. Á hún
einhver óþægindi í vændum?
— Ég er hræddur um það.
—• Hvers konar, John?
— Ef hún vill að þú vitir þau,
þá segir hún þér það sjálf.
— Bull og þvættingur, sagði
Florinda. — Hún veit ekkert
um það sjálf. Hafir þú gert
hana hrædda við eitthvao, þá
hefur Oliver tekizt að breiða
yfir það. Hún er fullkomlega
hamingjusöm
— Kannski hún geti verið það
áfram. Og hvemig svo sem allt
veltist, þá get ég ekki gert
neitt og þú ekki heldur. Ég
vona að þú haldir áfram að vera
vinkona hennar. Hún hefur ekki
tii annarra að leita.
Florinda brosti út i annað
munnvikið. — Mér þætti gaman
að vita, hvað Oliver hefði sagt
við þessu
— Ég býst við, sagði John
stuttur í spuna, — að Oliver sé
svo heppilega innréttaður, að
hann hugsi hvorki um eitt né
neitt.
Florinda sat kyrr og rótaði
j grasinu. — Hann er vitlaus í
henni. John.
— Já, það er hiann. Kannski
verður ekkert að henni.
Hárgreiðslan
P E R M A, Garðsenda 21,
sími 33968. Hárgreiðslu- og
snyrtistofa.
Dömur, hárgreiðsla við
allra hæfi.
T J ARN ARSTOF AN,
Tjamargötu 10, Vonarstræt-
ismegin Sími 14662.
Hárgreiðslu- og snyrfistofa
STEIND OG DÓDÓ,
Laugavegi 11, sími 24616.
Hárgreiðslustofan A
S Ó L E Y
Sólvallagöíu 72.
Sími 14853.
Hárgreiðslustofa
AUSTURBÆJAR
(María Guðmundsdóttir)
Laugavegi 13. sími 14656.
Nuddstofa á sama stað.
— Og þú getur ekkert gert,
svo að það er bezt að tala ekk-
ert um það.
— Alveg rétt. Og þú átt ekki
að tala um það heldur. Skiptu
þér ekkert af því.
— Ég heyri og hlýði i auð-
mýkt.
John reis á fætur. — Af
hverju ferðu ekki aftur heim í
búðirnar. Þeir eru famir að
elda mat. Þú hefur gott af skál
af atole.
Hann rétti henni höndina og
hún stóð líka upp. — Kemur þú
líka? spurði hún.
— Ekki strax. Ég verð að
binda um fótinn á mér.
Florinda gekk til búðanna.
Garnet lá sofandi á ullartepp-
inu. Þegar Florinda var búin
að sækja sér skál með atole að
bálinu, settist hún hjá Gametu.
Penrose gekk framhjá og hélt
á tjóðurböndum sem hann hafði
verið að gera við. — Líð<ur þér
ekki vel? hrópaði hann.
— Prýðilega, svaraði Florinda.
— Mig hefur alltaf langað til að
horfa á bardaga við indíána.
Penrose hló og gekk leiðar
sinnar með tjóðrin.
Florinda horfði á eftir honum
og brosti lítillega. Ef hann áleit
að hún væri sambland af brúðu
og gyðju, þá var það henni sjálfri
að kenna, eftir allt bullið sem
hún hafði sagt honum. Þegar
hann spurði hana um örin á
höndunum, þá hafði hún skáldað
upp hrífandi sögu. Hún sagði
honum að . önnur stúlka í leik-
húsinu, ófríðari og óvinsælli en
hún sjálf, hefði sleppt sér bakvið
sviðið og fleygt í hana logandi
lampa til að eyðileggja fríðleik
hennar. En hún hefði rekið oln-
bogana í lampann og hann hefði
fallið á stúlkuna sjálfa og kveikt
í fötum hennar. — Og hvað gat
ég annað gert, sagði Florinda,
en fleygja henni um kollogvelta
henni um gólfið til að slökkva
eldinn? Nei, hún brenndist næst-
um ekkert. En þú sérð hvemig
þetta fór með hendumar á mér.
Penrose fannst hún vera ímynd
göfuglyndisins.
Florinda fann til góðlátlegrar
fyrirlitningar á honum. Hún á-
kvað að losa sig við hann eins
fljótt og hún gæti. En fyrst yrði
hún að komast til Califomíu og
fá að vita hvemig stúlka gat
haldið sér uppi á þeim undarlega
stað. Florinda hallaði sér inn í
skuggann. Hún var dauðþreytt.
Eftir nokkrar mínútur kom
Texas. Hann settist á hækjur sér
skammt frá Florindu.
— Hefur hún sofið allan tím-
ann, ungfrú Florinda?
— Já, Oliver gaf henni rót-
sterka blöndu.
— Það er ágætt. Látum hana
sofa eins lengi og hún getun
Texas strauk um hár Gametar.
— Hún er búin að standa í
ströngu, sagði hann.
Florinda horfði á óhreina erm-
ina sem hékk við kjól Gametar
og umbúðimar um öxlina. Hún
velti fyrir sér hvort Texas sæi
fram á óþægindi fyrir Gamet
eins og John, þegar til Califomíu
kæmi. En það virtist hann ekki
gera, því að hann sagði:
— Hún stóð sig ljómandi vel,
og nú er ekki langt þar til við
komumst á leiðarenda. Og þá
getur hún skemmt sér í allan
vetur.
— Heldurðu að henni líði vel
í vetur? spurði Florinda.
— Já, því ekki það? Bróðir
Olivers er reyndar einn ónotaleg-
asti náungi í allri Califomíu, en
ég býst varla við að þau verði
lengi um kyrrt á ranchóinu. Oli-
ver á ótal vini.
Florinda færði sig ögn til und-
an sólinni. Hvað er langt eftir,
Texas?
— Milli 350 og 450 kílómetrar.
Það er undir vatnsbólunum kom-
ið.
— Við getum sagt 450 kiló-
metrar. Ef við förum 30 kíló-
metra á dag, verða það fimmtán
dagar.
— Einkum nætur. Við verðum
að ríða á nætumar. Hitinn kemst
upp í fimmtíu stig á daginn.
Það fór hrollur um Florindu
en hún sagði ekki neitt. Hvað
gerum við þegar þangað kemur?
spurði hún.
— Tja, við tjöldum nokkrar
vikur hjá ranchói Don Antoníós
Costillas. Það er fyrsta rancóið
handan við Cajón-skarðið.
— Er fallegt þar? Á ranchóinu,
á ég við, ekki í skarðinu.
Texas togaði í skegg sitt og hló.
— Já, það er satt og víst, ung-
frú Florinda. Góður matur, góð
hvíld, ekkert að gera allan lið-
langan daginn.
Florinda stundi lítið eitt. Tex-
as horfði á hana samúðarfullum
augum. — Heyrið mig, ungfrú
Florinda, þér lítið ekki vel út.
Getið þér þraukað í tvær vikur
enn?
Florinda brosti: — Þú heldur
þó ekki að ég ætli að fara að
halla mér útaf og deyja í eyði-
mörkinni? Hafðu engar áhyggjur,
Texas. Enginn skal fá að nota
•hauskúpuna mína sem skotmark
og skjóta gegnum augnatóftim-
ar.
Texas skellihló. Þér eruð
hressileg, ungfrú Florinda.
— Þú segir tíðindin, sagði Flor-
inda og geispaði. Ég er líka syfj-
uð.
Diggaramir vöktu mig fyrir
Þorsteinn
Framhald af 5. síðu.
binda endi á þessa borgara-
styrjöld, og svöruðu ákveðnum
rómi: Nei. Þið farið ekki fet
þangað, þið farið heim til ykk-
ar, það verður engin orusta í
dag! Og við þetta sat. Hópur-
inn varð að snúa við, þótt súrt
væri í broti. Haldið var vest-
ur á Geirstún, og eitthvað varð
að aðhafast, og var farið í fót-
bolta. Varð leikur sá hinn harð-
asti sem ég minnist að haía
séð í þá daga, og er ekki á-
sennlegt að mönnum hafi soll-
ið fyrir orustuna sem til stóð
að heyja og ekki verið búnir
að róast nóg. Eftir leikinn
gengu margir heim skakkir og
haltir og með skrámur hér og
þar!
Ég keppti fyrst með KR um
1920 í þriðja flokki, og 15 ára
lék ég fyrsta leik minn í fyrsta
flokki (sama og meistaraflokk-
ur í dag.) Ég æfði alltaf minnst
þrisvar í viku og oftar er á-
stæða var til. Ég hafði ákaf-
lega gaman af leiknum og
reyndi að tileinka mér allt sem
ég sá. Ég fór hverju sinni, er
Fram hafði æfingu til að horfa
á Friðþjóf Thorsteinsson, hann
var snillingur að mínu áliti,
og reyndi ég að tileinka mer
það sem hann gerði og reyndi
eins og ég gat að gera eins
og hann. Því miður tókst mér
ekki að gera eins, en ég lærði
mjög mikið á þessu. Hann
skaut þótt hann væri á harða-
hlaupum, og þegar hann hljóp
með knöttinn var eins og hann
kæmi við hann i hverju skrefi.
Skaut hann yfirleitt áður en
hann kom inní vítateiginn og
oftast út við stöng.
Síðar kom hingað maður að
nafni Tempelton frá Skotlandi
og lærði ég mikið af honum.
Ég var líka svo heppinn að
hafa Guðmund Ólafsson sem
þjálfara um langt skeið, því
að Guðmundur hafði mikil á-
hrif á mig, og enginn meira.
Hann var strangur, rak mig
útaf ef ég var ekki að hans
höfði. Það hafði einnig mjög
góð áhrif á mig og alla sem
æfðu að yfirleitt komú þeir
Erlendur Ó. Pétursson og Krist,-
ján Gestsson á æfingar og
hvöttu okkur.
Guðmundur lagði mikla á-
--------------------------«>
SKOTTA
Halló, — Skotta, það er maður héma fyrir utan frá pláhnetunni X.
Cinarsson
herzlu á samleik á vellinum,
og hann lagði og mjög mikla
áherzlu á það að við værum
saman utan vallarins einnig,
sem við og gerðum.
Þá má geta þess, hve áhug-
inn var mikill á þessum ár-
um, að við Sigurjón Péturs-
son markmaður æfðum um
skeið á morgnana, fórum á fæt-
ur fyrir kl. 8 og æfðum í
30—40 mín, þannig að hann
var kominn á skrifstofuna kl.
9 og ég samdi um það að koma
of seint í vinnuna með því
að vinna það af mér um kvöld-
ið.
Þetta voru auðvitað aukaæf-
ingar, því að við mættum á
allar æfingar félagsins líka.
Við athugun á skrá sem hald-
in var yfir þá sem mættu á
æfingamar hafði ég mætt á
allar æfingamar í 3 ár nema
eina!
„Getum unnið,
skulum vinna“
Þegar ég fer að rifja upp
það skemmtilegasta eða eftir-
minnilegasta sem fyrir hefur
komið á knattspymuferli mín-
um, kemur að sjálfsögðu margt
fram. Ég gleymi t.d. aldrei
leiknum við norska lið Djerv,
sem hingað kom 1926.
Aðeins tvö erlend lið höfðu
áður komið hingað, og þótti
okkar knattspyma ekkiámarga
fiska í samanburði við þá sem
þessi lið sýndu .
Var mikið um heimsókn þessa
rætt og mikill undirbúningur.
Haldnir voru fundir í Iðnó
með starfandi knattspymu-
mönnum til að ræða málið og
herða þá upp í viðureigninni
við frændur vora Norðmenn.
Voru þar margir sem fluttu
hvatningarorð til okkar. Ég
gleymi aldrei þeim orðum úr
ræðu Erlendar Ó. Péturssonar,
þar sem hann sagði: „Við get-
um unnið þá og við skulum
vinna þá, þetta eru bara
mennskir menn“. Fyrir þessu
var klappað lengi, svo að und-
ir tók í Iðnó, og þótti hraust-
lega mælt. i
Siðan var valið sérstakt lið,
sem Guðmundur Ólafsson æfði
og undirbjó. Var æft í Mið-
bæjarskólanum, sem þá var
eina leikfimishúsið, sem tök
voru á.
Þetta var fyrsti leikurinn
sem ég hafði leikið með sam-
einuðu liði við erlendan flokk,
og má vera að hann verði mér
minnistæður fyrir það, og þá
um leið fyrir það að orð Er-
lendar rættust; við unnum
2:0!
Þá er mér minnistætt þegar
við unnum Fram í Islandsmót-
inu 1926. Áður höfðum við unn-
ið þá með nokkrum yfirburð-
um í öðrum mótum, en það
var eins og við hefðum minni-
máttarkennd gagnvart þeim í
Islandsmótinu. 1 mótinu 1926
eigum við fyrsta leik við Fram
og virðist sem allt ætli að
fara á sömu leið og áður.
Þetta var fyrsti leikurinn á
Melavellinum, sem nú er, og
ég var svo heppinn að skora
fyrsta markið þar. Framarar
skoruðu svo tvö mörk, og var
komið alveg að leikslokum, sn
örstuttu fyrir leikslok tekst
Guðjóni Ólafssyni að jafna. í
mótslok stóðu Fram og KR
jöfn að stigum, og urðum við
þá að leika aukaleik, en þá
unnum við þá 8:2. Minnimátt-
arkenndin var horfin!
Þá gleymi ég seint úrslita-
leiknum við Val 1930. 1 fjög-
ur ár í röð höfðum við unnið
öll íslandsmótin í fyrsta flokki
og eitt árið öll mót í öllum
flokkum.
Árin þar áður vorum við að
vísu áhorfendur að því að lið
Vals og KR í öðrum flokki
börðust ákaft um sigrana og
mátti vart á milli sjá og gekk
á ýmsu um sigurinn. Þetta var
undanfari þess sem síðar kom,
fyrst tapið 1930 2:1 og síðan
næstu 15 árin hörð barátta
á hverju móti að kalla við
Val.
Knattspyrnan yfir-
leitt betri en áður
Ef ég ætti að fara að rifja
upp nöfn þeirra manna sem
mér eru verulega minnistæðirj
koma mörg til. Innan KR tel
ég Björgvin Schram beztan
frá þessum árum. Sigurjón
Pétursson var mjög góður
markmaður, og eftirminnilegt
og sorglegt atvik þegar hann
fótbrotnaði í leik KR við Skot-
ana 1928, og beið þess aldrei
bætur. Sigurður Halldórsson
var einnig mjög sterkur bak-
vörður.
Þá er mér ánægja að nefna
þá Hans Kragh og Gísla Guð-
mundsson, báðir mjög góðir
leikmenn, og á ég þeim mikdð
að þakka fyrir það hve marg-
ar snilldar sendingar ég fékfc
frá þeim, sem mér tókst svo
að gera eitthvað úr.
Þessi þrenning hélt saman i
12 ár undir nafninu KR-„trf-
óið“.
Úr öðrum félögum mætti
nefna menn eins og Eirífc
Jónsson, Jón Sigurðsson (rakara)j
Ósvald Knudsen, og Friðþjóf
Thorsteinsson hef ég áður
minnizt á, og Tryggvi Magnús-
son verður alltaf minnisstæð-
ur, og eru þessir allir úr Fram.
Þá eru mér margir Vals-
menn minnistæðir, og má vera
að það sé vegna þess að við
urðum svo oft að berjast hart.
Má þar nefna Hermann Her-
mannsson sem tel einn bezta
markmann okkar til þessa. Þá
gleymum við KR-ingar ekki
svo auðveldlega Valsvöminni
frægu, þeim Grímari Jónssyni,
Sigurði Ólafssyni og þér, þar
var erfitt að brjótast í gegn.
Agnar Breiðfjörð var bezti
útherjinn um langt skeið.
Hrólfur Benediktsson var
skemmtilegur framvörður, og
Jóhannes Bergsteinsson gat
leikið næstum hvar sem var.
Það einkennilega er líka að
það er eins og ég hafi bund-
izt sterkari vináttuböndum við
Valsmennina, sem voru okkar
hörðustu mótherjar um langt
skeið en við aðra mótherja.
Marga aðra mætti nefna en
verður sleppt að þessu sinni.
Ef ég ætti að gera saman-
burð á knattspymunni nú og
áður vil ég segja að hún sé
yfirleitt betri. Liðin jafnari og
heildarleikur þeirra betri, og
þá um 'leið einstaklingamir.
Úrvalsliðin betri en áður. Að-
staðan hefur líka breytzt ákaf-
lega, og hefur það einnig sín
áhrif, og er þar þá ekki sízt
að nefna grasvellina sem nú
hafa verið teknir í notkun
víða.
Hitt vil ég lika benda á að
mér finnst sem knattspymu-
menn séu nú lausari í rásinni og
nýti ekki tækifæri sín, sem
þeir hafa í dag. Við þá vildi
ég líka segja að þeir verða
að gæta hófs um áfengi og tó-
bak, það fer ekki saman við
Iðkun íþrótta.
Ef ég ætti að gefa framherj-
um einhverja ráðleggingu og
þá helzt miðherjum, vildi ég
segja: Miðherji verður að geta
skotið jafnt með báðum fót-
um, hann verður aldrei góð
skytta nema hann geti skotið
viðstöðulaust, þegar knötturinn
kemur til hans, notað hraðann
til þess að auka kraftinn í skot-
inu.
Það kostar að sjálfsögðu
mikla æfingu, en það borgar
sig, þegar þið finnið þá kennd,
er þið hafiðhittknöttinnréttog
með öryggi, og sjáið hann
liggja í netinu! Frímann.
Skrifstofuherbergi
6 s k a s t
Upplýsingar í síma 36275.

*