Þjóðviljinn - 01.08.1963, Blaðsíða 8

SlÐA
ÞJÖÐVILJINN
Fimmtudagur 1. ágúst 1963
borð, þar sem fyrir voru tveir
piltar og stúlka og ekkert þeirra
hafði fyrir því að rísa á fætur.
— Hæ, sagði stúlkan. Hún
gaut augunum til Adams, leit
síðan með eins konar aðdáun á
Ellu.
— Þetta, sagði Ella, — er
herra Adam Camer. Adam, þetta
eru Lucy Egan, Danny og Ge-
org Humbolt.
Stórvaxinn maður með hvíta
svuntu birtist næstum samstund-
is. — Tvær kók, sagði Adam.
— Mér hefur alltaf fundizt ó-
bragð að bjór. Ég lét sem mér
þætti hann góður héma einu
sinni, en það gagnaði ekki.
Danni og Georg Humbolt
brostu. — Segjum tVeir, sagði
Georg. Hann var kringluleitur,
fremur feitlaginn ungur maður
sem talaði mjög sterka málýzku.
— En ég hélt það myndi lagast
með aldrinum.
— Kannski gerir það það hjá
mér líka, sagði Adam. — en
þessa stundina — pú!
— Hvað er Hank gamli að
gera þessa dagana? spurði Danni
Humbolt.
Ella yppti öxlum. — Það veit
ég ekki, sagði hún. — Mér er
hreint ekki kunnugt um það.
Hún þagnaði. — Hann Adam
hérna kemur frá Hollywood.
— Er það satt? sagði Georg.
— Hvem fjandann sjálfan er
maður frá Hollywood að vilja
til þessa guðsvolaða staðar, það
þætti mér gaman að vita.
Danni kveikti í nýrri sígarettu
með stubbnum frá þeirri fyrri,
— Ég gæti svo sem gizkað á
það. Svo þagnaði tónlistin, það
var andartaks hik, og síðan byrj-
aði ný plata. Georg Humbolt
danglaði í borðdúkinn svolitla
stund, sagði síðan. — Hæ, Ella,
eigum við ekki að sýna þeim?
Ella hristi höfuðið. — Ekki
núna, Georg.
— Svona, svona, ég ætlaði
ekki að drepa þig. Á morgun
deyjum við, þú skilur hvað ég
á við; í kvöld lifum við. Svona
komdu nú.
Feiti pilturinn reis upp og
tók í stól Ellu.
— Dansið þið bara, sagði
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu- og
snyrtistofa STEINE og DÓDÓ
Laugavegl 18 HL h (lyfta)
Simi 24616.
P E R M A Garðsenda 21,
síml 33968. Hárgreiðslu. og
snyrtistofa
Dömur. hárgreiðsla við
ð.Ura hæfi.
TJARNARSTOFAN.
Tjarnargötu 10 Vonarstrætis-
megin. — Símj 14662.
HARGREIÐSLOSTOFA
AUSTORBÆJAR
(María Guðmundsdóttir)
Laugavegi 13 — sinii 14656.
— Nuddstofa á sama stað —
Adam vingjamlega. — Ég er lít-
ill dansmaður hvort sem er.
Ella og Georg fóru að hreyfa
sig eftir tónlistinni, sem var
hraður fox-trot.
Danni hélt áfram að stara á
Adam sem beindi athygli sinni
að stúlkunni. — Þú ert kominn
hingað út af þessu samskóla-
göngustandi, ha? spurði hann
loks.
— Rétt er það.
— Og heldurðu að þú getir
gert eitthvað?
— Jamm, ég held það.
— Hvað?
— Tja, ef þig langar að vita
það, af hverju kemurðu þá ekki
að dómshúsinu klukkan sjö ann-
að kvöld?
— Af hverju?
— Þú vilt að þetta sé hindrað,
er ekki svo?
Danni Humbolt sagði ekkert
stundarkom. Hann saug sígarett-
una kæruleysislega. Síðan sagði
hann lágri röddu: — Það er
laukrétt hjá þér.
— Mér datt það f hug. Jæja,
Danni, sjáðu til: Ég lofaði Ellu
að vinna ekkert í kvöld, Mynduð
þið — þú og hún Lucy héma
vilja gera mér greiða?
— Hvað er það?
— Að láta krakkana vita um
fundinn. Fá þá til að koma.
Danni sagði: — Það ætti ég
að geta.
— Það væri töluverð hjálp.
— Allt í lagi, sagði Danni og
hélt áfram að stara.
Stúlkan sagðist skyldu segja
eins mörgum það og hún gæti.
— Ég væri mjög þakklátur. En
ég kæri mig ekki um að þið
vinnið fyrir ekki neitt. Myndi
ykkur sáma þótt ég greiddi ykk-
ur tíu dollara? Þeir eru frá
samtökunum.
Danni horfði andartak á fimm
dollara seðilinn. — Því þá það?
Ekki meiri vinnu.
— Hvemig er þetta annars
með ykkur? spurði Danni.
— Hvemig stendur á því að
þú —?
Lucy sagði: — Æ, vertu ekki
að þessu.
— Það er ósköp einfalt, Danni.
— Ég er að vinna með pabba
hennar að þessu.
— Með Tom McDaniel?
Ella lét fallast niður í stól-
inn móð og másandi. Georg
Humbolt var brosandi út að
eyrum. — Við sýndum þeim svei
mér, sagði hann, — eða hvað?
Væ maður! Ha?
Næstu tvo tímana talaði Adam
Cramer um Hollywood, um kvik-
myndaverin, um kvikmynda-
stjömur sem hann hafði kynnzt
og ekki sízt um fimm ára há-
skólanám sitt. Fjögur ár í UCLA
og eitt ár í Sviss að lesa heim-
speki og sakamálalöggjöf —
hann fór ekki út í smáatriði,
tæpti aðeins á því skemmtileg-
asta.
Hann talaði um sólbjartar,
snævi þaktar hlíðamar, svo til-
valdar til skíðaferða og um eft-
irlátssemi svissneska kvenfólks-
ins.
— En ég varð svei mér feginn
að komast aftur til Bandaríkj-
anna, það get ég sagt ykkur,
sagði hann í sögulok. — Otlend-
ingar eru alls staðar eins. Nema
hvað það voru ekki mjög margir
gyðingar í Sviss og það er þó
alltaf nokkuð ....
En allt í einu var klukkan
orðin 10.00, og hann sneri sér að
Ellu. — Ég er hræddur um að
tíminn sé útrunninn. Ef ég á að
fá nokkra hjálp frá föður þínum,
er eins gott, að ég skili þér í
tæka tíð.
— Sjáumst á vígstöðvunum á
morgun, sagði Georg og tókst
einhvemveginn að halda sígar-
ettunni upp í sér meðan hann
talaði.
Bróðir hans sagði: — Ef ég
hitti Hank á eftir, þá skal ég
skila kveðju frá þér.
Ella danglaði í unga manninn
með veskinu sínu. — Skiptu þér
ekki af því sem þér kemur ekki
við, heyrirðu það?
— Já, mikil ósköp.
— Mér er alvara.
Adam sagði að sér hefði verið
ánægja að kynnast þeim, horfði
fast i augu Danna stundarkom
og gekk síðan burt með Ellu.
Hún leiddi hann undir hönd.
Þau óku til baka eftir þjóð-
veginum. Á eyðilegu svæði í
grendinni við heimili Ellu stöðv-
SKOTTA
íþróttir
Framhald af 7. síðu.
þess jafnframt að stjórn F.R.l
hefði ekki gefið neina skýringu
á þessu framferði sínu.
Ýmsir lesendur Morgunblaðs-
ins sem ekki eru kunnugir
þessum málum og vita ef til
vill ekki að Hallgrímur hefur
verið okkar bezti kringlukastari
mörg undanfarin ár, hafa eðli-
lega ályktað að mikið ranglæti
væri þama haft í frammi. Fyr-
ir milligöngu ýmissa aðila var
Jón Pétursson fenginn til að
draga sig til baka í kringlu-
kastinu, svo að Þonsteinn varð
að lokum keppandi þar og
kastaði hann 44.80 m og náði
Þorsteinn Lðve:
3. sæti, Hallgrímur var í 2.
sæti og kastaði 45.58.
Það er því ekki úr vegi að
líta á árangur þessara tveggja
íþróttamanna okkar í þeim
landskeppnum sem þeir hafa
tekið þátt í og fylgir hér með
tafla sem sýnir hvar í röðinni
þeir hafa verið í þessum lands-
keppnum sem þeir hafa tekið
þátt í, árangur og þau stig
sem hann hefur gefið og jafn-
framt bezti árangur þeirra við-
komandi ár. Það skal tekið
fram að landskeppnina 1961 tek
ég ekki með.
1950 Danm.—Isl. 44.74 m 3. sæti 2 stig Beztþaðár 48.96
1951 Danm.—Isl. 43.96 m 3. sæti 2 stig Bezt það ár 48.31
1951 Noregur—Isl. 43.96 m 4. sæti 1 stig Beztþaðár 48.31
1955 Holland—Isl. 43.90 m 3. sæti 2 stig Beztþaðár 54.28
1957 Danm.—Isl. 49.39 m 3. sæti 2 stig Bezt það ár 51.37
1958 Danm.—Isl. 45.57 m 2. sæti 3 stig Bezt það ár
1963 Danm,—Isl. 44.80 m 3. sæti 2 stig Beztþaðár 48.72
Samtals 14 stig
Að meðaltali 2 stig í keppni.
Hallgrímur Jónsson:
1955 Holland—Isl. 1. sæti 46.73 m 5 stig Beztþaðár 52.18
1956 Danm.—Isl. 1. sæti 50.16 m 5 stig Bezt það ár 52.24
1956 Holland—Isl. 2. sæti 48.71 m 3 stig Beztþaðár 52.57
1960 A-Þýzkal.—Isl. 1. sæti 46.74 m 5 stig Beztþaðár 53.64
1963 Danm.—ísl. 2. sæti 45.58 m 3 stig Beztþaðár 49.21
Samtals 21 stig
Þetta sýnir að Þorsteinn hef-
ur því miður ekki getað sýnt
nema að takmörkuðu leyti af-
rek í landskeppnum sem hefur
haft gildi, en aftur er öfugt
farið með Hallgrím. Góð afrek
í kringlukasti á innanfélags-
mótiun í hagstæðum vindi á
Melavelli hafa því takmarkað
gildi, ef svo er ekki hægt að
sýna afrek í landskeppni sem
hefur gildi gagnvart þeim sem
keppt er við.
Ef til vill hefur Atli Stein-
arsson haft þetta í huga þegar
hann var að skrifa um væntan-
lega keppendur okkar í
kringlukastinu fyrir seinustu
landskeppni. Atli Steinarsson
er form. félags íþróttafréttarit-
ara. Við skulum vona að þar
eigi ekki við máltækið: „Eftir
höfðinu dansa limimir". Nú
stendur fyrir dyrum lands-
keppni í frjálsum íþróttum við
Vestur-Noreg og fylgja hér
beztu óskir til landsliðs okkar
um góða frammistöðu.
Friðrik Guðmundsson.
RÚMAR ALLA
FJÖLSKYLDUNA
KYNNIÐ YÐUR
MODEL 1963
^ Simi 24204
& CO. p.Q. BOX «84 • RÍYKJAVlK
En herra kennari getur það bara verið að ritgerðin mín sé svona
vitlaus. Palli skrifaði hana og Gísli leiðrétti hana á eftir.
Frá Strandgötu..:
Framhald af 5. síðu.
maður í vinnunni. Hann var
hagyrðingur ágætur og lét oft
fjúka í kviðlingum.
Eyjólfs Jónassonar sem nú er
bóndi i Sólheimum, verð ég að
geta sérstaklega því hann tók
mig heim með sér um hverja
helgi allt sumarið og átti ég
athvarf þar sem í beztu for-
eldrahúsum. Móðir hans var
steinblind en gekk um bæ sinn
og sinnti húsmóðurstörfum sem
alsjáandi væri. Á ég margar
Ijúfar minningar frá helgum
á þessu heimili. M.a. minnist
ég þess að einn morgun fékk
ég að fara með Eyjólfi og
Brandi bróður hans að Hólma-
vatni, sem er í Sólheimalandi
uppi á heiði. Þar fengu þeir
mikið af stórum og fallegum
silungi. Þótt mér hann kosta-
fæða og nýnæmi.
Þessi vinna — vcgavinnan —
út á landsbyggðinni hafði sína
kosti og galla. Kostirnir voru
margir að því mér fannst og
hcfur fundizt: Ágætur félags-
skapur. reglubundin vinna,
meira víðsýni, meiri þekking á
landinu okkar en ella myndi
og kynning við ýmsa ágæta
menn. En svo voru erfiðleik-
arnir fólgnir í því m.a. að fæði
var einhæft: brauð, smjörlíki,
kringlur, kaffi. Aldrei fiskur,
aldrci grautur — ekkert nema
hcitt kaffi. En til þcss fann ég
aldrei alla mína vegavinnutíð.
Oftast var keypt einhver mjólk,
en aldrci mcira en hálfur Iítri
á mann. Mig minnir að lítrinn
kostaði þarca tólf aura þá.
Um haustið voru tjöld og öll
verkfæri flutt inn á Borðeyri
og þaðan áttu þau að fara með
strandferðaskipum. — sem nú
gátu komizt þangað inn. Haf-
ísinn fór um höfuðdag — og
Magnús Hallsson kvað hann
burtu! eða svo fannst mér. Ein-
hvemtíma í matarhléi var rætt
um vágest þenna að vanda og
einhver segir í gamni — eða
kannski alvöru, við Magnús:
„Þú ættir nú að kveða hafís-
fjandann burtu“. Magnús þegir
við, lítur svo út á fjörðinn eftir
drykklanga stund, gerir sig eins
grimmdarlegan og hann getur
og segir með mjög mikilli á-
herzlu og alvöru:
A þig ber ég eld og sax,
þinn 1111 sævíkingur.
Farðu nú til fjandans strax,
fúli Grænlandingur.
Og svo brá við að daginn
eftir eða svo lónaði ísinn út
fjörðinn, og kaupfar sem verið
hafði lengi fyrir utan komst
inn á Borðeyri með björg, enda
var það vel þegið, þar sem
ekkert fékkst þar og allan mat
varð að sækja suöur í Bárðar-
dal í Hvammsfirði með ærn-
um kostnaði og erfiði.
Ferðin suður um haustið gekk
vel, og mörg vísan látin fjúka.
Við gistum m.a. í Saurbæ á
Hvalfjarðarströnd. Svo t<Nrst
til þegar Ámi málari rak heim
hestana um morguninn að þeir
fóru allir inn í kirkjugarðinn
sem snöggvast. Þá fékk Ámi
sína vísu:
Dauðum skrokkum tók hann
tak,
tróðst hver minnisvarðinn.
AHa hesta Árni rak
inn í kirkjugarðinn.
Faðir minn átti brúna hryssu
sem hann hafði með sér norð-
ur. Hann lánaði einum vega-
gerðarfélaganna (er seinna varð
nafnkenndur prestur) hana
vestur í Búðardal, en svo illa
tókst til að hún hrasaði og varð
aldrei jafngóð eftir byltuna. En
ég var látinn sitja á henni suð-
ur um haustið þó hölt væri. Ég
fékk þvi eina vísuna sem er
svona:
Gísli minn með geðið djarft
gáskann margan fremur.
Skökku Brúnku hleypir hart
á hvað sem fyrir kemur.
Sama daginn og við komum
heim fór ég til Guðjóns Þor-
kelssonar leikbróður míns og
vildi sýna honum hvemig
byggja ætti vegi! Fórum við
vestur í Víðistaði. Byrjuðum við
þar á einhverjum spotta og
taldist ég nú í okkar augum
töluvert forframaður í þessari
mennt. Tók nú við mín fyrsta
skólaganga. Skólinn var í litl-
um lágreistum bæ. sem ekkjan
Sigríður Steingrímsdóttir, móðir
Steingríms Torfasonar, átti uppi
á svonefndu Stakkstæði. Þar er
nú Hverfisgata 6. Var Stein-
grímur Torfason fyrsti kennari
minn.
Harður var næsti vetur (1902-
1903). Man ég að höfnina hér
lagði svo að menn gengu út að
fiskikútterum í febrúar til þess
að saga ísinn svo skipin losn-
uðu og kæmust út. — Og nú
hef ég sagt þér frá mínu fyrsta
vegagerðarsumri.
Við ætluðum f upphafi að
ræða um hinn fimmtuga Kefla-
víkurveg — en lentum norður
á Laxárdalsheiði, en næst skul-
um við hverfa til Suðumesja.
J. B.

KIPAUTGCRÐ RIKISiNS
M.s. Esja
fer vestur um land í hring-
ferð 8. ágúst. — Vörumóttaka
á föstudag og árdegis á laugar-
dag til Patreksfjarðar, Sveins-
eyrar, Bíldudals, Þingeyrar,
Flateyrar. Suðureyrar. ísafjarðar,
Sícfii,f-sarðar, Akureyrar og Húsa-
víknr Farseðlar seldir á fösfcu-
dag.