Þjóðviljinn - 25.08.1963, Blaðsíða 10

Stmnudagur 25. ágúst 1955
HðÐVIUINN
Ginger Beachamp stökk áfram,
óður af reiði. Hann ýtti piltun-
um tveimur úr vegi og stóð
frammi fyrir þeim þriðja sem
sparkað hafði í glerið. Hann var
gelgjulegur stráklingur, varla
meira en sextán ára. Andlit lians
var þakið dílum og hárið hékk
fram á ennið eins og bang. Hann
sá hve reiður Ginger var og
brosti út að eyrum.
— Gerðu það ekki, hrópaði
Harriet. — Ginger, ekki gera
það!
Grannvaxni svertinginn vissi
hvað það þýddi að berja hvítan
mann. en hann vissi líka hvað
það mundi hafa í för með sér ef
hann berðist ekki til að vemda
fjölskyldu sína. Allt þetta flaug
gegnum huga hans í skyndi. Og
hann tók skjóta ákvörðun.
Hann var að því kominn að
keyra hnefann í andlitið á piltin-
um, þegar rödd hrópaði: —
Svona, svona, hættið þessu!
Dreifið ykkur! og fólkið fór að
færa sig til.
— Niggarinn þama var að
stofna til vandræða, lögreglu-
stjóri!
— Hver?
— Þessi þarna.
— Allt í lagi, Freddi. farðu nú
heim. Við skulum sjá um þetta.
— Hann hefði ekið yfir mig!
— Heim með þig.
Mannsöfnuðurinn fjarlægðist,
sumir stóðu eftir á götuhominu
og horfðu á, aðrir hurfu út í
nóttina.
Heim—
Ginger Beauchamp stóð hjá
bílnum sinum, hann var enn
með kreppta hnefana og spennta
vöðva.
Stór maður í gráum fötum
sagði: — Það er bezt fyrir þig
að fara.
Ginger sá aðeins fyrir sér rauð
andlitin og reiðileg augun og
heyrði orðin sem skollið höfðu á
honum eins og svipuhögg.
— Ég held hann sé meiddur,
lögreglustjóri.
— Nei. hann er ekkert meidd-
ur. Ertu nokkuð meiddur, lagsi?
Ginger gat engu svarað. Ein-
hver var að tala við hann, böm-
in voru að gráta, Harriet horfði
á hann — en hann gat engu
Alþjóðaþing...
Framhald af 2. síðu
um einstaklingum) gefist kost-
ur á að nýta þá starfsgetu, sem
þeir kunna að hafa til þarflegra
starfa. Að ekki séu fleiri vist-
aðir á hælum en þeir sem
nauðsynlega þui-fa þess með og
að stefmt sé að því. að líf
allra vangefinna geti verið eins
eðlilegt og líkt lífi almennings
og kostur er.
Forstöðumaður undirbúnings-
nefndar þingsins var Dr. med.
Chr. Lohne Knudsen, yfirlækn-
ir. Heiðursgestir þingsins voru
prófessor Dr. med. Asbjöm
Sölling og Marie Petersen fyrr-
vsrandi fræðslumálastj. norsku
vanvitaskólanna.
svarað.
Stóri maðurinn í gráu fötun-
um gaf einkennisklæddum lög-
regluþjóni merki. — Tony, sagði
hann. — Komdu þeim burt í
flýti. Sendu einn bíl með þeim.
— Já, lögreglustjóri.
— Láttu það ekki dragast.
Lögregluþjónninn gekk til
Gingers Beauchamp og sagði:
— Við skulum koma.
Ginger kinkaði kolli.
AUt í einu \ | r hann orðinn
sárþreyttur.
— Tom, ég veit hvemig þér
er innanbrjósts. sagði lögreglu-
stjórinn. — En það þýðir ekkert
að æsa sig upp.
— Hvers vegna ekki? Hjart-
að í Tom McDaniel barðist enn
ákaft og hann ótgaði af reiði yf-
ir því sem hann hafði verið vitni
að. — Þetta'fólk hefði ef til vill
verið drepið, ef ég hefði ekki
dregið þig út þegar ég gerði það.
— Hvaða fólk?
— Svertingjamir í bílnum!
Parkhouse lögreglustjóri leit
útundan sér á Tom. Hann fór að
troða í pípuna sína, hægt og reri
sér í tágastólnum. — Eg hef átt
hérna heima í þrjátíu ár, sagði
hann, — og aUan þann tíma hef
ég aldrei séð svertingja mis-
þyrmt. En þú?
Tom fann til ákafrar andúðar
á stórvaxna manninum. Sérlega
óbeit hafði hann á hægum, ró-
legur hreyfingunum. hinni óbug-
andi rósemi. ögn af tóbaki, hægt
og mjúklega með silfurýtu, svo-
lítið í viðbót .. — Það kemur
ekkert málinu við. sagði hann.
— Kannski ekki, kannski ekki.
En svaraðu spumingunni, Tom.
Hefurðu nokkum tíma séð svert-
ingja misþyrmt í Caxton?
— Já, sagði Tom. — 1 kvöld.
Lögreglustjórinn andvarpaði.
Leðurkennt hörund hans var orð-
ið svolítið losaralegt í vöngunum
og það var eitthvað næstum ó-
viðeigandi við burstaklippinguna
á hvítu hárinu. Tom hugsaði með
sér: hér í þessu fangelsi er hann.
kóngur. Fólk óttast. Fólk óttast
í raun og vem þennan fávisa
mann.
Parkhouse sogaði eld niður í
tilreyktan pípuhausinn, blés f-á
sér skýi af þykkum, ilmandi
reyk. — Jæja, sagði hann bx-os-
andi. — Hvað liggur þér svo á
hjarta að ég geri?
— Gerið viðeigandi ráðstafanir,
sagði Tom. — Gætið laga og rétt-
ar. Það er það sem þér er borgað
fyrir.
Parkhouse hætti að brosa.
— Þetta er satt, sagði Tom
reiðilega. — Þú ert býsna fljót-
ur að hirða frllibyttu á götunni,
Rudy, einhvem vesalings aum-
ingja sem stendur á sama um
allt og alla. En þegar um raun-
vemleg vandræði er að ræða,
þá geturðu ekki þokað botnin-
um úr þessum stól.
Stólnum var hnykkt til. Park-
house starði á hann stundarkom
og augu hans vom samankipmð
og hörkuleg. — Þetta. sagði hann
mjög hægt, er ekki beinlínis
kurteisi.
— Kurteisi! Tom gekk að
glugganum og sneri sér við.
— Við skulum fá þetta alveg á
hreint. Það var ráðizt á fjöl-
skyldu hér í borginni í kvöld. Þú
veizt hver stóð fyrir árásinni og
það geri ég líka. Eignir vom
skemmdar og fólk sært. Það rann
blóð. Og þú ætlar ekki að gera
nokkum skapaðan hlut í málinu.
Ekki nokkum skapaðan hlut. Er
þetta rétt?
— Já, það er rétt! Hlustaðu
nú á, það er auðvelt fyrir þig
að standa álengdar og segja
— Gerðu ráðstafanir — Öjá. En
þú veizt ekkert um hvað þú ert
að tala. Hvers konar ráðstafan-
ir? Lögreglustjórinn fór ,að ota
pipunni ut í loftið. — Það voru
að minnsta kosti fimmtíu manns
umhverfis bninn. Viltu að ég
taki þá alla fasta?
Tom opnaði munninn til að
svara. l
Allt í lagi, setjum svo að
við gerum það. Ég tek fimmtíu
manns fasta. Ásaka þá fyrir ó-
spektir. Og hvað svo? Fangelsið
héma var byggt árið 1888, Tom.
Dymar em úr stáli en veggirair
em að gliðna í sundur: ferm-
ingarkrakki gæti sloppið út á
kortéri ef hann ætlaði sér það.
Allt í lagi. fimmtíu manns. Og
allir sjóðandi vondii^ það gefur
auga leið. Það væri ég líka í
þeirra spomm. Og við höfum
níu klefa 18 sinnum 18 klefa og
tvo gæzlusali og allt er þvi sem
næst fullt eins og. er. Ertu far-
inn að fylgjast með?
_ Lögreglustjórinn saug pípuna
á ný. — Mér líkar vel við alla
heiðarlega borgara, Tom. það er
satt. Fólk sem hugsar alltaf um
velferð bæjarfélagsins. Það er sá
rétti andi. Og ég vildi óska að þú
og blaðið þitt hefðuð séð til þess
að við hefðum almennileg tugt-
hús áður en þú veður hingað inn
°g heimtar að ég taki hálfan
bæinn fastan ..
Tom strauk fingmnum gegnum
hárið. Orð lögreglustjórans komu
illa við hann, því að hann sagði
satt. Hann hafði aldrei haft mik-
inn áhuga á ástandi fengelsisins.
Maðurinn hafði nokkuð til rins
máls að minnsta kosti.
— En leyfðu mér að segja þér
fleira, hélt Parkhouse áfram
þurrlega. Svipur hans þar sem
hann sat, gerði það allt í einu
auðskilið hvers vegna sumu fólki
stóð ógn af honum. — Jafnvel
þótt við hefðum arresti í stærð
við San Quentin, þá myndi ég
samt ekki fara og fangelsa allt
þetta fólk. Tom, þú virðist ekki
skilja þetta. Helmingurinn af
þessu fólki vom unglingar.
Skólakrakkar. Það væri þeim á
við jólagjöf að setja þau í tugt-
hús.
— Hvað áttu við?
— Ég á við það. að hverjum
einasta unglingi þykir mesta
púður í að láta stinga sér inn
svo sem sólarhring. Það er
spennandi. Svei mér þá, þeim
þætti svo gaman, að þeir rifu
sennilega bygginguna til grunna!
— Má vera, en —
— Og það er dálítið annað
sem ég efast um að þú hafir
hugleitt. Hverja eigum við í
rauninni að taka fasta? Þá sem
komu við bílinn? Þá sem voru
urhhverfis hann, hvort sem beir
gerðu nokkuð eða ekki? Eða til
öryggis alla þá sem vom á fund-
inum? Parkhouse hló lágt. — Þar
á meðal þig og dóttur þína. Hún
var þar frétti ég.
— Hver sagði þér það?
— Jimmi eða einhver. Hvaða
máli skiptir það? Ég er aðeins
að sýna þér fram á að það er
ekki hægt að „gera ráðstafanir".
Og ég myndi ekki heldur standa
í því að útskýra þetta fyrir Þér,
ef ég vissi ekki að þú ert mað-
ur með heilbrigða skynsemi.
Einhvers- staðar uppi á loft.i
í fangelsinu var rödd að syngja.
Það var ekki sérlega átakanlegur
eða hrífandi söngur.
■— En eitt stendur þó eftir.
Glæpur var framinn og engum
hefur verið refsað. Þeir komust
upp með það. Og hvað hindrar
þetta fólk þá í að gera slíkt hið
sama við annað fólk?
Lögreglustjórinn tók flösku af
svaladrykk úr ísskápnum bakvið
skrifborðið og tók úr henni tapp-
ann.
— Það er gott fólk í þessum
bæ, sagði hann. — Ég ætti að
vita það betur en flestir aðrir.
er ekki svo? Þetta er gott fólk.
En það er ofsahiti úti og það
komst í æsing, það er allt og
sumt Nú er það búið að fá útrás.
Við —
— Alveg rétt, sagði Tom.
Það komst í æsing. Það mætti
jafnvel segja að fólkið hafi vilj-
andi verið æst upp í að gera
það sem það gerði.
Parkhouse kinkaði kolli.
— Þú veizt hvað það er kallað,
Ruby?
— Ég skil þig ekki.
— Það er kallað að „æsa til ó-
spekta“. Það er glæpur. Ef þú
trúir mér ekki, þá flettu því upp.
— Ég veit hvað er plæpur og
hvað ekki. sagði lögreglustjórinn.
— Ég þarf ekki að fletta neinu
upp.
— Af hverju seturðu Adam
Cramer þá ekki í tugthúsið?
— Hvem?
— 1 hamingju bænum! Tom
sló flötum lófanum í borðið.
— Strákirm sem hélt ræðuna.
Strákinn sem átti upptökin að
þessu öllu saman, sem æsti fóik-
ið upp. Adam Cramer.
— 0. Lögreglustj órinn drakk
helminginn úy flöskunni og hall-
aði sér aftur á bak í stólnum.
— Tja, sagði hann. — Ég á ekki
svo hægt með það heldur, Tom.
— Þú átt ekki hægt með það
heldur — af hverju ekki?
— Vertu bara rólegur og ég
skal útskýra það — eins og ég
hef útskýrt hitt. Ég get ekki tek-
ið Cramer fastan vegna þess að
hann var hvergi nærri þegar
niggararnir komu í bílnum. Til
þess að kæra hann fyrir múg-
æsingar yrðum við að grípa hann
í broddi fylkingar að hvetja
mannskapinn. En hann sat
inni á kaffihúsi Jónu að drekka
kaffi með Veme Shipman.
— Með Veme? Reiði Toms
vék sem snöggvast fyrir undr-
un og ótta.
— Alveg rétt, sagði lögreglu-
stjórinn. — Og þú veizt það
Tom. að við getum ekki sett
mann í fangelsi fyrir að segja
það sem honum býr í brjósti. Ef
þú trúir mér ekki, þá flettu því
upp. Hann brosti. — Kannski
erum við ekki alveg samþykkir
þessu, en það er í stjómar-
skránni. Ef maður vill, getur
hann farið út á götuhorn og
kallað forseta Bandaríkjanna ó-
drátt og tíkarson og enginn get-
ur hindrað harm í því. Hann
getur sagt að Bandaríkin séu
aumt land og við ættum öll að
snúast til kommúnisma — fjand-
inn hafi það, hann getur sagt bað
sem honum sýnist — og enginn
hefur rétt til að hindra hann i
því. Þetta er það sem kallað er
málfrelsi. Auk þess heyri ég ekki
betur en þessi náungi segi ekkert
annað en það sem allir hér í
borginni hafa verið að segja að
undanfömu. Hvað hefurðu eigin-
lega á móti honum?
— Adam Cramer er kjaftaskur.
sagði Tom vonleysislega.
— Nú, jæja, kannski vantar
okkur svona kjaftask! Lögreglu-
stjórirm hló góðlátlega. — En
kannski hef ég ekki fengið alveg
réttar upplýsingar. Þú varst við-
staddur. Sagði hann þessu fólki
að stöðva niggarana í bílnum?
— Nei.
— Íívatti hann það til nokkurs
annars en ganga í þessi samtök?
SKOTTA
Pabbi er mikilvægara að tala um marmarakúiur í símann en að
tala um stráka?
ÚTSALA
Kvenkápur, dragtir karimannaföt,
buxur, skyrtur, bindi, treflar, belti o. fl.
ULLARKÁPUR 795.00 KR.
ENSKAR DRAGTIR 795.00 KR.
HATTAR 95.00 KR.
SAMKVÆMISKJÓLAR 395.00 KR.
GREIÐSLUSLOPPAR 395.00 KR.
MARKAÐUHINN
Laugaveg 89
^BJÖRNSSON ^ co. p 0 B0X1JM REyk]Avik

RTJMAR ALLA
FJÖLSKYLDUNA
KYNNIÐ YÐUR
MODEL 1963