Þjóðviljinn - 27.06.1963, Blaðsíða 8

g SÍÐA
Fimmtudagur 27. júní 1963,
SKOTTA
Litli bróðir minn safnar glóðaraugum eins og okurkari aurum.
De Gaulle vissi ekki...
,,Ég var ekkj undirgefin og
hann ætlaðist ekki til þess he’.d-
ur. Hann elskaði mig, John.
Hann bjargaði mér vegna þess
að hanm elskaði mig“.
John brosti glaðlega og ást-
úðlega til hennar. „Ég er alls
ekki að bera á móti þvi að hann
hafi elskað þig. En ég get alls
ekki skilið að aðlaðandi kona
þurfi að standa í þakkarskuld
til karlmanms þótt hann elski
hana“. Garnet fór enn að hlæja
gegn vilja sínum og John hélt
áfram: „Segðu mér þá það sem
eftir er. Þú fékkst Florindu
bréfið?“
„Já. það var ósköp einfalt og
vafningalaust. Ég sagðist ekki
geta gifzf honum, en ég vonaði
af heilum hug að hann ætti
eftir að finna þá konu sem hann
aetti skilið. Florinda sat hjá
mér þangað til ég var búin og
hún las bréfið. Hún sagði:
„Þetta er ágætt. Ég skal fá hon-
um bréfið og ef hann finnur
hjá sér hvöt til að tala. skal ég
hlusta á hann og ég skal gera
það sem í mínu valdi stendur
til að gera gott úr þessu“. John,
mér þótti svo vænt um hana, að
þú ,<?etur ekki trúað því“.
,,Ójú“. sagði John rólegur.
Það var virðing í röddinni.
„Florinda hefur eiginleika sem
ég dáist innilega að: ósvikna
tillitssemi gagnvart öðru fólki.
Ég á þetta ekki til, en ég þekki
það þegar ég rekst á það".
Það varð stutt þögn. síðan
sagði Garnet:
„John. Florinda gaf mér
smaragðeymalokk. Hefurðu
nokkuð á móti því að ég noti
þá?“
„Ósvikna smaragða?"
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu- og .
snyrtistofa STEINIJ og DODO
Laugavegi 18 III. h (lyfta)
Sími 24616.
P E R M A. Garðsenda 21,
sími 33968. Hárgreiðslu. og
snyrtistofa.
Dömur, hárgreiðsla við
alira hæfi.
TJARNARSTOFAN,
Tjamargötu 10. Vonarstrætis-
megin. — Sími 14662.
HÁRGREIÐSLUSTOFA
AUSTURBÆJAR
(Maria Guðmundsdóttir)
Laugavegi 13 — simi 14656.
— Nuddstofa á sama stað. —
„Já, hvers vegna þá?“
,,Ég hef andstyggð á óekta
skartgripum, en ef þeir eru ó-
sviknir. hvers vegna skyldi ég
þá banna þér að nota þá?‘‘
„Vegna þess að þú veizt
hvernjg Florinda hefur fengið
þá“.
„Auðvitað veit ég það. En ég
veit hversu vænt henni þykir
um þá, og hafi hún gefið þér
lokkana þá er það vegna þess
að henni þykir vænt um þig“
Garnet brosti til hang með
aðdáun. „Nú langar mig að
spyrja þig um annað. Hafðirðu
nokkuð á móti því að ég ynni
á barnum?“
„Ég dáðist að kjarki þínum.
Af hverju heldurðu að ég hafi
haft eitthvað á móti þvi?“
,,Ýmsum öðrum þótti það
hræðilegt".
,,Ég get svo sem imyndað
mér að það hafi ekki alltaf ver-
ið þægilegt. En af hverju hefð-
irðu annars átt að lifa?“
„Af Charlesi eða ég hefði get-
að látið Florindu halda mér
uppi. Hún hefði verið fús til
þess“.
John blistraði lágt og fyrir-
litlega. Garnet hugsaði: Ég hef
alltaf verið að segja við sjálfa
mig, að ég viti ekki. hvers vegna
ég elska hanm En- ég -elska hann
vegna bess að ég þarf ekki að
vera að afsaka og útskýra allt
fjffúfi "11t
af að brjóta heilann um hvað
annað fólk kunni að segja. Það
er satt sem hann sagði við mig
hjá Kerridge — hann er ær-
legasti maður sem til er í heim-
inum.
John tók um hönd hennar og
sagði brosandi. „Er það ekki
stórkostlegt, Gamet, að upp-
götva að maður þarf ekki á
öðrum að halda?“
Hún hristi höfuðið eimbeitt.
„Það mun ég aldrei uppgötva.
Ég kæri mig ekki um það
heldur“.
„Þú ert þegar búin að upp-
götva það“. sagði John
,,Nei, alls ekki. Ég þarf á þér
að halda. Ég þarfnast Þín ekki
vegna kjötsins og baunanna —
ég get unnið fyrir mér sjálf,
meðan til eru karlar sem vilja
hella sig fulla. En ég þarfnast
þín Johri.“
„Nei, hreint ekki“. sagði John
sannfærandi og hann var hreyk-
inn á svip. „Það er einmitt
þess vegna sem ég er svo sæll
við tilhugsunina um að fá þig.
Allt sem þú gefur mér. gefur
þú sjálfviljug, vegna þess að
þú vilt veita, en ekki til þess
að fá eitthvað í staðinn. Þú
ert óháð í hjarta þímu. Það er
óþarfi að segja þér tuttugu
sinnum á dag að maður kunni
að meta þig“.
„Það vona ég ekki“, sagði
hún brosandi. „En hvemig
veiztu að það er óþarfi?“
John sleppti hendinni á henni
og lagði heilbrigða handlegginn
aftur fyrir höfuðið á henni svo
að hann gæti risið dálítið upp.
Hann leit á hana ástúðlegur og
glettinn. Hann sagði: „Þú hef-
ur ekki spurt mig í eitt ein-
asta skipti hvort ég elski þig“.
Gamet beit á vörina. Hvað
eftir annað hafði hún næstum
bitið af sér tunguna til að stjlla
sig um að spyrja.
„Og veiztu hvað“, sagði John.
„Ég held ég geri það“.
„John“, hrópaði hún. Hún gat
ekki sagt meira. Fagnaðarbylgja
gagntók hana þegar hún heyrði
þetta. John hélt áfram: „Ég
átti ekki auðvelt með að segja
þetta. Ég er álika feiminn og
versti Jubbi í tunglskini. Ég
hef andstyggð á orðinu, vegna
þess að það er svo misnotað að
það er útjaskað. en það er víst
ekki um annað orð að ræða“.
Garnet kraup hjá rúminu.
„Ekki hætta, John“, sárbændi
hún. „Segðu meira“.
John talaði hægt „Ég hef
hugsað mikið um tilfinningar
mínar gagnvart þér. Það er ekki
þanmig að maður vilji konu
vegna þess að líkamj hennar er
freistandi. Það þekki ég, og það
er allt annað. Það er ekki ein-
göngu það að ég þrái þig meira
en nokkra aðra konu. Það er á
allt annan hátt. Mér finnst ég
vera heji] og sannur þegar þú
ert hjá mér, en einmana og
miður min, þegar þú ert fjarri“.
Hann hristi höfuðið dálitið eins
og hann botnaði ekki í þessu.
,,Er þetta ást. Garnet?“
Hann spurði eins og lítill
drengur og kyssti hana á gagn-
augað.
„Já, John“, sagði hún.
„Og svo get ég lika talað við
þig“. sagði John. „Ég hef aldrei
fyrr getað talað við neinn. Tal-
að og talað um það sem mér
dettur í hug án þess að vera
hræddur um að þú verðir leið
á því eða hlæir að mér“.
„Leið á því? Hlæi að þér?
‘Ó, :Tðhn!“
„Er það ást, Garnet?“
,,Já. John, hefurðu ekki skil-
•ið það- *sem‘ég hef verið að
reyna að segja þér?“
„Ég er ekki viss um það“,
sagði John. „Þetta er svo nýtt
og ég er svo undrandi yfir því.
Kannski er þetta einmitt það
sem þú talaðir um við mig,
kannski ekki. Ég veit það ekki.
Ef til vill endist þetta, ef til
vill líður það hjá og ég brýt
heilann um hvað hafi eiginlega
gengið að mér. En einmitt
núna, á þessari stundu, er það
satt. Meira get ég ekki sagt
þér um það“.
„Það er nóg“, sagði Garnet.
Hún lagði vanga sinn að vanga
hans. „Það er allt sem ég hef
óskað mér“.
„Það er ekki satt Þú óskað-
ir eftir heilmiklu blaðri um
næstu fjörutíu árin“.
„Það geri ég ekki. Ég sagði
þér að ég vildi aðeins lifa einn
dag í senn“.
„Það vona ég“, sagði John.
„Því að betur get ég ekki gert
sjálfur“.
Garnet lyfti höfðinu. svo að
hún gæti séð andlit hans. dökkt
hörundið,' græn augun og djúpu
drættina umhverfis munninn.
Hann horfði blíðlega á hana.
„John“, sagði hún. „Hvers
vegna hefurðu verið svona
hræddur við ástina? Svona ó-
öðrum mönnum?“
Það var eins og hann skildi
hana ekki almennilega og hún
spurði; „Hefur aldrei neinn elsk-
að þig?“
Hann hristi höfuðið.
„Ég á ekki við á sama hátt
og ég“, sagði Gamet. „en það
hlýtur þó að hafa verið eitt-
hvað annað fólk. sem bar þtg
fyrir brjósti“.
„Onei“ sagði John og yppti
heilu öxlinni. „Þetta lætur
kannski í eyrum eins 0:g ég
væri að öngla eftir samúð, en
svo er ekki“.
Garnet hafði legið á hnjánum
við rúmið, nú færði hún sig
ögn til og settist á gólfið. Hún
horfði á hann dálítið undrandi.-
„Ekki einu sinni foreldrar
þínir?“
„Jú, þeim hefur sjálfsagt þótt
vænt um mig, en þau dóu þegar
ég var ársgamall".
„Og hvað gerðist þá?“
„Ég var búinn að segja þér,
að þá fékk ég að kynnast með-
aumkun“.
Garnet horfði lengi á hann.
Hún sá hrukkumar við aug-
un dýpka og munnsvipinn verða
hörkulegan. John rifjaði eitt-
hvað upp og það voru ekki nota-
legar minningar. „Elsku John
minn“. sagði hún. „Hvað var
gert við þig? Varstu laminn?“
„Síður en svo. Þau gáfu mér
fín föt og hreinar rekkjuvoðir
og einkakennara tii að kenna
mér latínu. Allir töluðu um hvað
þau væru dæmalaust góð og
hvað ég yrði að vera þakklát-
ur!“
Það var eins og hann léti út
úr sér blótsyrði. Hann brosti
dauflega til hennar eins og hann
skammaðist sín dálítið fyrir
ofsann. Hann bætti við: „Ég er
sjálfsagt allt of viðkvæmur
gagnvart þeim. Það var ekki
tilgangur þeirra að sýna mér
grimmd. En þau höfðu svo
mikla andúð á mér að þau réðu
ekki við það. Sjáðu til, ég var
smánarblettur á gamalli og
rikri ætt Ivesfjölskyldan hefur
átt heima í Virgi-níu frá upp-
hafi vega eftir tímatali Kan-
anna. Það er rík ætt og dramb-
söm. Ágústus frændi minn er
dæmigert eintak. -Ágústus
stækkaði og betrumbætti plant-
ekruna sína. Hann var máttar-
stólpi þjóðfélagsins, hann
kvæntist í samræmi vfð' stöðu
sína í þvi. Edit var einmitt
kona við hans hæfi. Hún gerði
aldrei neitt nema það sem var
sæmandi út í yztu æsar. Hef-
urðu nokkum tíma þekkt kven-
mann af því tagi, Garnet?"
Gamet minntist móður Henr-
ys Trellen, leiðinlega vind-
belgsins sem hafði beðið henn-
ar, rétt áður en hún giftist
Oliver. Hún mundi hvernig hún
hafði einu sinni lýst frú Trell-
en. Hún spurði John.
„Áttu við að hún hafi litið
út eins og marmaraengill á leg-
steini?“
„Alveg rétt“, sagði John og
hló
„Haltu áfram með Ivesfjöl-
skylduna“.
John hé!t áfram: „Edit og
Ágústus lifðu lífinu í virðuleik
og sóma. Eini skugginn á til-
veru þeirra var bróðir Ágústus-
ar, John Richard. Það var faðir
minn. Hann hafði verið vand-
ræðagrjpur frá unga aldri. Hann
drakk, hann snilaði fjárhættu-
spil hann sóaði fé í léttúðar-
drósir — “
„John!“ greip hún fram í fyr-
ir honum. „Ekki hafa þau sagt
þér þetta um föður þinn?“
„Jú, það gerðu þau reyndar.
Framhald af 4. síðu.
anum var ætlað að heyra undir
ílotastjóm Atlanzhafsbanda-
lagsins.
Skömmu áður en bandaríski
flotaforinginn Robert Ðennison
lét af yfirstjórn flota Atlanz-
hafsbandalagsins 30. apríl s.l„
gekk hann á fund deGaulle.
Þar færði hann honum m.a.
þakkir fyrir, að flotadeildir
Frakklands á Atlanzhafi og
Ermarsundi ættu að koma
undir stjórn bandalagsins ef
stríð skylli á. De Gaulle svar-
aði þeim þökkum engu, en
greinilegt var að þetta kom
honum á óvart. Hann hafði
fram að þessu staðið í þeirri
trú að allur franski flotinn
hefði verið tekinn undan stjórn
Nato árið 1959. Þetta átti þó
aðeins við um Miðjarðarhafs-
flotann og hafði þvi þá verið
borið við að Frakkar þyrftu
sjálfir á honum að halda vegna
Alsírstríðsins.
Strax þegar Dennison var
genginn af fundi de Gaulle, lét
hann athuga hvað rétt væri í
16250 VINNINGAR!
Fjórði hver miði vinriur að meðaltali!
Haestu vinningar 1/2 milljón krónur.
Laegstu 1000 krónur.
Dregið 5. hvers mánaðar.
málinu og ákvað þá þegar að
bæta fyrir mistökin.
En þótt þetta sé ástæðan fyr-
ir því að þessi ákvörðun er
fyrst tekin nú, breytir það engu
um það að hún mun magna á-
greininginn innan Atlanzhafs-
bandalagsins. De Gaulle er stað-
ráðinn í að knýja fram þá
breytingu á skipulagi banda-
lagsins, að það verði los-
araleg samtök sjálfstæðra að-
ildarríkja og Bandaríkin verði
svipt þeim nær algeru yfirráð-
um sem þau hafa haft í banda-
laginu fram að þessu.
Morðöld
sambands ísakskra stúdenta,
Mumthir Abu el-Iss, sem myrt-
ur var í fangelsinu, þar sem
hann hafði setið síðan Kass-
em lét handtaka hann 1959,
Daud el-Djanabi, sem myrtur
var á heimili gínu, kommúnist-
ana Hussain el-Radawi, Mú-
hameð Abu el-Iss og Hussein
el-Awaini, sem hengdir voru
eftir réttarhöld fyrir luktum
dyrum, flugforingjann Djalal
el Awaini, sem myrtur var
fyrsta dag uppreisnarinnar á-
samt konu sinni og börnum og
lögmanninn Razzuk Tellu sem
myrtur var í fangelsinu eftir
hroðalegar pyntingar.
Þá hefur það einndg verið
staðfest að forseti íröksku frið-
arhreyfingarinnar, rithöfund-
urinn Aziz Charif, var myrtur
í fangelsisklefa sínum og einn-
ig hinn kunni írakski hagfræð-
ingur Ibrahim Kubba, sem
varð ráðherra í byltingar-
stjórninni 1960. Hann var
kunnur fyrr fjölmörg rit um
hagfræðileg vandamál arab-
ísku landanna.
Góðan daginn, Andrés. Ja,
héma — Skröggur frændi.
Nú gerði ég kjarakaup.
Þetta eru dýrar ljósaperur,
en það lifir á þeim að ei-
lífu.
Þér þykir svo vænt um á-
góðann. Þú ættir að kaupa
nokkrar. Ö, nei karl minn.
Eyðilagði heilsuna. Þurfti að
lesa allar nætur til að fá
eitthvað út úr aurunum.
VÖKDUÐ
F
m u r
'Sfyuvþórjónsson &co
Jkfnanstnrti 4-
RÚMAR ALLA
FJÖLSKYLDUNA
KYNNIÐ YÐUR
MODEL 1963
_ Sími 24204
Oe«ÍM'V*gj£)RNSSON 4 ^O. e.O. BOX 13M • UYKlAVlX
ÞIÓDVILIINN
líku;
i
1